Ο Σων έχει δύο μπαμπάδες, μία μαμά και έναν άλλο ενήλικα που μπορεί να έχει ‘πρόσβαση σε αυτόν’

Στην Ιρλανδία, πρόσφατα, η λεγόμενη Επιτροπή Νομικής Μεταρρύθμισης (Law Reform Commission, εν συντομία: LRC), παρουσίασε την έκθεσή της σχετικά με τις Νομικές Πτυχές των Οικογενειακών Σχέσεων, περιλαμβάνοντας ένα σχέδιο Νόμου για τα Παιδιά και τη Γονική Μέριμνα. Την παρουσίαση της έκθεσης έκανε η Mary White TD, Υπουργός Ισότητας, Ένταξης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Τμήμα της Κοινότητας, Ισότητας και Γαελικών Υποθέσεων). Η White ανήκει στο κόμμα των Πρασίνων.

Η έκθεση κάνει αναφορά σε περιπτώσεις που μεγαλώνουν παιδιά σε σχέσεις ατόμων του ιδίου φύλου. Η έκθεση ασχολείται με τα δικαιώματα (ή την έλλειψή τους) των άγαμων πατέρων, καθώς και τα «εκτεταμένη μέλη της οικογένειας» και άλλους που «ανατρέφουν παιδιά» μέσα σε ένα νομικό κενό (όπως συμβιούντες, παππούδες).

Η έκθεση κάνει ευρείες συστάσεις για μεταρρυθμίσεις που να αντανακλούν «τις μεταβαλλόμενες μορφές των οικογενειακών σχέσεων που έχουν προκύψει στην Ιρλανδία τα τελευταία χρόνια». Αυτό περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τα δικαιώματα και τις ευθύνες των ‘αστικών εταίρων’, μητριές - πατριούς, παππούδες, συν-κατοίκους και άλλα μέλη «της διευρυμένης οικογένειας» στη σύγχρονη Ιρλανδία, λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα και την ευημερία του παιδιού».

Μεταξύ των άλλων προτάσεων που βρέθηκαν στο νέο έγγραφο της Επιτροπής Νομικής Μεταρρύθμισης (εν συντομία: LRC), με την ονομασία «Έκθεση για τις Νομικές Πτυχές του Παιδιού στις Οικογενειακές Σχέσεις", (‘Report on Legal Child Aspects of Family Relationships’) είναι αυτή που θα ανοίξει το δρόμο για ένα παιδί που θα έχει τρεις ή περισσότερους «νόμιμους γονείς».

Επιπλέον, πολλά άλλα ενήλικα άτομα θα μπορούσαν να έχουν «δικαιώματα πρόσβασης» στο ίδιο παιδί.

Όπως αναφέρθηκε σε κάποιο blog, η LRC είναι πραγματικά μόνο μια ακόμα αριστερή κρατικοδίαιτη οργάνωση και επομένως δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι, όταν στρέφει την προσοχή της στο οικογενειακό δίκαιο αγκαλιάζει την ιδεολογία της ‘ποικιλομορφίας στην οικογένεια’ ολόψυχα και άκριτα.

Η LRC φαίνεται ότι δεν βρίσκει καμία απολύτως ιδιαίτερη αξία στο γάμο. Φαίνεται να μην αποδίδει ιδιαίτερη αξία στους βιολογικούς γονείς ή στο παιδί με δύο γονείς και όχι περισσότερους (ή λιγότερους).

Για την LRC μια οικογένεια είναι οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων που ζουν μαζί και αγαπιούνται. Κατά συνέπεια, έχει μια εντελώς σχετικιστική άποψη περί οικογένειας.

Πιστεύει ότι καθώς οι άνθρωποι ερωτεύονται και ξε-ερωτεύονται, θα πρέπει να επιτρέπεται στους ανθρώπους να ‘σουλατσάρουν’ μέσα και έξω από διαφορετικές οικογένειες και έχουν το νόμο να τους διευκολύνει στο παραμικρό βήμα τους.

Μακράν απέχει η LRC να προτείνει κάτι που θα μπορούσε στην πραγματικότητα να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να μείνουν προσκολλημένοι στην μία οικογένεια ή να ενθαρρύνουν τους γονείς να μεγαλώσουν τους δικούς τους βιολογικούς απογόνους. Η ‘προσωπική αυτονομία’ είναι το μόνο ζητούμενο για την LRC. Οι ενήλικες αναζητούν την ‘προσωπική τους ολοκλήρωση’ και πρέπει να βοηθηθούν σε αυτή την αναζήτηση από το νόμο.

Ωστόσο, η LRC αναγνωρίζει ότι τα παιδιά επηρεάζονται από αυτήν την επιδίωξη των ‘προσωπικής ολοκλήρωσης’ των ενηλίκων και, επομένως, αναγνωρίζει ότι με ένα αυξανόμενο βαθμό, τα παιδιά μεγαλώνουν από ένα εναλλασσόμενο cast ενηλίκων, καθώς περνούν την φάση της παιδικής τους ηλικίας.

Σήμερα, είναι η μαμά και ‘ο φίλος της’. Χθες μπορεί να ήταν η μητέρα που ζει μόνη της, ή η μαμά με το τωρινό σύζυγό της (‘τον πατριό’). Αύριο θα μπορούσε να είναι η μαμά με ένα άλλο φίλο, ή ένα νέο σύζυγο, ή μια ‘αστική σύντροφο’ του ιδίου φύλου. Ποιος ξέρει;

Το πράγμα είναι, κάθε ένας από αυτούς τους «σημαντικούς άλλους», στη ζωή της μαμάς θα μπορούσε να σχηματίσει ένα δεσμό με το γιο ή την κόρη της μαμάς. Η LRC πιστεύει ότι ένα νέο σύνολο νομικών δικαιωμάτων πρέπει να δημιουργηθεί γύρω από αυτό. Ως εκ τούτου, προτείνει ο πρώην-φίλος της μαμάς να μπορεί να υποβάλει αίτηση για να έχει πρόσβαση στο παιδί της, εφόσον μπορεί να πείσει το δικαστήριο ότι αυτό θα ήταν προς το «συμφέρον» του παιδιού.

Ο νέος σύζυγός της ή ο ‘αστικός σύντροφός’ θα είναι σε θέση να προχωρήσει ακόμη περισσότερο. Αυτός ή αυτή θα είναι σε θέση να προσφύγει στο δικαστήριο για να γίνει κηδεμόνας με πλήρη δικαιώματα για το παιδί της (ουσιαστικά πρόκειται για ένα νέο νομικό γονέα), ακόμη και αν οι υπόλοιποι φυσικοί γονείς του παιδιού αντιδράσουν, εφόσον το δικαστήριο, και πάλι, κρίνει ότι μια τέτοια κίνηση είναι για το «συμφέρον» του παιδιού.

Σε αυτό το ‘νέο υπέροχο κόσμο’ του οικογενειακού δικαίου, κατά συνέπεια, τα άτυχα παιδιά που βρίσκονται να μετακινιούνται συνεχώς από την μία «ανασυγκροτημένη οικογένεια» σε μία άλλη καθώς η μαμά ή ο μπαμπάς επιδιώκουν την 'προσωπική τους ολοκλήρωση', θα πρέπει τα ίδια να τραβιούνται και να σέρνονται μεταξύ τριών ή περισσοτέρων νομίμων κηδεμόνων συν οποιουδήποτε άλλου ενήλικα που θα έχει πρόσβαση σε αυτά.

Είναι ανάγκη να πούμε ότι αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για την προώθηση και την ενθάρρυνση του γάμου; Ο γάμος δίνει μια σταθερότητα στο παιδί. Δίνει στο παιδί μια μητέρα και έναν πατέρα και εάν η μητέρα και ο πατέρας πάρουν στα σοβαρά τους όρκους που έδωσαν όταν παντρεύτηκαν, και όταν προκύψει ανάγκη μπορέσουν να θέσουν την δική τους ευτυχία σε δεύτερη θέση, θα δώσουν στο παιδί την ευκαιρία να έχει την ίδια μαμά και τον ίδιο μπαμπά μέσα από την παιδική του ηλικία.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή