ΓΑΛΛΙΑ: Το πρόβλημα της «αφομοίωσης»

Ο Julien Rochedy (φωτο) είναι ο πρώην υπεύθυνος της οργάνωσης νεολαίας του Εθνικού Μετώπου (FNJ). Έγραψε το παρακάτω άρθρο αφότου έφυγε από την ηγεσία του FNJ, αλλά συνεχίζει να έχει καλές σχέσεις με το κόμμα, το οποίο θεώρησε ότι του επέτρεψε να μιλήσει πιο ελεύθερα και να ασκήσει κριτική στην επίσημη στάση της «αφομοίωσης» (“assimilation”) που έχει το FN*. Το κείμενό του παρακάτω στιγματίζει τους δυνητικά επικίνδυνους συμβιβασμούς της Marine Le Pen στην πολιτική.

Για χρόνια, είχα πειστεί ότι το καλύτερο μήνυμα που μπορούσε να διαδοθεί ήταν εκείνο της "αφομοίωσης". Πολλοί είναι οι λόγοι που με οδήγησαν σε αυτό.

Πρώτον, η αρχή αυτή είχε εγκαταλειφθεί από τους άλλους, την αριστερά και την δεξιά, οι οποίοι υπερασπίζονταν την «ένταξη» ή ακόμα και την «ενσωμάτωση», δηλαδή συστήματα που άφηναν στους μετανάστες το προνόμιο της διατήρησης, αν όχι του συνόλου της κουλτούρας τους, τουλάχιστον την υπερηφάνεια για την καταγωγή τους και όλα όσα σχετίζονται με αυτή.

Προεκλογική διαφήμιση του Εθνικού Μετώπου με έμφαση στην "αφομοίωση" με μια, προφανώς, "αφομοιωμένη" 

Επίσης, σκέφτηκα ότι αυτή η αρχή ανταποκρίνονταν ιδιαίτερα σε, αυτό που λέμε, γαλλική ψυχή. Καθώς η Γαλλία είναι ένα μοναδικό πολιτιστικό έθνος, και οι Γάλλοι δεν έχουν, από τη φύση τους, κάποια εθνική συνείδηση ​​(σε αντίθεση με τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Ιταλούς ή άλλους), θα μπορούσαμε απλά να ζητήσουμε από όσους κατοικούν στη Γαλλία να σεβαστούν την κουλτούρα της πλειονότητας. Αυτό το μήνυμα, μου φάνηκε, ότι όχι μόνο θα μπορούσε να γίνει κατανοητό και να εκτιμηθεί από τους Γάλλους, αλλά ότι παρουσίαζε επιπρόσθετα το - σημαντικό - πλεονέκτημα να μην είναι ευάλωτο, λίγο ή πολύ, στις κατηγορίες περί ρατσισμού, που πάντα ρίχνονται πάνω στο εθνικό κίνημα.

Υπέθεσα ότι το γαλλικό δέντρο ήταν ικανό να φέρει νέους κλάδους και ότι, όντας ευρισκόμενοι σε ένα απελπισμένο αδιέξοδο (σχετικά με την μαζική μετανάστευση), το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να μετατρέψουμε το μέγιστο των ανθρώπων που προέρχονται από οικογένειες μεταναστών σε «πολιτιστικά» Γάλλους, δηλαδή να πάρουν από μόνοι τους, όσο περισσότερο μέρος της πολιτισμικής μας κληρονομιάς μπορούσαν, προκειμένου να μπορούν να την μεταδώσουν κι αυτοί.

Αυτό το θέμα της "αφομοίωσης", με όλα τα πλεονεκτήματα που είχε, έγινε εκείνο που η Marine Le Pen επέλεξε να πει, όσον αφορά τη μετανάστευση. Ακόμα και σήμερα αυτό υποστηρίζει και, ως ένας από τους εκπροσώπους της για χρόνια, αυτό διέδιδα μαζί της μόλις μου δινόταν η ευκαιρία.

Σήμερα, θέλω να πω, ότι δεν το υποστηρίζω. Παρακάτω οι διάφοροι λόγοι που με οδήγησαν σε αυτό.

Πρώτον, αν και μπήκα στον πειρασμό να μην το σκέφτομαι, ήξερα πολύ καλά ότι είναι αδύνατον να αφομοιωθούν 10 με 15.000.000 άνθρωποι. Το επιχείρημα είναι κοινότοπο, αλλά ισχύει: Μπορούμε να αφομοιώσουμε άτομα, αλλά όχι λαούς. Στην κλίμακα των αριθμών αυτών, έχουμε να κάνουμε με λαούς, όχι με άτομα από το εξωτερικό που έχουν εγκατασταθεί σε οικογένειες που τους φιλοξενούν. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία, και δεν βλέπουμε πώς θα μπορούσε να είναι δυνατόν να πετύχει σήμερα, καθώς οι συνθήκες είναι τώρα χειρότερες. Πράγματι, η γαλλική κουλτούρα και η δύναμη της έλξης του πολιτισμού της έχουν έντονα μειωθεί. Δεν είμαστε δυστυχώς στον 18ο ή τον 19ο αιώνα. Έχουμε παραδοθεί στην αγγλοσαξονική κουλτούρα εδώ και πάρα πολύ καιρό και, παρόλο που ορισμένοι εθνοτικά Γάλλοι [Français de souche] δεν ελκύονται ουσιαστικά πλέον από τον δικό τους πολιτισμό, θέλουμε εμείς, οι «νέοι Γάλλοι» να γίνουν Jean Gabins ή να απαγγέλλουν Corneille ή Racine; Αυτό φαίνεται απολύτως απίθανο. Και καθώς ούτε καν έχουμε αρχίσει, εδώ και 30 χρόνια, το θέμα της αφομοίωσης, βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με ανθρώπους που έχουν ήδη διαμορφωθεί από το δικό τους πολιτισμό. Με λίγα λόγια, είναι ήδη πολύ αργά. Προσθέστε σε αυτό πολιτισμούς ριζικά διαφορετικούς από τις ευρωπαϊκές κουλτούρες, γιατί είναι Αφρικανοί, μουσουλμάνοι κλπ, και θα οδηγηθείτε σε ένα αδιέξοδο.

Επί του παρόντος, η αφομοίωση είναι ένα όνειρο ή μια εξαιρετικά δύσκολη πρόκληση. Οι (ξεχωριστές) κοινότητες έχουν ήδη σχηματιστεί στο έδαφός μας, με απόλυτα φυσικό τρόπο. Ο κύβος ερρίφθη. 

Αλλά, μιας και μιλάμε για «πολιτικά μηνύματα», ας έρθει σε αυτό. Οι περισσότεροι στο Εθνικό Μέτωπο, δεν πιστεύουν στην αφομοίωση 15.000.000 ανθρώπων, αλλά επιδέξια χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα για να δώσουν την παλιά ψευδαίσθηση για μια "κοινωνική ειρήνη" που διασφαλίζεται από μια ισχυρή "κοινή κουλτούρα" και που έτσι θα μπορούσαν ακόμη και άτομα που κατάγονται από οικογένειες μεταναστών να ενταχθούν στο κίνημά μας, αφού θα έχουν «αφομοιωθεί» τελείως.

Ναι, μπορεί να λειτουργήσει, και παρεμπιπτόντως, ως ένα βαθμό, δουλεύει.

Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι είναι δυνατόν για το FN να μην αναγνωρίζει ένα γεγονός που θα αποτελέσει αναμφισβήτητη πραγματικότητα αύριο. Στην πραγματικότητα, επειδή ο κοινοτισμός (communautarisme - εννοεί πολλές κοινότητες διαφορετικών λαών που "συνυπάρχουν" στην ίδια χώρα) θα λειτουργήσει ως το κοινωνικό σύστημα του αύριο στη Γαλλία - ακόμα και στη Δύση - το ερώτημα που μένει να αποφασιστεί είναι ποια θα είναι η εφαρμογή του: Θα είναι ένας κοινοτισμός άρνησης και σύγκρουσης; Ή αντίθετα τάξης;

Σε όρους «πολιτικού μάρκετιγκ», δεδομένου ότι το Εθνικό Μέτωπο είναι ως επί το πλείστον, κόμμα εθνοτικά Γάλλων, όχι μεταναστών, το μήνυμα αυτό αναγνωρίζει την εξίσωση (εθνοτικά Γάλλων και μη εθνοτικά Γάλλων), ενώ θα απωθήσει τις ψήφους των μεταναστών. Δεν απαιτεί οι μουσουλμάνοι ή οι προερχόμενοι από οικογένειες μεταναστών να γίνουν «τέλειοι Γάλλοι», κάτι που δεν θέλουν να γίνουν, με σπάνιες εξαιρέσεις, αλλά τους επιτρέπει να παραμείνουν αυτό που είναι, οργανωμένη, σεβαστή (κοινότητα), με την μόνη προϋπόθεση ότι θα σέβονται τους νόμους της χώρας, την ώρα που δεν θα είναι υπεύθυνοι για αυτό. Εν ολίγοις, θα σηκώσουν και πάλι το λάβαρο της δικής τους κοινότητας, υπό το οποίο, θα ενθαρρύνονται να υποταχθούν σε αυτό. Τότε θα έχουμε Γάλλους, που όλοι θα ζουν τον δικό τους τρόπο ζωής, αλλά θα εργάζονται από κοινού με όλους για το δικό τους καλό.

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε ότι αυτό το μοντέλο είναι που έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ναι, είναι αλήθεια. Εκεί, στο αρχέτυπο, υπάρχουν οι διάφορες κοινότητες που ζουν - περισσότερο ή λιγότερο - όπως θέλουν, αρκεί να σέβονται τους νόμους του κράτους και να είναι σε θέση να το υπηρετήσουν, με το σκεπτικό ότι υπηρετούν κάτι υψηλότερο από αυτούς και το οποίο εγγυάται τον τρόπο ζωής τους. 

Δεν είναι ιδανικό, φυσικά. Αλλά δεν είμαστε δεκαπέντε ετών πια: Το ιδανικό είναι πλέον πίσω μας. Πρέπει να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με τις δικές μας κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες δυστυχώς, τώρα μοιάζουν με τις αγγλοσαξονικές πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Δεν είναι δικό μας λάθος. Αν ήταν στο χέρι μας, δεν θα είχε υπάρξει μετανάστευση και ποτέ δεν θα είχαν προκύψει όλα αυτά τα προβλήματα.

Σε κάθε περίπτωση, ποια είναι η εναλλακτική λύση; Αν 15 εκατομμύρια άνθρωποι, και σίγουρα αύριο 20.000.000, δεν θα γίνουν ποτέ, τυπικά Οβερνιανοί (Auvergne επαρχία της Γαλλίας) και Βρετόνοι, θα πρέπει να το οργανώσουμε όλο αυτό λίγο, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και αυτό για να διατηρήσουμε το κλασικό τύπο του Οβερνιανού και του Βρετόνου. Οι άλλες λύσεις είναι αυτές του εμφυλίου πολέμου, των μαζικών επαναμεταναστεύσεων ή των γενοκτονιών, αλλά κανείς, στην παρούσα κατάσταση των πραγμάτων, δεν μπορεί – με λογικά ή ηθικά επιχειρήματα, να προτείνει τέτοιες λύσεις. Με αυτό το δεδομένο, το να οργανώσουμε τις κοινότητες που άλλωστε υπάρχουν και θα υπάρχουν ακόμη περισσότερο αύριο, να συνεργαστούν με τη Γαλλία, φαίνεται να είναι η μόνη ειρηνική και προσανατολισμένη στο μέλλον λύση. Τα υπόλοιπα δεν είναι παρά ψευδαισθήσεις, αναρχία και αίμα.

ΥΓ: Μπορώ να προσθέσω, σε όσους ονειρεύονται επαναμετανάστευση ("remigration") ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι δυνατό μόνο σε ένα πλαίσιο σαφώς καθορισμένων κοινοτήτων. Όλα τα παραδείγματα των πληθυσμιακών μετακινήσεων στην ιστορία αυτό έχουν αποδείξει.

* Στις επίσημες θέσεις του FN, σχετικά με το πρόβλημα της μετανάστευσης, αναφέρεται ότι χρειάζεται «η επιβεβαίωση του ρεπουμπλικανικού μοντέλου μας και των αξιών του έναντι στην αγγλοσαξονική πολυπολιτισμικότητα. Η αφομοίωση μέσα από το σχολείο πρέπει να γίνει ο κανόνας, και να απαγορευτεί ο κοινοτισμός. Στο Σύνταγμα της Γαλλίας αναφέρεται: «Η Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει καμία κοινότητα».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή