Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (ΚΟ) ξημεροβραδιάζεται για να βρει, να μεταφράσει και να παρουσιάσει ειδήσεις και άρθρα συμβατά με την θεματολογία του, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παρατιθέμενα links. Σχόλια και παρεμβάσεις του ΚΟ είναι σε χρώμα ερυθρό. Αν ψάχνεις για mainstream ειδησεογραφία και άποψη, ήρθες στο λάθος μέρος.

got democracy?

got democracy?
"Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.."

kolokotronis

kolokotronis

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Οι Κοιμώμενοι Βασιλιάδες και ο Χριστός του Πολέμου

«Η Ευρώπη ή θα επιστρέψει στην πίστη ή θα χαθεί. Η πίστη είναι η Ευρώπη και η Ευρώπη είναι η πίστη». - Hilaire Belloc, Αγγλο-Γάλλος ιστορικός, ποιητής και συγγραφέας (1870 – 1953)


Iron Legion / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο σύγχρονος δυτικός χριστιανός, με την οικουμενιστική του στάση νιώθει έκπληξη για το ότι  βρίσκεται υπό συνεχή επίθεση από τις δυνάμεις της βαρβαρότητας και του εκφυλισμού. Φωνάζει και κλαίει, αλλά δεν κάνει απολύτως τίποτα, προκαλώντας με την στάση του και άλλες επιθέσεις. Όπως και το φαινόμενο των cuckservatives στις ΗΠΑ, εγκαταλείπει τις αρχές του και βρίσκει τον εαυτό του να μην του έχει μείνει ίχνος θρησκευτικότητας. Άνοιξε τις πόρτες της εκκλησίας του σε όλους, και αναρωτιέται γιατί τα στασίδια τώρα είναι άδεια. Ποιος θέλει να γίνει μέλος μιας λέσχης που μπορεί να εισχωρήσει ο οποιοσδήποτε; Ποιος άνθρωπος θέλει να ενταχθεί σε μια κουρελιασμένη εκκλησία που έχει πέσει θύμα εκφοβισμού θηλυπρεπών ομοφυλόφιλων χωρίς να μπορεί να αντιδράσει;

Η σύγχρονη Χριστιανοσύνη έχει μεταλλαχθεί σε μια κουλτούρα αδυναμίας και  θυματοποίησης. Διδάσκει για δικαιώματα, αλλά όχι για υποχρεώσεις. Διδάσκει την παραίτηση από το καθήκον. Πάνω απ’ όλα, διδάσκει τον Ευρωπαίο να παραδοθεί, και ο Ευρωπαίος αηδιασμένος από όλα αυτά  έχει εγκαταλείψει την εκκλησία.

Δικαιολογημένα εκφράζουν τις ανησυχίες τους κάποιοι παγανιστές; Ότι δηλ. η σύγχρονη ερμηνεία του Χριστιανισμού δεν είναι συμβατή με τις αρχαίες αξίες του Ευρωπαίου ανθρώπου. Ότι έχει αποδυναμώσει το μήνυμά του στην προσπάθειά του να απευθύνει έκκληση προς όλους. Στην προσπάθειά του να είναι μια κοινότητα «χωρίς αποκλεισμούς» έχει γίνει απωθητικός στον Ευρωπαίο άνθρωπο που εξακολουθεί να ονειρεύεται βασιλιάδες και ήρωες. Και τώρα, χρειαζόμαστε αυτούς τους βασιλιάδες και ήρωες, περισσότερο από ποτέ.

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος θέλει και χρειάζεται απεγνωσμένα, μια μαχητική εκκλησία που μιλάει την αλήθεια, αλλά η οποία είναι συνεπής με τις αξίες μας και τον αγώνα μας στον κόσμο σήμερα. Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο, είτε το έχει συνειδητοποιήσει είτε όχι. Η Ευρώπη πάντα ήταν σε πόλεμο, έναν πόλεμο βιολογικού  πεπρωμένου και όταν η Ευρώπη ήταν Χριστιανική κέρδιζε. Δεν είναι τυχαίο ότι η εγκατάλειψη της πίστης από την Ευρώπη συμβαδίζει με την εισβολή των ξένων και την ηθική παρακμή.

Η σύγχρονη εκκλησία δεν είναι η εκκλησία των προγόνων μας. Δεν είναι η εκκλησία των ηρωικών μαχητών. Δεν είναι η εκκλησία του Μπέογουλφ, ο οποίος όρμησε απερίσκεπτα στη μάχη και ευχαρίστησε το Θεό αργότερα. Δεν είναι η εκκλησία του Αλφρέδου του Μέγα, ο οποίος οδήγησε τους Δανούς από την Αγγλία. Δεν είναι η εκκλησία των ευρωπαίων ιπποτών που, βυθισμένοι στο αίμα και περιβαλλόμενοι από αμέτρητους εχθρούς, βάδισαν πολεμώντας με το σώμα τους τον δρόμο προς τον Ουρανό.

Αρκεί κανείς να διαβάσει το αρχαίο αγγλοσαξονικό ποίημα του Ονείρου του Τιμίου Σταυρού (The Dream of the Rood) για να δει τον τρόπο με τον οποίον ο Χριστός ήταν σεβαστός ως ο Θεός του πολέμου από τους προγόνους μας. Ο ίδιος ο Χριστός αναφέρεται ως ήρωας και πολεμιστής. Η μοίρα του ήταν αναπόφευκτα συνυφασμένη με το Σταυρό και η Σταύρωση συμβόλιζε μια μάχη στην οποία εντάχθηκε οικειοθελώς. Αντιμετώπισε με θάρρος τη μοίρα του, γνωρίζοντας ότι αν και θα καταδικαζόταν, το θάρρος του θα έσωζε τους οπαδούς του. Οι πρόγονοί μας δεν ήξεραν για ένα Αρνί, ήξεραν για έναν Χριστό του πολέμου.

Αυτός είναι ο Χριστός που λάτρευε ο Ευρωπαίος πολεμιστής. Αυτός είναι στο όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου στις παραμονές της μάχης, όπου είδε τον Σταυρό στον ουρανό και του δόθηκε εντολή να κατακτήσει με αυτό το σύμβολο. Να κατακτήσει. Όχι να «αγαπήσει χωρίς αποκλεισμούς», να αποδεχθεί κάθε παρεκτροπή ή να υιοθετήσει μωρά από την Αφρική, αλλά να κατακτήσει, αδυσώπητα και για πάντα.

Αυτή είναι η λατρεία του Χριστού του Πολέμου και του Κοιμωμένου Βασιλιά. Ο Χριστός του πολέμου υπήρξε ένα αρχέτυπο, για να λατρεύεται, να θαυμάζεται και να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Το να πιστεύεις στον Χριστό του Πολέμου και να παίρνεις το δρόμο του πολεμιστή ήταν αυτό που σε έφερνε πιο κοντά στο Θεό και την αλήθεια. Ο Χριστός του πολέμου αγαπά τους πολεμιστές και όσους αναζητούν τη μάχη, τον κίνδυνο και τις αντιξοότητες. Εκείνος αγαπάει όσους έχουν το πνεύμα Του,  το πνεύμα της θυσίας και της αφοσίωσης και του θάρρους.

Ο μύθος του Χριστού του Πολέμου και του Κοιμώμενου Βασιλιά έχει απήχηση στον ευρωπαίο άνθρωπο ακριβώς επειδή η παράδοσή μας είναι γεμάτη με την ιστορία του εξόριστου ήρωα που επιστρέφει ως κατακτητής. Αν υπήρξε ποτέ μια ενωτική ευρωπαϊκή ιστορία είναι αυτή του προδομένου, εκδικητικού ήρωα και του κοιμώμενου βασιλιά.

Ο πιο γνωστός, ο Βασιλιάς Αρθούρος, κοιμάται κάτω από ένα βουνό με τους ιππότες του, περιμένοντας την πιο σκοτεινή ώρα για την χώρα του. Ο Fionn mac Cumhaill (κατά την ιρλανδέζικη μυθολογία) και οι πολεμιστές του, κοιμούνται κάτω από ένα βουνό περιμένοντας το σήμα για να επιστρέψουν. Ο Holger Danske (κατά την δανέζικη μυθολογία) κοιμάται και περιμένει κάτω από το Κάστρο Kronberg. Ο Καρλομάγνος και ο Φρειδερίκος Α΄ Μπαρμπαρόσσα, (αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) περιμένουν κάτω από ένα βουνό να επιστρέψουν ως αυτοκράτορες. Ο Βλαντ Ντρακούλ ο Ανασκολοπιστής (πρίγκιπας της Βλαχίας) που τρομοκρατούσε τους Οθωμανούς μουσουλμάνους, αναπαύεται στον τάφο του και περιμένει να επιστρέψει και να αναλάβει τα καθήκοντά του. Ο άγιος Βέντσεσλας (μονάρχης της Πράγας) κοιμάται κάτω από το βουνό Blanic με ένα μαγικό σπαθί. Δώδεκα ιππότες και δώδεκα άλογα περιμένουν στη Σουηδία, ρωτώντας «Μήπως ήρθε η ώρα;» Κάθε ευρωπαϊκό έθνος και περιοχή διαθέτει ένα μύθο για ένα κοιμώμενο βασιλιά. (Θυμηθείτε τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ο οποίος μέλλει να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη και να αναβιώσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία). Ο Χριστός του Πολέμου είναι η ενοποίηση όλων αυτών των μύθων. 

Αυτό το μοτίβο του κοιμώμενου ήρωα είναι τόσο σύμφυτο με την ψυχή της Ευρώπης που αυτό όπως και άλλες πτυχές της ιστορίας του Χριστού εξακολουθούν να εμφανίζονται ακόμη και στην σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν, ο Φρόντο έχει το σταυρό του να κουβαλήσει στο Ένα Δαχτυλίδι. Ο Gandalf πεθαίνει πολεμώντας ένα μεγάλο κακό και στη συνέχεια ανασταίνεται και ο Άραγκορν ο βασιλιάς πολεμιστής επιστρέφει για να διεκδικήσει τον θρόνο του. Ο Τόλκιν, που ήταν καθολικός καθηγητής της αγγλοσαξονικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δεν σχεδίασε αυτή την υπόθεση τυχαία. 
Ο Tolkien δημιούργησε έναν ολόκληρο φανταστικό νέο κόσμο στη Μέση Γη, σχολαστικά καταρτίζοντας χάρτες και φτιάχνοντας φυλές και πλάσματα και γλώσσες που μιλιόντουσαν και κάθε είδους περιπλοκές για να φέρει αυτόν τον κόσμο στην ζωή, αλλά δεν εφηύρε κάποια θρησκεία. Παρέλειψε σκόπιμα οποιαδήποτε αναφορά στη θρησκεία στην ιστορία του, επειδή η ίδια η ιστορία είναι σαφώς θρησκευτική. Η ιστορία, ο μύθος και η θρησκεία είναι ένα.

Ο Τόλκιν και ο στενός φίλος του C.S. Lewis μοιράζονταν την ίδια αγάπη για την μυθολογία, αλλά ο ο Lewis θεωρούσε τους μύθους «ψέματα ... που ανέπνεαν μέσα από ασήμι». Ο Τόλκιν διαφωνούσε πλήρως. Για αυτόν, ο μύθος ήταν στην πραγματικότητα η αλήθεια. Ο Τόλκιν ήξερε ότι ο μύθος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσει σύνθετες ιδέες για την πραγματική φύση του σύμπαντος.

Οι ιστορίες των παλιών θεών ήταν θραύσματα και πτυχές της πραγματικής φύσης του σύμπαντος, που έχουν διασωθεί και έχουν συνδυαστεί με την τελευταία αλήθεια που γνωρίζουμε στην ιστορία του Χριστού. Σύμφωνα με τον Τόλκιν, ο προ-χριστιανικός μύθος είναι το αποτέλεσμα της έκφρασης του Θεού στους αρχαίους προγόνους μας. Ο C.S. Lewis τελικά πείστηκε από το φίλο του και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Στη συνέχεια, φυσικά, πήγε για να γράψει τα Χρονικά της Νάρνια, την περίφημη ιστορία του Χριστιανισμού όπου μπλέκεται η μαγεία και η ευρωπαϊκή μυθολογία. 

Η τραγωδία που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν είναι η απώλεια της προ-χριστιανικής μυθολογίας, επειδή ποτέ αυτή δεν χάθηκε. Η τραγωδία είναι η φιλελεύθερη, ‘φεμινιστική’ διαφθορά του μύθου του Πολεμιστή Χριστού των προγόνων μας, η ακολουθία των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και η κλοπή του ήρωα από τις καρδιές των ευρωπαίων ανδρών. Η μεταστροφή στον Χριστιανισμό δεν έθεσε σε κίνδυνο την Ευρώπη. Η δεύτερη, σταδιακή μεταστροφή σε έναν αδύναμο, θηλυπρεπή Χριστό μας έχει ωστόσο σοβαρά τραυματίσει. Η γερμανική κουλτούρα ήταν βίαιη, υπερ-αρσενική και εντελώς άφοβη προς τον θάνατο, και έτσι ήταν ο Θεός της. Ο Χριστός του Πολέμου είναι η φιγούρα της λατρείας του Ευρωπαίου πολεμιστή. Δεν είναι μια θρησκεία πραότητας, υποταγής ή ευγένειας. Είναι μια λατρεία πολέμου, πίστης και τελικά πεπρωμένου.

Τα βουνά και τα κάστρα της Ευρώπης είναι τα σπίτια των κοιμωμένων βασιλιάδων μας. Ο Χριστός του Πολέμου κάθεται στα δεξιά του Πατέρα. Όταν βρεθούμε στην πιο σκοτεινή στιγμή μας, οι κοιμώμενοι βασιλιάδες θα ξυπνήσουν. Ο Χριστός του Πολέμου θα κατέβει στη γη ως εκτυφλωτικός Ήλιος που θα κάψει τους εχθρούς του και θα τους κάνει στάχτες. Θα έρθει με ένα σπαθί και με ένα και μόνο σκοπό, ως ένας ανελέητος, αδυσώπητος καταστροφέας.

Οι πρόγονοί μας είπαν ιστορίες για βασιλιάδες και πολεμιστές. Ποτέ δεν θα ονειρεύονταν να διασωθούν από πολιτικούς ή από πορείες διαμαρτυρίας. Η επιστροφή του Χριστού του Πολέμου δεν είναι απλώς μια εσχατολογική προφητεία αλλά μια εσωτερική διαδρομή που καλούνται να την ακολουθήσουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι μια συνεχής υπενθύμιση για έναν καλύτερο κόσμο και έναν καλύτερο τρόπο ζωής. Μια ζωή πάλης και νίκης και μια ζωή τιμής και πίστης, έννοιες που είναι ξεχασμένες στο σύγχρονο κόσμο. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο Ουρανός είναι ένα πολεμικό βασίλειο, και ότι στην κόλαση όλοι είναι «ίσοι». Ποιο από τα δύο θα πρέπει να χτίσουμε εδώ στη Γη;

Όλοι θα πρέπει να ακολουθήσουμε το δρόμο του βασανισμού και της εξορίας και στη συνέχεια να απολαύσουμε την καταστροφική, θριαμβευτική επιστροφή μας, αδούλωτοι ακόμη και στον θάνατο. Οι εχθροί μας συνεχώς μας λένε να ντρεπόμαστε για το παρελθόν μας και έτσι προδίδουν τον μεγαλύτερο φόβο τους. Έχουν τρομοκρατηθεί από την ιδέα ότι θα επιστρέψουμε και πάλι στο δρόμο του πολεμιστή και θα γίνουμε οι αιμοβόροι, πιστοί θρησκευόμενοι μανιακοί που ήμασταν κάποτε.

Οι προ-χριστιανικές ρίζες μας και το μονοπάτι του Χριστού του Πολέμου είναι δύο πυλώνες που μας ανασταίνουν προς το πεπρωμένο μας. Οι βασιλιάδες κοιμούνται κρυμμένοι κάτω από τα βουνά τους και ζουν μέσα σε κάθε έναν από εσάς.


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ίσως αυτό το κείμενο να είναι χρήσιμο για να τους "καρλομάγνους" αλλά για εμάς είναι κάτι ξένο.
Εμείς είμαστε του Χριστού του Δικαίου της Αληθείας και της Θυσίας υπέρ Βωμών και Εστιών.

Συγχαρητήρια κι ευχαριστίες για την Έπαλξη αλλά και Όαση που "κρατάτε".

konion είπε...

Πάντα ἡ ὀρθοδοξία εὐλογοῦσε τὰ ὅπλα.

ikonsgr είπε...

Η νέα μαρξιστική-παγκοσμιοποιημένη θεώρηση του "καλού χριστιανού",επιβάλει:
- Απεραντη ανιδιοτελη "αγάπη" , ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ, ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΕΛΕΣ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ....

-ΣΦΑΞΕ ΜΕ ΓΥΦΤΟ Ν'ΑΓΙΑΣΩ....

Ξεχνάνε όμως οι "καλοί χριστιανοί" της "ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ", ΤΗΣ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗΣ "ΑΓΑΠΗΣ" ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ, ότι ο ίδιος ο ενσαρκωμένος Θείος λόγος, ο Ιησούς Χριστός, ΔΕΝ "αγκάλιασε και αγάπησε" τους φαρισαίους, και βεβαίως δεν "συμπόνεσε και λάτρεψε" τον άρχοντα του σκότους αλλά ΤΟΥΣ "ΠΛΑΚΩΣΕ", ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕ , ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΗΣΕ!

ΑΓΑΠΕΣ ΚΑΙ "ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ" ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΘΕ ΓΝΗΣΙΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙ ΕΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΑ ΙΣΛΑΜΟ ΔΙΠΟΔΑ, ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΑΞΕΙ, ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΑΝΕ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ!
Ο ΘΕΟΣ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙ-ΚΑΙ-Ο, ΚΑΙ ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΗ, ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΣΗ!
ΒΓΑΛΤΕ ΤΟΝ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΟΔΩΣΤΡΟΤΗΡΑ ΑΠ'ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΔΙΑΚΡΙΣΗ!

Ανώνυμος είπε...

"Ποιος θέλει να γίνει μέλος μιας λέσχης που μπορεί να εισχωρήσει ο οποιοσδήποτε;"

Βασικά ο Χριστός πέθανε για τον καθένα μας, οπότε εννοείται ότι στην Εκκλησία του μπορεί να εισχωρήσει ο οποιοσδήποτε - αυτός είναι ο σκοπός της. Αν ο συγγραφέας εννοεί "μιας λέσχης στην οποία μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει ο οποιοσδήποτε" έκανε λάθος επιλογή λέξεων.

Κατά τα άλλα αδυνατεί να εξηγήσει στους αναγνώστες του (και στον εαυτό του) πώς έφτασε η δυτική Ευρώπη σ' αυτό το αθεϊστικό χάλι. Οι Γερμανοί (Φράγκοι) βασιλιάδες που υμνεί (βάρβαροι που εκχριστιανίστηκαν από το Βυζάντιο) πάνω στη μανία τους για εξουσία διέστρεψαν την ορθόδοξη πίστη ξεθάβοντας από τα σεντούκια την εσφαλμένη θεολογία του Αυγουστίνου ώστε να βγάλουν τους Βυζαντινούς αιρετικούς - και άρα γιαλαντζή Ρωμαίους - και να απονείμουν στο δικό τους μονάρχη τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων (δηλ. του πλανητάρχη της εποχής). Από τη στιγμή που διεστράφη το δόγμα και έπεσε η Ρώμη ήταν θέμα χρόνου να πέσει και όλη η Δύση στην αίρεση. Ο Καρλομάγνος (που θεωρείται ο "πατέρας" της σημερινής Ευρώπης) προωθούσε τόσο πολύ την αίρεση του filioque ώστε ο τότε πατριάρχης Ρώμης αναγκάστηκε να εγείρει μέσα στον καθεδρικό ασημένια πλάκα με χαραγμένο επάνω το ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως. Επίσης η δυνατότητα να εκλέγεται πάπας μόνο κάποιος από τους καρδιναλίους, τους "πρίγκηπες" του Βατικανού, ήταν μια από τις τελευταίες προσπάθειες του ακόμη ορθοδόξου πατριαρχείου Ρώμης να κρατήσει τους Φράγκους που είχαν καταφέρει να γίνουν επίσκοποι μακριά από τον πατριαρχικό θρόνο. Ήξεραν τι έρχεται και δεν μπόρεσαν να το σταματήσουν. Οι Ρωμαίοι της Δύσης υποτάχτηκαν στους Φράγκους, η θεολογία τους καταστράφηκε από τις απίστευτες αιρέσεις που γεννούσε κάθε μεγάλος "νους", η εκκλησία έγινε μια δεύτερη κλειστή τάξη ευγενών (πιο αδίστακτη και επικίνδυνη από αυτή των λαϊκών αριστοκρατών) και ο απλός λαός σύρθηκε να υπακούει στους αφέντες του, είτε αυτοί φορούσαν άμφια είτε πορφύρα (τη "χριστιανική" συμπεριφορά αμφοτέρων τη γνώρισε καλά και η ορθόδοξη Ανατολή κατά τις Σταυροφορίες και την ενετική κατοχή). Και όσο μεν ο λαός έμενε αμόρφωτος έχαφτε τα παραμύθια ότι θα αποφύγει το καθαρτήριο πυρ πληρώνοντας, μετά την "αναγέννηση" και το "διαφωτισμό", όμως, τίναξε το σαμάρι. Και σε μια "εκκλησία" που ακόμη και οι ίδιοι νιώθουν ότι στερείται της θείας χάριτος και είναι απλώς άλλη μια νεοταξίτικη λέσχη δεν έχουν καμία όρεξη να επιστρέψουν και πολύ καλά κάνουν. Εξ ου τα άδεια στασίδια, εξ ου και οι λευκοί Ευρωπαίοι που καταλήγουν τζιχαντιστές (τους οποίους η Δύση πληρώνει για να σφάζουν χριστιανούς!). Αν δεν ταΐσεις την ψυχή σου με τον Άρτο της Ζωής θ' αρχίσει να τρώει και τα χαρούπια.
Όπως είπε και ο πρώτος σχολιαστής, χρήσιμο ίσως το κείμενο για τους "καρλομάγνους" - και μάλιστα για τους αφελείς εξ αυτών που νομίζουν ότι μπορούν να επιστρέψουν στην εποχή του πολέμου για το Χριστό έναν πολιτισμό που βασίστηκε στους πολέμους για τα λεφτά και για την εξουσία. Οι ορθόδοξοι (πρέπει να) ξέρουν ότι ο πόλεμος που κατ' αρχήν τους αφορά είναι αυτός με τα πάθη τους. Όλα τα άλλα είναι φυσικά επακόλουθα. Χωρίς πίστη και αγώνα κατά του εγώ σου είναι γελοίο να μιλάς για αγώνα κατά των αχρίστων. Άσε που κατά τους λαούς βγαίνουν οι κυβερνήτες και από τους κυβερνήτες καθορίζονται οι τύχες των λαών. Χωρίς φωτισμένο ηγέτη προκοπή δε γίνεται.

Συγγνώμη για το μεγάλο σχόλιο...

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με τον Ανώνυμο 7:02. Το συγκεκριμένο κείμενο ταιριάζει στον δυτικό χριστιανισμό του Μεσαίωνα, αλλά όχι στον αυθεντικό, ορθόδοξο χριστιανισμό. Ο Χριστός δεν είναι ο Χριστός πολεμιστής, με την κοσμική έννοια του όρου, αλλά ο Χριστός που κρατάει το ξίφος της νίκης κατά των παθών. Πόλεμος δίκαιος με την απόλυτη έννοια δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ο πόλεμος του αδικημένου κατά του αδίκου. Γι' αυτό και η Εκκλησία, έστω και δεχόμενη ότι ο πόλεμος είναι αμαρτία, ευλογεί τον αμυντικό πόλεμο και δέεται κατά της επιδρομής αλλοφύλων. Επιδρομή αλλοφύλων και μάλιστα φανατικών εχθρών του Χριστού δέχεται και η πατρίδα μας μέσω των ψευδοπροσφύγων μουσουλμάνων. Γι'αυτό και σε ό,τι με αφορά, αρνούμαι να τους υποδεχθώ με ανοιχτές αγκάλες, μόνο για κακό έχουν έρθει. Δεν τους μισώ, διότι είναι θύματα του διαβόλου λόγω της διαβολικής θρησκείας στην οποία πιστεύουν. Αν όντως είναι κάποιος από αυτούς σε πραγματική ανάγκη, θα τον συνδράμω, δεν θα του πω όμως ότι είναι καλοδεχουμενος εδώ, δεν θα κόψω το φαϊ από την οικογένειά μου ή από ένα χριστιανό που έχει ανάγκη για να το δώσω σε μουσουλμάνο. Ο απόστολος Παύλος μιλάει για την προτεραιότητα των οικείων μας: Οποιος αδιαφορεί για τους δικούς του και μάλιστα για τα μέλη της οικογένειάς του, έχει ΑΡΝΗΘΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ είναι χειρότερος από άπιστο (Προς Τιμόθεον Α΄, κεφ. 5,8). Και ο ίδιος ο Παύλος συγκέντρωνε λογίες για τους ενδεείς χριστιανούς των Ιεροσολύμων (όχι γενικά για τους ενδεείς των Ιεροσολύμων και του κόσμου όλου, το τονίζω).
Διαβάστε το συγκεκριμένο χωρίο από την Α΄ Προς Τιμόθεο επιστολή, διότι είναι η βάση της χριστιανικής φιλοπατρίας. Η πατρίδα μας είναι η οικογένειά μας, με την ευρύτερη έννοια, όπως έλεγε ο όσιος Παϊσιος.
Γιάννης

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
konion είπε...

Ἡ σωστὴ παροιμία εἶναι:
Σφάξε με ἀγά μου νὰ ἁγιάσω
καὶ λεγόταν ἐπὶ τουρκοκρατίας.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
SkyWatcher είπε...

"Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο, είτε το έχει συνειδητοποιήσει είτε όχι... Και τώρα, χρειαζόμαστε αυτούς τους βασιλιάδες και ήρωες, περισσότερο από ποτέ".

Κάθε άρθρο μπορείς να το διαβάσεις όπως θέλεις. Και φυσικά να έχεις τις ενστάσεις σου. Στις παραπάνω προτάσεις - που θεωρώ την "καρδιά" του συγκεκριμένου άρθρου - δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

Το "καυτό" ερώτημα λοιπόν, των ημερών μας είναι: Όταν πολύ σύντομα το ξίφος του ισλάμ αρχίζει να σβουρίζει πάνω από τα κεφάλια του κοσμάκη και των οικογένειών μας(με τους πολιτικάντηδες κρυμμένους) θα αντιδράσουμε; Και πως; Με το ξίφος της νίκης κατά των παθών; Δεν τα λέω ειρωνικά, αλλά νιωθω ότι αεροβατούμε.

ΥΓ. Σχόλια έτσι, για τον "χαβαλέ", δεν έχει νόημα να δημοσιεύονται.

Ανώνυμος είπε...

Τι άρθρο είναι πραγματικά καταπληκτικό. Δεν έχω λόγια. Συγχαρητήρια σε αυτόν που το έγραψε!!!

Ανώνυμος είπε...

Καθόλου δημοκρατικό
να μου σβήνετε τα σχόλια
επειδή δεν σας άρεσαν για κάποιο λόγο.
Θα χάσω την καλή ιδέα που είχα
για το συγκεκριμένο ιστολόγιο, νομίζω.

ΒΕ.Λ. είπε...

Αγαπητέ Skywatcher,
με όση παρρησία έχω απέναντί σου ως παλαιός αναγνώστης, προτείνω -κι ελπίζω να το προτείνουν κι έτεροι αναγνώστες- το σχόλιο του φίλου '1 Οκτωβρίου 2015 - 7:02 μ.μ.' να γίνει ξεχωριστή ανάρτηση στο blog και δευτερευόντως τα σχόλια των 10:36 & 3:00.
(θα επανέλθω)

Ανώνυμος είπε...

"Με το ξίφος της νίκης κατά των παθών; Δεν τα λέω ειρωνικά, αλλά νιωθω ότι αεροβατούμε."

Αν νομίζεις ότι εννοώ το "σφάξε με αγά μου" κάνεις λάθος. Στην έσχατη ανάγκη υπάρχει και η βία του αμυνομένου. Αν όμως θεωρείς λύση το να πάρει ο καθένας μας ένα τσεκούρι (ή κουμπούρι κατά το δυτικότερο) και να περιπολεί στους δρόμους κατά των μουσουλμάνων θα έλεγα ότι εσύ αεροβατείς. Πρώτον, άνθρωποι που δε θέλουν να πολεμήσουν το κακό μέσα τους δεν πρόκειται να πολεμήσουν το κακό γύρω τους. Κι αν το κάνουν σίγουρα θα αποτύχουν. Δεύτερον, οι χρόνοι άλλαξαν και μαζί τους και οι πόλεμοι (τουλάχιστον στον "πολιτισμένο" κόσμο). Τα πάθη σου είναι το ισχυρότερο όπλο στα χέριας της ν.τ.π., γι' αυτό φροντίζουν να τα τρέφουν για να θεριέψουν.
Τα πάθη αποκτηνώνουν και αποβλακώνουν τον άνθρωπο. Όσο έξυπνος κι αν παραμένει σε επίπεδο δεξιοτήτων γίνεται ηλίθιος σε θέματα κρίσης και κοινής λογικής, με την κατάλληλη καθοδήγηση και από τα ΜΜΕ. Οι Έλληνες δεν είναι πλέον όπως παλιά, τότε που λέγαν γι' αυτούς ότι "διδάσκουν πώς να ζεις και διδάσκουν πώς να πεθαίνεις" ή ότι "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες". Αυτοί οι Έλληνες θα πέθαιναν και για το Χριστό και για την πατρίδα τους. Οι σημερινοί όχι, γιατί δεν έχουν ούτε Χριστό ούτε πατρίδα. Δεν είναι πλέον Έλληνες, είναι ελληνόφωνοι Φράγκοι. Και οι Φράγκοι, το βλέπουμε και στη Δύση, δεν έχουν καμία ελπίδα απέναντι στο Ισλάμ, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τι θα φάνε, τι θα πιούνε, τι θ' αρπάξει ο κ**** τους και πώς θα συμμορφωθούν με τα επιβαλλόμενα πρότυπα για να μην κακοχαρακτηριστούν. Ο πολιτισμός της ανίας δεν μπορεί να νικήσει τον πολιτισμό του μίσους. Το μίσος είναι σκοτάδι και το σκοτάδι μόνο με το φως νικιέται. Το φως είναι στην ορθοδοξία, κι όταν την είχες 400 χρόνια ισλάμ δε σε αφάνισαν. 200 χρόνια φραγκιάς το έχουν σχεδόν καταφέρει... Το ισλάμ (που κι αυτό η φραγκιά σου το ξανακουβαλάει!) είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Όταν ο πατριάρχης Γεννάδιος έλεγε "καλύτερα τούρκικο σαρίκι παρά λατινική κουκούλα" ήξερε τι έλεγε, κι ας τον βρίζουν οι προοδευτικάριοι σήμερα. Αναλογίσου τις αρρώστιες που προωθούνται ως αξίες από τη δύση σήμερα και θα καταλάβεις τι εννοούσε.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

(συνέχεια)

Οι Έλληνες πρέπει να μετανοήσουν για το ότι αμαρτάνουν σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς (ο καθένας μόνος του και ως έθνος συνολικά), και κυρίως για το ότι το θεωρούν μαγκιά και καπατσοσύνη, να ξαναγίνουν ορθόδοξοι (δηλαδή να ξαναβάλουν στο κέντρο της ζωής τους το Χριστό και όχι απλώς να του παραχωρούν μια ώρα κάθε Κυριακή), να διαβάσουν την ιστορία τους και να συσπειρωθούν σε κοινότητες. Έτσι άντεχαν πάντα. Και πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα η νέα γενιά. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για το τι παιδιά θα παραδώσει στο Θεό και στην πατρίδα του, και κατ' επέκταση τι εγγόνια και τι δισέγγονα. Για να στοχεύει η νέα τάξη τα παιδιά υπάρχει λόγος.
Αν αλλάξουμε μυαλά νομοτελειακά θ' αλλάξει και το ποιόν των ηγετών μας, άρα και η πολιτική του κράτους μας. Τη διπλωματία την απορρίπτεις ως πολιτική, νομίζω όμως ότι κάνεις λάθος. Το πρόβλημα δεν είναι η διπλωματία, το πρόβλημα είναι οι αντίχριστοι πουλημένοι απάτριδες πολιτικοί που την ασκούν και που πουλάν και την ψυχή τους για να μείνουν στην καρέκλα. Στο Βυζάντιο η διπλωματία ήταν το ισχυρότερο χαρτί του κράτους και μόνο αν απετύγχανε τελείως κατέφευγαν σε πόλεμο (πάντα αμυντικό). Αλλά στο Βυζάντιο ο αυτοκράτορας όταν στεφόταν λάμβανε από τον πατριάρχη ένα σακκουλάκι χώμα ως υπενθύμιση του γηίνου της βασιλείας του, πήγαινε κάθε Κυριακή στη θεία λειτουργία με το πρόσφορό του και μάλιστα ηγείτο της Μεγάλης Εισόδου. Και διηγώντας τα να κλαις.

Ο πόλεμος είναι πνευματικός. Το διάβολο με ανθρώπινα μέσα δεν μπορείς να τον νικήσεις. Μόνο ο Χριστός μπορεί κι αν ειλικρινά συμπαραταχθούμε μαζί Του θα το κάνει. Οι Ρώσοι υπέμειναν εβδομηντατόσα χρόνια δαιμονοκίνητου κτηνώδους αθεϊσμού και δες τους τώρα, δες και τον άρχοντά τους. Τι έχει να ζηλέψει από τους βασιλιάδες του άρθρου;

ΥΓ: Αυτή η γενναιότητα και η μαχητικότητα απέναντι στα πάθη που καλλιεργείται στη ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο λόγος που όλο και αυξάνει ο αριθμός των δυτικών αλλοδόξων ανδρών που γίνονται ορθόδοξοι. Γιατί σιχάθηκαν τη μαλθακότητα των δικών τους "χριστιανισμών" (δες εδώ http://frederica.com/writings/men-and-church.html). Καιρός του σπείρειν...

ikonsgr είπε...

Εξαιρετικό σχόλιο (2 Οκτωβρίου 2015 - 8:32 μ.μ.), ίσως θα άξιζε να το ανεβάσετε και ως άρθρο στο ιστολόγιο!

Και "Αυτή η γενναιότητα και η μαχητικότητα απέναντι στα πάθη που καλλιεργείται στη ορθόδοξη Εκκλησία " είναι αυτή που γεννάει αντίστοιχα την γενναιότητα και μαχητικότητα απέναντι στις ορδές εισβολέων εποίκων του ισλαμ, δηλαδή τις ενσαρκώσεις του ΚΑΚΟΥ , κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ με την ΜΑΛΘΑΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ που δείχνουν οι περισσότεροι "καλοί χριστιανοί" στο ελλαδιστάν του 2015.....