Η Rachel Dolezal, ο Bruce Jenner, ένας ραβίνος και ένα σοβαρό ερώτημα

Εάν κάτι απολαμβάνω στον ΚΟ είναι το ξεσκέπασμα της υποκρισίας του αριστερού τρόπου σκέψης (;) που έχει εισχωρήσει και έχει καταλάβει τα μυαλά των περισσοτέρων σύγχρονων μαζανθρώπων. (Πρόκειται περί της γνωστής «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς», αν έχετε ακούσει). Στις ΗΠΑ τους «αριστερούς» τους λένε πιο πολύ «liberals». Και το «προοδευτικοί» το ίδιο είναι. Αυτοί λοιπόν οι «liberals»/«προοδευτικοί»/«αριστεροί» είναι αυτοί που θεωρούν ότι το φύλο είναι ένα «κοινωνικό κατασκεύασμα» (social construct). Είναι αυτοί που προωθούν την λεγόμενη «ιδεολογία του φύλου» (ότι δηλαδή, μπορείς να «διαλέξεις» τι φύλο θέλεις να είσαι). Αυτοί  που αποθεώνουν το δικαίωμα του «αυτοπροσδιορισμού» (εξαιρούνται ορισμένοι ιδεολογικοί/πολιτικοί εχθροί που είναι εσαεί «ναζί»). Αυτοί που πανηγυρίζουν για κάθε ένα άτομο που κάνει το “coming out” δημοσίως, αποφασίζοντας να δηλώσει ότι «άλλαξε» φύλο (οπότε και θα τύχει βεβαίως της ανάλογης παγκοσμίου προβολής από όλη την νομενκλατούρα του lifestyle).

Στην περίπτωση όμως της Rachel Dolezal, της γυναίκας που γεννήθηκε λευκή, αλλά στην πορεία «έγινε» μαύρη, τα βρήκαν δύσκολα. «Είμαστε οι άνθρωποι που τη γέννησαν», είπε ο πατέρας της Λόρενς Ντόλεζαλ, για να καταλήξει: «Δεν καταλαβαίνουμε γιατί νιώθει την ανάγκη να παραποιήσει την εθνικότητά και την καταγωγή της που είναι γερμανική, τσέχικη και σουηδική». 

Η τόσο παθιασμένη «μαύρη» Ντολεζάλ έφτασε στο σημείο να «καταγγείλει» σε μια συνέντευξή της μόλις λίγους μήνες πριν, το γεγονός ότι στην τελευταία ταινία της Εξόδου με τον Christian Bale, λευκοί ηθοποιοί έπαιζαν τον ρόλο των μαύρων (!!!), καθώς κατά αυτήν, τόσο οι Αιγύπτιοι όσο και οι Εβραίοι ήταν μαύροι (βλ. σχετικό άρθρο εδώ). 

"Παρίστανε"; Άκου "παρίστανε"..Τι λόγια μίσους είναι αυτά;

Το 2010 είχε πει στην εφημερίδα New York Times ότι δεν μπορούσε «να φανταστεί να δείχνει το πρόσωπό της», σε εκδήλωση του Κόμματος του Τσαγιού, λόγω της υπεροχής των λευκών προσώπων, ενώ τον περασμένο Δεκέμβριο, έγραψε ένα άρθρο για την «ασφυξία που βιώνουμε, ως μαύροι στην Αμερική».

Κάπου εδώ αρχίζει να ξεδιπλώνεται η υποκρισία των λίμπεραλ που έσπευσαν να καταδικάσουν τους ισχυρισμούς της Dolezal ότι είναι μαύρη, αλλά χαιρέτισαν την πρόσφατη ανακοίνωση από τον πρώην Ολυμπιονίκη στο δέκαθλο Bruce Jenner ότι είναι πλέον γυναίκα καλώντας τον εαυτό της Caitlyn. 

Γιατί ο Jenner - ο οποίος δεν έχει κάνει ακόμη χειρουργική επέμβαση «αλλαγής» φύλου - λένε ότι είναι γυναίκα, και αυτή δεν μπορεί να πει ότι είναι μαύρη;

Αριστεροί και πολλοί μαύροι σχολιαστές, λένε ότι η σύγκριση είναι άδικη. Δεν είναι μόνο το «μαύρο βάψιμο» βαθιά φυλετικά προσβλητικό, λένε, αλλά υπάρχει όλη η ιστορία των δυσάρεστων φυλετικών σχέσεων της Αμερικής που πρέπει να ληφθούν υπόψη.

Για χρόνια, σύμφωνα με τους λεγόμενους Jim Crow νόμους που διατηρούσαν τον  φυλετικό διαχωρισμό στο Νότο - ακόμα και μέσα στον 20^ο αιώνα – ο κανόνας «μια σταγόνα αίματος» σήμαινε ότι οι άνθρωποι με ακόμη και το μικρότερο ίχνος μαύρης καταγωγής θεωρούνταν κατά το νόμο μαύροι.

Η εικόνα της φακιδομύτης νεαρής ξανθιάς Ντολεζάλ που σήμερα δηλώνει «μαύρη» έχει δημιουργήσει σαρκαστικά και κοροϊδευτικά σχόλια για το άτομό της.

«Αναρωτιέμαι τι φυλή θα δήλωνε η Rachel αν την σταματούσε η αστυνομία;» λέει ειρωνικά η - πραγματικά - μαύρη συγγραφέας Terry McMillan στο Twitter.

Ο Μπρους με την σύζυγο του Λίντα Τόμσον, (με την οποία είχε σχέση ο ΕΛΒΙΣ!!)

Και ενώ οι Μαύροι έχουν μπερδευτεί με την τρανς-φυλετική Rachel Dolezal, οι Εβραίοι έρχονται για τους… σώσουν. Στην εβραϊκή Haaretz, ο ραβίνος Michael Knopf δηλώνει ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της Dolezal (που αρνήθηκε την φυλή της) και του Bruce Jenner (που αρνήθηκε το φύλο του).

Ακούστε τι λέει ο (προφανώς liberal) ραβίνος:

«Γιατί ένα άτομο που γεννιέται με ανδρική ανατομία να μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται και να ζει ως γυναίκα, αλλά κάποιος που γεννήθηκε σε ένα Τσεχό-γερμανικό σώμα να μην μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως Αφροαμερικανός; Είναι η ταυτότητα φύλου ένα κατασκεύασμα, ενώ η φυλετική ταυτότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη βιολογία του;

Αυτά είναι ερωτήματα που με βασανίζουν δεδομένου ότι η ιστορία της Rachel Dolezal πυροδότησε μια θύελλα αρνητικότητας και χλευασμού, ενώ η γενναία και όμορφη (sic) πράξη αυτο-έκφρασης της Caitlyn Jenner ευρέως - και δικαίως - εξυμνήθηκε.

Η Catlyn είναι δεξιά

Του Jenner το “coming out” ήταν μια νίκη για αυτό που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν “sovereign self,” («κυρίαρχος εαυτός»), ότι κάθε άτομο έχει το ηθικό δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται με όποιο τρόπο θεωρεί πιο αυθεντικό το ποιος είναι και να ζει σύμφωνα με την αυτο-προσδιοριζόμενη ταυτότητά του. Η βιολογία μας δεν χρειάζεται να μας υπαγορεύει το πεπρωμένο μας, και αυτό που ξέρουμε εμείς οι ίδιοι ότι είναι μέσα μας είναι πιο σημαντικό από αυτό που φαινόμαστε εξωτερικά, ανεξάρτητα από το τι λέει κάποιος άλλος, ή πώς κάποιος άλλος προσπαθεί να μας βάλει μια ταμπέλα. Μήπως η υπόθεση Dolezal εξηγεί το όριο σε αυτή την έννοια του “sovereign self”; 

Είναι δυνατόν ένα άτομο τσεχο-γερμανικής καταγωγής να προσδιορίζεται ως «μαύρη». Η καταγωγή, δεν είναι παρά ένα στοιχείο της βιολογίας του. Η φυλή, ακόμη και η εθνικότητα, από την άλλη πλευρά, είναι, όπως και το φύλο, ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Δεν έχουν κανένα αποδεδειγμένο ή πραγματικό στάνταρ για την επαλήθευση εκτός, ίσως, από κάποια εξωτερικά βιολογικά χαρακτηριστικά (όπως το χρώμα του δέρματος, ή γεωγραφική θέση καταγωγής) που συνήθως υποτίθεται ότι ισχύουν. Αντίθετα, η φυλή είναι στο μυαλό, τόσο από στο συγκεκριμένο άτομο που θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως μιας συγκεκριμένης φυλής, όσο και στο μυαλό της ευρύτερης κοινωνίας, η οποία, για διάφορους λόγους, έχει εκφράσει ιστορικά ένα ενδιαφέρον να προσδιορίζει τις κατηγορίες των ανθρώπων και να προσπαθεί να τοποθετήσει τους ανθρώπους σε αυτές τις κατηγορίες που έχει δημιουργήσει για αυτούς.

Τι θα γινόταν ένα η Dolezal δεν διαστρέβλωνε τη φυλετική της ταυτότητα, αλλά εξέφραζε την κατανόηση της ταυτότητάς της που ήταν πιο σύνθετη, πιο περίπλοκη και πιο ρευστή από αυτό που οι τυπικές κοινωνικές κατηγορίες επιτρέπουν; Με άλλα λόγια, γιατί να μην δηλώνει "μαύρη" επειδή πραγματικά νιώθει μαύρη ή και επειδή υπάρχουν πτυχές της βιογραφίας της, που την κάνουν να αισθάνεται πιο μαύρη από ότι λευκή; 

Τι θα γινόταν αν, αντί να πούμε την Dolezal μια απατεώνισσα, αναγνωρίζαμε ότι όλοι μας έχουμε, σε διαφορετικό βαθμό, σύνθετες ταυτότητες, και ορισμένοι από εμάς προσδιοριζόμαστε με τρόπους που έρχονται σε αντίθεση με τη βιολογία μας, ακόμη και αν οι τρόποι δεν είναι πάντα δημοσίως αναγνωρισμένοι ή κοινωνικά αποδεκτοί; Αν αναγνωρίζαμε το γεγονός ότι, κατά κάποιο τρόπο, ο καθένας από εμάς μπαίνει σε κάποια κατηγορία, διότι τα κοινωνικά μας συστήματα μας το ζητούν; Και πως θα ήταν αν, αντί να προσπαθούμε να ονομάσουμε τους ανθρώπους με αυτή ή την άλλη ταυτότητα, τιμούσαμε κάθε άτομο στην πληρότητα της πολυπλοκότητάς τους και στην αξιοπρέπεια του αυτοπροσδιορισμού του εαυτού του;

Αυτά είναι ιδιαίτερα άξια ερωτήματα για τους σύγχρονους Εβραίους να εξετάσουν για διάφορους λόγους.

Πρώτον, επειδή ο Εβραϊσμός είναι επίσης, ένα κοινωνικό κατασκεύασμα παρόμοιο με τη φυλή και το φύλο. Όπως ο Shaye Cohen υποστήριξε στο “The Beginnings of Jewishness” («Οι Απαρχές του Εβραϊσμού»), «ο Εβραϊσμός, όπως και οι περισσότερες - ίσως και όλες - άλλες ταυτότητες, είναι στην φαντασία. Δεν έχουν καμία εμπειρική, αντικειμενική και επαληθεύσιμη πραγματικότητα την οποία μπορούμε να επισημάνουμε ... Η Εβραϊκότητα είναι στο μυαλό ... υπάρχει εξαιτίας ορισμένων προσώπων που θέλουν να υπάρχει και που πιστεύουν ότι υπάρχει» (σελ. 5).

Αυτό που διακρίνει τον ένα από τον άλλο δεν είναι η βιολογία μας ή οι πρόγονοί μας, αλλά μάλλον τα λόγια του στόματός μας, οι διαλογισμοί της καρδιάς μας, καθώς και οι πράξεις των χεριών μας. "Κοιτάξτε όχι στο σκεύος, αλλά σε ό, τι περιέχει", διδάσκει Ραβίνος Meir (Pirkei Avot 4:20). [ΚΟ: Ο Ραβίνος Meir Lublin, 1558-1616, ήταν Ταλμουδιστής ραβίνος της Πολωνίας. Αναφέρεται επίσης ως "ο δάσκαλός μας, Ραβίνος Meir"].

Η εβραϊκή παράδοση μας προτρέπει να οικοδομήσουμε έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πώς θα εμφανίζονται εξωτερικά, θα αντιμετωπίζονται ισότιμα".

Και τώρα η (σοβαρή) ΕΡΩΤΗΣΗ: 

Εάν εγώ αισθάνομαι «5 χρονών» και κάνω το “coming out” μου και βγω και δηλώσω ότι από σήμερα είμαι ένα 5χρονο, θα μπορώ να πηγαίνω κάθε ημέρα στον παιδικό σταθμό; Μη γελάτε, η ερώτηση είναι σοβαρή. Τόσο σοβαρή τουλάχιστον, όσο σοβαρά είναι αυτά που μας σερβίρουν με κάθε σοβαρότητα, «ανθρωπισμό» μέχρι και «θεολογία». Στην Ελλάδα ηχούν παράξενα, (πάντοτε είμαστε 30-40 χρόνια πίσω στην «πρόοδο»), αλλά στην Δύση αυτή είναι η mainstream κυρίαρχη άποψη και όποιος δεν συμφωνεί με αυτήν είναι (τι άλλο;) «ρατσιστής»… Επανέρχομαι λοιπόν, και ρωτάω βάσει των όσων διαβάσαμε. Εάν λοιπόν σημασία έχει αυτό που νιώθουμε «μέσα μας» και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού είναι το ύψιστο σε μια «δημοκρατική» κοινωνία και σημασία δεν έχει το εξωτερικό αλλά το εσωτερικό και δεν πρέπει να βάζουμε τους ανθρώπους σε καλούπια και να μην κολλάμε ταμπέλες κλπ κλπ γιατί να μην μπορώ να πάω σε παιδικό σταθμό; Γιατί να μην μπορώ να κάνω μπάνιο στην παιδική πισίνα;  Γνωρίζετε ότι στις ΗΠΑ (σε κάποιες πολιτείες) άντρες που «αισθάνονται» γυναίκες έχουν «δικαίωμα» να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες και τα αποδυτήρια των γυναικών; Αγόρια που αισθάνονται «κορίτσια» έχουν «δικαίωμα» να πηγαίνουν στις τουαλέτες των κοριτσιών στα σχολεία; Εάν το φύλο και η φυλή είναι «κοινωνικά κατασκευάσματα» γιατί να μην είναι και η ηλικία; Γιατί να μην μπορώ να δηλώσω 5χρονο (αφού υιοθετήσω την ανάλογη εμφάνιση, ομιλία και συμπεριφορά) και να έχω την ζωή του 5χρονου; (π.χ. να γλυτώσω την στράτευση, να μην κάνω φορολογική δήλωση κλπ). Γιατί να μην μπορώ εγώ να καθορίσω την ταυτότητά μου όπως θέλω; Που είναι εδώ το “sovereign self”; Γιατί η φυλή και το φύλο να είναι μόνο στο μυαλό και όχι η ηλικία; Γιατί τέτοια ηλικιοφοβία; Περιμένω απαντήσεις (ΜΟΝΟ από «προοδευτικούς»).. 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ