«Το Σοκ της Ιστορίας» του Dominique Venner

 The Iron Legion / ΚΟ

Ο εκδοτικός οίκος Arktos δημοσίευσε πρόσφατα την αγγλική έκδοση του βιβλίου του Γάλλου εθνικιστή συγγραφέα Dominique Venner «Το Σοκ της Ιστορίας» (The Shock of History). Ο Dominique Venner (16 Απριλίου 1935 – 21 Μαΐου 2013) ήταν ένας παραγωγικός συγγραφέας και ιστορικός, αλλά μέχρι τώρα ένα μικρό μέρος από το έργο του έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, εκτός από μερικά αποσπάσματα (στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει το «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων»).

Πριν γίνει συγγραφέας ο Venner ήταν στρατιώτης και πολιτικός ακτιβιστής. Υπηρέτησε ως αλεξιπτωτιστής, πολεμώντας με την πλευρά των Γάλλων νομιμοφρόνων στον φαύλο πόλεμο της Αλγερίας. Στη συνέχεια διετέλεσε μέλος της παραστρατιωτικής Οργάνωσης του Μυστικού Στρατού (Organisation de l'armée secrète - OAS) που την αποτελούσαν αντιφρονούντες ακροδεξιοί που προσπάθησαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση ντε Γκωλ.

Έζησε ως παράνομος, και πέρασε ταλαιπωρίες για την ενασχόλησή του με την OAS. Ο Venner δεν ήταν ένας τυπικός σχολαστικός ιστορικός. Μετά την απελευθέρωσή του, συνέχισε τον επιθετικό ακτιβισμό του και έγινε μέρος της Nouvelle Droite της σχολής πολιτικής σκέψης του Alain de Benoist.

Ο Venner βλέπει την ευρωπαϊκή ταυτότητα ως εκείνη της αρχέγονης παράδοσης των 30.000 χρόνων, ανθρώπων της Ινδο-Ευρωπαϊκής γλωσσικής ομάδας, η οποία εξακολουθεί να διαμένει, αν και σε μεγάλο βαθμό έχει ξεχαστεί, στο υποσυνείδητό μας. Ως εκ τούτου ο ίδιος κλίνει σε μεγάλο βαθμό σε προ-χριστιανικές επιρροές και επικαλείται την Ιλιάδα ως ένα από τα ιερά κείμενα του και τους Ευρωπαίους, ως τους γιους του Ομήρου και του Οδυσσέα.

Ο Venner ήταν αντίθετος στον Χριστιανισμό, παρόλο που τον αναφέρει σπάνια. Ενώ παρουσιάζει άφθονη περιφρόνηση και καυστικότητα για τις δυνάμεις του μοντερνισμού, η σύντομη κριτική του στον Χριστιανισμό είναι μετρημένη και χρήσιμη. Θεωρεί τον Χριστιανισμό ως μια δύναμη, όταν η Ευρώπη βρισκόταν στην υπεροχή της και προσπαθούσε να επιβληθεί στον κόσμο, αλλά που από τότε έχει γίνει μια πηγή οικουμενικής ενοχής και δεν προσφέρει καμία ηθική άμυνα απέναντι στην μαζική εισροή αλλοδαπών από την οποία υποφέρουμε ενώ είμαστε στην παρακμή μας.

«Η Ευρώπη έχει ριχτεί, γυμνή και ανυπεράσπιστη, σε έναν κόσμο που ζητά να την ταπεινώσει εκδικητικά».  - Dominique Venner, The Shock of History

Ο Venner παροτρύνει τους Ευρωπαίους να επιστρέψουν σε μια βαθύτερη, υποκείμενη ταυτότητα πέρα ​​από μια απλή προσωπική σχέση με τον Θεό ώστε να λάβουν την αναγκαία ηθική άμυνα που ο Χριστιανισμού δεν είναι σε θέση να παράσχει. Δεν θα βρείτε στον Venner την χοντροειδή εχθρότητα του μαχητικού αθεϊσμού, ενώ υπάρχει στο γράψιμό του αρκετός τονισμός στις αξίες, και για αυτό θα πρέπει και οι Χριστιανοί να τον διαβάσουν.

Μετά από μια ολόκληρη ζωή κινδύνου, εξέγερσης και πολιτικού ακτιβισμού, ο Venner αυτοκτόνησε το 2013, με πιστόλι μέσα στο καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ (Παναγία των Παρισίων) στο Παρίσι. Ήταν μια απόφαση που προφανώς προκλήθηκε από την τραγική κατάσταση της πατρίδας του της Γαλλίας και της υπόλοιπης Ευρώπης, καθώς και της φαινομενικής αδυναμίας ή απροθυμίας των Ευρωπαίων να αντισταθούν με επιτυχία στον αποικισμό τους. Δεν ήταν όμως κίνητρο η απελπισία*, αλλά ήταν μάλλον μια συνειδητή απόφαση να παραμείνει υπεύθυνος για το πεπρωμένο του μέχρι την τελευταία στιγμή, και να παρακινήσει σε δράση όλους τους Ευρωπαίους. Η αυτοκτονία είναι ένα από τα θέματα της εργασίας αυτής, και προαναγγέλλει τη δική του αυτοκτονία λίγο μετά.

Θρησκεία, Μνήμη, Ταυτότητα

Το ίδιο το βιβλίο είναι μια απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης που έδωσε ο Venner στην ιστορικό Pauline Lecomte. Ο Venner απαντά στις ερωτήσεις και κινείται σε ένα ευρύ φάσμα ιδεών σχετικά με την Κοίμηση της Ευρώπης μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τις δυνάμεις του αμερικανισμού και του κομμουνισμού που έχουν καταλάβει και καταπιέσει την Ευρώπη από τότε. Τελειώνει με μια συζήτηση σχετικά με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, τις οποίες βλέπει ως την προέλευση της ευρωπαϊκής παράδοσης.

Παρά το ζοφερό θέμα, ο Venner παραμένει αισιόδοξος. Αυτό το διεφθαρμένο και αφύσικο σύστημα δεν μπορεί να διαρκέσει. Το «σοκ της ιστορίας», που είναι και το όνομα του βιβλίου, είναι οι δυνάμεις που συνωμοτούν σήμερα και που θα αφυπνίσουν τους Ευρωπαίους και θα τους υποχρεώσουν να έρθουν αντιμέτωποι και τελικά να αποδεχθούν την ταυτότητά τους και να ενεργοποιήσουν τη θέλησή τους να επιβιώσουν. Οι καταστροφές της παγκοσμιοποίησης και της μαζικής μετανάστευσης που εκτυλίσσονται, καθώς και οι δηλητηριώδεις ιδεολογίες δεν θα μπορούν πλέον να αγνοηθούν. Ακόμη και οι μετριοπαθείς Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να κοιτάξουν πέρα ​​από το κομμουνιστικό-καπιταλιστικό δίπολο, προκειμένου να διεκδικήσουμε τα εδάφη μας και να συνεχίσουμε τον αγώνα για το πεπρωμένο μας, που έχει παραμείνει αδρανές από το 1914.

Η Τρίτη Θέση

Ο Venner μιλά για την Συντηρητική Επανάσταση και την ιδεολογία της Τρίτης Θέσης που προέκυψε στην Ευρώπη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την αποδόμηση της παλιάς αριστοκρατίας. Αυτοί οι πρώιμοι επαναστάτες στοχαστές, πολλοί από αυτούς βετεράνοι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, προέβλεψαν τις καταστροφές που θα έφερνε ο κομμουνισμός, ο καπιταλισμός και τους κινδύνους της αυξανόμενης εκμηχάνισης του πολέμου.

Δεν ήταν μόνο η Γερμανία που νικήθηκε κατά τη διάρκεια των Παγκοσμίων Πολέμων, αλλά το σύνολο της Ευρώπης. Ο Venner προσδιορίζει τόσο τον κομμουνισμό, όσο και τον αμερικανισμό ως δύο εχθρικές δυνάμεις που κατέφαγαν τα καπνισμένα ερείπια της Ευρώπης που έμειναν από τις καταστροφικές συγκρούσεις του εικοστού αιώνα. Και οι δύο αυτές εχθρικές δυνάμεις μισούσαν τη γηραιά Ευρώπη, τους τρόπους της και τους ανθρώπους της. Και οι δύο προσπάθησαν να αποκόψουν τον Ευρωπαίο άνθρωπο από τις ρίζες του και στη θέση του να οικοδομήσουν έναν homo economicus, η αξία του οποίου θα ήταν μόνο για ό, τι θα μπορούσε να παράγει και να καταναλώσει. Ενώ ήταν ιδεολογικά αντίθετοι, και χρησιμοποιούσαν διαφορετικές μεθόδους, ο αμερικανισμός και ο κομμουνισμός έχουν πολύ λίγα πράγματα που τους χωρίζουν από άποψη του τρομακτικού απολογισμού τους για την Ευρώπη.

«Ο Homo economicus του μέλλοντος: το ζόμπι, ο νέος άνθρωπος, ομοιογενής, στερείται βάθους, και διακατέχεται από το πνεύμα του χωρίς όρια καθολικού εμπορίου. Το ζόμπι είναι ευτυχισμένο. Του είπαν ότι θα βρει την ευτυχία στην ικανοποίηση των επιθυμιών του, επειδή οι επιθυμίες του αποφέρουν έσοδα».  - Dominique Venner, The Shock of History

Μπορεί για κάποιους να ακούγεται ενοχλητικό ο αμερικανισμός να κατηγορείται ως ιδεολογία τοξική για τους Ευρωπαίους, όπως και ο κομμουνισμός, αλλά αυτό είναι ένα κρίσιμο μέρος της κατανόησης της σκέψης του Ταυτοτισμού και της Τρίτης Θέσης. Ο κομμουνισμός έπεσε στην Ανατολική Ευρώπη και η Πίστη και η Παράδοση υψώνονται και πάλι. Ο Αμερικανισμός δεν έχει φύγει. Το διάσημο αμερικάνικο κυνήγι της ευτυχίας (pursuit of happiness) έχει γίνει μια μηδενιστική επιδίωξη για διασκέδαση, σεξ και χρήμα. Η Δύση εξακολουθεί να εργάζεται σκληρά κάτω από τον ασύνετο καταναλωτισμό, το ξεθεμελίωμα των ριζών της, τον αθεϊσμό, τις διαλυμένες οικογένειες και τα διεστραμμένα ήθη, ακόμη και την ώρα που καταδυναστεύεται από μια ξένη εισβολή. Ο Venner θεωρεί ότι ο αμερικανισμός είναι ακόμα πιο επίμονος και εχθρικός προς την Παράδοση από ότι ήταν ο μπολσεβικισμός.

Η Θρησκεία του «Ανθρωπισμού»

Η Δύση τώρα υποφέρει κάτω από την ψεύτικη και κοσμική θρησκεία του  «Ανθρωπισμού» (Religion of Humanity). Αυτή η θρησκεία διδάσκει το δόγμα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ή όπως ο Venner τα αποκαλεί, το «δικαίωμα του Ζομπισμού» (right to zombification). Ο σύγχρονος άνθρωπος υποχρεώνεται να υποταχθεί στο δόγμα του ατομικισμού, του φιλελευθερισμού, του εξισωτισμού, του ηθικού εκφυλισμού, της ‘διαφορετικότητας’, σχεδόν σε οτιδήποτε που θα μπορούσε να γίνει όφελος και όπλο για να εξυπηρετήσει όσους βρίσκονται στην εξουσία.

Εντελώς απαγορευμένες από αυτή την θρησκεία είναι οι ιδέες της φυλετικής ταυτότητας και της αλληλεγγύης για τους Ευρωπαίους, που στέκονται εμπόδιο στα όνειρα της διεφθαρμένης ελίτ της εξουσίας που θέλουν μια ομοιογενής φυλή σκλάβων. Όσοι δεν προσκυνούν μπροστά στα ψεύτικα είδωλα του Ανθρωπισμού  κυνηγιούνται από μία «ανελέητη ιερά εξέταση» και υποφέρουν έναν «κοινωνικό και πολιτικό θάνατο».

«Οι άντρες υπάρχουν μόνο από αυτό που τους διακρίνει: η φυλή, η καταγωγή, η ιστορία, ο πολιτισμός, η παράδοση ... Κάθε πολιτισμός έχει τις αλήθειες και τους θεούς της, όλες σεβαστές εφόσον δεν απειλούν την ύπαρξή μας».  - Dominique Venner, The Shock of History

Η Κρυφή και Ηρωική Ευρώπη και την Περιπετειώδης Καρδιά

Ο Venner μιλά για αυτό που ο ίδιος αποκαλεί Κρυφή Ευρώπη. Ακόμη και ενώ η Ευρώπη υποφέρει και παραπαίει, θα υπάρχει ένας μικρός αριθμός ανδρών για τους οποίους η αρχέγονη ευρωπαϊκή παράδοση είναι ακόμη ζωντανή στη συνείδησή τους. Αυτή η μικρή, μυστική ελίτ θα βρίσκεται σε συνεχή εξέγερση ενάντια στις δυνάμεις του μοντερνισμού και θα μεταφέρει τη φλόγα της Παράδοσης στο μέλλον.

Οι Ευγενείς (ή αριστοκρατία) δεν είναι απλώς θέμα αίματος και πλούτου, αλλά θέμα αξίας και πνεύματος. Η αριστοκρατία δεν ήταν, όπως απεικονίζεται σήμερα, μία τεμπέλικη, θηλυπρεπής διοίκηση, αλλά υπήρχε για να προστατεύει, καθώς και για να διατάζει. Οι Ευγενείς υπηρετούσαν ως το ιδανικό που φιλοδοξούσαν να φτάσουν όλοι οι άνδρες, ανεξάρτητα από το που και πως γεννήθηκαν. Πριν από το 1914, ακόμη και στην γερμανική αστική τάξη υπήρχαν ευγενείς Πρωσικές αξίες και η ελευθερία και το καθήκον ήταν πτυχές η μία της άλλης.

Το Βασίλειο της Πρωσίας είχε τις ρίζες της στην Ordenstaat, την μιλιταριστική, μοναστική πολιτεία που σχηματίστηκε από τους Τεύτονες ιππότες. Μέσα από ένα συνδυασμό κατάκτησης και υπηρεσίας, οι ιεροί πολεμιστές δημιούργησαν ένα έθνος, και οι αξίες τους διαφυλάχθηκαν από τους απογόνους τους για αιώνες. Είναι αυτό το ασκητικό, πολεμικό πνεύμα που κρύβεται στην καρδιά των Ευρωπαίων ανδρών και από τους οποίους το μέλλον μας θα ανθίσει.

Συμπέρασμα

Στο Σοκ της Ιστορίας, ο Venner καταφέρνει να υφάνει μαζί το σπάνιο συνδυασμό μιας ακριβούς εκτίμησης των σημερινών προβλημάτων μας και μιας διεξόδου από το σκοτάδι. Πάνω απ’ όλα είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας και πίστης ότι η Ευρώπη θα υπερισχύσει.

* ΚΟ: Προσωπική γνώμη χωρίς να υποτιμώ το έργο του Βενέρ:  Στον πόλεμο και τον αγώνα κατανοώ (και θαυμάζω) την θυσία, αλλά και το μαρτύριο. Ακόμα και το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Αλλά όχι την αυτοκτονία. 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή