Κρίμα βρε Μορικόνε…

Τον Ennio Morricone, ένα όνομα θρύλο στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής, γνωστό για την υπέροχη μουσική του στα κλασσικά «σπαγγέτι» γουέστερν της δεκαετίας του ’60 («Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», «Κάποτε στη Δύση» κλπ), τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση. Ο ΚΟ έχει κάνει και ειδικό αφιέρωμα.

Δυστυχώς σε ηλικία 87 ετών ο χαρισματικός Ιταλός συνθέτης δέχτηκε να γράψει τη μουσική για τους «Μισητούς Οκτώ» του Ταραντίνο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ταραντίνο είχε βάλει μουσική του Morricone στο “Django Unchained”, χωρίς την συγκατάθεσή του,  με αποτέλεσμα ο Ennio Morricone να τον επικρίνει δημόσια και να δηλώσει ότι «δεν θα δουλέψει ποτέ μαζί του ξανά». Αλλά...

Οι «Μισητοί Οκτώ» του Ταραντίνο, είναι μία ακόμη ταινία μίσους ενός ατόμου με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, που λογίζεται όμως «φοβερός και τρομερός» στις αποβλακωμένες δυτικές κοινωνίες.

Τα τελευταία χρόνια το αμαρτωλό (και εν πολλοίς περιούσιο) χόλυγουντ δεν κρύβει το μίσος του για τους Λευκούς. Είναι γνωστή η τακτική που ακολουθεί η «βιομηχανία του θεάματος» τα τελευταία τουλάχιστον 30-40 χρόνια, να παρουσιάζει τους μαύρους στις ταινίες πάντα είτε ως «καλούς», είτε ως «διάνοιες» (ενίοτε και ως «Θεό»). Τα πρόσφατα 10-15 χρόνια, μη αρκούμενο σε αυτό το επίπεδο προπαγάνδας,  το χόλυγουντ προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και έχει αρχίζει να αλλάζει τον έναν μετά τον άλλον γνωστούς ήρωες και ηρωίδες παλαιότερων κινηματογραφικών ταινιών, τηλεοπτικών σειρών, βιβλίων, μυθιστορημάτων ή ακόμα και λαϊκών μύθων των λαών της Ευρώπης, μεταμορφώνοντάς τους σε μαύρους. Επειδή όμως, ούτε με αυτό φαίνεται να ικανοποιείται έχουν αρχίσει και πληθαίνουν οι ταινίες όπου μαύροι ή εκπρόσωποι «μειονοτήτων» προβαίνουν σε ατελείωτες σφαγές «κακών» Λευκών οι οποίοι φυσικά «φταίνε» ακριβώς επειδή είναι Λευκοί (άρα "ρατσιστές", άρα "κακοί") και για αυτό τα παθαίνουν όλα αυτά. Αδιαμφισβήτητος ηγέτης αυτού του είδους των σκουπιδοταινιών είναι ο Ταραντίνο. 

Το τραγελαφικό της υπόθεσης, που αποδεικνύει το πόσο αποβλακωμένες είναι οι δυτικές λευκές κοινωνίες, είναι ότι το χόλυγουντ απευθύνεται κυρίως στο λευκό κοινό, από το οποίο και περιμένει την οικονομική στήριξή του! Την οποία και εκείνο απλόχερα του την δίνει!…

Περιττό να πούμε ότι στην τελευταία προπαγανδιστική ταινία του Ταραντίνο ο ήρωας είναι Μαύρος (Samouel L. Jackson) και όλοι οι Λευκοί είναι «κακοί».

Για να αντιληφθείτε το σημείο της αποβλάκωσης του κοινού, στην ταινία υπάρχει μία σκηνή όπου ο μαύρος «ήρωας» αναγκάζει έναν λευκό άνδρα να του κάνει στοματικό σεξ ως «εκδίκηση» για τον ‘εμφύλιο’ πόλεμο…

Στο σκουπίδι αυτό, ο Τζάκσον θέλει να σκοτώσει τον Νότιο στρατηγό ‘Sandy Smithers’, που τον υποδύεεται ο ηθοποιός Bruce Dern, λόγω των υποτιθέμενων «φρικαλεοτήτων» που διέπραξε εις βάρος των μαύρων κατά τη διάρκεια του ‘εμφυλίου’ πολέμου. Ο Τζάκσον βάζει ένα όπλο πάνω στο τραπέζι δίπλα στον Dern, και αρχίζει να του λέει πώς φέρθηκε στον γιο του Deen σε ένα βουνό πριν από μερικούς μήνες, όπου τον ανάγκασε να γδυθεί και να περπατήσει για δύο ώρες πάνω στο χιόνι. Ο γιος κάποια στιγμή παρακάλεσε να του δώσει μια κουβέρτα και ο Jackson του είπε ότι θα του δώσει εάν του έκανε στοματικό έρωτα. Η ταινία, στη συνέχεια, δείχνει την σκηνή. Ο Dern αρπάζει το όπλο και προσπαθεί να πυροβολήσει τον Τζάκσον, ο οποίος και τον σκοτώνει λόγω «αυτοάμυνας».

Ο Ταραντίνο από μικρός έχει μια εμμονή με την κακοποίηση Λευκών από μαύρους. Πίσω στο 1976 έβγαλε την ταινία “Hot Summer in the City”, ένα βίαιο πορνό όπου μία συμμορία μαύρων είχε αιχμαλωτίσει και βίαζε συνεχώς μια λευκή παρθένα..

Το 2009 είχαμε από τον Ταραντίνο, το “Inglorious Basterds”, μια ταινία γεμάτη άγριους βασανισμούς και δολοφονίες ναζί, η οποία χαρακτηρίστηκε από τον Εβραίο ηθοποιό και παραγωγό ταινιών θρίλερ Eli Roth, ως "εβραϊκό πορνό βασανιστηρίων".

Το 2012 έκανε το “Django Unchained”, μια ταινία με βασανισμούς και δολοφονίες κακών Λευκών από έναν μαύρο «εκδικητή» (στην πρωτότυπο ταινία του 1966, ο Django ήταν ο Franco Nero).

Στην εκπομπή ‘Saturday Night Live’ ο μαύρος «ήρωας» της ταινίας, ηθοποιός Jamie Foxx, είπε μπροστά στο αποβλακωμένο κοινό που τσίριζε : «Στην ταινία αυτή εγώ σκοτώνω όλους τους Λευκούς - Πόσο σπουδαίο είναι αυτό!»

Το 2010 είχε βγει και το “Machete”, μια επίσης βίαιη ρατσιστική ταινία, όπου παράνομοι αλλοδαποί σκοτώνουν «κακούς» Λευκούς μέλη του Tea Party, με σκηνοθέτη και παραγωγό τον Robert Rodriguez, παλιό  συνεργάτη και φίλο του Tarantino.

O Ταραντίνο με τους αδελφούς Weinstein 

Όλες τις γεμάτες βία ρατσιστικές ταινίες του Ταραντίνο, έχει κυκλοφορήσει ο παραγωγός Harvey Weinstein, εβραϊκής καταγωγής, συνιδρυτής της ‘Miramax’ που μαζί με τον αδελφό του Bob έχει την εταιρία παραγωγής ‘The Weinstein Company’.

Όταν τον καιρό της προβολής του “Django Unchained”, ο Ταραντίνο κλήθηκε από δημοσιογράφο να σχολιάσει την ύπαρξη σύνδεσης των υπερβολικά βίαιων έως σαδισμού, ταινιών που φτιάχνει και των εκρήξεων ένοπλης βίας που συχνά συμβαίνουν από έφηβους στην αμερικάνικη κοινωνία, ο Ταραντίνο ενήργησε ως ύποπτος εγκλήματος που είχε κάτι να κρύψει. Η αντίδρασή του ήταν «παρανοϊκή», όπως λέει ο δημοσιογράφος στον Independed, όπου καταλήγει «Τι περιμένετε από την κοινωνία μας, όταν πιθανώς ένας ψυχοπαθής είναι ο πιο δημοφιλής σκηνοθέτης μας;»

Κριτικοί κινηματογράφου έχουν γράψει ότι, πίσω από τις εξαιρετικά βίαιες και σαδιστικές σκηνές, φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο σκηνοθέτης ταυτίζεται με τον (εκάστοτε) σαδιστή, και ότι απολαμβάνει τα βασανιστήρια όσο και ο εκάστοτε «ήρωας» και ότι περιμένει και το κοινό να έχει την ίδια απόλαυση.

Ο Ταραντίνο, όταν δεν ασχολείται με το πώς να βγάλει λεφτά από την ωμή βία και τους ποταμούς αίματος, δείχνει την «ευαισθησία» του σε θέματα βίας! Έτσι άφησε το «φτωχικό» του στην Καλιφόρνια και πέταξε μέχρι την Νέα Υόρκη για να συμμετάσχει σε μια διαδήλωση «κατά της βίας των αστυνομικών» (κατά των Μαύρων). Τέτοιου είδους «διαμαρτυρίες» καταλήγουν σχεδόν πάντοτε σε παρότρυνση για βία και φόνους κατά των (Λευκών) αστυνομικών.

«Είμαι ένα ανθρώπινο ον με συνείδηση», δήλωσε ο «ανθρωπιστής» Ταραντίνο. «Και αν πιστεύετε ότι υπάρχει φόνος τότε θα πρέπει να ξεσηκωθείτε και να σταθείτε εναντίον του. Είμαι εδώ για να πω ότι είμαι με την πλευρά του δολοφονημένου».

Το ότι για το 85% των εγκλημάτων με θύματα Μαύρους υπαίτιοι είναι (πάλι) Μαύροι, σύμφωνα με το FBI και το Υπουργείο Δικαιοσύνης, είναι μια πληροφορία που δεν βολεύει την «αντιρατσιστική», αντι-λευκή προπαγάνδα.

Ως αντίδραση στις δηλώσεις αυτού του καραγκιόζη, ο πρόεδρος της ένωσης αστυνομικών Patrick Lynch είπε ότι αποτελεί "έκπληξη το γεγονός ότι κάποιος που βγάζει τα προς το ζην δοξάζοντας το έγκλημα και την βία να είναι κάποιος που μισεί τους αστυνομικούς".

Η δήλωση κατέληγε ως εξής: «Οι αστυνομικοί, που ο Κουέντιν Ταραντίνο αποκαλεί “δολοφόνους”, δεν ζουν στις διεφθαρμένες κινηματογραφικές φαντασιώσεις του – αλλά διακινδυνεύουν και μερικές φορές θυσιάζουν τις ζωές τους για την προστασία των κοινοτήτων από το πραγματικό έγκλημα και χάος. Οι Νεοϋορκέζοι πρέπει να στείλουν ένα μήνυμα σε αυτόν τον προαγωγό του εκφυλισμού ότι δεν έχει καμία δουλειά να έρχεται στην πόλη μας για να πλασάρει τα συκοφαντικά του "Cop Fiction". Ήρθε η ώρα για ένα μποϊκοτάζ των ταινιών του Κουέντιν Ταραντίνο».

Μποϊκοτάζ; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Η αποβλάκωση του δυτικού ανθρώπου μοιάζει ανίατη. Απανωτές ενέσεις «αντιρατσισμού» και «Λευκής ενοχής», σε συνδυασμό με σωρούς από χάπια αριστερής υποκρισίας, έχουν φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Απλά ας δοκιμάσει κάποιος να φτιάξει μια ταινία με έναν Λευκό ήρωα που σκοτώνει στο ξύλο και δολοφονεί μαύρους - π.χ. βρισκόμενος εν αμύνη για να σώσει την οικογένειά του από συμμορίες. Εκεί θα φανεί το μέγεθος της αρρώστιας.  

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ