Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (ΚΟ) ξημεροβραδιάζεται για να βρει, να μεταφράσει και να παρουσιάσει ειδήσεις και άρθρα συμβατά με την θεματολογία του, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παρατιθέμενα links. Σχόλια και παρεμβάσεις του ΚΟ είναι σε χρώμα ερυθρό. Αν ψάχνεις για mainstream ειδησεογραφία και άποψη, ήρθες στο λάθος μέρος.

got democracy?

got democracy?
"Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.."

kolokotronis

kolokotronis

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

Ιουδαϊσμός, γκογίμ, ρατσισμός, εξαπάτηση και υποκρισία

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Εβραϊκή Θρησκεία - Εβραϊκή Ιστορία» του Ισραήλ Σαχάκ:

Ένα Σάββατο, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας της συμπεριφοράς ενός υπερορθόδοξου Εβραίου στην Ιερουσαλήμ, ο οποίος δεν επέτρεψε να χρησιμοποιηθεί το τηλέφωνό του προκειμένου να κληθεί το ασθενοφόρο για έναν μη Εβραίο, που έπαθε έμφραγμα στην γειτονιά του…. Ρώτησα μέλη του ραβινικού δικαστηρίου εάν μία τέτοια συμπεριφορά ήταν σύμφωνη με την εβραϊκή θρησκεία και  μου απάντησαν ότι ο εν λόγω Εβραίος είχε συμπεριφερθεί με σύνεση και ευσέβεια και για να υποστηρίξουν την δήλωσή τους με παρέπεμψαν στο απόσπασμα μιας έγκυρης σύνοψης ταλμουδικών νόμων γραμμένων τον 20ο αιώνα.

Η πρώτη έντυπη έκδοση του πλήρους Κώδικα του Ταλμουδικού Δικαίου, η Μισνέχ Τορά (‘Mishneh Torah’) του Μαϊμονίδη – που βρίθει από προσβλητικές εκφράσεις ενάντια στους γκογίμ και έχει σαφείς επιθέσεις ενάντια στον χριστιανισμό και στον Ιησού – δημοσιεύθηκε χωρίς περικοπές στην Ρώμη, το 1480 επί Πάπα Σίξτου Δ΄.... 

Προηγουμένως, από τον 13ο αιώνα και μετά, είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στην Ευρώπη μία πολυμέτωπη και τεκμηριωμένη επίθεση στον ταλμουδικό ιουδαϊσμό με σοβαρές δημόσιες αντιπαραθέσεις, που διεξήχθησαν στα καλύτερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια της εποχής, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο. Ποια ήταν η στάση των Εβραίων ή μάλλον των ραβίνων; Η πιο απλή ήταν το αρχαίο όπλο της δωροδοκίας και των παρασκηνιακών ενεργειών...
Το 1962, ένα μέρος του Κώδικα του Μαϊμονίδη, το γνωστό με το όνομα «Βιβλίο της Γνώσης» (‘Sefer ha-Madda’ ή ‘Book of the Knowledge’ στα αγγλικά), που περιέχει τους πιο βασικούς κανόνες της εβραϊκής πίστης και πρακτικής, δημοσιεύθηκε στην Ιερουσαλήμ σε μια δίγλωσση έκδοση, με την αγγλική μετάφραση απέναντι από το εβραϊκό κείμενο. Το εβραϊκό κείμενο έχει αποκατασταθεί στην πρωτότυπη γνησιότητά του, και περιέχει χωρίς περικοπές την εντολή να εξολοθρευτούν οι άπιστοι Εβραίοι: «Είναι καθήκον να τους εξολοθρεύσει κανείς με τα ίδια του τα χέρια». Στην αγγλική μετάφραση, η εντολή έχει γίνει κάπως ηπιότερη: «Είναι καθήκον να λαμβάνει κανείς ενεργά μέτρα για να τους καταστρέψει». Κατόπιν, όμως, το εβραϊκό κείμενο συνεχίζει εξειδικεύοντας τα πρωταρχικά παραδείγματα «απίστων» που πρέπει να εξολοθρευτούν: «Όπως ο Ιησούς της Ναζαρέτ και οι μαθητές του, και ο Σαντόκ και ο Μπάιτος (ιδρυτές της σέκτας των Σαδδουκαίων) και οι μαθητές τους, και το όνομα των κακών να σαπίσει». Ούτε μία λέξη από αυτό δεν εμφανίζεται στο αγγλικό κείμενο, στην απέναντι σελίδα.

Ο Μαϊμονίδης, εκτός από τη δουλειά που έκανε για την κωδικοποίηση του Ταλμούδ, ήταν επίσης φιλόσοφος και ο «Οδηγός του Παραστρατημένου» δίκαια θεωρείται ως το κυριότερο έργο της θρησκευτικής εβραϊκής φιλοσοφίας, διαβάζεται δε και χρησιμοποιείται ευρύτατα ακόμα και σήμερα. Δυστυχώς, μαζί με τη στάση του απέναντι στους γκογίμ γενικά και τους χριστιανούς ιδιαίτερα, ο Μαϊμονίδης ήταν επίσης ρατσιστής απέναντι στους μαύρους. Προς το τέλος του Οδηγού, σε ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο (βιβλίο III, κεφάλαιο 51), συζητά πώς διάφορες ομάδες της ανθρωπότητας μπορούν να εξυψωθούν στις υπέρτατες θρησκευτικές αξίες και την αληθινή λατρεία του Θεού. Μεταξύ των φυλών που είναι ανίκανές έστω και να την πλησιάσουν αναφέρονται:

«Ορισμένοι από τους Τούρκους [δηλαδή η μογγολική ράτσα] και οι νομάδες του Βορρά, καθώς και οι μαύροι και οι νομάδες του Νότου, και όσοι τους μοιάζουν στα κλίματά μας. Και η φύση τους είναι όπως η φύση των άλαλων ζώων, και, κατά τη γνώμη μου, αυτοί δεν κατατάσσονται μεταξύ των ανθρώπινων όντων. Το επίπεδό τους στην ιεραρχία των όντων τοποθετείται κάτω από το επίπεδο του ανθρώπου και πάνω από το επίπεδο του πιθήκου, διότι μοιάζουν περισσότερο με τους ανθρώπους απ’ ό,τι οι πίθηκοι».

Τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα τέτοιο απόσπασμα από ένα σημαντικότατο και θεμελιώδες έργο του ιουδαϊσμού; Να αντιμετωπίσει την αλήθεια και τις συνέπειές της; Θεός φυλάξει! Να παραδεχθεί (όπως τόσοι πολλοί χριστιανοί μελετητές, παραδείγματος χάριν, έκαναν σε παρόμοιες περιστάσεις) ότι μια πολύ σημαντική εβραϊκή αυθεντία έτρεφε ακραίες ρατσιστικές αντιλήψεις ενάντια στους μαύρους, και, μέσα από αυτή την παραδοχή, να προσπαθήσει να διδάξει στον εαυτό του την πραγματική ανθρωπιά; Μακριά από μας μια τέτοια σκέψη…. Έτσι, λοιπόν, μετά από σύσκεψη είτε από ατομική έμπνευση, βρέθηκε μια ικανοποιητική λύση: στη δημοφιλή αμερικανική μετάφραση του Οδηγού που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1925 και έκτοτε ανατυπώθηκε πολλές φορές, η εβραϊκή λέξη Kushi, που σημαίνει μαύροι, απλώς μεταγράφτηκε στο λατινικό αλφάβητο και εμφανίζεται ως «Kushites», μια λέξη που δεν σημαίνει τίποτε για όσους δεν γνωρίζουν εβραϊκά ή για εκείνους στους οποίους ένας εξυπηρετικός ραβίνος δεν θα δώσει κάποια προφορική εξήγηση. Όλα αυτά τα χρόνια, ούτε μία λέξη δεν ειπώθηκε για να επισημάνει την αρχική απάτη ή τα κοινωνικά δεδομένα που της επιτρέπουν να συνεχίζεται - και αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της αναστάτωσης που προκάλεσαν οι εκστρατείες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, την οποία υποστήριξαν πολλοί ραβίνοι (και άλλες εβραϊκές προσωπικότητες), μερικοί εκ των οποίων πρέπει να γνώριζαν τη ρατσιστική στάση απέναντι στους μαύρους, που αποτελεί μέρος της εβραϊκής τους κληρονομιάς.
Σίγουρα κανείς αναγκάζεται να υποθέσει ότι αρκετοί από Ιουδαίους ραβίνους υποστηρικτές του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήταν ρατσιστές απέναντι στους μαύρους και απλώς τον υποστήριζαν για λόγους τακτικής που εξυπηρετούσε τα «εβραϊκά συμφέροντα», επιδιώκοντας να αποσπάσουν την υποστήριξη των μαύρων για τους Αμερικανο-εβραίους και την πολιτική του Ισραήλ, είτε ήταν τέλειοι υποκριτές, σε σημείο σχιζοφρένιας, ικανοί να περνούν πολύ γρήγορα από την κρυφή ικανοποίηση ενός αδιάλλακτου ρατσισμού σε μια δηλωμένη συμπάθεια για τον αντιρατσιστικό αγώνα - και τούμπαλιν, ανάλογα με τις περιστάσεις.

Ένας πρώην ισραηλινός Πρόεδρος, ο Σαζάρ, ήταν ένθερμος οπαδός της Χαμπάντ, και πολλοί κορυφαίοι Ισραηλινοί και Αμερικανοί πολιτικοί -με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Μπεγκίν- τη φλέρταραν και την υποστήριζαν δημοσίως. Και τούτο, παρά τη μεγάλη αντιδημοτικότητα του ραβίνου των Λουμπαβίτς στο Ισραήλ, του προσάπτουν κυρίως το γεγονός ότι αρνείται να έρθει στους Αγίους Τόπους, έστω και για μία επίσκεψη, και παραμένει στη Νέα Υόρκη για σκοτεινούς μεσσιανικούς λόγους, ενώ, στη Νέα Υόρκη, είναι πασίγνωστη η στάση του εναντίον των μαύρων.

Το γεγονός ότι, παρά τις δυσκολίες αυτές, η Χαμπάντ υποστηρίζεται δημόσια από τόσες κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες οφείλει πολλά στον απολύτως υποκριτικό και συσκοτιστικό τρόπο με τον οποίο πραγματεύονται το θέμα όλοι σχεδόν οι μελετητές που έχουν γράψει για το κίνημα των Χασιδιστών και το παρακλάδι του, τη Χαμπάντ. Αυτό αφορά ιδιαίτερα όλους εκείνους που έχουν γράψει ή γράφουν πάνω σ’ αυτό το θέμα στα αγγλικά. Αποκρύπτουν καταφανή εδάφια των παλιών χασιδικών κειμένων, όπως και τις πρόσφατες πολιτικές συνέπειες που απορρέουν από τα κείμενα αυτά, πράγμα το οποίο είναι φανερό έστω και σε έναν περιστασιακό αναγνώστη του ισραηλινού Τύπου, στα εβραϊκά, στις σελίδες του οποίου ο ραβίνος των Λουμπαβίτς και άλλοι Χασιδιστές ηγέτες δημοσιεύουν αδιάκοπα τις πιο λυσσαλέες και αιμοδιψείς δηλώσεις και προτροπές εναντίον όλων των Αράβων.
Ένας από τους κυριότερους δεξιοτέχνες του ψεύδους σ’ αυτή την περίπτωση, και ταυτόχρονα μια απόδειξη της δύναμης του ψεύδους, υπήρξε ο Μάρτιν Μπούμπερ (Martin Buber). Τα πολυάριθμα έργα του, που εγκωμιάζουν ολόκληρο το κίνημα των Χασιδιστών (συμπεριλαμβανομένης κ«ι της Χαμπάντ), δεν περιέχουν ούτε έναν υπαινιγμό για τις πραγματικές απόψεις του χασιδισμού σχετικά με τους γκογίμ. Το έγκλημα της εξαπάτησης γίνεται ακόμα βαρύτερο αν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός ότι τα εγκώμια του Μπούμπερ για τον χασιδισμό πρωτοδημοσιεύθηκαν στα γερμανικά κατά την περίοδο της ανόδου του γερμανικού εθνικισμού και της κατάληψης της εξουσίας από τον Ναζισμό. Αλλά, ενώ ήταν επιδεικτικά αντίθετος στον Ναζισμό, ο Μπούμπερ εξυμνούσε ένα κίνημα που ενστερνιζόταν και δίδασκε θεωρίες σχετικά με τους γκογίμ που δεν ήταν διαφορετικές από τις ναζιστικές θεωρίες για τους Εβραίους. Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι, πριν από 70 ή 50 χρόνια, οι Εβραίοι Χασιδιστές ήταν τα θύματα, και ότι ένα «ανώδυνο ψεματάκι», που ευνοεί ένα θύμα, είναι συγχωρητέο. Όμως οι συνέπειες μιας τέτοιας απάτης είναι ανυπολόγιστες. Τα έργα του Μπούμπερ μεταφράστηκαν στα εβραϊκά, έγιναν ένα ισχυρό στοιχείο της εβραϊκής εκπαίδευσης στο Ισραήλ και ενίσχυσαν σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη των αιμοδιψών Χασιδιστών ηγετών. Εν τέλει, μεταβλήθηκαν σε σημαντικό παράγοντα ενίσχυσης του ισραηλινού σωβινισμού και του μίσους προς όλους τους γκογίμ. Εάν σκεφθούμε τις ανθρώπινες υπάρξεις -και ήταν πολλές- που πέθαναν από τις πληγές τους επειδή οι νοσοκόμοι του ισραηλινού στρατού, με την υποκίνηση της χασιδιστικής προπαγάνδας, αρνήθηκαν να τις φροντίσουν (γιατί ήταν γκογίμ), τότε βαριά ευθύνη για το αίμα τους φέρει και ο Μάρτιν Μπούμπερ.
ΚΟ

11 σχόλια:

mnk είπε...

Όταν αποκαλείς, τον ρατσιστή, ρατσιστή, είσαι ρατσιστής.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστούμε που με την προσπάθειά σου μας θυμίζεις τη δυσάρεστη πραγματικότητα. Γιατί όσο την αγνοούμε ή την απωθούμε τόσο θα πέφτουμε θύματά της.

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας τις δηλώσεις του υφυπουργού Παιδείας προς τον Εθνικό Ιεράρχη Αμβρόσιο και του κάθε λογής ψευτομαρξιστή βλέπουμε να ακολουθείτε πιστά η ηθική αποδόμηση του Έθνους μας. Δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε εφαρμόστηκε πρώτη φορά στην χώρα μας με την έλευση των κομμουνιστών στην κυβέρνηση. Είναι η σιωνιστική πολιτική του τελευταίου αιώνα και αν αυτό ακούγεται συνωμοσιολογικό για μερικούς, γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτό με μια απλή αναζήτηση.
Είναι κοινώς γνωστό πως ο Μαρξ ήταν Εβραίος όπως ο Λένιν στην συνέχεια και αφού δεν πέτυχε η επανάσταση που είχε προβλέψει ο ένας, καθώς οι εργάτες του κόσμου δεν είχαν όρεξη να ενωθούν με κανέναν εκτός των συνόρων τους, έτσι ο Λένιν με την παρέα του θα έπρεπε να πάρει την εξουσία με τα όπλα όπως και έκαναν. Οι υπόλοιποι Ιουδαίοι δεν ήταν ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι η “ιδεολογία” τους περιοριζόταν μόνο στην Σοβιετική Ένωση, έτσι αποφάσισαν πως πρέπει με κάποιο τρόπο να εξαπλωθεί η επιρροή τους προς τον δυτικό, χριστιανικό πολιτισμό.
Πριν αρχίσουν να στοχοποιούνται οι Εβραίοι στην Γερμανία, βλέποντας τον αντισημιτισμό να εξαπλώνετε την δεκαετία του ’20 δημιουργήθηκε από αποκλειστικά Ιουδαίους διανοούμενους το Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης ή όπως έγινε γνωστή, η Σχολή της Φρανκφούρτης. Επηρεασμένοι από τα γραπτά του Γκράμσι και αποφασισμένοι να διαλύσουν ηθικά ότι αποτελούσε απειλή στα σιωνιστικά σχέδια και αφού ο Νέϊθαν Ρόθτσαϊλντ, από τον περασμένο αιώνα είχε ήδη σχεδόν κατακτήσει την αγορά ομολόγων, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος διείσδυσης του πολιτισμού του εχθρού για να ολοκληρωθεί η επικράτηση των παγκόσμιων εξουσιαστών. Αφού οι εργατοθεωρίες ενός μη-εργάτη επεδείχθησαν άκαρπες και να μην έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα, αποφάσισαν να αλλάξουν λίγο την μαρξιστική θεωρία και να πουν πως οι προλετάριοι θα ενωθούν μόνο όταν αλλοιωθούν οι παράγοντες που αποτρέπουν την επανάσταση τους όπως η οικογένεια, το έθνος και η θρησκεία ή πιο συγκεκριμένα οι έννοιες τους, στις αντιλήψεις των λαών. Με την νοοτροπία του διαίρει και βασίλευε, θα έπρεπε να επιτεθούν στα θεμέλια των κοινωνιών μας και να αντιστρέψουν την ηθική του χριστιανικού κόσμου. Ότι θεωρούνταν “κακό” θα έπρεπε να θεωρείτε “αποδεκτό” και ότι ήταν “καλό” θα γινόταν “αυταρχικό”. Δεν ήταν πλέον το ταξικό μίσος που διαιρούσε τις κοινωνίες και δημιουργούσε την ανισότητα, ήταν μια διαμάχη μεταξύ των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων. Έτσι μετέτρεψαν τον κλασσικό μαρξισμό σε νεομαρξισμό και με την επιρροή του επίσης Ιουδαίου Φρόιντ, δημιούργησαν την κριτική θεωρία. Στην ουσία ήταν η συνταγή για την αποδόμηση του Δυτικού τρόπου ζωής.
Με την πρακτική της πολιτικής ορθότητας ως κύριο όπλο για την εφαρμογή της κριτικής θεωρίας, αυτομάτως θα προωθούνταν ιδέες όπως: η κριτική κοινώς αποδεκτών εννοιών, η δεδομένη υπερεκτίμηση μειονοτήτων ως καταπιεσμένων που πρέπει να βοηθηθούν, την περιόριση της ελευθέριας του λόγου στον βαθμό που η ελευθερία κάποιου θα παύει να υφίσταται όποτε θίγονται τα συναισθήματα κάποιου άλλου κ.α. Όταν πήραν την εξουσία οι εθνικοσοσιαλιστές και σιγά σιγά άρχισαν να φεύγουν οι Εβραίοι, μάζεψε και η Σχολή της Φρανκφούρτης τα μπογαλάκια της και μετανάστεψε στην Νέα Υόρκη και βρήκε καταφύγιο στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Εκεί έγραψαν και εκδώσανε την “Απολυταρχική Προσωπικότητα”, το μανιφέστο του νεομαρξισμού.
Αρχίζοντας από την οικογένεια και καταλήγοντας στο Έθνος, φρόντισαν να αλλοιωθούν έννοιες και ρόλοι όπως του πατέρα και της μητέρας, του ηγέτη και του ήρωα, των σεξουαλικών προτιμήσεων και των πολιτικών πεποιθήσεων, του καλού και του κακού. Με τον σκοπό να αφαιρέσουν από τους ανθρώπους την αίσθηση της συλλογικότητας όπως επιθυμεί και ο φιλελευθερισμός με τον τρόπο του.
Τα επόμενα εβδομήντα χρόνια, οι σιωνιστές φρόντισαν να διεισδύσουν στην παιδεία μέσω της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, των τεχνών μέσω της λογοτεχνίας, των εκδοτικών οίκων αλλά κυρίως του κινηματογράφου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με την ιδεολογία του νεομαρξισμού να είναι φανερή σε κάθε δημιούργημα τους. Τέτοιοι άθλιοι είναι και ο άθεος Ζουράρις και ο κομαντάντε Τσίπρας.

Ίων

Ανώνυμος είπε...

Nα φανταστεί κανείς ότι ο Μαϊμωνίδης θεωρείται από τους αριστοτελικούς φιλοσοφούντες του Μεσαίωνος! Γεννήθηκε στην Κόρδοβα ως Μωσέ μπεν Μαϊμών, όταν η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στο Μαρόκο υιοθέτησε το αραβότροπο Μούσα ιμπν Μαϊμών και μάλλον στην Αλεξάνδρεια το εξελλήνισε, υιοθετόντας την ελληνική πατρωνυμική κατάληξη -ιδης.
Οι χασσιδίτες(ζηλωτές)ανήκουν στον εσκενάζυ Ιουδαϊσμό εν αντιθέσει με τον σεφαραδίτη Μαϊμωνίδη. Ιδρυτής του κινήματος φέρεται ο ραβίνος Ισραήλ μπεν Ελιέζερ, που έμεινε στην ιστορία ως Βάαλ Σεμ Τωβ.Από τους μαθητές ξεπίδησε το κίνημα των Χαμπάντ από την δυναστεία των ραβίνων Σνέερσον από το Λουμπάβιτς. Ο τελευταίος, ο έβδομος, Μεναχέμ Μέντελ Σνέερσον απεβίωσε το 1994 και μάλλον σε αυτόν αναφέρεται η άρνηση να επισκευτεί την γη του Ισραήλ.
Άλλη χασσιδιτική κίνηση είναι αυτή των Μπρεσλόβερ, οπαδοί του ραβίνου Ναχμάν του Μπρέσλοβ. Αρέσκονται σε χορούς και τραγούδια, τους χαρακτηρίζουν δε τα γνωστά κοτσιδάκια.

Ανώνυμος είπε...

Συγχαίρω τους Εβραίους που είναι τόσο φανατικοί και τόσο πατριώτες. Το ίδιο φανατικός ήταν κι ο Χριστιανισμός μέχρι το 1000 μ.Χ.: Εξόντωνε τις Άλλες Θρησκείες, γι' αυτό και επεβλήθη. Σήμερα που η Ορθοδοξία και ο υπόλοιπος Χριστιανισμός έχουν καταντήσει «Αγαπισμός», κυριαρχεί το Ισλάμ και οι Εβραίοι. Καλά να πάθουμε

Ανώνυμος είπε...

"Εβραιοι: Η Ριζα του Κακου".
Τοπε και ο μπολσεβικος/κομμουνιστης/αριστερος Μικης, του οποιου το βιντεο το εξηφανισαν.
Μη με ρωτατε τωρα ΠΟΙΟΙ.
Δεν γνωριζω.


Πατρικιος Στετσωνης
Σαρωνιδα-Αττικης

Apodei είπε...

Skywatcher, Έχεις σε 2 συνέχειες άρθρο ότι ουσιαστικά η ιουδαϊκή θρησκεία τα χρόνια του Χριστού είχε παρακάμψει το μωσαϊκό νόμο και είχε βάλει πολλές ραβινικές διδασκαλίες. Δεν το βρίσκω, και θέλω να το πρωωθήσω
σου βάζω δύσκολα ε???

Ανώνυμος είπε...

Skywatcher... Είσαι προβοκάτορας! Αφού το έχουμε πει στο παρελθόν...
Οι Εβραίοι και οι Μαύροι-Έγχρωμοι-Αφροαμερικάνοι, δεν γίνεται να είναι "ρατσιστές"!
Και αν εμφανίζονται ως τέτοιοι για αυτό φταίνε οι Λευκοί που έχουν "φοβίες"...!

Ανώνυμος είπε...

https://www.youtube.com/watch?v=w1J-z3Rzi4A

Ανώνυμος είπε...

Για να ειμαστε δικαιοι.Ο Martin Buber υπηρξε σπουδαιο μυαλο ακομα και φανατικοι αντισημιτες τον εχουνε παραδεχτει

sotulis είπε...

https://kis.gr/files/XRONIKA_SITE_TELIKO.pdf