Άρθρο του J. Lee Grady που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Charisma” (*) στις 9 Ιουνίου 2009.
Το περασμένο Σάββατο ήμουν σε μια εκκλησία στο Gainsville της Florida και τέλεσα έναν γάμο μπροστά σε 100 καλεσμένους. Η νύφη, η Christina, ήταν εκθαμβωτική με το κυματιστό της άσπρο νυφικό. Ο γαμπρός, ο AJ, έλαμπε από ευχαρίστηση. Δάκρυα κυλούσαν κατά την διάρκεια της τελετής-ειδικά κατά τη διάρκεια της θείας κοινωνίας όταν ένα ταλαντούχο ντουέτο ερμήνευσε τον γαμήλιο ύμνο ''The Prayer'' (Η Προσευχή), που έγινε δημοφιλές από την Celine Dion και τον Andrea Bocelli.
Ευτυχώς δεν υπήρχαν αμήχανες στιγμές- ούτε λιπόθυμοι κουμπάροι, ούτε χαμένες βέρες, ούτε γκρινιάρηδες καλεσμένοι, ούτε κεριά να ανάβουν φωτιές σε φουστάνια.
Ήταν μια τέλεια εικόνα μέσα στον Ιούνιο, το μήνα που συνηθίσαμε να τον θεωρούμε ιδανικό για γάμους αν και τα καλοκαίρια στη Φλώριδα είναι υπερβολικά ζεστά.
Ήμουν ευγνώμων που τα κατάφερα στην τελετή μου και δεν έκλαιγα-καθώς γάμοι φίλων μου ή μελών της οικογένειάς μου με κάνουν να νιώθω ένα «κόμπο».
Αργότερα εκείνο το απόγευμα, αφού οι διακοσμήσεις αφαιρέθηκαν, τα ροδοπέταλα καθαρίστηκαν και η υπόλοιπη γαμήλια τούρτα μπήκε στο ψυγείο, είχα λίγο χρόνο να ζυγίσω με το μυαλό μου τα λόγια που είπα στον AJ και τη Christina όταν στάθηκαν μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Διαπίστωσα ότι η φωνή μου έσπασε μερικές φορές στη διάρκεια του κηρύγματός μου. Ήταν επειδή μπορούσα να νιώσω την παρουσία του Θεού σε αυτήν την εκκλησία. Πιστεύω ότι ήταν εκεί και χαμογελούσε σε αυτή τον γιορτή.
Οι τελετές γάμου μπορούν να γίνουν σε όλα τα σχήματα, μεγέθη και στυλ- αλλά στην ουσία σκοπεύουν στο να αναδημιουργήσουν μια σκηνή από το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου της Γένεσης, όταν ο Θεός πήρε τη γυναίκα από το πλευρό του άντρα και ένωσε αρσενικό και θηλυκό σαν ένα. Χωρίς τη βοήθεια κεριών και ιταλικών ρομαντικών τραγουδιών, ο Θεός κήρυξε το πρώτο γαμήλιο κήρυγμα.
Η Γραφή λέει: ''Γι΄αυτό το λόγο ο άντρας θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στην γυναίκα του και θα γίνουν μια σάρκα.''(Γεν.2.24)
Αυτό το εδάφιο δίνει το βιβλικό υπόδειγμα για το γένος, την σεξουαλικότητα και τις οικογενειακές σχέσεις. Έχει προγραμματισθεί στο DNA του ανθρωπίνου γένους.
Παρολαυτά σήμερα ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που απορρίπτουν τη Βίβλο σαν «παραμύθι» απαιτούν ο πολιτισμός μας να ανταλλάξει τις θεμελιώδεις αλήθειες του Θεού με ένα ψέμα.
Και ακόμα κάποιες από τις κυριότερες εκκλησίες, κατευθυνόμενες από αντικληρική πίεση ανοίγουν τις Αγίες Τράπεζες σε ομοφυλοφιλικούς γάμους επειδή δεν θέλουν να θεωρηθούν σαν «αδιάλλακτοι σεμνότυφοι».
Καθώς η διαμάχη μαίνεται στο αν οι πολιτείες θα πρέπει να εγκρίνουν το γάμο ομοφυλοφίλων (μπορούμε να διαφωνήσουμε γι΄αυτό αργότερα), εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να προσκολληθούμε σε τρεις αρχές -κλειδιά που φανερώνονται στα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης.
1. Η φύση του Θεού φανερώνεται μέσα από το αρσενικό και το θηλυκό. Ο αληθινός Θεός δημιούργησε άντρες και γυναίκες γιατί και τα δύο φύλα μαζί αντικατοπτρίζουν την εικόνα Του. Η πλήρης δόξα του Θεού δεν είναι απόδειξη μόνο μέσα από τους άντρες ή μόνο μέσα από τις γυναίκες. Απαιτούνται και οι δύο. Γι΄αυτό το λόγο η Γένεση 1:27 λέει: ''γι΄αυτό ο Θεός έπλασε τα ανθρώπινα πλάσματα κατά την εικόνα Του. Κατ' εικόνα Θεού έπλασε αυτούς, άνδρα και γυναίκα τους έπλασε''. Είναι αυτός ο λόγος που ο gay γάμος είναι τελείως ασυνεπής με την χριστιανική ηθική. Είναι, στην ουσία, απόρριψη της εξουσίας του Θεού ως Δημιουργού. Είναι μια ύβρις στην άγια Του εικόνα. Για δύο άντρες ή δύο γυναίκες το να παντρεύονται και να παριστάνουν ότι απολαμβάνουν την ευλογία του Θεού στην σεξουαλική τους ένωση είναι επανάσταση κατά της δημιουργημένης τάξης και καθιέρωση μιας εναλλακτικής κουλτούρας χωρίς Αυτόν.
2. Η βασιλεία του Θεού προάγεται μέσω ετεροσεξουαλικών ενώσεων. Η Γένεση απαριθμεί ξεκάθαρα καταστάσεις που η οικογένεια αποτελείται από έναν πατέρα και μια μητέρα (βλέπε 2:24). Για χιλιάδες χρόνια έτσι διαιωνιζόταν το ανθρώπινο γένος. Είναι μόνο τις τελευταίες δεκαετίες που η ομοφυλοφιλική κοινότητα προώθησε την αποδοχή της υιοθεσίας από γκέις ή μέσω τεχνητής γονιμοποίησης. Και καθώς gay ακτιβιστές μπορεί να διαφωνούν πειστικά ότι μπορούν και αυτοί να προσφέρουν συμπόνοια και αγάπη στα παιδιά, η χριστιανική κοινότητα δεν μπορεί να συμβιβάσει τους κανόνες του ουρανού για να εγκρίνει γκέι η λεσβιακές οικογένειες. Αν γίνει αυτό θα είναι μια ακόμα κατευθείαν επίθεση στην εικόνα του Θεού.
3. Ο γάμος προοριζόταν πάντα να είναι μονογαμικός. Είναι επίσης σημαντικό να σημειώσουμε ότι η χριστιανική ηθική, στον πυρήνα της, βασίζεται στη σκέψη μιας αφοσιωμένης, πιστής σχέσης μεταξύ ενός άντρα και μίας γυναίκας. Αν και πολλοί άντρες στη Βίβλο είχαν πολλές γυναίκες, οι Γραφές δεν λένε ότι ο Θεός επικροτούσε την συμπεριφορά τους. Η πολυγαμία δεν ήταν ποτέ το σχέδιο Του.
Πολλοί αντικληρικοί κοροϊδεύουν τους χριστιανούς σήμερα γιατί, σε ορισμένες λυπηρές περιπτώσεις, οι ίδιοι κήρυκες που αντιτίθενται στον gay γάμο έχουν παράλληλα φιλενάδες. Θα πρέπει να συμφωνήσω πως ένας παντρεμένος κήρυκας που κοιμάται με τη γραμματέα του είναι εξίσου ένοχος με έναν άντρα αναμεμειγμένο σε ομοφυλοφιλική σχέση. Και στις δύο περιπτώσεις, το γνήσιο πρότυπο του Θεού στη Γένεση έχει αθετηθεί. Χρειαζόμαστε να αφήσουμε πίσω την υποκριτική ιδέα ότι οι ομοφυλοφιλική αμαρτία είναι χειρότερη από την ετεροφυλοφιλική. Δεν μπορούμε να συγχωρούμε καμία από τις δύο.
Ο πολιτισμός μας ζητάει να επαναπροσδιορίσει το γάμο στη γενιά μας- και στρατολογούν πολιτικούς να τους βοηθήσουν. Μόλις πριν λίγο καιρό ο πρόεδρος Obama εξέπληξε πολλούς από τους υποστηριχτές του ανακοινώνοντας ότι ο μήνας Ιούνιος - ο αγαπημένος μήνας όλων για γάμους- είναι τώρα «Μήνας Περηφάνειας των λεσβίων, των gay, των bisexual και των τρανσεξουαλικών ατόμων» (βλέπε σχετικό άρθρο του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ). Είναι λυπηρό ο αρχηγός του έθνους- που προβάλλει το μοντέλο του πιστού γάμου- παγιδεύτηκε στην πίεση να επικροτήσει κάτι που ο Θεός χαρακτηρίζει βδέλυγμα.
Ο γάμος τη Γραφής δεν είναι δύο άντρες ή δύο γυναίκες, ούτε ένας άντρας με τέσσερις γυναίκες (που ο Ισλαμικός νόμος επιτρέπει) ούτε ένας άντρας και ένα παιδί ή τρεις άντρες και ένα παιδί.
Ο γάμος είναι ένας ιερός θεσμός και η εκκλησία θα πρέπει να το διατηρήσει έτσι ανεξάρτητα προς τα πού η κουλτούρα θα παρασυρθεί σε αυτό το ζήτημα ή στο τι οι άνθρωποι επιτρέπεται να κάνουν στο δικαστικό μέγαρο της πόλης. Η χριστιανική κοινότητα θα πρέπει να σταθεί στο πλευρό της αλήθειας, όχι στην ομιχλώδη μέση οδό του συμβιβασμού.
(*) Ο J. Lee Grady είναι ο εκδότης του μηνιαίου αμερικάνικου χριστιανικού περιοδικού “Charisma”. Το περιοδικό πρόσκειται στον χώρο των πεντηκοστιανών και «χαρισματικών».
2 σχόλια:
αν αναλογιστούμε με ποιο τρόπο παλαιότερες κοινωνίες αντιμετώπιζαν τους ομοφυλόφιλους (για παράδειγμα, ο Τιούριγκ, ενώ έσπασε τους κωδικούς της γερμανικής κρυπτομηχανής enigma σώζοντας έτσι χιλιάδες ζωές κατά τη διάρκεια του Β΄παγκοσμίου πολέμου, φυλακίστηκε και ατιμάστηκε γιατί ήταν ομοφυλόφιλος και δεν ήταν ο μόνος) ίσως και να ερμηνεύσουμε αυτό που γίνεται τώρα.
Φίλε μου ηλιογράφε,
Το άρθρο δεν αναφέρεται στην εν γένει αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων, αλλά στον θεσμό του γάμου και στην θέση που καλείται να πάρει ο χριστιανισμός μπροστά στο καινούργιο φαινόμενο του "γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλλου" - κάτι που, επίτρεψέ μου να σου πω, συμβαίνει για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στην παγκόσμια ιστορία!
Προ ή Μετά Χριστού.
Καμία αρχαία κοινωνία, "ανατολική" ή "δυτική", χριστιανική ή μη, "συντηρητική" ή "ελεύθερη" δεν διανοήθηκε να επιτρέψει ΓΑΜΟ μεταξύ δύο ανδρών ή δύο γυναικών.
Καμία.
Τώρα, κατά την γνώμη μου, τα αίτια γιατί σήμερα γίνεται λόγος (ή μάλλον πράξη) ο "γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλλου" είναι άλλα, που δυστυχώς, δεν έχω χρόνο να αναλύσω.
Σημείωσε μόνο την διαφορά "ατόμου" (όπερ και "ατομικά δικαιώματα") και "προσώπου".
Για την Εκκλησία ο άνθρωπος νοείται ως πρόσωπο και όχι ως άτομο.
"Υπάρχει μια ριζική διαφορά ανάμεσα στο πρόσωπο και το άτομο. Το πρόσωπο είναι μία ύπαρξη κοινωνίας, το άτομο μία φιγούρα διάσπασης. Το μεν είναι ανοιχτό στον Θεό και τους άλλους, το δε είναι εγωιστικό και επικεντρωμένο γύρω από τον εαυτό του. Το ένα ευχαριστεί τον Θεό για όλα και εκλαμβάνει κάθε κίνηση, λόγο και συνάντηση ως μυστήριο. Το άλλο χρησιμοποιεί και βλέπει τα πάντα--τους άλλους ανθρώπους και την πλάση--σαν ένα μέσο ικανοποίησης των επιθυμιών και αναγκών του. Το πρώτο δίνει και μοιράζεται, το δεύτερο αποκτά, συσσωρεύει και καταναλώνει. Το πρόσωπο ταπεινώνεται για να δοξαστεί, το άτομο ανεβαίνει με σκοπό να αυτοθεωθεί. Κι εγώ, μέσα στη ζωή μου, τί είμαι, τί θέλω να είμαι: ένα πρόσωπο ή ένα άτομο;"
[Maxime Egger, "Κράτα τον νου σου στον Άδη...",
Εκδόσεις Εν Πλω 2009, σ. 31-32]
Δημοσίευση σχολίου