Όσοι έχουν κάποιες γνώσεις για το παλιό καλό rock n roll, θα γνωρίζουν ότι η 3η Φεβρουαρίου 1959 είναι η «ημέρα που πέθανε η μουσική». Μετά από μια συναυλία στο Clear Lake της Iowa, στις 2 Φεβρουαρίου 1959, τρία αστέρια του Rock n Roll, ο Big Bopper, ο Ritchie Valens, που ήταν τότε δεκαεπτά ετών και ο Buddy Holly, σκοτώθηκαν όταν το μικρό αεροπλάνο που ναύλωσαν συνετρίβη λίγο μετά την απογείωση. Ήταν 3 Φεβρουαρίου και ο κόσμος πάγωσε.
Λίγοι γνωρίζουν ότι μαζί τους ήταν ο Dion DiMucci, ο οποίος κυριολεκτικά, τελευταία στιγμή έμεινε έξω από το μοιραίο αεροπλάνο και έτσι σώθηκε.Ο Dion DiMucci, γνωστός ως Dion, ένα από τα πιο δημοφιλή αστέρια του rock and roll στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 των αρχών του ’60, είναι πιο γνωστός για τις επιτυχίες "Runaround Sue" και "The Wanderer" (‘αυτός που γυρνάει από δω και από κει’) - Για τον Dion βλέπε και ΕΔΩ. To 1990 ήρθε και στην Ελλάδα σε πρωτοχρονιάτικο rock n roll show του ANT1, που μόλις είχε κάνει την εμφάνισή του.
Ο ιταλικής καταγωγής Dion, αφού περιπλανήθηκε στους δρόμους της δόξας, του πλούτου, της κατάθλιψης και των ναρκωτικών βρήκε τον δρόμο του Θεού, το 1979. Ως 'αναγεννημένος χριστιανός' τραγούδησε πολλά gospel τραγούδια. Αφού για χρόνια παρακολουθούσε διάφορες προτεσταντικές εκκλησίες, το 1997 γύρισε συνειδητά στον Καθολικισμό. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής του, ειπωμένη από τον ίδιο.
Κρύωνα όσο ποτέ. Ήμασταν στη μέση του βαρύ χειμώνα του Φεβρουαρίου του 1959. Ο άνεμος μας τιμωρούσε, τα δέντρα είχαν γεμίσει πάγο και το μικρό κίτρινο σχολικό λεωφορείο που οδηγούσα μαζί με τον Buddy Holly, τον Ritchie Valens, και τον Big Bopper είχε χαλάσει.Μετά την εμφάνισή μας στο "Winter Dance Party Tour" στο Duluth της Μινεσότα, το λεωφορείο μας χάλασε και πάλι. Ο Buddy αγανάκτησε. Μίλησε με τον υπεύθυνο του κλαμπ για να κλείσει ένα αεροπλάνο για να πετάξουμε για την επόμενη εμφάνισή μας στο Φάργκο της Βόρειας Ντακότα. Όσο περισσότεροι άνθρωποι στο αεροπλάνο, μας είπε, τόσο χαμηλότερο θα είναι το κόστος ανά άτομο. Ο Big Bopper συμφώνησε, όπως έκανε και ο Ritchie, ο οποίος είχε ήδη γριπωθεί άσχημα. Όταν ο Buddy ήρθε σε μένα, σκέφτηκα την τιμή των 36 δολαρίων. Οι γονείς μου πλήρωναν 36 δολάρια το μήνα για ενοίκιο πίσω στο Bronx. Δεν μου ήταν εύκολο να δώσω αυτά τα χρήματα για μια βόλτα με το αεροπλάνο για 45 λεπτά, οπότε του είπα όχι.
Την επόμενη μέρα, στάθηκα στο λόμπι του ξενοδοχείου στο Moorehead της Μινεσότα. Υπήρχε μια τηλεόραση στον τοίχο, που ανακοίνωνε ότι το αεροπλάνο που μετέφερε τον Buddy, τον Ritchie και το Big Bopper είχε πέσει σε καταιγίδα. Δεν υπήρξαν επιζώντες. Από εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι ο Θεός είχε ένα σχέδιο για μένα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Η Καθολική Εκκλησία Mount Carmel (Όρος Κάρμηλος), η οποία ήταν το κέντρο της γειτονιάς μας, είναι εκεί όπου βαφτίστηκα. Αν και οι γονείς έχουν πολλά χαρίσματα, μεγάλωσα σε μια εξαιρετικά δυσλειτουργική οικογένεια που δεν έδειχνε πολύ ενδιαφέρον για τη θρησκεία και η Εκκλησία ήταν περιττή.Η Φράνσις, η μαμά μου, δεν υπήρχε ποτέ μια μέρα στη ζωή της, που να μην ανησυχεί για κάτι. Γεννήθηκε για να έχει ευθύνη, και όσο πιο βαριά τα έπαιρνε τόσο πιο πολύπαθη γινόταν. Πάντως, κρατούσε την οικογένεια μαζί.
Ο μπαμπάς μου, από την άλλη πλευρά, ήταν πάντα κάπου αλλού, φτιάχνοντας μαριονέτες ή κάνοντας βάρη στο τοπικό γυμναστήριο. Οι γονείς μου μιλούσαν συνεχώς για την έλλειψη χρημάτων, και την ανάγκη ο πατέρας μου να βρει μια εργασία. Η μαμά του φώναζε μπροστά στην οικογένεια, και ήταν τα συναισθήματά της προς αυτόν, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο υποθέτω, που με έκαναν να χάσω το σεβασμό μου για το γέρο μου. Τι αξίζει έλεγα, όταν την αφήνει να του φέρεται με αυτόν τον τρόπο; Σε αυτή την macho ιταλική γειτονιά, ο κώδικας του δρόμου είναι ο σεβασμός, και η φήμη ήταν τα πάντα.
Σε αυτό το περιβάλλον, ο χριστιανισμός φαινόταν κατάλληλος για γριές και ‘αδελφές’. Οι αληθινοί άντρες δεν τον χρειάζονται. Ως παιδί, μου φαινόταν ότι ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε πράγματα που ήταν στο μέγεθος μου και σε πράγματα που ήταν πάνω από το κεφάλι μου. Ο Θεός ήταν ένα εκατομμύριο μίλια μακριά, στην εκκλησία, κάπου πάνω από τα βιτρό παράθυρα. Οι ιερείς και οι μοναχές μας μετέδωσαν το φόβο του Θεού, όλες τις εντολές και την ενοχή που προέρχεται από την μη συμμόρφωση με τους κανόνες, αλλά δεν μπορούσα να αναπνεύσω τη ζωή στις λέξεις και τις τελετουργίες. Ακόμα, θυμάμαι να πηγαίνω περιστασιακά στην εκκλησία με φίλους ή συγγενείς τις κρύες, χιονισμένες νύχτες των Χριστουγέννων, όταν η ενορία μας φαινόταν να ξεχειλίζει από όλους στο Μπρονξ. Οι φωνές της χορωδία, το τραγούδι, τα τρέμοντα κεριά, τα καμπανάκια, το εκκλησιαστικό όργανο - όλα αυτά με γέμιζαν με δέος. Υποθέτω ότι κάπου μέσα μου, η μουσική, η λατρεία, η αίσθηση του σεβασμού χτύπησε μια χορδή που είπε ότι υπάρχει Κάποιος εκεί ψηλά που φρόντιζε για μας και μας είχε στα γεμάτα από αγάπη χέρια Του.Στην ηλικία των δώδεκα, ο θείος μου αγόρασε μία μεταχειρισμένη κιθάρα και μου την έκανε ως δώρο. Άρχισα να παίζω την μουσική του Hank Williams και κάποια rhythm and blues, κάτι παράξενο για ένα αγόρι της πόλης στη δεκαετία του 1950. Στην ηλικία των δεκατριών, σε αυτά τα ευάλωτα χρόνια, όταν ένα αγόρι αρχίζει να κάνει τη μετάβαση στην ενηλικίωση, το κάλεσμα των δρόμων, οι συμμορίες, είναι ‘cool’ και μου φάνηκε ότι αυτή η ζωή μου πήγαινε. Με τη μουσική, αισθάνθηκα ότι ανήκω σε κάτι. Μέχρι τη στιγμή που ήμουν έφηβος, είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ τα όρια που είχαν τεθεί για μένα από την οικογένειά μου και τη γειτονιά. Μετά από λίγο, έχασα την αίσθηση του ανήκειν που είχα στην παιδική ηλικία μου. Χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω, άρχισα να ψάχνω για μια διέξοδο.
Η μουσική μου πρόσφερε αυτή την διέξοδο. Έως τα 15, ήμουν ένας rebel. Τότε γνώρισα τη Susan, το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο. Είχε έρθει στο Μπρονξ από το Βερμόντ. Δεν είχα καμία ιδέα για το μέρος που μεγάλωσε η Susan εκεί. Είχε ένα καθαρό αέρα που την ακολούθησε μέχρι εδώ. Την ερωτεύτηκα για τα καλά. Την πλησίασα όπως πλησίαζα οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου: με ένα μίγμα από καθαρό νταηλίκι και τρεμώδη φόβο. Ήθελα να με αγαπήσει, έστω και λίγο. Αλλά περισσότερο από αυτό, ήθελα να με βλέπει και να με θαυμάζει και ήταν κάτι που νόμιζα ότι ήξερα πώς να το κερδίσω. Γι 'αυτό και τραγούδησα. Συνήθιζα να παίζω σε σχολικούς χορούς, όπου η Susan ερχόταν. Με τον τρόπο αυτό, ήλπιζα να τραβήξω την προσοχή της.Με τη βοήθεια ενός έμπειρου τραγουδοποιού, που με είχε ακούσει να ροκάρω, εγώ ξεκίνησα να ηχογραφώ. Με πήγε στο Μανχάταν και μου σύστησε τον Bob και τον Gene Schwartz, οι οποίοι ήταν τα αφεντικά μιας δισκογραφικής εταιρείας. Τα πράγματα ήταν διαφορετικά εκείνη την εποχή. Μπορούσες να κάνεις δίσκους χωρίς να δώσεις ένα σωρό χρήματα. Πέρασα οντισιόν για τους αδελφούς Schwartz, τραγουδώντας το "Wonderful Girl." Ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι εκείνη τη στιγμή – κάτι σαν αφιερωμένο στη Susan. Τους άρεσα και θέλησαν να μου δώσουν μια ευκαιρία.
"Θέλετε να ακούσετε κάτι;" Τους ρώτησα. "Θα καλέσω κάποια παιδιά από το Μπρονξ, και θα σας δείξω κάποια πράγματα." Την επόμενη μέρα, ήμουν πίσω με τρεις από τους φίλους μου, τους καλύτερους doo-wop τραγουδιστές που ήξερα. Αυτή ήταν η αρχή του Dion and the Belmonts. Το "I Wonder Why" ήταν το πρώτο τραγούδι μας και πήγε στο Top 10. Ο δρόμος είχε ανοίξει.
Ένα από τα πρώτα gigs που κάναμε ήταν στο American Bandstand του Dick Clark. Εκείνη την εποχή είχα σχέση με τη Susan. Αγόρασα ένα Ford Thunderbird και φερόμασταν σαν το βασιλιά και τη βασίλισσα της γειτονιάς. Τα επόμενα πέντε χρόνια ακολούθησαν καταπληκτικά χιτς, ταινίες, συναυλίες, τηλεοπτικές εκπομπές και περιοδείες σε όλο τον κόσμο με τον Chuck Berry, τους Everly Brothers, τον Roy Orbison και άλλους. Η μουσική έμοιαζε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.
Ήμουν ένα παιδί του Μπρονξ σε ένα ελίτ κλαμπ. Οι φόβοι της ζωής μου, οι αμφιβολίες και οι ανασφάλειες και ο πόνος, είχαν μετατεθεί σε κάποια σκοτεινή γωνία. Ήταν σαν να ήμουν ένα παιδί και πάλι και όλα ήταν καινούργια και γυαλιστερά.
Τώρα, ήξερα πως έπρεπε να είναι η ζωή - όπως ακριβώς στις ταινίες. Στην ηλικία των 21, ήμουν ένας εκατομμυριούχος και δύο φορές. Όταν πήγαινα στα πάρτι ήμουν το κέντρο της προσοχής ανάμεσα σε όλους τους όμορφους ανθρώπους. Ήμουν μπροστά από το κοινό όλο το χρόνο και το χειροκρότημα τους ήταν το ναρκωτικό μου. Σίγουρα, πήρα και άλλα ναρκωτικά, ακόμα και ηρωίνη, αλλά το πραγματικό ναρκωτικό μου ήταν όλη αυτή η κολακεία. Τα πίστευα όλα. Τα χρειαζόμουν όλα.
Το τραγούδι "Teenager in Love" και το "Where or When" έγιναν μεγάλες επιτυχίες και ανέβηκαν στο τοπ 5. Παρόλα αυτά, λόγω μουσικών διαφορών, οι Belmonts και εγώ χωρίσαμε. Ήθελαν να τραγουδούν απαλές αρμονίες και ήθελα να τραγουδώ ροκ. Ως solo πλέον, ηχογράφησα το "The Wanderer" και το "Runaround Sue." Ανέβηκαν και τα δύο στις ψηλότερες θέσεις των charts στις αρχές της δεκαετίας του '60, στο νούμερο ένα. Τότε, περισσότερο από πριν, ένιωθα ότι ήμουν στην κορυφή του επαγγέλματός μου, είχα την Σούζαν στο πλευρό μου, και έβλεπα τα πάντα μέσα από τα μεγάλα πράσινα μάτια της.Τότε, μια νύχτα, με ρώτησε, «Dion, αυτό είναι όλο που θέλεις; Θέλω να πω, αυτό είναι;" Μπορούσε να δει πέρα από την σκηνή, το κομμάτι του εαυτού μου, κρυφό και πληγωμένο, που προσπαθούσα τόσο σκληρά να αρνηθώ. Η αλήθεια είναι, ότι δεν είμαι βέβαιος ότι της άρεσε ο σούπερ σταρ που είχε μπροστά της. Ο τύπος που αγάπησε ήταν απλός, πιο γνήσιος, ανατράφηκε στη γειτονιά, μέρος μιας οικογένειας. Είχα χάσει την επαφή με αυτόν τον άνθρωπο και η Σούζαν το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να περιμένει. Ήταν το 1963 και προσπαθούσα να κρύψω τους φόβους μου με τα πάρτι.
Παρόλα αυτά, δεν ήθελα να χάσω τη Susan. Της ζήτησα να με παντρευτεί και της ορκίστηκα ότι θα αλλάξω και υποσχέθηκα ότι θα την αγαπώ για πάντα. Παντρευτήκαμε και τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Δεν είχα ιδέα ότι τα ναρκωτικά και η κατάχρηση του αλκοόλ ήταν μια προοδευτική ασθένεια. Την ημέρα που ρούφηξα την πρώτη άσπρη γραμμή και έγινα ‘βασιλιάς’ ήταν η ημέρα που ο ίδιος εμπόδισα τον εαυτό μου να δει τι πήγαινε στραβά με μένα, το Dion, τον άνθρωπο πίσω από όλες αυτές τις μάσκες. Μέσα μου, ποτέ δεν κατάφερα να περάσω τα 13. Ήταν σαν να είχα σταματήσει να μεγαλώνω, είχα κολλήσει εκεί σε ένα τρεμάμενο ανδρισμό, όπως ο μπαμπάς μου. Ήταν τα ναρκωτικά που με έκαναν να σκέπτομαι μόνο τον εαυτό μου, είχα εθιστεί στο να κατηγορώ τους άλλους για τα προβλήματά μου, ή απλά έφευγα μακριά και προσποιούμουν ότι δεν υπάρχουν. Η ελπίδα και η χαρά και η αγνή πίστη των παιδικών μου χρόνων μαράθηκε και πέθανε. Αν υπέκυπτα στην αδυναμία μου, θα έχανα το σεβασμό από τους άλλους. Ίσως να άρχιζαν να με αντιμετωπίζουν όπως και το πατέρα μου, σαν κάτι λιγότερο από έναν άνδρα. Έπρεπε να αντιμετωπίσω την αδυναμία μου, αλλά αισθανόμουν ανήμπορος. Έπρεπε να ζητήσω βοήθεια. Τα είχα χάσει πραγματικά και το ήξερα. Ο πόνος, η ταπείνωση, ο φόβος και το κενό ήταν τρομακτικά .Πάσχοντας από κατάθλιψη, μετακομίσαμε στο Μαϊάμι, ψάχνοντας για ένα νέο ξεκίνημα. Εκεί, είχα την έκπληξη της ζωής μου: Κατάφερα να δω τον Θεό να εργάζεται μέσα από τον πεθερό μου, τον Jack. Μου μίλησε για τον Θεό και προσευχήθηκε για μένα. Είπα μια προσευχή μια νύχτα εκεί στο σπίτι του Jack: "Θεέ χρειάζομαι τη βοήθειά Σου." Ελευθερώθηκα από τον εθισμό μου να πίνω και να παίρνω ναρκωτικά. Ήταν σαν να σήκωσε κάποιος ένα βάρος από πάνω μου. Εκείνη την ημέρα, 1 Απριλίου 1968, κατάλαβα τη δύναμη του Θεού.
Ξεκίνησα ένα πνευματικό πρόγραμμα. Έξι μήνες αργότερα, στην ηλικία των 28, κυκλοφόρησα μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας μου – το "Abraham, Martin and John". Έγινε ύμνος.
Αλλά η μεγαλύτερη στιγμή μου δεν είχε έρθει ακόμα. Στις 14 Δεκεμβρίου του 1979, βγήκα για τζόκινγκ, όπως έκανα κάθε πρωί. Ήταν μια εποχή που μπορούσα να είμαι μόνος με τις σκέψεις μου – σκεφτόμουν το παρελθόν, σκεφτόμουν το μέλλον. Στη μέση αυτής της σύγχυσης, το μόνο που μπορούσα να προσευχηθώ ήταν "Θεέ, θα ήταν ωραίο να ήμουν πιο κοντά Σου." Αυτό είναι το μόνο που χρειαζόμουν.
Πλημμύρισα με λευκό φως. Ήταν παντού, μέσα μου, έξω από εμένα - παντού. Εκείνη τη στιγμή, τα πράγματα ήταν διαφορετικά μεταξύ εμένα και του Θεού. Είχε σπάσει το τείχος. Μπροστά μου, είδα έναν άνθρωπο με τα χέρια Του τεντωμένα. «Σ 'αγαπώ», είπε. "Δεν το ξέρεις; Είμαι φίλος σου. Έδωσα τη ζωή μου για σένα. Είμαι εδώ για σένα τώρα." Κοίταξα πίσω μου, γιατί ήξερα ότι είχα αφήσει κάτι πίσω σε αυτόν τον δρόμο. Κάποιο μέρος του εαυτού μου που δεν ήθελα πλέον. Ας το έχει ο δρόμος. Εγώ δεν το χρειάζομαι πια.
Ο Θεός άλλαξε τη ζωή μου εκείνο το πρωί, και τα πράγματα δεν ήταν ποτέ πλέον τα ίδια. Ξεκίνησα να γράφω και να ηχογραφώ αυτά τα υπέροχα gospel τραγούδια στη δεκαετία του 1980 και άρχισα να κάνω περιοδείες και πάλι. Στα επόμενα χρόνια, είχα πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις και μορφές όσον αφορά την χριστιανική πίστη που ήταν νέες και συναρπαστικές. Πήγα στο Ισραήλ με τον Gregg Laurie και το Calvary Chapel το 1981. Ήταν το πιο όμορφο ταξίδι που η Susan κι εγώ είχαμε ποτέ. Ώρες γεμάτες διδασκαλία, υπέροχοι άνθρωποι - πολλή αγάπη για τον Κύριό μας. Η εκκλησία του Jack Hayford ήταν ένα μέρος που επισκεπτόμουν, όταν εργαζόμουν στο Λος Άντζελες, όμως, σε κάποιους κύκλους, άρχισα να ακούω επιθέσεις κατά της Καθολικής Εκκλησίας και αντι-Καθολικές διδασκαλίες που μου δημιουργούσαν σύγχυση. Η πίστη μου άρχισε να απειλείται. Τα σωθικά μου αισθάνθηκα σαν να τα κατασπάραζαν. Επηρέαζε τη σχέση μου με τη Susan, επίσης. Η γυναίκα μου είναι πολύ σκεπτόμενο και στοργικό άτομο. Ήταν, επίσης, εντελώς αυθεντική. Μια φορά, καθώς είχαμε καθίσει στο θρανίο μιας Ευαγγελικής Εκκλησίας, έσκυψε και ψιθύρισε στο αυτί μου, «αναρωτιέμαι αυτή η εκκλησία πως θα μοιάζει σε 2.000 χρόνια».Άρχισα να παρακολουθώ τακτικά μια προτεσταντική εκκλησία, όπου υπήρχε πολύ ενθουσιασμός και ένταση στην λατρεία και τις διδασκαλίες. Έχοντας μια ήπια καθολική ανατροφή και μην ξέροντας ακριβώς τι ζούσα, άρχισα να απομακρύνομαι από την Εκκλησία. Τα τελευταία 18 χρόνια, περνώντας από διάφορα δόγματα και ονομασίες, υπήρχε πάντα κάτι που έλειπε. Τώρα, ξέρω ότι είναι η Θεία Ευχαριστία, η πληρότητα της Πίστεως, η κοινωνία των αγίων, η ομορφιά της Αλήθειας. Μου έλειπε η 2.000 χρόνων ιστορία και η πλούσια παράδοση.
Μου φαινόταν ότι κάθε πιστός πρέπει να αποκτήσει επαρκείς γνώσεις από μόνος του, ώστε να γνωρίζει ποια εκκλησία μπορεί να τον φέρει στην αιώνια ζωή. Αντί της αποδοχής της Εκκλησίας με τους όρους του Θεού, θα πρέπει να επιλέξω μια εκκλησία της αρεσκείας μου, μια εκκλησία που συμφωνεί μαζί μου. Εκείνα τα χρόνια, είχα αγαπήσει το Λόγο του Θεού και είχα συναντηθεί με μερικούς θαυμάσιους ποιμένες. Αλλά με μια νέα εκκλησία να ανοίγει κάθε εβδομάδα με ένα λίγο διαφορετικό όνομα, έγινε ολοένα και πιο δύσκολο και συγκεχυμένο να γνωρίζουμε ποια είναι η αλήθεια πραγματικά.
Στα τέλη του 1997, είδα μια τηλεοπτική εκπομπή που ονομάζεται "The Journey Home" («Το Ταξίδι πίσω στο Σπίτι») στο Eternal Word Television Network. Ο John Haas, ένας πρώην Προτεστάντης κληρικός, ήταν προσκεκλημένος του Marcus Grodi. Μιλούσε για το ζήτημα της εξουσίας στην Εκκλησία. Ως προτεστάντης, η τελική αρχή του ήταν «η πίστη και η πρακτική της πρώτης και αδιαίρετης Εκκλησίας». Ωστόσο, υπήρχε ένα πρόβλημα. Είδε ότι δεν υπήρχε ζωντανή φωνή αυτής της αρχής να διευθετήσει και να επιλύσει τις διαφορές ή τις διαφωνίες μέσα στην εκκλησία που βρισκόταν.Αυτό με έβαλε να αρχίσω έρευνα σε μερικές από τις διδασκαλίες που είχα αποδεχτεί και πίστευα από μια προτεσταντική πλευρά, χωρίς σοβαρή μελέτη. Όταν κοίταξα, βρήκα ότι ο Απόστολος Παύλος καλεί την Εκκλησία το «στύλο και το εδραίωμα της αληθείας» (Α’ Τιμ. 3:15) και λέει να κρατάμε τις παραδόσεις που μας μεταφέρθηκαν «είτε από στόμα σε στόμα ή με επιστολή" ( Β’ Θεσ. 2:15). Είδα πως η πρώτη Εκκλησία αναγνώρισε τον επίσκοπο της Ρώμης, ως την γήινη κεφαλή (sic).
Ανακάλυψα ότι η Εκκλησία καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα να λαμβάνει αποφάσεις χωρίς λάθος. Αυτή η υπόσχεση του Ιησού – αυτή η αλάθητη θεία καθοδήγηση - μας έδωσε την Αγία Γραφή.
Ανακάλυψα ότι ο Ιησούς είναι παρών στην Θεία Ευχαριστία. Όχι συμβολικά παρών. Όχι σαν να είναι παρών. Είναι πραγματικά εκεί, κάτω από την εμφάνιση του άρτου και του οίνου. Ο Ιγνάτιος, επίσκοπος Αντιοχείας κατά τον πρώτο αιώνα, έγραψε για την αλήθεια της πραγματικής παρουσίας στο Δείπνο του Κυρίου. Και κάθισε στα πόδια του Αγίου Ιωάννη που έγραψε το Ιωάννης 6:25-69.
Σιγά σιγά, ο Θεός με βοήθησε να περάσω μέσα από την περιφρόνηση και την άγνοια μου. Οι παρερμηνείες μου για την Εκκλησία έφυγαν γρήγορα. Όλες οι ερωτήσεις που είχα ως προτεστάντης είχαν απαντηθεί, ενώ τελικά αισθάνθηκα εκείνα τα βαθιά τμήματα του εαυτού μου να ικανοποιούνται.
Και έτσι πήγα πίσω στην Καθολική Εκκλησία Mount Carmel - όπου ξεκίνησαν όλα. Πήγα στην εξομολόγηση και τα είπα όλα στον πατέρα Φρανκ. Του είπα, τι ήμουν και τι είχα κάνει. Όταν τελείωσα, σηκώθηκε, άπλωσε τα χέρια του και είπε, «Dion, καλώς ήλθες». Προσπάθησα να είμαι άντρας, προσπάθησα να το πνίξω, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω και ξέσπασα σε κλάματα. Επιτέλους, γνώρισα τον Θεό που είναι Πατέρας - ένας πατέρας ο οποίος είναι Θεός ισχυρός, αλλά και Θεός αγάπης. Γνώρισα έναν Πατέρα που πήρε αυτόν τον περιπλανώμενο (wanderer) στην πανίσχυρη αγκαλιά Του και τον οδήγησε στο σπίτι.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου