H μεταναστευτική πλημμυρίδα φέρνει στην επιφάνεια ανταγωνισμό "ηθικής", συναισθηματική ακράτεια και υποκρισία

Ο πόλεμος για το ποιος είναι πιο «ηθικός» τελικά ξέσπασε στα σοβαρά εξαιτίας των προσφύγων από τη Συρία. Η πρώτη «σφαίρα» έπεσε από την λαμπερή ξανθιά Ισλανδή blogger που προσφέρθηκε να υιοθετήσει ένα παιδί από την Συρία και ενθάρρυνε τους συμπατριώτες της να δώσουν τα δωμάτια που τους περισσεύουν στους πρόσφυγες. Περίπου 10.000 Ισλανδοί έχουν ανταποκριθεί θετικά στην εκστρατεία της στο Facebook και ως αποτέλεσμα η εικόνα της έκανε τον γύρο του κόσμου. Παρακάτω ένα βίντεο με Ολλανδούς να υποδέχονται πρόσφυγες με τραγούδια.

Στη συνέχεια, ο Φιλανδός πρωθυπουργός ρίχτηκε κι αυτός στο «μέτωπο» με μια προσφορά να αφήσει το δεύτερο σπίτι του και πήρε επαίνους για όλη αυτή την ανιδιοτελή του επίδειξη. Και πάλι οι Φινλανδοί «ξεσηκώθηκαν» και ανάλογες προσφορές συνεχώς από τότε πέφτουν στο τραπέζι. 

Αλλά να όμως που κατέφθασε και το «βαρύ πυροβολικό του ανθρωπισμού». Ο σερ Μπομπ Γκέλντοφ λέει ότι θα βάλει τρεις οικογένειες από την Συρία στο εξοχικό του σπίτι στο Κεντ και άλλη μία σε ένα άλλο στο Λονδίνο. Η χιονοστιβάδα δημοσιότητας που προέκυψε από αυτή την κίνησή του ήταν αναμενόμενα τεράστια.

Ήταν μια πολύ γενναιόδωρη κίνηση του «αγίου Bob», αλλά όχι δίκαιη, καθώς η επιχείρηση «ανθρωπισμός» πάει τόσο καλά γι’ αυτόν. Πίσω στο 1985 η μουσική καριέρα του Bob είχε από καιρό ξεθυμάνει, όταν του ήρθε η φαεινή ιδέα να κάνει δίσκο και συναυλία για την ανακούφιση των Αφρικανών από την πείνα, κάτι που ήταν ο μεγάλος σκοπός εκείνη την εποχή (βλ. κι εδώ).

Ο επιχειρηματικός του εταίρος μας θύμισε ότι όταν το ονειρεύτηκαν πρώτα μέσα σε ένα λιπαρό καφέ - φαγάδικο, ο Μπομπ τόσο πολύ συγκινήθηκε που δεν μπορούσε να πληρώσει για το σάντουιτς με το μπέικον που έφαγε. Σήμερα ο Geldof είναι ένας από τους πλουσιότερους άνδρες στα βρετανικά media - χάρη στο Live Aid. Ο τύπος πράγματι απέδειξε ότι μπορείς «να τα πας καλά», κάνοντας το καλό.

Την σκυτάλη πήρε η βραβευμένη με Βρετανίδα Όσκαρ ηθοποιός Emma Thompson. Την περασμένη εβδομάδα απολάμβανε να κατσαδιάζει τους συμπατριώτες της Βρετανούς χαρακτηρίζοντάς τους «ρατσιστές» και «επαίσχυντους» επειδή είναι απρόθυμοι να δεχθούν πρόσφυγες. Τώρα που η Βρετανία αποφάσισε να λάβει δεκάδες χιλιάδες – ώρα είναι Emma, να ανοίξουν οι πόρτες αυτού του τεράστιου αρχοντικού σου στο Hampstead!

Περιέργως, σε πάρα πολλούς υπάρχει πολύ περισσότερος ζήλος στο να κατηγορήσουν τους άλλους για «ρατσισμό» και «επαίσχυντη συμπεριφορά» από ό, τι  να ανοίξουν τα δικά τους σπίτια. 

Η WEMI – ή Western Emotional Incontinence, δηλαδή Δυτική Συναισθηματική Ακράτεια - είναι μια μορφή ναρκισσισμού που είναι κοινή στις ευημερούσες δυτικές χώρες στις οποίες διαταραγμένα και αυτοκαταστροφικά ξεσπάσματα «συμπάθειας» φαίνεται να καταλαμβάνουν τη μεσαία τάξη - και ειδικά το ασθενές φύλο.

Αν και δεν είναι η βασική αιτία, η WEMI αποτελεί έναν τεράστιο επιταχυντή σε ό, τι συμβαίνει τώρα. Όπως η πυρηνική ενέργεια, η WEMI θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για καλούς σκοπούς ή να χρησιμοποιηθεί για κακούς. Δυστυχώς οι άρχουσες ελίτ μας φαίνεται να το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά.

Χρειάστηκε ένας σχολιαστής στο blog του Steve Sailer να βάλει το δάχτυλό του σε αυτό και να χρησιμοποιήσει την εικονική φωτογραφία του νεκρού παιδιού στην παραλία.

«Στη Γερμανία, η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη χώρα στην Ευρώπη, πάνω από το 40% των γυναικών με μεταπτυχιακό δεν έχουν παιδιά. Το πνιγμένο παιδί ήταν το παιδί τους, η οικογένειά τους είναι η οικογένεια του κόσμου. Ως εκ τούτου, ως αποτέλεσμα της εν λόγω φωτογραφίας ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας ανακοίνωσε ότι θα θέσει το δεύτερο σπίτι του στη διάθεση των προσφύγων από τη Συρία».

Θα ήταν πολύ αυστηρό να πούμε ότι μεταξύ των αριστερών, κυρίως γυναικών, αυτή η τάση τροφοδοτείται τόσο από τον αλτρουισμό όσο ως και από έναν συνδυασμό της προσοχής που ζητούν, της ενίσχυσης του κοινωνικού τους status και του μίσους; Του μίσους για τους λευκούς άνδρες τους οποίους κατηγορούν για τη δυστυχία τους; Του μίσους για τους εργαζόμενους Λευκούς άνδρες οι οποίοι, στη Βρετανία, συνεχώς δαιμονοποιούνται ως τεμπέληδες που είναι εθισμένοι στα επιδόματα του κράτους;

Ορισμένοι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των αντρών θεωρούν ότι μια μητριαρχική κοινωνία κάνει τις γυναίκες δυστυχισμένες, οι οποίες θα προσπαθήσουν να ανοίξουν τις πύλες σε νέους, πιο αρρενωπούς, άνδρες ως αντικαταστάτες. Ίσως αυτό να είναι ένα φαινόμενο cuckoldry σε κοινωνικό επίπεδο.

Στους Εβραίους όμως, φαίνεται να υπάρχει ελάχιστη θέληση για το άνοιγμα των σπιτιών τους σε μουσουλμάνους μετανάστες. Δεν τους αρέσει να τους λένε τι να κάνουν. Αλλά φαίνεται να έχουν μια ατελείωτη όρεξη για διαπόμπευση, γκρίνια, διαλέξεις, κηρύγματα και γαβγίσματα εντολών για τις «ηθικές αδυναμίες» των Ευρωπαίων, ενώ υποκριτικά αγνοούν την αντίδραση του Ισραήλ στην προσφυγική κρίση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εβραϊκή κοινότητα ευνοεί πολύ τις γενναιόδωρες πολιτικές προς τους πρόσφυγες (εκτός Ισραήλ).

Ένας λόγος για αυτό είναι ότι οι Εβραίοι έχουν την τάση να βλέπουν την κατάσταση μέσα από την ματιά της εβραϊκής εμπειρίας ως πρόσφυγες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και όχι μέσα από την ματιά του σημερινού συμφέροντος των  ευρωπαϊκών κρατών και των λαών τους. Το ότι οι μη-εβραϊκές χώρες θα πρέπει να είναι ανοικτές για τους πρόσφυγες ευρέως, αν όχι καθολικά, θεωρείται κάτι που ενδιαφέρει πάρα πολύ τους Εβραίους. Βαθιά στην εβραϊκή ψυχή υπάρχει η μνήμη του ταξιδιού του Σαιντ Λούις τον Μάιο του 1939, κατά το οποίο οι Εβραίοι πρόσφυγες από την Ευρώπη, δεν έγιναν δεκτοί στην Κούβα και οι ΗΠΑ δεν έκαναν τίποτα εξαιτίας της αντιμεταναστευτικής τάσης που ήταν διάχυτη εκείνη την εποχή.

Η βρετανική Independent ήταν μία από τις εφημερίδες που πρόθυμα πρόβαλε την εξωφρενική παρατήρηση του Andrew Stroehlein, της οργάνωσης ‘Human Rights Watch’, ότι το «φάντασμα του Ολοκαυτώματος» εμφανίστηκε, επειδή η αστυνομία της Τσεχία αρίθμησε τους πρόσφυγες γράφοντας με μελάνι τα χέρια τους. 

Ο Guardian πάλι, πρόβαλε την ιστορία του Kindertransport από τον πρώην αρχιραβίνο Jonathan Sacks, ενώ ο διπλωματικός συντάκτης της εφημερίδας, ο εβραϊκής καταγωγής Julian Borger, απήγγειλε την ιστορία της οικογένειάς του κατά τον πόλεμο, καθώς έφευγαν από την από τη Βιέννη προς τη Βρετανία, με το επιχείρημα ότι αν η οικογένειά του ήταν φιλόδοξοι και ταλαντούχοι, άρα όλοι οι πρόσφυγες πρέπει να είναι ομοίως προικισμένοι και με παρόμοια κίνητρα («Οι πρόσφυγες φέρνουν την ελπίδα, όχι το πρόβλημα - η ιστορία του πατέρα μου είναι η απόδειξη»).

Και μιλώντας για το Kindertransport και την τάση να βλέπουμε την κατάσταση ως μια εβραϊκή αλληγορία, ιδού τι λέει και η Jerusalem Post:

«Ενώ υπάρχει το ερώτημα σχετικά με το πώς η Ευρώπη θα πρέπει να ασχοληθεί με την κρίση των προσφύγων της Συρίας, ένας πρόσφυγας του Ολοκαυτώματος λέει ότι οι πρόσφυγες από τη Συρία θα πρέπει να γίνουν δεκτοί ολόψυχα, όπως έγινε ο ίδιος 77 χρόνια πριν.

Ο Leslie Baruch Brent, ομότιμος καθηγητής στην ανοσολογία, ήταν απλά ένα παιδί όταν οι γονείς του τον έστειλαν να ζήσει σε ένα εβραϊκό ορφανοτροφείο στο Βερολίνο για να ξεφύγει από τον αφόρητο αντισημιτισμό στη μικρή γερμανική πόλη όπου ζούσαν. ... «Εμείς οφείλουμε στην ανθρωπότητα να βοηθήσουμε τους άτυχους ανθρώπους που είναι απελπισμένοι και για των οποίων τα δεινά φταίμε κι εμείς σε κάποιο βαθμό», είπε σε σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι οδήγησε στη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους. ...

Ο Brent περιέγραψε την βρετανική αντιμετώπιση της κατάστασης των προσφύγων ως «τρομερά αρνητική και εγωιστική» και επέκρινε τον τρόπο που η Ευρώπη στο σύνολό της έχει χειριστεί την κατάσταση. «Η Ευρώπη έχει την ευθύνη να βοηθήσει τους πρόσφυγες», είπε.

Η πρόσφατη υποδοχή των προσφύγων από τη Συρία στη Γερμανία χαρακτηρίστηκε από τον Brent ως ένα «λαμπρό παράδειγμα» για το πώς άλλες χώρες θα πρέπει να χειριστούν την κατάσταση.

Τώρα ο Brent, λέει ότι η Ευρώπη έχει καθήκον να βοηθήσει στα πρόσφυγες.

Στον Guardian, ο Jonathan Freedland κουνάει το δάχτυλο λέγοντάς μας ότι πρέπει να αποφασίσουμε να "κάνουμε κάτι καλύτερο". Παρ’ όλα αυτά, η καρδιά του θερμαίνεται από τα έργα στέγασης στο Σέφιλντ και το Λονδίνο, που θα δώσουν προτεραιότητα στους πρόσφυγες, παρά στους ντόπιους.

Από το BBC, ο αρχιραβίνος Ephraim Mirvis (φωτο) έδωσε συνέντευξη στο Political Editor και στην συμπατριώτισσά του εβραϊκής καταγωγής - Laura Kuenssberg. Συμφώνησαν ότι οι Λευκές χώρες πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα μοιράζοντας τον πλούτο τους στους μουσουλμάνους. Ο Mirvis συζήτησε την κρίση με τον Πάπα Φραγκίσκο ο οποίος πολύ γενναιόδωρα συμφώνησε να δεχθεί δύο (2) οικογένειες προσφύγων σε ενορίες του Βατικανού.

Ο Πάπας είπε: «Όλοι μας μοιραζόμαστε αυτόν τον κόσμο, ως εκ τούτου, θα πρέπει να φροντίσουμε για αυτό τον κόσμο μαζί. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η δεινή κατάσταση των προσφύγων δεν είναι μόνο δικό τους πρόβλημα, είναι επίσης πρόβλημα μας, αυτοί είναι πραγματικοί άνθρωποι. Για το λόγο αυτό, η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου όταν είδα την εικόνα αυτή, Θεός φυλάξοι, θα μπορούσε να ήταν το παιδί μου, το παιδί σου, το παιδί του οποιοδήποτε».

Και έχουμε και τον Εβραίο δημοσιογράφο Ronald Brabazon στην εφημερίδα Salzburger Nachrichten της Αυστρίας. Αντί να κάνει μια δήλωση σαν του Borger με βάση την επιτυχία της δικής του οικογένειας, ισχυρίστηκε ότι η μετανάστευση έχει αποδεδειγμένα παράγει «οικονομική επιτυχία» λόγω της επιτυχίας των 750.000 Ρώσων προσφύγων που έφτασαν στο Ισραήλ. Φυσικά, παρέλειψε να πει ότι αυτοί ήταν Εβραίοι που πήγαν σε μια εβραϊκή κοινωνία.

Αυτό που όλοι «ξέχασαν» να αναφέρουν ήταν ότι το Ισραήλ δεν πήρε πρόσφυγες καθόλου. Η χώρα είναι πολύ μικρή, λέει ο Νετανιάχου (αν και δεν ήταν πολύ μικρή για τους προαναφερθέντες 750.000 Εβραίους πρόσφυγες). Και εν πάση περιπτώσει είναι απασχολημένοι να εξάγουν τους Αφρικανούς “infiltrators” προς τη Σουηδία και να οικοδομήσουν έναν τοίχο για να κρατήσουν έξω τους πρόσφυγες της Συρίας.

Δεν είναι μόνο η συμπεριφορά του Ισραήλ για την οποία δεν μιλάει κανείς. Αυτό που επίσης προσπαθούν να κρύψουν είναι η κατάρρευση όλης αυτής της αφήγησης περί προσφύγων. Πολλοί από τους πρόσφυγες από τη Συρία δεν είναι Σύριοι και ακόμη δεν είναι πρόσφυγες. Υπάρχει χάσμα μεταξύ των εικόνων με υγιείς νέους άνδρες και της ρητορικής περί τραυματισμένων γυναικών και παιδιών.

Η εικόνα του νεκρού παιδιού στην παραλία; Οι Κούρδοι γονείς δεν ήταν σε εμπόλεμη ζώνη και ζούσαν σε μια ασφαλή περιοχή για τρία χρόνια πριν από την απερίσκεπτη απόφασή τους να διαβούν τη θάλασσα. Αλλά αυτό δεν αναφέρεται σχεδόν πουθενά, εκτός από αναφορές όπως αυτό το βίντεο με τίτλο «Μας περνάνε για ανόητους».

Και έπειτα υπάρχει η επιλεκτική αμνησία για το ζευγάρι Ιταλών ηλικιωμένων που τους έκοψαν το λαιμό δύο Μαύροι πρόσφυγες μετά την άφιξή τους με πλοίο από τη Λιβύη. Και πώς δύο αιτούντες άσυλο συνελήφθησαν μετά την θανατηφόρα επίθεση με μαχαίρι σε μια μητέρα και το γιο της στο ΙΚΕΑ στη Σουηδία.

Ακόμη και η άφιξη των μεταναστών εν μέσω εκστατικών χειροκροτημάτων στη Γερμανία φάνηκε σαν χορογραφία. Κατάφεραν οι πρόσφυγες να συντονίσουν άσματα προς όφελος των καμερών; Σε πολλές γλώσσες; 

Εκδηλώσεις τόσο «αυθόρμητες», όπως οι «έγχρωμες επαναστάσεις» που εξαπλώνονται σε όλη την Ανατολική Ευρώπη και κατέληξαν να είναι σε μεγάλο βαθμό οργανωμένες από δυτικές μυστικές υπηρεσίες και ανιδιοτελή άτομα όπως ο George Soros;

Ίσως οι άνθρωποι δεν ζητούν δύσκολες ερωτήσεις, επειδή είναι πάρα πολύ μεθυσμένοι με το δικό τους φαρισαϊσμό. Είναι πολύ απασχολημένοι να αισθάνονται  καλά με τον εαυτό τους - και να κατσαδιάζουν τους άλλους.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή