Εκ καρδίας...

«Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε» (Ζαν Πωλ Σαρτρ)

Ο κόσμος βαδίζει ολοταχώς προς την δημιουργία - για πρώτη φορά στην Ιστορία – Μίας Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Νομίζω όποιος δεν το βλέπει, δεν θέλει να το δει ή δεν θέλει να το παραδεχτεί ή ζει ‘αλλού’ χαμένος μέσα σε ‘απολιθωμένα’ ιδεολογήματα, ωραιοποιημένες καταστάσεις που ανήκουν όμως στην σφαίρα του φανταστικού, ανούσιες ρητορίες και στομφώδη φληναφήματα. Α, επίσης, προφανώς, δεν διαβάζει και ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ!

Κάποτε αυτά τα διαβάζαμε στα λεγόμενα ‘συνομωσιολογικά’ βιβλία της δεκαετίας του ’80 και του ’90 και σε κάποια θρησκευτικά φυλλάδια και αναρωτιόμασταν αν είμαστε υπερβολικοί ή και λίγο ‘πειραγμένοι’. Ύστερα άρχισαν να μιλάνε οι ‘Μεγάλοι’. Αυτοί που για εμάς τα είχαν κανονίσει από καιρό στα κλειστά και αυστηρώς ‘πριβέ’ μίτινκγς τους. Ψιθυριστά στην αρχή, με πιο θάρρος αργότερα. Τώρα μοιάζουν με μία άρτια προετοιμασμένη χορωδία που ετοιμάζεται για το τελικό ‘κρεσέντο’. Και όσοι αποκοιμήθηκαν γλυκά στις ‘μελωδίες’ της θα ξυπνήσουν - θέλουν δεν θέλουν – την ώρα του ξέφρενου και μεγαλοπρεπούς ‘κρεσέντο’.

Ο Πρώσος Βαρώνος Κλοτζ, μέλος του Τάγματος των γνωστών Illuminati, είχε πει: «Θα δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο κράτος,… το κράτος των ενωμένων ατόμων, πρώτα την Ευρωπαϊκή και έπειτα την Παγκόσμια δημοκρατία…Όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν ένα έθνος…» .

Ο ίδιος ο ιδρυτής των Illuminatti, Adam Weishaupt, είχε κάνει φανερό το ‘όραμα’ : «Θρησκεία, πατριωτισμός και οικογένεια θα πρέπει να διαλυθούν, να απορρίψουμε κάθε κοινωνικό δεσμό για να φτιάξουμε ένα ενιαίο κόσμο, ένα παγκόσμιο λαό…Πρέπει να εργαστούμε στα θεμέλια.».

Δεν θα απαριθμήσουμε τώρα τα ‘επίσημα’ χείλη που ολοένα και πιο συχνά, μιλάνε για την ανάγκη της Παγκόσμιας Κυβέρνησης για την επίλυση των ‘κοινών προβλημάτων του πλανήτη’.

Προς το παρόν βάζουν και λίγη ‘σαντιγύ’ στο γλυκό που θέλουν να προσφέρουν στους λαούς της Γης, ερήμην του φυσικά. (Από ‘φιλανθρωπία’ φυσικά).

Η ‘σαντιγύ’ είναι το συνθετικό «διά», οπότε το ‘γλυκό’ σερβίρεται ως ‘Παγκόσμια Δια-Κυβέρνηση’. Και για να γίνει ακόμα πιο επιθυμητό προσθέτουν και ένα μικρό κερασάκι (στην τούρτα) που είναι η ‘μαγική’ και ‘σαγηνευτική’ λέξη «δημοκρατική». Κι έτσι έχουμε μία πολύ ωραία «Παγκόσμια (Δημοκρατική) Διακυβέρνηση». Όταν ο κόσμος αρχίζει να το συνηθίζει, θα φύγει το «Δημοκρατική» και μετά και το «δια» οπότε και θα μείνει το ‘κυρίως γεύμα’. Το οποίο όμως προς έκπληξη των υπηκόων – προσκεκλημένων θα έχει χάσει όλη την ‘γλύκα’.

Καλωσήρθατε στην φυλακή της Νέας Τάξης.

Ποτέ δεν υπήρχε τυραννικό καθεστώς που έπεσε από μόνο του. Οι κάθε λογής τύραννοι το μόνο που φοβούνται είναι μήπως ‘ξυπνήσει’ ο λαός, και ενωμένος και αποφασισμένος τους γκρεμίσει από τους θρόνους τους. Και δεν χρειάζονται πάρα πολλοί. Τουλάχιστον η δική μας ιστορία το μαρτυρεί. Αρκεί να υπάρχει το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» και το «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος». Όραμα - Ενότητα και Αγώνας. Και θα πρόσθετα και Πίστη.

Όλοι οι άνθρωποι του συστήματος θα πρέπει να δουλέψουν πυρετωδώς για να μην έρθει ποτέ εκείνη η ώρα της ‘αφύπνισης’. Ή αν έρθει να είναι όσο γίνεται πιο μικρής εμβελείας ή να είναι κατακερματισμένη ή να είναι κατασυκοφαντημένη.

Αυτοί εκεί έξω είναι γραφικοί, τρελοί ή επικίνδυνοι.

Οι υπήκοοι πρέπει να συνεχίσουν να κοιμούνται. Να συνεχίσουν τη νιρβάνα τους. Πρέπει να παραμυθιάζονται ότι όλα πάνε καλά. Ότι η ζωή τους είναι στα χέρια του συστήματος. Το ίδιο και η σκέψη τους. Δεν τους ανήκει.

Είναι τυχαίο που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ταΐζε συνεχώς την πλέμπα με «άρτο και θεάματα»; Για να απασχολούνται και να μην σκέφτονται πολύ.

Η καλοζωία και ο ρόλος του σχεδόν ‘βιδωμένου’ τηλε-θεατή οδηγεί πιο γρήγορα στην αποχαύνωση και τελικά στην υποτέλεια. Ο τρόμος επίσης, είναι ένα χρήσιμο όπλο, γιατί κάνει τους ανθρώπους ανασφαλείς και έτοιμους να αποδεχθούν οποιαδήποτε ‘προστασία’ από το ‘σύστημα’.

Η αυτοσυνειδησία, το ελεύθερο πνεύμα, η αδούλωτη ψυχή, είναι εχθροί που δεν μπορούν να κατασταλούν με εξωτερικά μέσα.. Χρειάζεται να γίνει η δουλειά ‘βαθιά’. Να ξεριζωθούν ή τουλάχιστον να πέσουν σε ‘χειμερία νάρκη’.

Το ‘σύστημα’ επίσης απεχθάνεται τις κοινότητες

Στην ελληνική ιστορία, θα διαπιστώσουμε πως περίοδοι ακμής και υψηλής δημιουργικής δραστηριότητας των Ελλήνων, υπήρξαν εκείνες που διαπνέονταν από το κοινοτικό πνεύμα και ήθος. Είναι γνωστή η φράση «των Ελλήνων οι κοινότητες».

Κατά δε τον Αριστοτέλη η ελληνική Πόλις συγκροτείται από Κοινότητες και οι κοινότητες από Οίκους. Η μικρή πόλις συμπίπτει με την κοινότητα, η μεγάλη περιλαμβάνει πολλές κοινότητες.

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η αυτόνομη ελληνική κοινότητα ήταν η βάση για την ουσιαστική ανθρώπινη ελευθερία. Η νεοελληνική κοινότητα αποτέλεσε διοικητικό κύτταρο που διέσωσε στο νεοελληνικό ήθος τον πόθο της ελευθερίας. Κυρίαρχη θέση βέβαια είχε η Ορθόδοξη Εκκλησία και πίστη που αποτέλεσε τον πιο ισχυρό δεσμό μεταξύ των σκλαβωμένων Ελλήνων, τόνωνε το εθνικό αίσθημα, φούντωνε την φλόγα για λευτεριά και αποτελούσε το δομικό εμπόδιο για τον επιχειρούμενο εξισλαμισμό και αφελληνισιμό.

Και εδώ αρχίζει η ‘δουλειά’ …

Χρειάζεται οι κοινωνίες να γίνουν ‘πολυπολιτισμικές’. Η ‘Πολυπολιτισμικότητα’ είναι το καινούργιο ‘φρούτο’. Όπως και η ‘Παγκοσμιοποίηση’. Είναι προφανές βέβαια ότι αυτά τα δύο πάνε μαζί. Δεν μπορείς να νιώσεις ότι ανήκεις στο ‘παγκόσμιο χωριό’ από μακριά, βλέποντας τον κόσμο από την τηλεόραση ή κάνοντας - που και που - κανένα ταξιδάκι αναψυχής στο εξωτερικό. Πρέπει να συνυπάρξεις, να συγχρωτιστείς, να συγχωνευτείς και τελικά να ‘πολτοποιηθείς’ .Να γίνεις ένας πολτός μία ομοιόμορφη μάζα που θα χρησιμοποιηθεί κατάλληλα στα εργαστήρια του νεοταξικού ‘συστήματος’.

Και ο καλύτερος τρόπος είναι να βρεθείς 'ξαφνικά' όχι με κάποιον κοντινό σου πολιτισμό, ‘συγγενή’ λόγω γλώσσας, κουλτούρας, ιστορίας, θρησκείας ή ‘γειτονιάς’, αλλά με πολλούς, με πάρα πολλούς, με χιλιάδες ανθρώπους που έρχονται από πολύ μακριά με τελείως διαφορετική κουλτούρα, ιστορία, θρησκεία, αντιλήψεις, προσδοκίες, ήθη και έθιμα, - πολλές φορές καθόλου φιλικά ως προς τα δικά σου, αλλά μάλλον εχθρικά – με τους οποίους όμως απαιτείται να συμβιώσεις, να συγχωνευτείς, να γίνεις «ένα». Να γίνεις ένας πολύχρωμος και (επιτέλους) ακίνδυνος χυλός.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ… (Υπομονή)