Ο Θεός που καλείται "Γη"

Του Υποδιακόνου Στήβεν Ρόμπινσον*

Τον Νοέμβριο του 2007, η Νατάσα Κώρτνεϋ Σμιθ και η Μόρακ Τέρνερ έγραψαν ένα άρθρο με τίτλο "Γνωρίστε τις γυναίκες οι οποίες δεν θέλουν να κάνουν παιδιά επειδή δεν είναι φιλικά προς το περιβάλλον". Παραθέτω ένα μέρος του κειμένου εδώ: (Σχ Κ.Ο.: το πρωτότυπο άρθρο από την βρετανική Daily Mail ΕΔΩ)

"Αν η Τόνι Βερνέλλι (φώτο) είχε συνεχίσει την εγκυμοσύνη της δέκα χρόνια πριν, θα ήξερε από πρώτο χέρι πώς είναι να κρατάς το δικό σου μωρό, να έχεις ένα ζευγάρι από αθώα μάτια να σε κοιτάνε με αγάπη άνευ όρων, να νιώθεις ένα μικρό χεράκι να γλιστράει στο δικό σου - και μια φωνή να σε φωνάζει «μανούλα».”

Κι όμως η σκέψη αυτή και μόνο την κάνει να ανατριχιάζει με φρίκη.

Διότι όταν η Τόνι έδωσε τέλος στην εγκυμοσύνη της, το έκανε με την βαθιά πεποίθηση πως βοηθούσε να σωθεί ο πλανήτης. Στην ηλικία των 27 αυτή η νέα γυναίκα στο απόγειο των αναπαραγωγικών της χρόνων στειρώθηκε για να "προστατέψει τον πλανήτη". Παραδόξως, αντί να θρηνήσει για την οικογένεια που ποτέ δεν θα αποκτούσε, ο φίλος της (και νυν σύζυγος) της έδωσε μια συγχαρητήρια κάρτα. Ενώ κάποιοι θα πίστευαν πως είναι πράγμα παράξενο να γιορτάζει κανείς την αντιστροφή της φύσης και την απάρνηση της μητρότητας, η Τόνι υπερασπίζεται την απόφασή της με σχεδόν θρησκευτικό ζήλο.

"Το να κάνει κάποιος παιδιά είναι εγωιστικό. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η συνέχιση της γενετικής μας γραμμής σε βάρος του πλανήτη", ισχυρίζεται η τριανταπεντάχρονη Τόνι. "Κάθε άνθρωπος που γεννιέται καταναλώνει περισσότερη τροφή, περισσότερο νερό, περισσότερη γη, περισσότερα ορυκτά καύσιμα, περισσότερα δέντρα και παράγει περισσότερα σκουπίδια, περισσότερη μόλυνση, περισσότερα αέρια του θερμοκηπίου, και προσθέτει στο πρόβλημα του υπερπληθυσμού."

Ενώ οι περισσότεροι γονείς βλέπουν τα παιδιά σαν το πιο υπέροχο θαύμα της φύσης, η Τόνι μοιάζει να τα θεωρεί μια επικίνδυνη απειλή για το μέλλον.

"Το μόνο πρόσωπο το οποίο καταλάβαινε πως ένιωθα ήταν ο πρώτος μου σύζυγος, ο οποίος επίσης δεν ήθελε παιδιά. Θέλαμε και οι δυο να σώσουμε τον πλανήτη - όχι να παράξουμε νέα ζωή η οποία μόνο θα επιδείνωνε το πρόβλημα."

Αλλά όταν ήταν 25, χτύπησε η καταστροφή.

"Ανακάλυψα πως – παρ’ ότι έπαιρνα αντισυλληπτικά - είχα μείνει έγκυος κατά λάθος από τον φίλο μου. Τρομοκρατήθηκα. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι μέσα μου δεν υπήρχε η επιλογή να κρατήσω το μωρό. Πήγα στον γιατρό μου για την διακοπή της κύησης, και τον ρώτησα αν γινόταν ταυτόχρονα να υποβληθώ και σε στείρωση. Δεν μου άρεσε να κάνω έκτρωση, αλλά θα ήταν ανήθικο να γεννήσω ένα παιδί για το οποίο ένιωθα ισχυρά πως δεν θα ήταν παρά ένα βάρος για τον κόσμο. Ποτέ δεν ένιωσα την παραμικρή τύψη για ότι έκανα, και ειλικρινά ποτέ δεν αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αλλιώς."

"Δεν αμφέβαλλα ότι πήρα την σωστή απόφαση. Ο Εντ και εγώ παντρευτήκαμε τον Σεπτέμβριο του 2002, και έκτοτε έχουμε έναν πολύ πιο όμορφο τρόπο ζωής ακριβώς διότι επιλέξαμε να μην κάνουμε παιδιά. Αγαπάμε την πεζοπορία και την αναρρίχηση, και συχνά δραπετεύουμε για ολόκληρα σαββατοκύριακα. Επίσης, κάθε χρόνο κάνουμε μεγάλες και ωραίες διακοπές - τώρα για παράδειγμα μόλις επιστρέψαμε από την Νότια Αφρική. Πιστεύουμε πως δικαιούμαστε μια πτήση μεγάλης απόστασης κάθε χρόνο, διότι είμαστε vegan (στμ: γνήσιοι χορτοφάγοι) και άτεκνοι, και ως εκ τούτου μειώνουμε πάρα πολύ το δικό μας «αποτύπωμα» στο συνολικό πρόβλημα του άνθρακα, και ταυτόχρονα καταπολεμούμε τον υπερπληθυσμό."

Γνωρίστε την Σάρα και τον Μαρκ

Τα περισσότερα κορίτσια ονειρεύονται τον γάμο και τα παιδιά. Αλλά η Σάρα πάντα ονειρευόταν να βοηθήσει το περιβάλλον - μέσα στην αγωνία της για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής, της εξαφάνισης των ζωικών ειδών και την καταστροφή της εξοχής, πήρε την ασυνήθιστη απόφαση να μην κάνει ποτέ παιδιά.

"Διαπίστωσα τότε, πως ένα μωρό θα μόλυνε τον πλανήτη - και πως το να μην κάνω παιδί ήταν το πλέον φιλικό προς το περιβάλλον πράγμα που θα μπορούσα να κάνω."

Ο Μαρκ προσθέτει:

"Η Σάρα και εγώ ζούμε μια όσο πιο 'πράσινη' ζωή μπορούμε. Δεν έχουμε αυτοκίνητο, χρησιμοποιούμε ποδήλατα αντ' αυτού, και ποτέ δεν κάνουμε πτήσεις. Ανακυκλώνουμε, χρησιμοποιούμε λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας και τρώμε μόνο βιολογικό φαγητό, το οποίο παράγεται κοντά. Εν ολίγοις, προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα για να μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Και όλο αυτό δεν θα γινόταν αν είχαμε παιδί. Γι’ αυτό έκανα αγγειεκτομή (στμ: χειρουργική επέμβαση για ανδρική στείρωση). Θα ήταν ηθικά εσφαλμένο για εμένα να επιβαρύνω την κλιματική αλλαγή και την καταστροφή της Γης. Η Σάρα και εγώ δεν χρειαζόμαστε παιδιά για να νιώσουμε γεμάτοι. Αυτό που μας κάνει να νιώθουμε χαρούμενοι είναι το ότι γνωρίζουμε πως κάνουμε αυτήν την ελάχιστη προσπάθεια από μέρους μας για την σωτηρία του αγαπημένου μας πλανήτη."

Φαίνεται πως για πολλούς, η Γη έχει γίνει ο θεός της νέας χιλιετίας, και αν κρίνω την φύση αυτού του θεού από τις λατρευτικές πρακτικές των πιστών του, αμφιβάλλω αν θα ήμουν πρόθυμος να μεταστραφώ στην νέα αυτή θρησκεία της οικολογίας. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να είναι περιθωριακοί – σαν τις άκρες ενός υφάσματος – όμως σιγά-σιγά οι άκρες αυτές μεγαλώνουν, και μικραίνει το κυρίως ύφασμα.

Ενώ λοιπόν τέτοιου είδους άνθρωποι θα απέρριπταν θρησκεία και δόγματα, η αφοσίωσή τους στην γη είναι πράγματι μια θρησκευτική αφοσίωση, πολύ παρόμοια με εκείνη των αρχαίων παγανιστών: Η Τόνι θυσιάζει το πρωτότοκο παιδί της, και επίσης τρώει ωμή φυτική τροφή για να μην σκοτώσει ζώα και για να "σώσει" τον θεό-Γη. Ακρωτηριάζουν τα σώματά τους για να μην προσβάλλουν την γη "προσθέτοντας στα προβλήματά της".

Όμως, σε ανταπόδοση αυτών των θυσιών σε ανθρώπινη σάρκα και αίμα, ο θεός-Γη τους ανταμείβει με έναν… "πολύ πιο όμορφο τρόπο ζωής". Και αν στο τέλος καταφέρεις και πιάσεις τον στόχο της αποχής σου από το διοξείδιο του άνθρακα και ισοσκελίσεις τα βιβλία σου για τα αέρια του θερμοκηπίου, θα δικαιούσαι… ωραίες και μεγάλες διακοπές. Αυτο-αμείβεσαι λοιπόν με ένα ταξίδι, σε όχημα το οποίο καταναλώνει χιλιάδες λίτρα ορυκτού καυσίμου, άσε που ένας Θεός ξέρει πόσο θα επιβάρυνε την γη η βιομηχανική επεξεργασία του (καυσίμου) και το τι αφήνει στην ατμόσφαιρα…. Μετά απολαμβάνεις ένα πλούσιο γεύμα σε ένα φανταχτερό ξενοδοχείο το οποίο κτίστηκε και επανδρώθηκε από “παράσιτα” και "προβλήματα" γεννηθέντα από ασεβείς αναπαραγωγούς, και το οποίο καταλαμβάνει μια έκταση γης που προηγουμένως καταλαμβανόταν από δέντρα – και που κατά πάσα πιθανότητα θα μοιάζει με ένα τεράστιο ακαλαίσθητο σπυρί πάνω στο πρόσωπο του θεού-Γη…

Φαίνεται πως ακόμα και οι οικολόγοι-φονταμενταλιστές έχουν την δική τους εκδοχή του Ευαγγελίου της Ευημερίας (στμ: προτεσταντικής καταβολής θρησκευτική δοξασία η οποία αναπτύχθηκε στις Η.Π.Α. και επικεντρώνεται στην διδαχή ότι ο Θεός ανταμείβει και υλικά τους εκλεκτούς του): "Υπηρετούμε τον Θεό-Γη" - όρισέ το και μην το διεκδικείς - και θα λάβεις ωραία πράγματα και εξωτικές διακοπές… Φαίνεται πως όλες οι ψεύτικες θρησκείες έχουν μια κοινή αυταπάτη σε ό,τι αφορά τους θεούς τους. Έχει ενδιαφέρον, που, στην έμφυτη θρησκευτικότητά μας, εμείς τα ανθρώπινα πλάσματα χρησιμοποιούμε σχεδόν τις ίδιες ιδέες, τελετουργίες και γλώσσα για να ορίσουμε την σχέση μας με τους όποιους θεούς προσπαθούμε να κατευνάσουμε.

Οι θολοί θεοί της νεο-παγανιστικής πνευματικότητας του σύγχρονου διανοούμενου στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν και πολύ από τους θεούς των δεισιδαιμόνων πρωτόγονων ή ακόμα και από τον Χριστιανικό Θεό τον Οποίον χλευάζουν καταδεκτικά. Οι παγανιστές έκαιγαν τις παρθένες τους για να αποτρέψουν το ηφαίστειο από το να καταβροχθίσει το χωριό τους. Λένε πως ο Χριστιανικός Θεός θυσίασε τον ίδιο τον Υιό Του για να κατευνάσει την οργή Του εναντίον του αμαρτωλού ανθρώπου, και πως αυτού του είδους η θρησκευτικότητα είναι πρωτόγονη, αδαής και προσβλητική. Αλλά η ειρωνεία είναι πως και αυτοί οι σύγχρονοι πεφωτισμένοι διανοούμενοι εξ ίσου ασπάζονται την θυσία των παιδιών τους, για να ευχαριστήσουν τον θεό των δέντρων και των παγόβουνων και για να αναχαιτίσουν μια φονική αναταραχή της γης η οποία θα συντρίψει το χωριό. Για αυτούς, αν ισοσκελίσεις τις αμαρτίες σου σε σχέση με το διοξείδιο του άνθρακα, μόνο τότε το αποτύπωμά σου θα μπει στο βιβλίο της ζωής. Όμως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι όπως ο πρωτόγονος. Δεν ζωγραφίζει εικόνες της θρησκείας του με καμμένα ξυλαράκια στους τοίχους των σπηλιών, αλλά μπλογκάρει παντού με σοφιστικέ ύφος, με παραθέσεις από βιβλία, κεφάλαια και στίχους μιας αλάνθαστης επιστήμης. Όπως και όλοι οι θρησκευτικοί ζηλωτές, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν φωτοδότες φάρους πάνω σε ένα πνευματικό και ηθικό υψίπεδο, και σαν αυτό-θυσιαζόμενοι μάρτυρες για το καλό των μη-φωτισμένων αδαών.

Έτσι, για ανθρώπους όπως η Τόνι και ο Εντ η πραγματική ουσία είναι πως η γη έχει γίνει για αυτούς μια παγανιστική θεότητα η οποία κατευνάζεται με το αίμα αθώων, και ζουν με τον φόβο πως αν της δημιουργήσουμε πρόσθετα προβλήματα και δεν την ευχαριστήσουμε (την γη), θα μας σκοτώσει με κλιματικές αλλαγές και την στέρηση των φυσικών πόρων στους ανθρώπους. Η ειρωνεία είναι πως αυτοί (όπως όλες οι άλλες θρησκείες, της επιστήμης συμπεριλαμβανομένης), πιστεύουν πως η ίδια η γη κάπως παρήγαγε τα ανθρώπινα όντα (εκτός αν πιστεύουν πως μας πέταξαν πάνω της οι εξωγήινοι).

Το ερώτημα είναι, πώς γίνεται η ανθρωπότητα να θεωρεί πλέον τον ίδιο της τον εαυτό σαν ένα παράσιτο, σαν καρκίνωμα, σαν αρρώστια προς ίαση, σαν κρεατοελιά που πρέπει να καυτηριαστεί από το παρθενικό πρόσωπο της γης – από την οποία η ίδια η ανθρωπότητα προήλθε; Το χώμα θεωρείται πιο ιερό από τα ανθρώπινα πλάσματα που δημιουργήθηκαν απ' αυτό. Ένας βώλος γης και ένας σπόρος είναι πιο άγια από το ανθρώπινο φυντανάκι που τρέφεται μέσα σε ανθρώπινη μήτρα...

Όμως οι οικολόγοι-παγανιστές είναι και ασυνεπείς: αυτο-ορίζονται ως έχοντες λιγότερη αξία από το χώμα, αλλά μέσα στην ανθρώπινη ύβρη τους, τώρα είναι οι σωτήρες αυτού του χώματος - σώζουν τον θεό τους, θυσιάζοντας την ανθρωπότητά τους πάνω στο θυσιαστήριό του. Οπότε, ποιος είναι ο πραγματικός θεός και ποιος ο πραγματικός σωτήρας εδώ;

Έχω ζήσει αρκετά για να θυμάμαι εποχές που συζητιόταν πως η γη θα καταστραφεί λόγω υπερπληθυσμού, εξάντλησης των αποθεμάτων άνθρακα και πετρελαίου, την ανεπάρκεια εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης ώστε για να τραφεί ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών – πολλώ μάλλον ολόκληρου του κόσμου – ενός πυρηνικού χειμώνα, μιας επερχόμενης εποχής παγετώνων, παγκόσμιας θέρμανσης και τώρα μιας "κλιματικής αλλαγής". Αυτά τα ζητήματα φαίνεται να σημαίνουν περισσότερα για τον κοσμικό πνευματικό άνθρωπο απ’ ότι τους Χριστιανούς, και μάλιστα για να περιπλακεί το θέμα ακόμα περισσότερο, φαίνεται πως τα ζητήματα αυτά προκαλούν διαιρέσεις και βάσει κομματικών γραμμών. Τόσο ο υπερ-διογκωμένος καταναλωτής - είτε είναι Χριστιανός είτε όχι - όσο και οι οικολόγοι-φονταμενταλιστές που λατρεύουν τη γη, ομοίως σφάλλουν, καθ’ όσον αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Και οι δύο ίστανται απέναντι στην δημιουργία ως ζώα: ο ένας απερίσκεπτα αντλεί ευχαρίστηση από την γη, οδηγημένος από άπληστα πάθη, και ο άλλος θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι εντελώς δυσδιάκριτο και εν τέλει, ένα με την γη. Και για τους δύο, το μέτρο ενός ανθρώπινου όντος δεν είναι η ύλη μαζί με μια ψυχή και πνεύμα, αλλά απλά ένα "αποτύπωμα του άνθρακα" και κάποια λίτρα αερίων θερμοκηπίου που εκπέμπονται λόγω κατανάλωσης.

Αλλά, ακόμα κι αν κάποιος πιστεύει πως οι ανθρώπινες υπάρξεις δεν είναι πιο σημαντικές από μια πέτρα ή ένα δέντρο, εξακολουθεί να υπάρχει μια κοινή αντίληψη μεταξύ ενός παγανιστή και ενός Χριστιανού για την ανάγκη της "σωτηρίας" του υλικού κόσμου. Και, αν κάτι χρειάζεται σωτηρία, τότε αυτό πρέπει να έχει μια αρχική κατάσταση - πριν την πτώση του από την αρχική του τελειότητα - στην οποία θα πρέπει να επιστρέψει. Έτσι, το πρόβλημα με την θρησκεία της οικολογίας είναι ότι δεν έχει μια συνεκτική θεολογία ή κοσμολογία μιας τέλειας αρχικής κατάστασης, ούτε μιας "πτώσης", ούτε μιας πρότασης για το πώς θα έμοιαζε μια τέλεια γη, με ή χωρίς ανθρώπους. Χωρίς να έχουμε ορίσει αυτά τα πράγματα είναι ανούσιο να συζητάμε αν η γη μπορεί ή πρέπει να μας σώσει ή να μας σκοτώσει, ή για το πώς πρέπει να σώσουμε την γη. Και για τον Χριστιανό και για τον άθεο, δύο έννοιες είναι ξεκάθαρες: Η Εδέμ, ή αλλιώς μια παρθένα αρχική κατάσταση της γης, δεν έσωσε την ανθρωπότητα, και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μόνο οι μεταμορφωμένες ανθρώπινες υπάρξεις θα την σώσουν στην τελική. Σε αυτό το σημείο έχουμε όλοι δίκαιο, αλλά το τι σημαίνει αυτό και το πώς θα το κατορθώσουμε είναι το πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Ένα από τα προβλήματα της οικολογικής θρησκείας είναι ότι δεν υπάρχει ένας υπερέχων μεταφυσικός ή θεολογικός ορισμός ο οποίος να περιλαμβάνει όλη την υλική κτίση, συμπεριλαμβανομένων των γη, ζώων και ανθρώπων. Είμαστε κολλημένοι στο να βλέπουμε την οικολογία μέσα από το πρίσμα μιας διαλεκτικής, μιας αντιπολιτευτικής φιλοσοφίας, η οποία συνοψίζεται στο: "ή" η γη "ή" οι άνθρωποι, ενώ στην πραγματικότητα η ορθά κατανοημένη οικολογία είναι η επιστήμη - και εν τέλει το μεταφυσικό όραμα – της αλληλο-συγγένειας όλων των πραγμάτων˙ πρόκειται δηλαδή για ένα "και/και" (=και η γη, και οι άνθρωποι). Τελικά, το ερώτημα και για έναν Χριστιανό και έναν οικολόγο είναι το ίδιο: ποια είναι η κατάλληλη και ισορροπημένη σχέση ενός ανθρώπινου πλάσματος με την γη; Και οι δύο στην πραγματικότητα κάνουν την ίδια ερώτηση, "Για ποιο σκοπό υπάρχει η γη και πώς μπορεί να σωθεί από τις αμαρτίες του ανθρώπινου γένους;"

Εδώ είναι που η Ορθοδοξία βγάζει την συζήτηση από το τέλμα των παγανιστικών αντιλήψεων. Εξυψώνει τόσο την γη όσο και την ανθρωπότητα στην πρέπουσα αξιοπρέπειά τους, ως μυστηριακή παρουσία του Δημιουργού τους. Βλέπει την Δημιουργία σαν το ιερό μέσο έκφρασης αγάπης, ευχαριστίας και κοινωνίας μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Τα περιβαλλοντικά προβλήματα πρέπει να απασχολούν τον Χριστιανό, επειδή δεν είμαστε υλιστές αλλά υλικά πλάσματα, κατ' εικόνα ενός Πνευματικού Θεού ο Οποίος προσέλαβε την υλική μας φύση και καθυπέταξε και κατανάλωνε την κτίση στο πλευρό μας. Με την Μυστηριακή μας πίστη δεν μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο σαν ένα συνεχώς αυτο-αναγεννώμενο αναλώσιμο το οποίο υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για τις απολαύσεις μας. Τέτοια ευλογημένα δώρα πρέπει να θεωρούνται ιερά και να μεταχειρίζονται ως τέτοια, ακριβώς επειδή ο Θεός είναι παρών σε αυτά.

Εκεί που ο οικολόγος και ο Ορθόδοξος Χριστιανός συμφωνούν είναι πως οι άνθρωποι, ακόμα και οι Χριστιανοί, έχουν πάψει να υποτάσσουν την γη προσεκτικά, και να είναι συνετοί διαχειριστές της αντί εγωιστές καταναλωτές της. Χάσαμε την ευλάβεια προς την γη ως «μητέρα μας» στην οποία θα επιστρέψουμε, όπως ψάλλεται στην Υπακοή του Όρθρου με πλάγιο ήχο του 8ου. Αποτύχαμε στην διατήρηση της Μυστηριακής μας φύσης, έτσι δεν μοιραζόμαστε την Δημιουργία εν αγάπη, αλλά την συσσωρεύουμε για τον εαυτό μας, προς ικανοποίηση των άπληστων ηδονών μας. Ο Θεός ως Δημιουργός μας δεν έχει ανάγκη να κατευνάζεται με θυσίες: ο άνθρωπος λαμβάνει ένα δώρο το οποίο προσφέρει πίσω στον Δημιουργό και στους συνανθρώπους με αγάπη, όχι λόγω του φόβου κάποιας οργής και Βιβλικής καταστροφής. Ο οικολόγος και ο Ορθόδοξος Χριστιανός συμφωνούν πως ο άνθρωπος όντως προέρχεται από το χώμα της γης και πως συνεπώς μετέχει στην φύση της ίδιας της γης. Όμως ο Χριστιανισμός λέει πως στον άνθρωπο επίσης δόθηκε η πνοή του Θεού που δημιούργησε το χώμα από το οποίο ακριβώς προερχόμαστε, και ως εκ τούτου ο άνθρωπος μετέχει και στην φύση του πνευματικού στοιχείου και του δόθηκε κυριαρχία επί του χώματος – όχι όμως για λαίμαργη κατανάλωση, αλλά ως μέσον έκφρασης αγάπης κατ' εικόνα Αυτού που δημιούργησε τα πάντα από αγάπη.

Η πραγματικότητα είναι πως η οικο-θρησκεία δεν διαμόρφωσε νέα δόγματα για τον άνθρωπο και την γη. Παρ’ όλο τον εξωτερικό σκελετό τον αποτελούμενο από επιστήμη και τεχνολογία που την στηρίζουν, δεν παύει να είναι τόσο παλιά όσο και τα βουνά με τις ζωγραφιές τις φτιαγμένες με καμμένα ξυλαράκια στους τοίχους των σπηλαίων τους. Ο πυρήνας της παραμένει ο ίδιος με εκείνον που είχαν επισημάνει οι προφήτες του Ισραήλ, περισσότερο από 2600 χρόνια πριν, όταν είχαν καλέσει τον Ισραήλ να ξαναβρεί την ορθή σχέση του ανθρώπου με την γη και τον Δημιουργό μας:

Ο Αβακούμ και ο Ιερεμίας λένε:

26 (…) ούτως αισχυνθήσονται οι υιοί Ισραήλ, αυτοί και οι βασιλείς αυτών και οι άρχοντες αυτών και οι ιερείς αυτών και οι προφήται αυτών. 27 τω ξύλω είπαν, ότι πατήρ μου ει συ, και τω λίθω• συ εγέννησάς με, και έστρεψαν επ' εμέ νώτα και ου πρόσωπα αυτών (…) (Ιερεμίας 2/β 26-27).

Επίστρεψε λοιπόν στον Θεό που δημιούργησε το χώμα από το οποίο πλάσθηκες. Και μετά εν αγάπη, στρέψου προς την γη γνωρίζοντας ποιος πραγματικά είσαι. Αγάπα τον Δημιουργό σου και παράλαβε την δημιουργία Του με ταπεινή ευγνωμοσύνη, προσφέροντάς την σε όλους σαν δώρο κοινωνίας με τον Κόσμο τον ίδιο.

* Ο Steve Robinson είναι Αμερικάνος Ορθόδοξος Χριστιανός και ζει στο Φοίνιξ της Αριζόνα. Διατηρεί τη δική του εταιρεία κατασκευής. Πριν γίνει Ορθόδοξος, ήταν ευαγγελικός πάστορας και εκκλησιαστικός ηγέτης. Πιο πρόσφατα, ίδρυσε ένα από τα πιο δημοφιλή podcasts Ορθοδόξων στον πλανήτη - Our Life in Christ (Η ζωή μας εν Χριστώ) - το οποίο διαχειρίζεται με τον φίλο του Bill Gould.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή