Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος πίνακας ζωγραφικής του Πάπα Φραγκίσκου;

On the Contrary / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο Αμερικανο-Εβραίος αρθρογράφος Menachem Wecker γράφει στην ιστοσελίδα ‘The Jewish Daily Forward’ ένα άρθρο με τίτλο «Κατανοώντας την εκπληκτική συμπάθεια που έχει ο Πάπας Φραγκίσκος για την εβραϊκή τέχνη - Ο κορυφαίος Καθολικός στον κόσμο λατρεύει τον Marc Chagall*». Είναι χαρακτηριστικό ότι - όπως δείχνουν και οι εικόνες - το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά με άλλον τίτλο. Τον εύγλωττο τίτλο - ερώτημα «Είναι ο Πάπας Καθολικός;» (!!!). Αλλά στη συνέχεια, προφανώς επειδή παρά ήταν προκλητικός, έγινε αλλαγή και ανέβηκε ένας.. πιο μετριοπαθής τίτλος.

Παρακάτω ένα απόσπασμα από το άρθρο:

Η Γκαλερί 395A είναι κρυμμένη σε μια γωνιά στον τρίτο όροφο της σύγχρονης πτέρυγας του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγο ... η οποία περιέχει ... το έργο «Λευκή Σταύρωση» του Μαρκ Σαγκάλ (1938) ... η ζωγραφική του Chagall έχει γίνει γνωστή διεθνώς. Σε συνεντεύξεις με την Francesca Ambrogetti και τον Sergio Rubin για την βιογραφία του 2010 “El Jesuita”, ο Πάπας Φραγκίσκος ανέφερε ότι η «Λευκή Σταύρωση», η οποία απεικονίζει έναν "Ιουδαίο Ιησού" (ή "εβραϊκό Ιησού"), να φοράει ένα ‘tallit’ (το ιουδαϊκό σάλι προσευχής) αντί για ένα περίζωμα, είναι το αγαπημένο του έργο τέχνης. "Του αρέσουμε, του αρέσουμε πραγματικά," γράφει για τον Πάπα σε tweet της η Miriam Shaviv, αρθρογράφος της ‘Britain’s Jewish Chronicle’.

Αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτήν τη ζωγραφιά που δείχνουν τον Ιησού ως έναν «Εβραίο». Γύρω από τον Ιησού, βλέπουμε μια συναγωγή, ένα Τορά τυλιγμένο και ένα ‘shtetl’ (μικρή πόλη στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη, με εβραϊκό πληθυσμό) να καίγεται, καθώς ένοπλοι βαδίζουν έχοντας κόκκινες σημαίες. Και στην κάτω δεξιά γωνία, ο Περιπλανώμενος Ιουδαίος, φορώντας ένα μπλε καπελάκι και ένα πράσινο παλτό, κουβαλώντας ένα σακί καθώς προσπερνά ένα Τορά που βγάζει καπνούς.

[Επίσης, στην βάση του σταυρού καίει μια επτάφωτη λυχνία, ενώ από πάνω εβραϊκές μορφές θρηνούν. Δεξιά κάποιος καίει μια συναγωγή έχοντας περιβραχιόνιο με την σβάστικα. Άρα ο σταυρωμένος δεν είναι ο Ιησούς Χριστός, αλλά ο λαός Ισραήλ. Πολλοί ραβίνοι άλλωστε, θεωρούν ότι στο 53ο/νγ’ κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα η προφητεία περί του «πάσχοντος δούλου - σωτήρα» εκπληρώθηκε επάνω στο λαό Ισραήλ και τα παθήματά του].

Το ότι ο επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας νιώθει έλξη για ένα έργο ζωγραφικής που δημιουργήθηκε από έναν Ρώσο-Εβραίο καλλιτέχνη και περιλαμβάνει επίσης το σύμβολο του αιώνιου περιπλανώμενου, ο οποίος τιμωρήθηκε επειδή  κακομεταχειρίστηκε τον Ιησού και έγινε η αφορμή για αιώνες αντισημιτισμού, είναι κάτι που προξενεί αντιδράσεις.

"...Δεν ξέρω τίποτα από τα γούστα του Πάπα, έτσι δεν έχω ιδέα γιατί του αρέσει αυτή η ζωγραφιά", δήλωσε ο Matthew Baigell, ο οποίος είναι ομότιμος καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Rutgers και έχει δημοσιεύσει εκτενώς έργα Εβραίων καλλιτεχνών.

Ο Marc Michael Epstein, καθηγητής θρησκείας στο Vassar College του Poughkeepsie της Νέας Υόρκης, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Η ιδέα ενός "εβραϊκού Ιησού" και η αναφορά του για τους Εβραίους και άλλες περιθωριοποιημένες ομάδες είναι πολύ ελκυστική μετά το Βατικανό ΙΙ, είπε ....

Το (Ιησουίτικο) Πανεπιστημιακό Μουσείο των Τεχνών Loyola του Σικάγου εκθέτει μερικά από το έργα του Σαγκάλ στο "Χαραγμένες Εικόνες: οι Βιβλικές Απεικονίσεις του Marc Chagall" έως τις 16 Ιουνίου .... ο Jonathan Canning, ανώτερος επιμελητής στο μουσείο Loyola ... αρνήθηκε να κάνει κάποιο ειδικό σχόλιο για τις αισθητικές προτιμήσεις του Πάπα ... Ο Canning λέει ότι: ο Σαγκάλ εισήγαγε σαφώς μια νέα ερμηνεία της σταύρωσης ... διαφορετική από την παραδοσιακή χριστιανική.

Ανάλυση από τον Michael Hoffman :

Ο ζωγράφος Marc Chagall απεικονίζει τον Χριστό που σταυρώθηκε, να είναι ντυμένος με την ενδυμασία των Φαρισαίων. Τι θα σκεφτόταν ο κόσμος για τον αρχιραβίνο της Ιερουσαλήμ, αν θαύμαζε μια ζωγραφική ενός "Εβραίου" που πέθαινε στους "θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς" φορώντας τη στολή ενός Ναζί;

Ο Σαγκάλ, στο παραλήρημά του αυτό, απεικονίζει το θύμα των Φαρισαίων ντυμένο ως Φαρισαίο! Η κοροϊδία του Σαγκάλ είναι μια γνωστή αλληγορία του Ταλμούδ. Αποτελεί τελετουργικό μίασμα και περιφρόνηση του Ιησού Χριστού, ο οποίος δήλωσε (στο Κατά Ματθαίον 23:5-7), ότι τα μεγάλα κρόσια (ή ‘κράσπεδα’) (tzitzit) που εκτείνονται από το κάτω μέρος του tallit, ήταν ένα προσάρτημα αλαζονικής επίδειξης από τους Φαρισαίους. Στην «Λευκή Σταύρωση» ο Chagall απεικονίζει τον Ιησού ντυμένο με αυτή ακριβώς την ενδυμασία, με μακριά κρόσσια που κρέμονται από το κάτω μέρος του ενδύματος, σαφώς ορατά.

Εάν αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα έργα ζωγραφικής του νέου Ποντίφικα, μπορούμε τώρα, μεταξύ άλλων ονομάτων που έχει («Πάπας Φραγκίσκος», "Peter Romanus"), να προσθέσουμε και το όνομα του Καϊάφα.

- Διάβασε: Ενθουσιασμένη η εβραϊκή κοινότητα με την εκλογή του νέου Πάπα και Το σκάνδαλο του Εβραίου Πάπα

 - Διάβασε: Τι λέει το Ταλμούδ για τον Χριστό και Ο μύθος της κοινής «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» (Μέρος 1) και (Μέρος 2) 

* ΚΟ:

Ο Marc Chagall, (πραγματικό όνομα Moishe Zaharovich Segal), γεννήθηκε σε μια εβραϊκή οικογένεια στο Liozna της Λιθουανίας κοντά στην πόλη Vitebsk της Λευκορωσίας, το 1887. Όταν γεννήθηκε ο πληθυσμός του Vitebsk ήταν περίπου 66.000, με το ήμισυ του πληθυσμού να είναι Εβραίοι.

Το όνομα Segal είναι ένα όνομα, το οποίο συνήθως ανήκει σε Λευιτική οικογένεια.

Στην αυτοβιογραφία του, περιγράφει τη μεγάλη επιρροή που η κουλτούρα του Χασιδικού Ιουδαϊσμού είχε στη ζωή του ως καλλιτέχνης. Η πόλη Vitebsk ήταν γνωστή ήδη από το 1730, ως κέντρο της Χασιδικής Ιουδαϊκής κουλτούρας με διδασκαλίες που προέρχονταν από την Καμπάλα. (Η Καμπάλα έχει τις ρίζες της στο Ταλμούδ).

Στην βιογραφία του αναφέρεται ότι «η τέχνη του Σαγκάλ μπορεί να θεωρηθεί ως η απάντηση σε μια κατάσταση που είχε σημαδέψει την ιστορία των Εβραίων στη Ρωσία. Αν και ήταν πολιτιστικά καινοτόμοι με σημαντικές συνεισφορές στην ευρύτερη κοινωνία, οι Εβραίοι θεωρούνταν αουτσάιντερ σε μια συχνά εχθρική κοινωνία «... Ο ίδιος ο Chagall γεννήθηκε σε μια οικογένεια με πλούσια θρησκευτική ζωή. Οι γονείς του ήταν πιστοί Χασιδικοί Εβραίοι και ζούσαν σύμφωνα με όσα όριζε η πίστη τους.

Ο Chagall σχετίστηκε μάλιστα με τον ραβίνο Sholom Dovber Schneerson, (1892 – 1920) και αργότερα με τον ραβίνο Menachem M. Schneerson (1902 – 1994), ηγέτη του χασιδικού ιουδαϊκού κινήματος ‘Chabad-Lubavitch’ και θεωρούμενο από πολλούς ‘Μεσσία’ (βλ. εδώ).

Στην βιογραφία του γράφεται ότι «κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου στη Ρωσία, οι Εβραίοι είχαν δύο βασικές εναλλακτικές λύσεις για την ένταξη στο κόσμο της τέχνης: Ο ένας ήταν να «κρύψουν ή να αρνηθούν τις Εβραϊκές ρίζες τους». Η άλλη εναλλακτική λύση, αυτή που διάλεξε ο Σαγκάλ- ήταν «να αγαπήσουν και να εκφράσουν δημοσίως τις Εβραϊκές ρίζες τους» ενσωματώνοντας τες στην τέχνη του».

Μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, ο Σαγκάλ διορίστηκε επίτροπος Καλών Τεχνών στο Βιτέμπσκ. Παραιτήθηκε το Μάιο του 1920 και μετακόμισε στη Μόσχα, όπου ανέλαβε τη διακόσμηση του Εβραϊκού Θεάτρου της πόλης.

Πέθανε στις 28 Μαρτίου 1985 σε ηλικία 97 ετών, στην κοινότητα του Αγίου Παύλου, στη νοτιοανατολική Γαλλία.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή