Φλόγα ελπίδας και αντίστασης από την καρδιά της Ευρώπης!

Το παρακάτω κείμενο το συνέταξε φίλος αναγνώστης του ΚΟ και αφορά την - πραγματικά – μεγαλειώδη διαδήλωση της 13ης Ιανουαρίου 2013 στο Παρίσι, (βλ. εδώ) όπου κοντά 800.000 Γάλλοι διαδήλωσαν κατά της πρόθεσης του Ολάντ να δώσει εντός του έτους στα ζευγάρια ομοφυλοφίλων το δικαίωμα στο «γάμο» και την υιοθεσία παιδιών. Παρά τις μεγάλες αντιδράσεις, η γαλλική Εθνοσυνέλευση ψήφισε τελικά το νόμο, με ψήφους 329 υπέρ και 229 κατά, και τώρα στις 2 Απριλίου θα πρέπει να τον ψηφίσει η Γερουσία, κάτι που αναμένεται να γίνει, αφού οι Σοσιαλιστές έχουν την πλειοψηφία. Ο φίλος που γράφει είναι Έλληνας φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, Καθολικός στο θρήσκευμα και ανήκει στο ρεύμα των Σεντεβακαντιστών*.

Η πραγματικά μεγαλειώδης διαδήλωση της 13ης Ιανουαρίου κατά του επικειμένου νομοσχεδίου της κυβερνήσεως Φρανσουά Ολλάντ σχετικά με την νομοθετική κατοχύρωση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, απλώς και μόνο επιβεβαίωσε την θέληση της πλειοψηφίας του γαλλικού λαού που δεν επιθυμεί και την επίσημη κατάργηση της έννοιας της οικογένειας. Μακράν του να αποτελούν μια απλή αντιομοφυλοφιλική αντίδραση, αυτού του είδους οι εκδηλώσεις είναι μια απτή απόδειξη ότι οι πνευματικώς και φυσικώς δεινοπαθούντες ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν θέλουν να βυθιστούν στην παρακμιακή κατάπτωση που επιβάλλει η Νέα Τάξη και ότι υπάρχει μια υπολανθάνουσα μεν, λόγω της μαζικής χειραγώγησης των συνειδήσεων, της λογοκρισίας και της πνευματικής τρομοκρατίας, πλην όμως υπαρκτή αντίδραση. Διότι η σιωπή ενός λαού δεν σημαίνει κατ’ανάγκη παραίτηση, υποταγή ή συγκατάθεση, κάτι το οποίο άλλωστε δίδαξαν και οι αρχαίοι Γαλάτες στον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος λίγο πριν τον μεγάλο πόλεμο που λίγο έλειψε να στοιχήσει τη νίκη στις ρωμαϊκές λεγεώνες, πίστευε ότι η Γαλατία ήταν ήδη υποταγμένη επειδή παρέμενε μέχρι εκείνη τη στιγμή σιωπηλή. Ομοίως σήμερα η σιωπή πολλές φορές των χριστιανικών λαών κρύβει απλώς και μόνο τη δυσαρέσκεια που αναζητεί μόνο μια σχισμή για να ξεχυθεί στο φως της μέρας.

 

Η Γαλλία αποτελεί το πιο ισχυρό πρότυπο για τους απανταχού άθεους και προοδευτικάριους, διότι είναι η χώρα του διαφωτισμού, της ''επανάστασης'' του 1789, των δικαιωμάτων του ανθρώπου, της ''ανοχής'', του ριζοσπαστικού διαχωρισμού Κράτους και εκκλησίας και γενικά του πιο λυσσαλέου και ελευθεροτεκτονικής έμπνευσης πολιτικού και πνευματικού φιλελευθερισμού. Φυσικά μέσα στην απύθμενη ιστορική και πολιτισμική τους άγνοια οι ρέκτες της προόδου αγνοούν το πρώτο χριστιανικό βασίλειο της δυτική Ευρώπης, το βασίλειο του Χλοδωβίκου και της Αγίας Κλωτίλδης, του Καρόλου Μαρτέλου, του Καρλομάγνου, του Αγίου Λουδοβίκου και της Αγίας Ιωάννας του Αρκ, την ''πρωτότοκη κόρη της Εκκλησίας'', τη χώρα του όρους Σαν Μισέλ και του Κλουνύ, την χώρα του μεγάλου κλασσικού και μπαρόκ χριστιανικού πολιτισμού, την χώρα των Σουάνων και της Βανδέας, την πατρίδα του Σατωμπριάν και του Μπαλζάκ και πάνω απ'όλα τη χώρα ενός λαού που σπάνια στα τελευταία 200 χρόνια της πολυτάραχης ιστορίας του είχε την ευκαιρία να εκφραστεί ελεύθερα. Αυτό έγινε ωστόσο την 13η Ιανουαρίου, προς μεγάλη απογοήτευση της Αριστεράς (όπως και το Μάη του 68' όταν εκατομύρια Γάλλων γύρισαν την πλάτη σε μερικές χιλιάδες μικροαστικά ενεργούμενα, που επί δυο μήνες είχαν επιδοθεί σε αναίμακτες ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής).

Η Γαλλία είναι επίσης μια από τις τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες (εάν όχι η τελευταία της δυτικής Ευρώπης) όπου δεν επιτρέπεται ακόμα ο πολιτικός γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και κατά συνέπεια η υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ντούο (θα αποφύγουμε επιμελώς να τα χαρακτηρίσουμε ζευγάρια). Το θέμα αυτό ανήχθη σε πρωταρχικό πολιτικό ζήτημα και μέχρι στιγμής κατέχει την πρώτη θέση του πολιτικού διαλόγου. Μετά από μια σειρά σημαντικών διαδηλώσεων το περασμένο φθινόπωρο τόσο της επίσημης Καθολικής Εκκλησίας, των μετριοπαθών συντηρητικών δυνάμεων, αλλά και άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων (μουσουλμάνοι), όσο και των δυνάμεων του παραδοσιακού καθολικού και εθνικιστικού χώρου, η 13η Ιανουαρίου είχε οριστεί ως η μέρα της κορύφωσης όλων των εκδηλώσεων, πριν την ψήφιση των πρώτων διατάξεων του νομοσχεδίου από τη γαλλική εθνοσυνέλευση.

Οι προγραμματισμένες διαδηλώσεις οργανώθηκαν από διαφορετικές ομάδες και ήταν τουλάχιστον 4, από την πλας ντ'Ιταλί η διαδήλωση του συντονιστικού ''Διαδήλωση για όλους'', της μετριοπαθούς δεξιάς και των επισήμων ''Καθολικών'' επισκοπικών αρχών, λίγα μέτρα πιο πέρα στην πλας Πινέλ ήταν η συγκέντρωση των παραδοσιακών Καθολικών και των εθνικιστών, ενώ προσυγκεντρώσεις ήταν προγραμματισμένες από το ίδιο συντονιστικό στο Ντανφέρ-Ροσρώ και το Πορτ Μαγιό όπου συμμετείχαν και πολλοί οπαδοί, μέλη και φίλοι του Εθνικού Μετώπου με πρώτο τον Μπρούνο Γκολλνίς, τον πρωήν συντηρητικό αντίπαλο της Μαρίν Λε Πεν στην προεδρία του κόμματος, ο οποίος με δηλώσεις του εξέφρασε την λύπη του για την απουσία της αρχηγού του από τη διαδήλωση. Οι ''μετριοπαθεις'', οι οποίοι με ανακοίνωσή τους δεν είχαν παραλήψει να διαφοροποιηθούν από τις δήθεν ομοφοβικές θέσεις των ''φονταμενταλιστών'' χριστιανών, είχαν στις γραμμές τους αρκετούς βουλευτές τους δεξιάς και κυρίως την γνωστή Γαλλίδα χρονικογράφο και σατιρική σχολιάστρια Φριζίντ Μπαρζό, εγίρα του μετριοπαθούς καθολικισμού, αλλά Βενεδίκτου 16ου, η οποία έτι μια φορά επιδόθηκε σε μομφές κατά των θέσεων και των συνθημάτων των παραδοσιακών.

Οι παραδοσιοκράτες Καθολικοί πιστοί (οι ''φονταμενταλιστές'' ή ''κατό τραντί'' όπως λέγονται στη γαλλική αργκό) εκπροσωπούνταν κυρίως από το ινστιτούτο Civitas, πολιτικο-κοινωνική οργάνωση η οποία συνδέεται με την Ιερατική Αδελφότητα Άγιος Πίος ο Θ', ένωση καθολικών ιερέων η οποία ιδρύθηκε το 1970 από τον αρχιεπίσκοπο Γενέβης σεβασμιώτατο Μαρσέλ Λεφέβρ (1905-1991) προκειμένου να αντισταθεί στις διαλυτικές, οικουμενίστικες και προτεσταντικής έμπνευσης μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε η 2η Βατικάνεια Σύνοδος (1962-1965) στο εσωτερικό της Καθολικής Εκκλησίας, να διατηρήσει άθικτη της καθολική παράδοση και κυρίως να εξασφαλίσει την τέλεση της λατινικής Θείας Λειτουργίας, παρ'όλο που αναγνώριζε και αναγνωρίζει τους εκάστοτε κατόχους της Αγίας Έδρας ως πραγματικούς Πάπες ακόμα και μετά την αποφράδα σύνοδο. Έκτοτε η Αδελφότητα αποτελεί την πιο ισχυρή παραδοσιακή καθολική οργάνωση κληρικών με 500 μέλη εκ των οποίων και ορισμένους επισκόπους χειροτονημένους από τον ιδρυτή της, πολλές χιλιάδες πιστούς (τουλάχιστον 200.000 στη Γαλλία), τμήματα σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ στη Γαλλία κατέχει την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Σαρντονέ στο Παρίσι, ιστορικό σύμβολο αφού είχε καταληφθεί από παραδοσιακούς πιστούς το 1977. Το Civitas σαν λαϊκός και πολιτικός βραχίονας του παραδοσιακού ρεύματος (του οποίου η ύπαρξη και η ισχύς σκόπιμα αποκρύπτεται από τις ''Καθολικές'' αρχές στην Ελλάδα) ήταν ο οργανωτής της συγκέντρωσης στην πλατεία Πινέλ ή οποία άρχισε στη 1 το μεσημέρι. Σύντομα η προσέλευση του κόσμου άρχισε να γίνεται τόσο μεγάλη ώστε οι διαδηλωτές που βρίσκονταν στο σημείο από νωρίς αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν να κάνουν χώρο σε αυτούς που κατέφθαναν από όλα τα σημεία της πόλης, ενώ χιλιάδες έφταναν και με πούλμαν από ολόκληρη τη Γαλλία.

Παρόντα ήταν και εκατοντάδες μέλη του Mouvement de la Jeunesse Catholique de France (Κίνημα της Καθολικής Νεολαίας της Γαλλίας), της μαχητικής νεανικής οργάνωσης του Civitas, τα οποία μοίραζαν ένα εξαιρετικής ποιότητας φυλλάδιο που είναι ως τίτλο ''Από τον χόμο σάπιενς στον ομο-φιλόφιλο'' (λογοπαίγνιο με τις γαλλικές λέξεις Homo sapiens και homo-sexuel) το οποίο εξηγούσε τις παραδοσιακές θεολογικές αρχειακές θέσεις της Καθολικής εκκλησίας πάνω στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. 

Στη συγκέντρωση του Civitas συμμετείχαν και πολλές ομάδες του γαλλικού εθνικιστικού και πατριωτικού χώρου, χωρίς περιχαρακώσεις, όπως η εθνικιστική οργάνωση Renouveau Français (Γαλλική Αναγέννηση), οι Jeunesses Nationalistes (εθνικιστικές νεολαίες), αλλά και άλλες τάσεις του πατριωτικού και εθνικο-καθολικού χώρου όπως η Alliance Royale (Βασιλική Συμμαχία), και με μεγάλη μας χαρά συναντήσαμε και συναγωνιστές του γαλλο-ρωσικού συνδέσμου φιλίας Collectif France-Russie με ρωσικές και γαλλικές σημαίες καθώς και συναγωνιστές της φυλετικής νεοπαγανιστικής οργάνωσης Terre et Peuple με τις δικές τους σημαίες με το εντελβάις! Μεταξύ των διαδηλωτών βρίσκονταν και σεντεβακαντιστές Καθολικοί (στους οποίους ανήκει και γράφων) δηλαδή αυτοί που θεωρούν ότι μετά την δεύτερη σύνοδο του Βατικανού και την επικράτηση αιρετικών θέσεων οι μετέπειτα κάτοχοι της Αγίας Έδρας δεν μπορούν να θεωρηθούν ως πραγματικοί Πάπες και κατά συνέπεια ότι η Έδρα του μακαριστού Πέτρου είναι κενή.

Όλοι βρίσκονταν εκεί για να διατρανώσουν την θέλησή τους να υπερασπιστούν το θεσμό του γάμου και της οικογένειας πάνω στη βάση των φυσικών και θεϊκών νόμων. Υπήρχαν ακόμα και χριστιανοί της Ανατολής και πλήθος απλού κόσμου με ισχυρό και κυρίαρχο το στοιχείο της νεολαίας. Μετά τις ομιλίες των διοργανωτών και κυρίως του προέδρου του Civitas, κυρίου Alain Escada και παρά τις προκλήσεις ορισμένων λεσβίων που από γειτονικά παράθυρα ξεδίπλωναν τις γνωστές πολύχρωμες σημαίες και εξύβριζαν τον κόσμο, η πορεία ξεκίνησε κανονικά προκειμένου να διασχίσει την απόσταση από το 13ο παρισινό διαμέρισμα μέχρι την άλλη άκρη της αριστερής όχθης του Σηκουάνα, τα πέριξ του κτιρίου της Εθνοσυνελεύσεως και το πεδίον του Άρεως. Στην αρχή οι αστυνομικοί που ήταν εκεί κοντά επιχείρησαν εντελώς αναίτια να κλείσουν το δρόμο στη διαδήλωση κάτι που μας έκανε να παραταχθούμε στην πρώτη γραμμή και να σχηματίσουμε αλυσίδες, έχοντας δεχτεί την οδηγία να επιχειρήσουμε στην ανάγκη να περάσουμε τον αστυνομικό κλοιό σπρώχνοντάς τον, όμως οι δυνάμεις της τάξης παραμέρισαν και μπορέσαμε έτσι να ξεκινήσουμε κανονικά. Από την πρώτη στιγμή η διαδήλωση έσφυζε από ζωή και μαχητικότητα καθώς πρωτοστατούσε η καθολική και εθνικιστική νεολαία. Δεκάδες συνθήματα όπως ''Η Γαλλία θέλει δουλειά, όχι γάμους ομοφυλοφίλων'', ''Πρώτη, δεύτερη, τρίτη γενιά, είμαστε όλοι παιδιά ετερό(φυλοφίλων)!'', ''Ολλάντ, εάν ήξερες την μεταρρύθμισή σου που την έχουμε γραμμένη'', ''Η οικογένεια είναι πράγμα ιερό κι απαιτεί τον σεβασμό'' ''Τωμπιρά (υπουργός δικαιοσύνης της κυβέρνησης) παραιτήσου'', ''Ολλάντ την έχεις βάψει, οι Γάλλοι βρίσκονται στον δρόμο''.

Υπήρχαν άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες με μικρά παιδιά και μωρά, έφηβοι αγόρια και κορίτσια και νέοι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ηλικιωμένοι, άνθρωποι της καθώς και Καθολικοί ιερείς με το παραδοσιακό μαύρο ράσο που πλέον η επίσημη Εκκλησία έχει καταργήσει. Αίσθηση προκαλούσε η μαχητικότητα των νέων παιδιών και ιδίως των κοριτσιών, αλλά και η γεμάτη αστεία και σαρκασμό, παρά την αγανάκτηση, ατμόσφαιρα που υπήρχε. Εκεί πλέον καταλάβαινε κανείς τη διαφορά μεταξύ των δύο κόσμων οι οποίοι βρίσκονταν αντιμέτωποι εκείνη τη στιγμή, μεταξύ ενός ανθισμένου και πρόσχαρου κόσμου με πίστη στο Θεό και αγάπη για τη ζωή και ενός άλλου που με τις υστερικές του κραυγές, τις χολωμένες λοιδορίες και τα κηρύγματα υπέρ της ''ισότητας'' και της ''ανθρωπότητας'' θύμιζε μάλλον φανατισμένο κλήρο κάποιας απροσδιόριστης θρησκείας! Αξίζει να σημειωθεί πως οι οδηγίες των διοργανωτών και του Civitas ήταν να μην υπάρξουν εμπρηστικά αντι-ομοφυλοφιλικά συνθήματα, ενώ η αιχμή των συνθημάτων κατευθύνονταν κυρίως κατά της κυβέρνησης ή υπέρ της οικογένειας και όχι τόσο κατά της συγκεκριμένης κατηγορίας δυστυχών συνανθρώπων μας. Η διαδήλωση συνέχισε την πορεία της με αμείωτη ένταση παρά το δριμύ ψύχος και τη βροχή που επικρατούσαν εκείνη τη μέρα.

Η εικόνα χιλιάδων νέων που φώναζαν ότι η οικογένεια είναι πράγμα ιερό έχοντας στο χέρι τα κομποσχοίνια τους, τα παιδάκια και οι έφηβοι που αναδεύονταν φωνάζοντας ''Ένας μπαμπάς, μια μαμά για όλα τα παιδιά'', οι πολύτεκνες οικογένειες, οι ηλικιωμένοι, οι τρίχρωμες σημαίες με την ιερή καρδία του Ιησού Χριστού και τον σταυρό, οι λευκές σημαίες με την κόκκινη ιερή καρδιά της Βανδέας, αυτές με τα κρίνα, τα χριστιανικά λάβαρα με την εικόνα της Παρθένου, οι προσευχές και τα «Άβε Μαρία», απέπνεαν τη θέρμη μιας μαχόμενης Χριστιανοσύνης που ποτέ δεν νικήθηκε γιατί πολύ απλά η πραγματική της θέση της δεν ήταν ποτέ σ’αυτό τον κόσμο! Εκείνη τη μέρα ήμασταν πολλές χιλιάδες να αψηφούμε με όλη μας την οργή και την αποφασιστικότητα την παντοδυναμία των ελευθεροτεκτόνων και των νεοταξιτών μέσα σε μια απ’τις πόλεις σύμβολά τους, υπήρχαμε και περνούσαμε από μπροστά τους φτύνοντας όλη μας την περιφρόνηση πάνω στο ζοφερό κόσμο στον οποίο μας είχαν καταδικάσει να ζούμε! Μας είχαν χλευάσει και σπιλώσει όσο τίποτε άλλο, κάποιοι είχαν ζητήσει μέχρι και την απαγόρευση της διαδήλωσής μας, κι όμως περνούσαμε, ο δρόμος ήταν δικός μας, ότι και να συνέβαινε έπειτα, γνωρίζαμε ότι η παρουσία μας εκείνη τη μέρα, ο αριθμός μας, τα σύμβολά μας, θα έμεναν ως η ύστατη πράξη αντίστασης απέναντι σε μια κατάπτωση που πλέον θα επέβαλε ό,τι πιο ποταπό ξέρασε ο σύγχρονος κόσμος! Φώναζα με όλη μου τη δύναμη, αλλά η ένταση της στιγμής ήταν τέτοια που κανένας δεν ήθελε να σταματήσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο! Σήκωσα κι εγώ τη γροθιά μου κρατώντας σφιχτά το κομποσκοίνι μου, στην καθολική παράδοση λέγεται ότι την ώρα της προσευχής το κομποσκοίνι είναι σαν μια αλυσίδα που μας δένει με τον ουρανό καθώς την άλλη άκρη την κρατάει η ίδια η Παρθένος, ποτέ δεν το ένοιωσα αυτό όσο εκείνη τη στιγμή!

Πίσω μου ακριβώς βρισκόταν ένα μπλοκ με παιδιά, μαθητές, γυρνώντας το κεφάλι έβλεπα μια ομάδα από κοριτσάκια που κουνούσαν μια σημαία χοροπηδώντας όσο πιο ψηλά μπορούσαν και τσιρίζοντας με όλη τους δύναμη, σαν να ήταν παιχνίδι, ένας συνδυασμός παιδικής αθωότητας και πίστης και τότε κατάλαβα σε τι διαφέραμε εμείς από όλους αυτούς που στέκονταν απέναντί μας, μια μόνο σταγόνα από αυτή την παιδική καθαρότητα θα είχε τη δύναμη να κάψει και να άρει τις αμαρτίες αυτού του κόσμου! Δίπλα μου ήταν οι φίλοι και συμφοιτητές, πόσες και πόσες φορές δεν είχαμε συζητήσει στο Πανεπιστήμιο μιλώντας σιγά για να μην μα ακούσουν, πόσες και πόσες φορές δεν με είχαν σταματήσει στα μισά της κουβέντας εξαιτίας της κακής συνήθειάς μου να λέω αυτό που πιστεύω δυνατά, όμως εκείνη τη στιγμή ο δρόμος ήταν δικός μας, ήθελα να φωνάξω εκείνη τη στιγμή που μπορούσα ακόμα, την άλλη μέρα θα ήταν αργά, ήθελα να συνεχίσω να φωνάζω όσο είχαμε το ακόμα το δρόμο, όσο διασχίζαμε αυτήν την καταραμένη πόλη, ήθελα αυτή η στιγμή να κρατήσει για πάντα! Δεν ήθελα να αλλάξει η μέρα και να ξαναγυρίσω στον κόσμο τους, ήθελα να βλέπω για πάντα αυτές τις σημαίες με τα κρίνα και τις ιερές καρδιές, δεν ήθελα να ξαναπατήσω σ’ αυτούς τους δρόμους χωρίς αυτές τις σημαίες...

Με αμείωτη ένταση η διαδήλωση συνεχίστηκε μέχρι το τέλος. Ήταν κάτι το μοναδικό τόσο από πλευρά συμμετοχής όσο και από πλευράς περιεχομένου. Ήταν ίσως η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ο χριστιανικός λαός μπόρεσε να ανοίξει το στόμα του, να φωνάξει και να βαδίσει κάτω από τις σημαίες του!

Σύμφωνα με την αστυνομία η συμμετοχή του κόσμου ανέρχονταν σε 340.000 άτομα, ενώ οι διοργανωτές μίλησαν για 800.000 διαδηλωτές για ολόκληρη της κινητοποίηση. 50.000 άτομα τουλάχιστον διαδήλωσαν με το Civitas. Αρκετοί έκαναν λόγω για πάνω από ένα εκατομμύριο συμμετεχόντων, κάτι που είναι πολύ πιθανό, καθώς μόνο το Πεδίον του Άρεως χρειαζόταν 700.000 για να γεμίσει, κάτι που προσδίδει στη διαδήλωση αυτή ένα από τα υψηλότερα επίπεδα συμμετοχής σε διαδήλωση στη Γαλλία τα τελευταία 30 χρόνια! Η πορεία των υποστηρικτών του γάμου των ομοφυλοφίλων που διεξήχθη στις 27 Ιανουαρίου συγκέντρωσε σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της αστυνομίας γύρω στις 140.000 αν και κρίνοντας από τις φωτογραφίας μάλλον μόλις και μετά βίας ξεπέρασαν τις 40... κάτι που αποτέλεσε μεγάλη ταπείνωση και εξευτελιστική ήττα, κυρίως ηθική αλλά και πολιτική, για την Αριστερά. Ορισμένοι έφτασαν μέχρι το σημείο να διαδίδουν γραφικά στις 13 Ιανουαρίου εμείς χρησιμοποιούσαμε δήθεν δωρεάν τα τραίνα που ελέγχει στο κάτω κάτω η ίδια η δική τους ''σοσιαλιστική'' κυβέρνηση.

Το νομοσχέδιο έχει πλέον ήδη ουσιαστικά περάσει, ενώ την διαδικασία της ψήφισής του άνοιξε η ίδια η υπουργός δικαιοσύνης Κριστιάν Τωμπιρά με έναν εμετικό λόγο περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ισότητας ο οποίος συνδύαζε τον πιο αποπνικτικό αντιρατσιστικό πουριτανισμό με τον πιο κυνικό αυταρχισμό! Όπως και να έχει όμως, οι μήνες αυτοί των κινητοποιήσεων αποτελούν κατά την άποψή μου το προοίμιο μιας μεγάλης αλλαγής κλίματος που δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί και σε άλλες περιστάσεις. Ήταν μια φλόγα ελπίδας και ταυτοχρόνως μια απόδειξη ότι οι λαοί παρ’όλο το ζοφερό κλίμα που επικρατεί σήμερα στον κόσμο, δεν επιθυμούν να βυθιστούν στην παρακμή! Και ότι όσο βαριά κι αν είναι η σκιά αυτής της σατανικής Νέας Τάξης πάνω στους χριστιανικούς λαούς, οι πύλες της κολάσεως δεν θα υπερισχύσουν ποτέ έναντι της Χριστιανοσύνης! 

ΥΓ. Η Γαλλία είναι η χώρα ενός ισχυρού παραδοσιακού καθολικού χριστιανικού ρεύματος το οποίο αντιστρατεύεται τις φιλελεύθερες παρεκκλίσεις του Βατικανού. Λόγω ακριβώς της ιστορικής του σύγκρουσης με τον ελευθεροτεκτονισμό και την επανάσταση, ο γαλλικός καθολικισμός ήταν κατά κάποιο τρόπο εκ των προτέρων προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσει την άλωση της Εκκλησίας από τους ‘προοδευτικούς’, ελευθεροτέκτονες ''χριστιανούς''. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η μια από τις ισχυρότερες φυσιογνωμίες του παραδοσιακού ρεύματος, ο σεβασμιώτατος Μερσέλ Λεφέβρ ήταν Γάλλος, όπως Γάλλος ήταν και ο πατέρας Γκεράρ ντε Λωριέ πρώτος εκφραστής του σενταβακαντιστικού ρεύματος, λαμπρός δομινικανός θεολόγος και πρώην εξομολόγος του Πάπα Πίου του ΧΙΙ' (1939-1958), αλλά υπήρξαν και άλλοι όπως ο αββάς Ζωρζ της Νάντης, και κυρίως πολλές χιλιάδες πιστοί οι οποίοι περιέβαλλαν το παραδοσιακό ρεύμα και του έδωσαν μια δυναμική μοναδική όταν η επίσημη μετριοπαθής Καθολική Εκκλησία βρίσκεται υπό κατάρρευση. Η υπεράσπιση των ιστορικών βιαίως αντι-ιουδαϊκών θέσεων της καθολικής θεολογίας από το παραδοσιακό ρεύμα και η συμμαχία του με το εθνικιστικό κίνημα το έχουν βάλει στο στόχαστρο του Κράτους, της αριστεράς καθώς και των αντιρατσιστικών χαφιεδίστικων έμμισθων συλλόγων-συμμοριών... προφανώς οι στοές δεν ξεχνούν και δεν συγχωρούν τίποτα!

* ΚΟ: Ο Σεντεβακαντισμός (Sedevacantism, προέρχεται από τη λατινική λέξη ‘sedes’ και το ‘vacans’ και σημαίνει κυριολεκτικά "η θέση είναι κενή") είναι η θέση που κατέχει μια μειοψηφία Καθολικών πιστών στις παραδόσεις (οι «παραδοσιακοί» - catholicisme traditionaliste), ότι ο παρών κάτοχος του παπικού θρόνου δεν είναι πραγματικός Πάπας και ότι εξαιτίας της έλλειψης ενός έγκυρου Πάπα, ο θρόνος έχει μείνει κενός από το θάνατο του Πάπα Πίου ΧΙΙ το 1958. Για πάνω από 4 δεκαετίες οι σεντεβακαντιστές αντιστρατεύονται το «Βατικανό ΙΙ» (ή Β΄ Βατικάνεια Σύνοδος – ‘Vaticanum Secundum’ του 1964, που έθεσε τις βάσεις για τον «εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας») κατηγορώντας το ότι εισήγαγε νεοπροτεσταντικές, αιρετικές και οικουμενιστικές θέσεις και πολεμούν κυρίως την ιουδαιο-τεκτονική διάβρωση στο εσωτερικό της Καθολικής Εκκλησίας. Έχουν δικούς τους επισκόπους και δέχονται σκληρότατο πόλεμο από την επίσημη Καθολική εκκλησία. Έτσι ενώ επιτρέπεται η χρησιμοποίηση των Καθολικών Εκκλησιών από χριστιανούς άλλων ομολογιών, ενίοτε δε και ως χώρων συνάθροισης και συναυλιών, απαγορεύεται ρητώς η χρησιμοποίησή τους από τους «παραδοσιακούς» Καθολικούς και ιδίως τους σεντεβακαντιστές, καθώς και ενώ στη Γαλλία υπάρχουν χιλιάδες θρησκευτικά κτίρια τα οποία κατερειπώνονται ή πωλούνται, δεν επιτρέπεται στους σεντεβακαντιστές να αγοράσουν ούτε ένα παρεκκλήσιο.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ