«Όχι, δεν γιορτάζουμε την 9η Μαΐου». Η ερμηνεία της «εορτής της νίκης» από έναν Σέρβο

The Spear / ΚΟ 

Δεν γιορτάζουμε την 9η Μαΐου. 

Κάποιοι θα μας πουν ότι αυτό είναι μια πολιτικά αντιδημοφιλής ή ασύνετη στάση. Γιατί "αν είμαστε με τη Ρωσία, πρέπει να γιορτάζουμε την ημέρα της Νίκης, την σημαντικότερη εορτή της σημερινής Ρωσίας". Εμείς απαντάμε ότι πρέπει να στηριχθούμε στους Ρώσους αδελφούς μας, αλλά όχι με τίμημα την εισαγωγή των πολιτισμικών ανωμαλιών της σύγχρονης Ρωσικής Ομοσπονδίας και του μπολσεβίκικου παρελθόντος της. Στην περίπτωση των σερβορωσικών σχέσεων, υπάρχουν δεκάδες σωστές αιτίες για αμοιβαία γιορτή, χωρίς να δοξάζεται η κομμουνιστική κατοχή.

Για μας, η αλήθεια έχει μεγάλη σημασία και η αλήθεια είναι ότι οι μπολσεβίκοι δολοφόνοι δεν είναι «απελευθερωτές». Τα μεγαλύτερα και πιο τρομακτικά εγκλήματα του σοβιετικού μπολσεβίκικου καθεστώτος έγιναν στον αδελφό ρωσικό λαό και όχι μόνο με τη μορφή μαζικών φυσικών εκκαθαρίσεων και διωγμών της Εκκλησίας, αλλά και με την έννοια της για δεκαετίες σκληρής κομμουνιστικής κατήχησης και της ηθικής υποβάθμισης.

Εμείς δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε στην ιδεολογική σύγχυση που υπάρχει στη σύγχρονη Ρωσία, όπου η ελευθερία προσδιορίζεται με τον κομμουνισμό, όπου εμφανίζεται η κορδέλα του Αγίου Γεωργίου μαζί με το κομμουνιστικό αστέρι και την αποκρυφιστική «αιώνια φλόγα», που μας υπενθυμίζει τον κλασικό μπολσεβίκικο χλευασμό της χριστιανικής παράδοσης της Ρωσίας. Επομένως, οι μπολσεβίκικες εορτές, οι ημερομηνίες και τα γεγονότα, οι "ιερότητές" τους και η κληρονομιά τους δεν μας δεσμεύουν, έστω και αν θα ήταν ένας δημοφιλής τρόπος για να εκφράσουμε  "την αγάπη μας για τη Ρωσία και τους Ρώσους". Μακροπρόθεσμα, οποιαδήποτε θόλωση ή πλαστογράφηση της αλήθειας θα έχει αναπόφευκτα βλαβερές συνέπειες. Ειδικότερα, με αυτές τις «εορτές», η σατανική φύση του κομμουνισμού σχετικοποιείται, ενώ κάθε αξία που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «κουίσλιγκ» (συνεργασία με τον εχθρό) απορρίπτεται αυτόματα, ανεξάρτητα από τι είδους ηθικής ή κοινωνικής αξίας ήταν αυτή.

Γνωρίζουμε ότι η αληθινή ρωσοφιλία δεν είναι το ίδιο με τη σοβιετοφιλία ή τη «russianophilia» (αγάπη για τους ρώσους γενικά). Δηλαδή, η πραγματική ρωσοφιλία είναι μια αγάπη για μια αληθινή, τσαρική, λευκή και χριστιανική Ρωσία. Κάποιοι πάλι θα πουν, "αλλά όλοι οι Ρώσοι εορτάζουν την 9η Μαΐου ως ημέρα νίκης και δοξάζουν τον Κόκκινο Στρατό". Ακόμα κι αν αυτό ίσχυε, η αλήθεια είναι για εμάς πιο σημαντική από οποιαδήποτε λαϊκή τάση και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα που έρχονται με την εξύμνηση της "Ημέρας της Νίκης". Αλλά για χάρη της αλήθειας, πρέπει να πούμε ότι αυτή η δήλωση δεν είναι καθόλου αληθής. Δηλαδή, ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχει απόλυτη ομοφωνία μεταξύ των Ρώσων σε ορισμένα πράγματα για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για παράδειγμα, η Αρχιεπισκοπική Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας, ακόμα και μετά την ενοποίησή της με το Πατριαρχείο της Μόσχας το 2007, παρέμεινε πιστή και τιμά τον Ρώσικο Απελευθερωτικό Στρατό και τον στρατηγό Andrey Vlasov και τον περιγράφει ως έναν «ήρωα του αγώνα ενάντια στον άθεο μπολσεβικισμό, για την ανασύσταση της ιστορικής Ρωσίας». [Ο Αντρέι Βλάσωφ ήταν Ρώσος στρατηγός του Κόκκινου Στρατού, ο οποίος συνελήφθη από τους Γερμανούς και λόγω των αντικομουνιστικών φρονημάτων του, αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί τους, δημιουργώντας από εθελοντές τον "Ρωσικό Απελευθερωτικό Στρατό", προκειμένου να τερματιστεί η εξουσία του Στάλιν].

Χωράει συζήτηση για το εάν χειρότερη για τη Ρωσία ήταν η κατοχή των Γερμανών ή εκείνη των μπολσεβίκων, αλλά το γεγονός είναι ότι μετά τις 9 Μαΐου 1945 η Ρωσία παρέμεινε κατεχόμενη και οι Μπολσεβίκοι διέκοψαν την ανοχή τους προς την ρωσική ορθόδοξη παράδοση (την οποία αναγκάστηκαν να δεχτούν σε περιόδους καθολικής άμυνας και πανικού στο ανατολικό μέτωπο) και συνέχισαν με την παλιά γνώριμή τους πολιτική των διώξεων, η οποία εξαπλώθηκε σε όλη την Ανατολική Ευρώπη. Εκείνοι που ταυτίζουν την ΕΣΣΔ με τη Ρωσία θα πρέπει να αναρωτηθούν γιατί κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν υπήρχαν πρακτικά κάποιοι Ρώσοι που αγωνίστηκαν δίπλα στους Γερμανούς, ενώ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχαν πάνω από ένα εκατομμύριο από αυτούς. Επομένως, αυτός δεν ήταν ένας «μεγάλος πατριωτικός πόλεμος» (όπως πονηρά τον βάπτισε ο Στάλιν, ξεχνώντας προς στιγμή «ταξικούς πολέμους» και ιδεολογικές μάχες), αλλά ένας νέος εμφύλιος πόλεμος, στον οποίο ο αγώνας εναντίον της ΕΣΣΔ υποστηρίχθηκε από πάνω από το 90% της πνευματικής και εκκλησιαστικής ελίτ, και όχι μόνο μεταξύ των μεταναστών αλλά και στη Ρωσία.

Είναι αλήθεια ότι ο Ρώσος που πολέμησε από τις τάξεις του Κόκκινου Στρατού, πολέμησε με μεγάλο θάρρος, αντοχή και θυσία, αλλά είναι λάθος, από καθαρά στρατιωτική άποψη, η ανύψωση της νίκης ενάντια σε έναν πολύ μικρότερο γερμανικό στρατό, ο οποίος ήταν διάσπαρτος σε πολλά μεγάλα μέτωπα . Επιπλέον, ακόμη και κατά τη διάρκεια των μαχών κατά των Γερμανών, η σοβιετική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία έδειξε την απόλυτη αλαζονεία και αδιαφορία για τη ζωή των στρατιωτών της, καθιστώντας τους τροφή για τα εχθρικά κανόνια κάτι που οδήγησε σε ασυνήθιστα τεράστιες απώλειες, επιβεβαιώνοντας και πάλι τον χαρακτήρα του σοβιετικού αντι-ρωσικού καθεστώτος. Στη Σερβία, το μπολσεβίκικο τέρας ενθρονίστηκε πάνω σε σοβιετικά τανκ και ο εγκληματίας Josip Broz Tito με τους ληστοσυμμορίτες του ξεκίνησαν την αιματηρή και εκδικητική οργή τους, οι συνέπειες της οποίας συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Επομένως, δεν μας ενδιαφέρουν τα επιτεύγματα των Σοβιέτ, των ληστών του Τίτο, των ένδοξων ημερών τους και των νικών τους, καθώς και όλων των άλλων μύθων τους. Τους έχουμε δει. Όπως έχουμε δε και τα "νεκροταφεία σκύλων" τους, το (νησί- φυλακή) Goli otok, τους μαζικούς τάφους δολοφονηθέντων πατριωτών, τα μπουντρούμια στα οποία ρίχτηκαν οι καλύτεροι γιοι της Σερβίας. Όλα αυτά ήταν η κληρονομιά των εορτών τους, της 27^ης Μαρτίου, της 7^ης Ιουλίου και της 9^ης Μαΐου.

Ο κομμουνισμός έσπειρε το θάνατο για πολλά χρόνια στη Σερβία, τόσο σε σωματικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο και δεν μπορούμε να γιορτάσουμε την ανταλλαγή μιας κατοχής με μια άλλη. Σε πολλά μέρη η κομμουνιστική κατοχή ήταν πιο σκληρή και πιο τρομακτική από εκείνη των Γερμανών. Σήμερα, η κομμουνιστική κατοχή έχει αντικατασταθεί από εκείνη του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των πιστών, ντόπιων υποτακτικών τους.

Όλοι όσοι θέλουμε μια ελεύθερη Σερβία δεν μπορούμε να έχουμε ειρήνη με τους κατακτητές ούτε να υιοθετήσουμε τις ημερομηνίες τους ως εορτές, όπως δεν μπορούμε να δεχθούμε ως ηγέτες τους πράκτορες της ΕΣΣΔ, του Λονδίνου, της Ουάσινγκτον ή των Βρυξελλών. Στις 9 Μαΐου 1945, διακηρύχθηκε η κατοχή της Ευρώπης, γιατί ήταν ένας θρίαμβος του διπλού συνασπισμού: οι κομμουνιστές από τη μία πλευρά και οι δυτικοί φιλελεύθεροι δημοκράτες από την άλλη, οι οποίοι ήταν πρόδρομοι των σύγχρονων globalists/παγκοσμιοποιητών. Επομένως, κάθε προσπάθεια απεικόνισης των αγγλο-αμερικανικών βομβιστικών επιθέσεων ή της μπολσεβίκικης ερυθράς τρομοκρατίας ως «αγώνα εναντίον του κατακτητή», ή ακόμη και της παρουσίασής της ως «εθνικής απελευθέρωσης», είναι μια απόλυτη ψευδαίσθηση και μια καρικατούρα πατριωτισμού.

Υπό αυτήν την έννοια, είμαστε ξεκάθαροι δηλώνοντας την αντίθεσή μας στη νέα τάση της μπολσεβικοποίησης και της αμερικανικοποίησης της Σερβίας!

 

ΚΟ / πηγή