Telegraph : Καταρρέει η βιομηχανία του αντιρατσισμού

Από άρθρο της Daily Telegraph / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Όπως η εξόρυξη άνθρακα στη δεκαετία του ογδόντα, η βιομηχανία «καταπολέμησης του ρατσισμού» βρίσκεται σε παρακμή. Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά στο να επιδοτούν «εργαστήρια πολυμορφίας» για τα οποία δεν υπάρχει ζήτηση. Ειδικά από τους νέους.

Και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι έφηβοι και οι μαθητές γυρνάνε την πλάτη  («are giving the finger» λέει στα αγγλικά, που είναι χειρότερο) σε αυτήν την υπερευαίσθητη ιδεολογία περί φυλετικών σχέσεων που χρόνια τώρα προσπαθούν να εμφυσήσουν σε αυτούς οι δάσκαλοί τους. Γελάνε με αστεία που, πριν από μια δεκαετία, θα τα θεωρούσαν «ρατσιστικά». Εάν, μετά από μερικά ποτά, ένας από τους φίλους τους, αρχίζει να μιλάει για τα εθνικά στερεότυπα, πιο πολύ θα διαφωνήσουν με αυτά παρά θα ενημερώσουν την αστυνομία της πανεπιστημιούπολης (να τον καταγγείλουν ως «ρατσιστή»!).

Την διάλυση του παραδοσιακού αντιρατσισμού είδαν μέσα στα σπίτια τους οι Αμερικάνοι αυτή την εβδομάδα, όταν ο Brad Paisley, ένας νεαρός αστέρας της country μουσικής και ο LL Cool J, ένας μαύρος ράπερ, κυκλοφόρησαν μαζί ένα τραγούδι με τίτλο “Accidental Racist” («Τυχαία Ρατσιστής»). Σε αυτό, ο Paisley προσπαθεί να εξηγήσει γιατί αγαπάει την σημαία των Νοτίων (που στις πολιτικά ορθές ΗΠΑ προσπαθούν να την χαρακτηρίσουν ως «ρατσιστική» και να την απαγορεύσουν). Το τραγούδι λέει: "Είμαι περήφανος για το από που είμαι, αλλά όχι για  οτιδήποτε έχουμε κάνει / Και δεν μπορεί κάποιος σαν εσένα ή εμένα να ξαναγράψει την ιστορία."

Ο Cool J απαντά: «Ακριβώς επειδή το παντελόνι μου είναι ‘saggy’ (ιδιαίτερα χαμηλοκάβαλα που τα φορούν οι νεαροί μαύροι) δεν σημαίνει ότι δεν είμαι καλό άτομο / Θα πρέπει να προσπαθήσεις να με γνωρίσεις, εύχομαι πραγματικά να το κάνεις ... Εάν δεν κρίνεις τις χρυσές αλυσίδες μου / Θα ξεχάσω τις σιδερένιες αλυσίδες. "

Αμέσως κραυγές ανατριχίλας και «φρίκης» και άρθρα με μελοδραματικό ύφος κατέκλυσαν τα media και το διαδίκτυο από «προοδευτικούς» παρουσιαστές και αρθρογράφους. Αλλά αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι οι περισσότεροι οπαδοί του Brad Paisley και του LL Cool J (και δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής μεταξύ των δύο ομάδων) δεν αισθάνθηκαν «προσβεβλημένοι». Ένας λευκός τραγουδιστής που δηλώνει την υπερηφάνειά του για τον παλιό Νότο και ένας μαύρος τραγουδιστής που κάνει πλάκα με το χαλαρό παντελόνι του και αρνείται να πει κανένα τραγουδάκι για τη δουλεία; Cool. Ή, τουλάχιστον, κάτι τέτοιο.

Αυτή η αδιαφορία συγχέει τους ηλικιωμένους ακτιβιστές που, μέχρι πρόσφατα, έτρεχαν από το ένα εργαστήριο «αντιρατσισμού» στο άλλο, με πάκους λεφτά για να πείσουν τους νέους ότι πρέπει να έχουν «φυλετική ευαισθησία».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή