Οι ρίζες του γερμανικού αυτο-πυρπολισμού

Του F. Roger Devlin (Counter Currents) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές συχνά τροφοδοτoύνται από ασήμαντα γεγονότα, αλλά έχουν βαθύτερες αιτίες πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο σε πολλές γενιές ή ακόμα και σε πολλούς αιώνες. Τα τρομακτικά γεγονότα που εκτυλίσσονται σήμερα στη Γερμανία λέγεται ότι ξεκίνησαν από ένα “tweet” που στάλθηκε επιπόλαια στις 25 Αυγούστου από την Υπηρεσία Προσφύγων και Μεταναστών της γερμανικής πόλης της Νυρεμβέργης. Το «τιτίβισμα» αυτό, δήλωνε απλώς ότι η Γερμανία δεν θα εφάρμοζε πλέον τον κανόνα της ΕΕ ότι οι αιτήσεις χορήγησης ασύλου πρέπει να γίνονται από την πρώτη χώρα της ΕΕ στην οποία ένα άτομο εισέρχεται. Μέσα σε λίγες ώρες, ένα μεγάλο μέρος της Δυτικής Ασίας έμαθε την αλλαγή που συνέβη και μια στρατιά «προσφύγων από τη Συρία» άρχισε να κατευθύνεται προς τη Γερμανία από κάθε χώρα μεταξύ της Γκάμπια και του Αφγανιστάν.

Η Άνγκελα Μέρκελ, που κάποτε δήλωνε ότι «η πολυπολιτισμικότητα έχει αποτύχει παταγωδώς», λέει τώρα ότι δεν θα υπάρχει όριο στον αριθμό των μεταναστών που θα δεχτεί η Γερμανία, ζητώντας παθητικά μάλιστα, να εμφανιστούν όχι περισσότεροι από 800.000 το πρώτο έτος. Το γερμανικό Der Spiegel την απεικόνισε πρόσφατα ως τη νέα Μητέρα Τερέζα.

Ο κόσμος, όπως συμβαίνει συχνά στις μέρες μας, είναι μπερδεμένος με αυτά που ακούει και βλέπει: του λένε για «απελπισμένους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τον βίαιο θάνατο» και βλέπουν πλήθη χαμογελαστών, υγιών νέων ανδρών να κάνουν το σήμα της νίκης ή να μιλάνε στα κινητά τους τηλέφωνα. Και καθώς ο Πάπας διατάζει να δεχτούμε τις ορδές των Αφροασιατών χάριν της «χριστιανικής φιλανθρωπίας», ένας εξέχων ιμάμης διακηρύσσει: «Θα ποδοπατήσουμε [τους Ευρωπαίους] κατάχαμα, με το θέλημα του Αλλάχ» (φώτο κάτω). Την ίδια ώρα οι προσφερόμενες προμήθειες και δωρεές των φιλάνθρωπων ευρωπαίων πετιούνται από τους μετανάστες (φώτο πάνω) από τις σιδηροδρομικές πλατφόρμες την στιγμή που προσφέρονται.

Φυσικά, υπάρχει πάντα μια «ανθρωπιστική κρίση», όπως ο όρος είναι σήμερα κατανοητός. Δεκαετίες ειρήνης και ευημερίας έχουν κάνει τους μαλθακούς δυτικούς να βλέπουν διαχρονικές πτυχές της ανθρώπινης κατάστασης όπως είναι ο πόλεμος και η φτώχεια ως περιστατικά «έκτακτης ανάγκης» μπροστά στα οποία όλοι οι άλλοι πρέπει να θυσιαστούν. Και η Γερμανία είναι ένας εύκολος στόχος ειδικά για το είδος του συναισθηματικού και ηθικού εκβιασμού. Όλοι μας στη Δύση υποτίθεται ότι είμαστε υπεύθυνοι για τα δεινά του υπόλοιπου κόσμου, αλλά ειδικά οι Γερμανοί έχουν κατασκευάσει την ταυτότητά τους εξ ολοκλήρου από αισθήματα ενοχής εδώ και εβδομήντα χρόνια. Η διαδικασία της «αποναζιστοποίησης» στη μεταπολεμική Γερμανία ήταν από πολλές απόψεις η αρχική μορφή της πολιτικής ορθότητας, που αργότερα προσαρμόστηκε και εφαρμόστηκε σε ολόκληρη την Δύση. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η «αποναζιστοποίηση» ποτέ δεν τελείωσε: ένα μεγάλο μέρος των δημοσιευμάτων στην Γερμανία περιέχουν άρθρα που με κομμένη την ανάσα φωνάζουν για τον κίνδυνο του «ακροδεξιού εξτρεμισμού», ο οποίος πάντα, όπως λένε, αυξάνει. Αφίσες και διαφημίσεις υπενθυμίζουν στους Γερμανούς ότι πρέπει να δέχονται ξένους μετανάστες, επειδή «ο καθένας μας είναι ξένος κάπου» ή εικόνες χαμογελαστών Ασιατών που διακηρύσσουν την υποτιθέμενη "αγάπη" τους για τους Γερμανούς γείτονες και υπονοώντας ότι εφόσον τους λένε «γείτονες» οι Γερμανοί θα είναι ρεμάλια αν δεν τους ανταποδώσουν τα τρυφερά αισθήματα.

Αλλά ίσως ο πιο τυπικός γερμανικός τρόπος που αποτυπώνει την ενοχή είναι το λεγόμενο Mahnmal. Τα λεξικά μεταφράζουν αυτή τη λέξη ως «μνημείο», αλλά αδυνατούν να λάβουν υπόψη το ιδιόμορφο ύφος της ηθικής συγκατάβασης που μεταφέρει η λέξη. Mahnen, στα γερμανικά, είναι το να επιπλήξεις ένα άτακτο παιδί νουθετώντας το. Μια άλλη συγγενική λέξη είναι το ermahnen, να προτρέψεις. Ένα Mahnmal λοιπόν είναι ένα μνημείο που σας επιπλήττει, σας λέει τι να σκέφτεστε και πως να αισθάνεστε και πάνω απ’ όλα υποδηλώνει ότι χωρίς τη βοήθεια των καλών ανθρώπων που το ανήγειραν, δεν θα μπορούσατε να ζήσετε αξιοπρεπώς ή ακόμα να αποφύγετε να γίνετε ναζί.

Χιλιάδες τέτοια Mahnmäler είναι σκορπισμένα εδώ κι εκεί σε όλο το γερμανικό αστικό τοπίο. Στη φωτογραφία ένα που βρίσκεται απέναντι από ένα πολυκατάστημα πολυτελείας στο Βερολίνο:

Πολλά Mahnmäler είναι σκόπιμα άσχημα, σαν να αποτελούν από μόνα τους ένα είδος τιμωρίας για αυτόν που τα βλέπει:

Αλλά είναι το γερμανικό σύμπλεγμα ενοχής μόνο ένα μεταπολεμικό φαινόμενο, μια απλή εσωτερίκευση της άποψης των κατακτητών για αυτούς; Δεν νομίζω. Αν ήταν, δεν θα είχε ποτέ τη δυνατότητα να διατηρηθεί το ίδιο για εβδομήντα χρόνια, χωρίς καμία ένδειξη εξασθένισής του έστω τώρα.

Μια ένδειξη για τις βαθύτερες πηγές του γερμανικού μαζοχισμού είναι η επιτυχία του Μαρτίνου Λούθηρου τον 16^ο αιώνα. Ο Λούθηρος και οι ομοϊδεάτες του μεταρρυθμιστές ανέπτυξαν σε ακραίο βαθμό το δόγμα της χάριτος. Αυτό το δόγμα, τονίζει την αναπόφευκτα αμαρτωλή φύση του ανθρώπου και την απόλυτη αδυναμία του να ξεπεράσει την διεφθαρμένη φύση του εν τη απουσία της θείας χάριτος. Ο Λούθηρος λέει στο ποίμνιό του, ότι στην πραγματικότητα, "δεν είσαι τίποτα, παρά ένα άθλιο σκουλήκι, που το καλύτερο που δικαιούσαι είναι η πύρινη κόλαση και η αιώνια καταδίκη, όχι για αυτό που έχεις κάνει, αν και δεν έχεις κάνει κάτι καλό, αλλά γι’ αυτό που είσαι: ένας κληρονόμος του προπατορικού αμαρτήματος του Αδάμ. Ο Θεός, για τους ανεξιχνίαστους δικούς Του λόγους, πρόκειται να αναστείλει αυτή την μοίρα για μερικούς από εσάς μέσω μιας μη αγορασμένης πράξης της χάριτος του. Αλλά ποτέ μην ξεχνάς ότι δεν το αξίζεις πραγματικά αυτό».

Η διαφορά μεταξύ του γερμανικού συμπλέγματος ενοχής του σήμερα και του Λουθηρανισμού είναι ότι στη νέα έκδοση δεν υπάρχει σωτηρία: Ο Γερμανός πρέπει συνεχώς να μένει σε κατάσταση μετάνοιας και να ακούει ότι θα πάει στην κόλαση.

Όπως και σε τόσους πολλούς «κακούς» Ευρωπαίους, η ηθική αυτομαστίγωση είναι ένα ανθυγιεινό περίσσευμα αρετής: η ικανότητα για αυτοκριτική, η άρνηση να είσαι ικανοποιημένος με αυτό που είσαι. Σήμερα, η βασανιστική αυτοκριτική του Ευρωπαίου όλο και περισσότερο μοιάζει με μια αυτοκαταστροφική ορμή. Αυτό φαίνεται καλύτερα στην κρίση που εκτυλίσσεται στη Γερμανία.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή