Η έννοια του εχθρού

Του John Bean (Alternative Right) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το βιβλίο ‘The Meaning of an Enemy’ είναι μια εξαιρετική μελέτη από τον Andrew Fountaine* για τις αιτίες της παρακμής της Βρετανίας και της Ευρώπης. Δημοσιεύθηκε αρχικά σε συνέχειες στην ‘Combat’, την εφημερίδα του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος (British National Party - της περιόδου 1960-1967), του οποίου Fountaine ήταν πρόεδρος, από το 1960 έως το 1965.

Τα αρχικά άρθρα τα «ανακάλυψε» ο Bill Baillie της ιστοσελίδας NationRevisited και εγώ. Σύντομα εκτιμήσαμε ότι μπροστά μας είχαμε μια εξήγηση, τόσο ιστορική όσο και ‘προφητική’, της μεγαλύτερης τραγωδίας από την οποία βασανίζεται η Ευρώπη: Η καταστροφή της πνευματικής της ενότητας που υπήρχε για πάνω από χίλια χρόνια και η αντικατάστασή της από προσεκτικά γαλουχημένους εχθρότητες ανάμεσα στα κορυφαία ευρωπαϊκά έθνη, ειδικά ανάμεσα στη Βρετανία και τη Γερμανία.

Ο Fountaine ανιχνεύει την παρακμή της ευρωπαϊκής δύναμης και την άνοδο του φιλελευθερισμού από την πτώση της Ρώμης μέχρι τη γενναία, αλλά τελικά αποτυχημένη προσπάθεια της Ροδεσίας να διατηρηθεί υπό τον Ian Smith**. (Υπάρχει επίσης παράρτημα του βιβλίου που ασχολείται με την προδοσία της Ροδεσίας.)

Η καριέρα του Winston Churchill αναλύεται λεπτομερώς, από την ανέντιμη διαγωγή του ως ανταποκριτή στον Αγγλο-Νοτιο-Αφρικανικό πόλεμο, τον κακό χειρισμό της επίθεσης στα Δαρδανέλια στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την άνανδρη αποδοχή των αμερικάνικων όρων κατά την Ναυτική Συνθήκη της Ουάσιγκτον του 1922, τη φανατική του εκστρατεία για τον πόλεμο με τη Γερμανία κατά τη δεκαετία του 1930, την καταστροφική εισβολή στη Νορβηγία το 1940 και την έμμονη του με τους γενικευμένους βομβαρδισμούς που οδήγησε στην καταστροφή της Δρέσδης το 1945.

Ο Andrew Fountaine εξετάζει επίσης την επιρροή των Ελευθεροτεκτόνων και του διεθνούς Εβραϊσμού που είχαν εξέχουσα θέση στην Γαλλική αλλά και στην Ρωσική επανάσταση. Αλλά περισσότερο από όλα κατηγορεί το πνεύμα ενδοτισμού και παράδοσης που διακατέχει τον δυτικό άνθρωπο. Το συγκρίνει με τους μύθους των Αζτέκων που οδήγησαν στην κατάκτησή τους από τον Hernando Cortez. Ο αυτοκράτορας Montezuma ήταν τόσο πεπεισμένος ότι το τέλος της αυτοκρατορίας του ήταν προκαθορισμένο που είχε ηττηθεί ψυχολογικά πριν αρχίσει η τελική μάχη. Ισχυρίζεται ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία έχει προσβληθεί ομοίως από ένα πνεύμα υποχωρητικότητας και ζητεί την ολική της απόρριψη.

Η πίστη του στην ηγεμονία του κόσμου από την Ευρώπη μπορεί να σοκάρει κάποιους σύγχρονους αναγνώστες, αλλά ο Andrew Fountaine γεννήθηκε στη βασιλεία του Γεωργίου του Ε’ και ανατράφηκε να αγαπάει τις Δυτικές αξίες. Πολέμησε για τον στρατηγό Φράνκο στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-39) και αρνήθηκε να συμβιβασθεί με τον κομμουνισμό. Ήταν αντίθετος στην πολυφυλετική ατζέντα και προέβλεψε την εισβολή των μη Ευρωπαίων μεταναστών που όλοι υφιστάμεθα πλέον. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον χαρακτήριζε φυλετική μισαλλοδοξία. Κατά τον Δεύτερο Ιταλο-αβησσυνιακό πόλεμο του 1935-36 οδηγούσε ασθενοφόρα για τους Αιθίοπες. Και έγινε Πλωτάρχης στο Βασιλικό Ναυτικό κατά τη διάρκεια Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν αξιωματικός πυροβολητής του αεροπλανοφόρου HMS Indefatigable. Τραυματίστηκε σε μια επίθεση καμικάζι από Ιάπωνες τον Απρίλιο του 1945.

Πίστευε στην ηγεσία: «Η φυλή μετράει πολύ, και η ισχυρή φυλή συχνά παράγει μεγάλη ηγεσία. Όμως δεν είναι τα πάντα. Η ηγεσία είναι τα πάντα, αν και αυτό ποικίλλει ανάλογα με τον εθνικό και τον φυλετικό χαρακτήρα». Η θεώρηση του κόσμου από τον Andrew Fountain αναπόφευκτα συγκρίνεται με τον Oswald Spengler (1880-1936 - Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος, γνωστός για το έργο του "Η Παρακμή της Δύσης" - δες εδώ), αλλά επηρεάστηκε από τον περισσότερο αισιόδοξο Yockey Parker Francis (1917 - 1960 - Αμερικάνος πολιτικός στοχαστής, γνωστός γι ατο έργο του "Imperium" - δες εδώ) που έβλεπε ελπίδα για το μέλλον, μέσα από τα ερείπια της Ευρώπης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το ‘The Meaning of an Enemy’ εκδίδεται από την Ostara Publications.

* Ο Andrew Fountaine (7 Δεκεμβρίου 1918 – 14 Σεπτεμβρίου 1997) είναι ένα γνωστό όνομα της εθνικιστικής/"ακροδεξιάς" βρετανικής πολιτικής σκηνής.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940,  ο Fountaine συνδέθηκε με το Συντηρητικό Κόμμα (Tories) και με τις δυνατές ομιλίες του ήταν πάντοτε μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην ετήσια Διάσκεψη του Κόμματος, ιδίως στη Διάσκεψη του 1948 όταν κατήγγειλε τους Εργατικούς ως «ημι-αλλοδαπούς μιγάδες και ερμαφρόδιτους κομμουνιστές». Ξεκίνησε την πολιτική καριέρα του το 1949 όταν επιλέχθηκε από τους Συντηρητικούς ως υποψήφιος για το Chorley. Μια ομιλία του στο Συνέδριο του Κόμματος των Tory την ίδια χρονιά κατηγορήθηκε για «αντισημιτισμό» και, ως εκ τούτου, ο πρόεδρος του κόμματος Λόρδος Woolton ακύρωσε τον διορισμό του. Ωστόσο, κανένας επίσημος υποψήφιος των Συντηρητικών δεν τον αντικατέστησε. Έχοντας εγκαταλείψει το Συντηρητικό Κόμμα, ο Fountaine ξεκίνησε τη δική του ομάδα, γνωστή ως ‘National Front Movement’. Καθώς δεν υπήρχαν αποτελέσματα  στην κίνηση αυτή έγινε μέλος του συνδέσμου της ‘League of Empire Loyalists’. Μαζί με τον John Bean αποχώρησε από αυτή την ομάδα, και ήταν ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Εργατικού Κόμματος. Ο Fountaine αργότερα έγινε ηγετικό στέλεχος του Βρετανικού Εθνικού Μέτωπο (NF), και υπήρξε ο πρώτος υποψήφιος βουλευτικών εκλογών στο Acton στις επαναληπτικές εκλογές το 1968. Αποσύρθηκε από την πολιτική το 1981 και επικεντρώθηκε στην καλλιέργεια δένδρων στο κτήμα του κοντά στο Swaffham, και παρέμεινε εκεί μέχρι τον θάνατό του το 1997. Ο Tony Martin, ένας γεωργός, ο οποίος κατηγορήθηκε για την δολοφονία της συμμορίας κακοποιών που εισέβαλλαν στην οικία του είναι ανιψιός του Fountaine (δες άρθρο ΚΟ εδώ). - Πηγή

** Από το 1964 υπό την ηγεσία του Ίαν Σμιθ, η Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε) ανακήρυξε, μονομερώς την πλήρη ανεξαρτησία της από την Αγγλία το 1965. Η Βρετανική Κοινοπολιτεία αλλά και η ίδια η Βρετανία δεν την αναγνώρισαν. Το καθεστώς του Σμιθ διατήρησε διπλωματικές επαφές με τη Νότια Αφρική και την πορτογαλική κτήση της Μοζαμβίκης. Το 1975 η διεθνής θέση της επιδεινώθηκε μετά και την ανεξαρτησία της Μοζαμβίκης, ενώ καταγγελλόταν από τα πιο πολλά μέλη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας για το ρατσιστικό καθεστώς της. Άλλα εσωτερικά προβλήματα (ανταρτοπόλεμος) που αντιμετώπιζε, αλλά και συγκρούσεις με γειτονικά κράτη της, δυσχέραιναν τη θέση της. Ο Ίαν Σμιθ θα προωθήσει έναν μετριοπαθή εκδημοκρατισμό του καθεστώτος με ταυτόχρονη διατήρηση των προνομίων της λευκής μειονότητας. Τελικά το 1979 σε διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο θα επέλθει συμβιβασμός ανάμεσα στον Σμιθ και τους μαύρους Ροδεσιανούς ηγέτες για τη σύσταση πλειοψηφικής κυβέρνησης και με ένα πολυφυλετικό κοινοβούλιο. Στις 17-18 Απριλίου 1980, τα μεσάνυχτα, ανακηρύχθηκε η ίδρυση της Δημοκρατίας της Ζιμπάμπουε. Τη διακυβέρνηση της χώρας είχε αναλάβει πλέον η μαύρη πλειονότητα των κατοίκων της, αλλά ο Σμιθ παρέμεινε μέλος του κοινοβουλίου της Ζιμπάμπουε ως το 1987. - Πηγή

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή