ΗΠΑ: Ανατριχίλα. Woke εικονοκλάστες έλιωσαν μυστικά το άγαλμα του στρατηγού Lee

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες γνώρισαν μια ριζοσπαστική εικονομαχική εκστρατεία όπου όχλοι αριστερών "ακτιβιστών" εργάστηκαν επιμελώς για να γκρεμίσουν μνημεία ή/και να διαγράψουν μνημεία της αμερικανικής ιστορίας. Τα τεχνουργήματα της Συνομοσπονδίας ήταν οι πρώτοι στόχοι για αυτούς τους φανατικούς.

Το μεγαλειώδες άγαλμα του Συνομοσπονδιακού Στρατηγού Robert E. Lee, που δέσποζε σε πάρκο στο κέντρο της πόλης Charlottesville της Virgnina, ήταν το πιο πρόσφατο θύμα αυτής της εικονομαχικής φρενίτιδας. Αυτό που ώθησε αυτή την κίνηση ήταν η αμφιλεγόμενη ταυτοτική συγκέντρωση του 2017 που έλαβε χώρα στο Charlottesville, όπου μέλη της ταυτοτικής Δεξιάς προσπάθησαν να αποτρέψουν την αφαίρεση αυτού του αγάλματος.

 

Το άγαλμα κατεδαφίστηκε τον Ιούλιο του 2021 αφού ο δήμος της πόλης κέρδισε μια σκληρή δικαστική μάχη με τους Γιους των Συνομοσπονδιακών Βετεράνων και άλλες οργανώσεις. Η πόλη κατέληξε να δωρίσει το άγαλμα του Lee σε έναν συνασπισμό που σχεδίαζε να το λιώσει και να χτίσει ένα πιο «περιεκτικό» (“inclusive”) δημόσιο έργο «τέχνης» στη θέση του.

Την περασμένη εβδομάδα, woke «ακτιβιστές» κατέστρεψαν κρυφά το μνημείο του Robert E. Lee στο Charlottesville της Βιρτζίνια. Είπαν ότι ήταν για να αποτρέψουν τη βία, αλλά όχι τη δική τους.

        

Η Washington Post παρευρέθηκε στην εκδήλωση και κατέγραψε τις τελευταίες στιγμές του προσώπου του Lee. Οι εικονομάχοι το έκαναν να μοιάζει με μια «μάσκα θανάτου» και στη συνέχεια το έλιωσαν, δημιουργώντας μια στοιχειωμένη εικόνα που απαθανάτισε ο φωτογράφος της Post. Σχεδόν έβλεπες τον Λι να κλαίει. Τουλάχιστον, το λιωμένο μέταλλο που αιμορραγούσε μέσα από τις ρωγμές στο πρόσωπό του ανέδειξε κάτι που έμοιαζε με απόγνωση, μια κουρασμένη έκφραση λύπης και ήττας, όχι περιφρόνηση.

Αυτός ήταν ο μεταπολεμικός Λι, που τόσο εύγλωττα αιχμαλωτίστηκε από όλους όσοι τον γνώρισαν τα χρόνια μετά τον πόλεμο και παρουσιαζόταν όμορφα σε στίχους από τον Donald Davidson. Ο Λι είχε φθαρεί από τον πόλεμο και είχε βαρύνει μέσα σε απόγνωση. Χάθηκε στα βουνά.

Ένας ακτιβιστής του «Black Lives Matter» του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια που ήταν μάρτυρας του συμβάντος το αποκάλεσε «εκτέλεση». Αυτό ήθελαν από την αρχή οι εικονομάχοι. Ο Lee και ο Jefferson Davis επέζησαν μέχρι τα βαθιά γεράματα και δεν δικάστηκαν ποτέ για προδοσία. Απέφευγαν τη θηλιά, αλλά ο Λι δεν μπορούσε να αποφύγει τις φλόγες.

Αυτό ήταν το θέμα. Ο Λι και όσοι τον υποστήριζαν έπρεπε να ταπεινωθούν δημόσια. Αυτό ήταν εκδίκηση.

       

Η ομάδα που είναι υπεύθυνη για αυτήν την παράνομη πράξη καταστροφής –και ήταν παράνομη καθώς είχαν υποσχεθεί ότι το μνημείο θα διατηρηθεί σύμφωνα με την πολιτειακή νομοθεσία – επέμεινε ότι το μέταλλο θα μετατραπεί σε ένα «περιεκτικό» μνημείο με έναν ειρωνικό τίτλο, «Σπαθιά σε Άροτρα» (Από το Ησαΐας 2:4: «θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία / άροτρα»).

Ειρωνικό γιατί οι Νότιοι είχαν ήδη τυλίξει τα ξίφη τους για ειρήνη και τα είχαν σφυρηλατήσει σε άροτρα. Τα μνημεία ήταν η πλήρης έκφραση αυτού του κινήματος.

Ονομάστηκε «συμφιλίωση» (“reconciliation”). Όπως ανέφερε η Richmond Times-Dispatch τον Μάιο του 1924 μετά την αποκάλυψη του Μνημείου του Charlottesville Lee:

«Μια νότα κοινή σε όλες τις ομιλίες, που ισοδυναμούσε σχεδόν με το κεντρικό θέμα, ήταν η συνειδητοποίηση του ευτυχούς γεγονότος ότι τα αντίπαλα μέρη απαλλάσσονται από τη μνησικακία που προκάλεσε ο Εμφύλιος Πόλεμος. Στις προσπάθειες του στρατηγού Ρόμπερτ Ε. Λι «περισσότερο από εκείνες οποιουδήποτε άλλου ηγέτη Βορρά ή Νότου», είπε ο Πρόεδρος Σμιθ του Παν/μίου Ουάσιγκτον και του Λι, «η χώρα οφείλει την υποχρέωση σε μια μόνο γενιά τμηματικής πικρίας μετά το τέλος του Πολέμου Μεταξύ των Πολιτειών».

Το Μνημείο Lee αντιπροσώπευε την επούλωση των πληγών σε όσους το ανέθεσαν, το σχεδίασαν και το έχτισαν στις αρχές του εικοστού αιώνα, ακριβώς γύρω στην πεντηκοστή επέτειο του Πολέμου. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε για τα δεκάδες μνημεία της Ένωσης που χτίστηκαν την ίδια περίοδο. Οι βετεράνοι και από τις δύο πλευρές της σύγκρουσης παρευρέθηκαν συχνά σε τελετές αφιερώματος. Οι σημερινοί εικονομάχοι μας θα μπορούσαν να μάθουν κάτι από άντρες που αντιπαρατέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον και στη συνέχεια σφίγγουν τα χέρια σε όλο το πολιτικό και κοινωνικό χάσμα ενώ τιμούν ο ένας τον άλλον με μνημεία και επαίνους.

Μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα, ένα άλλο μνημείο αφιερωμένο στη Βιρτζίνια χρησιμοποίησε ρητά το βιβλικό εδάφιο, «θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα», για να περιγράψει την πρόθεση του μνημείου.

Αυτό το μνημείο, σχεδιασμένο από τον Εβραίο (!) γλύπτη Moses Ezekiel και αφιερωμένο τόσο από τον William Howard Taft (27ος πρόεδρος των ΗΠΑ), όσο και από τον Woodrow Wilson, (28ος Πρόεδρος των ΗΠΑ), πρόσφερε μια πραγματικά «περιεκτική» διάταξη μορφών, συμπεριλαμβανομένων μαύρων Νοτίων γυναικών και ανδρών, ενώ ταυτόχρονα τόνιζε ένα δάφνινο στεφάνι ειρήνης. Όπως είπε ο Πρόεδρος Taft, ένας Βόρειος, κατά την αφιέρωση του ακρογωνιαίου λίθου το 1912:

«Αποφάσισα, με την καθολική λαϊκή έγκριση, να εκδώσω την εντολή που κατέστησε δυνατή την ανέγερση, στο Εθνικό Νεκροταφείο του Άρλινγκτον, του πανέμορφου μνημείου για τους ηρωικούς νεκρούς του Νότου που ίδρυσες σήμερα. Το γεγονός από μόνο του λέει πολλά για τη λήθη της τμηματικότητας. Μου δίνει όχι μόνο μεγάλη χαρά και μεγάλη τιμή, αλλά μου δίνει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση ως λάτρης της χώρας μου, να είμαι παρών, ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, και να εκφωνώ με αυτή την ευκαιρία την ευλογία όλων των αληθινών Αμερικανών».

Ο τόνος του εικονοκλάστη δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό το πρωτότυπο κίνημα του «αρότρου». Οι ζητωκραυγές, οι κοροϊδίες, οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές και η βία υπογραμμίζουν τη δέσμευσή τους στον διχασμό και όχι στη συμφιλίωση. Δεν υπάρχει χώρος για διαφωνία στον μικροπρεπή, παραμορφωμένο, ιδεολογικό κόσμο τους.

Ο σύγχρονος ακτιβιστής εικονοκλάστης δεν έχει τίποτα κοινό με τους πραγματικούς «περιεκτικούς» συμφιλιωτές, ανθρώπους που κατανοούσαν την ειρήνη και τη θεραπεία. Όπως οι Γάλλοι Ιακωβίνοι που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην κατάρριψη του αρχαίου καθεστώτος μόνο για να συνειδητοποιήσουν ότι η νέα τάξη πραγμάτων απαιτούσε επίσης και το αίμα τους, η προτεινόμενη «δημόσια τέχνη χωρίς αποκλεισμούς» μπορεί μια μέρα να θεωρηθεί διχαστική και αντικαταστάσιμη. Θα ταίριαζε να λιώσει και να καταστραφεί, ακόμα κι αν το φάντασμα του Robert E. Lee ζει στο μέταλλο.

          

Ίσως είναι καλύτερα που ο Λι πάνω στο άλογό του τον Traveller δεν μπορεί πλέον να είναι μάρτυρας της υποβάθμισης της αμερικανικής κοινωνίας. Το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το πανεπιστήμιο του Τζέφερσον που σχεδιάστηκε για να προστατεύει τους άνδρες του Νότου από τους «σκοτεινούς φεντεραλιστικούς μύλους του Βορρά», έχει καταρρεύσει από την ίδια τη νοοτροπία που ήθελε να αποφύγει. Ο Λι, ένας άνθρωπος που αναγνωρίζεται παγκοσμίως από γενιές Αμερικανών ως το πρότυπο χριστιανού τζέντλεμαν, πρόσφερε μια σιωπηλή επιτίμηση στον ανασφαλή κόσμο τους.

Αυτός, όπως ο Τζέφερσον, ο Ουάσιγκτον, ο Μάντισον και ο Χένρι, ήταν από την Old Virginia, μια Βιρτζίνια που σχεδόν έχει χαθεί.

Αλλά αν οι Αμερικανοί πίστευαν πραγματικά στην «συμπερίληψη» και τη «συμφιλίωση», η προσπάθεια καταστροφής αυτών των μνημείων, όπως η σχεδιαζόμενη κατεδάφιση του Συνομοσπονδιακού Μνημείου από την «Επιτροπή Ονομασίας» από την «Επιτροπή Ονομασίας», θα αντιστεκόταν με πάθος.

         

Ίσως οι εικονομάχοι ξεπέρασαν κάθε όριο. Ο Λι έχει φύγει, αλλά όταν ακόμη και ο Έλον Μασκ αναγνωρίζει ότι οι εικονομάχοι επιδιώκουν την «εξάλειψη» έναντι της «συμπερίληψης», η παλίρροια μπορεί στην πραγματικότητα να αλλάξει. Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή.

 

ΚΟ / πηγή