Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (ΚΟ) ξημεροβραδιάζεται για να βρει, να μεταφράσει και να παρουσιάσει ειδήσεις και άρθρα συμβατά με την θεματολογία του, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παρατιθέμενα links. Σχόλια και παρεμβάσεις του ΚΟ είναι σε χρώμα ερυθρό. Αν ψάχνεις για mainstream ειδησεογραφία και άποψη, ήρθες στο λάθος μέρος.

got democracy?

got democracy?
"Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.."

kolokotronis

kolokotronis

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

Κριτική στο «Σημειώσεις για τον Εθνικισμό» του George Orwell



Ο George Orwell (κανονικό όνομα: Eric Arthur Blair, 1903 - 1950), έμεινε γνωστός για δύο μυθιστορήματα που έγραψε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επικριτικά για τον ολοκληρωτισμό εν γένει, και ειδικότερα για τον σταλινισμό: το «Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα» ή «1984» (Nineteen Eighty-Four) και το «Η Φάρμα των Ζώων» (Animal Farm). Σε αυτόν τον όντως διορατικό συγγραφέα οφείλονται πολλοί νεολογισμοί (κυρίως από το «1984»), όπως Μεγάλος Αδελφός, αστυνομία σκέψης, έγκλημα σκέψης, newspeak, doublethink κ.α.

Ο Orwell ήταν άθεος, διεθνιστής και γενικά αριστερών / σοσιαλιστικών πεποιθήσεων, αν και αγαπούσε την παράδοση και μιλούσε με θέρμη για τις «αγγλικές αξίες», ενώ σήμερα θα χαρακτηριζόταν «ομοφοβικός», από κάποια σχόλιά του. Ο Orwell ήταν υποστηρικτής μιας ενωμένης ομοσπονδιακής σοσιαλιστικής Ευρώπης, μια θέση που περιγράφεται στο δοκίμιο του 1947 "Towards European Unity". Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υιοθέτησε την πολιτική θέση του «επαναστατικού πατριωτισμού», γράφοντας το 1940 σε αριστερό έντυπο «Είμαστε σε μια παράξενη ιστορική περίοδο στην οποία ένας επαναστάτης πρέπει να είναι πατριώτης και ένας πατριώτης πρέπει να είναι επαναστάτης». Κατά καιρούς είχε εκφράσει τροτσκιστικές, και φιλο - αναρχικές θέσεις (θεωρούσε τους αναρχικούς υπερασπιστές της «ελευθερίας του ατόμου από κάθε καταπίεση»). Βρέθηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο, αλλά δεν κατατάχθηκε στην υπό σοβιετικό έλεγχο Διεθνή Ταξιαρχία, αλλά στην πολιτοφυλακή της αναρχομαρξιστικής αντισταλινικής οργάνωσης POUM.

Τον Οκτώβριο του 1945 δημοσίευσε το “Notes on Nationalism” («Για τον εθνικισμό και άλλα δοκίμια», στην ελληνική έκδοση) στο περιοδικό “Polemic”. Ο Orwell υποστηρίζει μια άποψη που είναι σήμερα ευρέως διαδεδομένη, ότι ο «εθνικισμός» δεν είναι το ίδιο με τον «πατριωτισμό», με τον πρώτο να αποκηρύσσεται, και τον δεύτερο να είναι αποδεκτός. «Ο πατριωτισμός», κατά τον Orwell, «είναι αμυντικός στην φύση του. Ο εθνικισμός, από την άλλη πλευρά, είναι συνδεδεμένος με την επιθυμία για εξουσία». Ο Orwell θεωρεί ότι ο εθνικισμός «αγνοεί την κοινή λογική» και «αγνοεί τα γεγονότα». Ο εθνικισμός ορίζεται ως η ευθυγράμμιση με μια πολιτική οντότητα (κράτος), αλλά μπορεί επίσης να περιλαμβάνει «μια θρησκεία, μια φυλή, μια ιδεολογία ή οποιαδήποτε άλλη αφηρημένη ιδέα». Παραδείγματα τέτοιων μορφών «εθνικισμού» που δόθηκαν από τον Orwell, είναι ο κομμουνισμός (!), ο πολιτικός καθολικισμός, ο σιωνισμός, ο αντισημιτισμός, ο τροτσκισμός και ο πασιφισμός.

O Orwell αποδεικνύεται ότι είναι αυτός που αγνοεί τα γεγονότα και έχει πλήρη άγνοια του τι σημαίνει εθνικισμός. Παραδείγματος χάριν προέρχεται από μία χώρα (Μ. Βρετανία), που ιστορικά συνδέθηκε με «επιθυμία για εξουσία» (αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός) και διεξήγαγε «επιθετικούς» πολέμους, χωρίς να είναι «εθνικιστική». Πιο έντονα ακόμα το βλέπουμε αυτό στις ΗΠΑ. Γενικότερα, ως προς τις έννοιες «πατριωτισμός» και «εθνικισμός» επικρατεί σύγχυση, σκόπιμη κατά την γνώμη μου, προκειμένου να καλλιεργηθεί μια αρνητική εικόνα για τον εθνικισμό (τον συνδέουν με τον «ιμπεριαλισμό», τον «μιλιταρισμό», τον «φασισμό» και τον «ρατσισμό»), έτσι ώστε η αγάπη του ανθρώπου για το έθνος του να περιοριστεί σε ένα απλό συναίσθημα (που κι αυτό σταδιακά, πρέπει να εκλείψει) το οποίο θα μεταποιηθεί ώστε να προκύψει ένας νεοταξικός ψευτο –«πατριωτισμός» (υποδουλωνόμαστε στο ΔΝΤ για να «σωθεί» η πατρίδα, δεν φεύγουμε από την ΕΕ γιατί θα «χαθεί» η πατρίδα, δεχόμαστε αναρίθμητα πλήθη λαθρομεταναστών γιατί είμαστε φιλόξενοι «ως Έλληνες» κλπ). Την ίδια ώρα ο εθνικισμός δαιμονοποιείται προκειμένου να μην υπάρξει εθνική αφύπνιση και (κυρίως) δράση, καθώς ο εθνικισμός είναι συνδεδεμένος με την δράση. Ο πατριωτισμός είναι κάτι το έμφυτο στον κάθε (φυσιολογικό) άνθρωπο («ο πατριωτισμός είναι έμφυτος, και εγώ είμαι εθνικιστής» έλεγε ο Κωστής Παλαμάς!) και αυτός μπορεί να εξαντλείται σε μία γενική θετική άποψη για την ιστορία του έθνους και στην συγκίνηση μπροστά στην σημαία ή σε κάποιο μνημείο ή ακόμα και σε κάποιες φυσικές ομορφιές του τόπου μας. Ο εθνικιστής δεν μένει στο αίσθημα ή στην γνώση, επιθυμεί να δράσει, να αγωνισθεί για το καλό της πατρίδας και του έθνους, βάζοντας το συμφέρον του έθνους πάνω από κάθε άλλο ατομικό ή συλλογικό συμφέρον. Όπως σωστά έχει ειπωθεί, ο εθνικισμός αποτελεί την ενεργητική κατάφαση της ιδέας του έθνους. Ο Ίων Δραγούμης έλεγε «οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί. Είτε το γνωρίζουν είτε όχι». Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, στην κλασική μελέτη του «ο Εθνικισμός» διέκρινε τον εθνικισμό σε πέντε κατηγορίες: 1) τον πολιτικό εθνικισμό, 2) τον πνευματικό εθνικισμό, 3) τον  οικονομικό εθνικισμό, 4) τον κοινωνικό εθνικισμό και 5) τον θρησκευτικό εθνικισμό. Μέσα στον πολιτικό εθνικισμό τοποθετούσε τον αμυντικό εθνικισμό (τις προσπάθειες δηλ. των εθνών προς διατήρηση της ανεξαρτησίας τους), καθώς επίσης και τον επαναστατικό εθνικισμό, τον απελευθερωτικό εθνικισμό, τον ενωτικό εθνικισμό και τον αποχωριστικό εθνικισμό. Συνεπώς, μόνο ένας αδαής συνδέει τόσο βιαστικά και επιπόλαια, τον εθνικισμό με κάτι «κακό» ώστε μετά να μπορεί να τον αποδοκιμάσει.

Δεν είναι φυσικά δυνατόν να εξαντλήσουμε εδώ αυτό το θέμα. Προς το παρόν ας δούμε την κριτική στις "Σημειώσεις" του Orwell. Είναι από το Faith and Heritage:

Η επιχειρηματολογία του Orwell χαρακτηρίζεται από εσωτερικές αντιφάσεις, ασυνέπειες και ψευδείς παραλληλισμούς. Ο τρόπος σκέψης του είναι διαμορφωμένος από τις ατομικιστικές, ελευθεριακές, διαφωτιστικές και βασικά αντιχριστιανικές του θέσεις. Τα επιχειρήματά του εναντίον του εθνικισμού αποτυγχάνουν επειδή είναι ανίκανος να καταλάβει τι είναι πραγματικά ο εθνικισμός. Ως αυτοανακηρυγμένος υπερασπιστής του διεθνισμού, ο Orwell χρησιμοποιεί ειρωνικά τις ρητορείες και τα επιχειρήματα που είναι κατάλληλα μόνο κατά του κομμουνισμού και όχι κατά του αντιθέτου του, που είναι ο εθνικισμός.

Η βασική στρατηγική του “Notes on Nationalism” είναι να εξισώσει και να κάνει παραλληλισμούς μεταξύ εθνικισμού και κομμουνισμού ώστε να τους παρουσιάσει ως δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Αυτό το επιχείρημά του αποτυγχάνει ολοκληρωτικά.

Ο Orwell υποστηρίζει ότι ο εθνικισμός ταξινομεί εσφαλμένα τα ανθρώπινα όντα ως έντομα σε διαφορετικά "μπλοκ" (είδη). Σημειώνει ότι οι άνθρωποι είναι απλά άτομα και ότι οι εθνικοί χαρακτήρες είναι ανύπαρκτοι. Ένας τέτοιος ισχυρισμός αντιτίθεται τόσο στην ιστορία και την επιστήμη, όσο και στην Αγία Γραφή.

Ο Orwell λέει ότι με το να ταξινομούμε τους ανθρώπους οδηγούμαστε να βάζουμε την ταμπέλα «καλός» ή «κακός» σε εκατομμύρια άτομα. Αυτό βέβαια είναι μια υπόθεση που ευνοεί τον «εξισωτισμό» (egalitarianism) δηλ. μια ψευτο-«ισότητα» και, εκτός αυτού, είναι μια πλάνη.

Ο Orwell, αφού ισχυρίζεται ότι τους εθνικιστές δεν τους νοιάζει «τίποτα άλλο εκτός από την ανωτερότητα της δικής του μονάδας ισχύος», στη συνέχεια, προχωρεί σε αυτό που έχει γίνει ένα συνηθισμένο cuck επιχείρημα (των δεξιο-φιλελεύθερων που φοβούνται μήπως τους πουν «εθνικιστές» ή και «φασίστες») ότι υπάρχει αντίθεση του «πατριωτισμού», τον οποίο χαρακτηρίζει αμυντικό, με τον εθνικισμό, ο οποίος «είναι κυριευμένος από την επιθυμία για εξουσία» και «σκέφτεται αποκλειστικά ή πρωτίστως με όρους ανταγωνιστικού κύρους». Ο Orwell, ο οποίος υποστηρίζει τον διεθνισμό, δεν βλέπει πώς η θεωρία του πατριωτισμού που αποτελεί μια αφοσίωση στο έδαφος μόνο (πατρίδα), είναι πολύ πιο ιμπεριαλιστική από τον εθνικισμό, τον οποίο κακώς κατηγορεί ότι θέλει "να κυριαρχήσει στον κόσμο". Ο εθνικισμός είναι η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση! Επίσης, κανένας πολιτιστικός μαρξιστής δεν κατάφερε ποτέ να μου εξηγήσει γιατί η πίστη στο έδαφος είναι ηθικά αποδεκτή, ενώ η πίστη στο έθνος (ως σύνολο ατόμων με κοινά χαρακτηριστικά, κυρίως την κοινή καταγωγή ή Φυλή και την συνείδηση) δεν είναι.
Μιλώντας για μαρξισμό, ο Orwell έρχεται στο κεντρικό επιχείρημά του όταν κατηγοριοποιεί τον «κομμουνισμό, τον πολιτικό καθολικισμό, τον σιωνισμό, τον αντισημιτισμό, τον τροτσκισμό και τον πασιφισμό» ως μορφές εθνικισμού που «δεν... σημαίνουν πίστη σε μια κυβέρνηση ή μια χώρα», αντικείμενα αφοσίωσης τα οποία ο Orwell περιέργως φαίνεται να εγκρίνει. Υποστηρίζει ότι «ο Εβραϊσμός, το Ισλάμ, η Χριστιανοσύνη, το Προλεταριάτο, η Λευκή φυλή είναι όλα αντικείμενα παθιασμένου εθνικιστικού αισθήματος, αλλά η ύπαρξή τους μπορεί να αμφισβητηθεί σοβαρά και δεν υπάρχει ορισμός κανενός από αυτούς που να είναι καθολικά αποδεκτός».

Ο Orwell διακρίνει τον εθνικισμό από την πίστη σε μια κυβέρνηση ή σε μια χώρα, όμως η πρώτη είναι αναμφισβήτητα το κύριο αντικείμενο της πίστης στον κομμουνισμό. Επίσης, αργότερα κατηγορεί τον εθνικισμό ότι δεν αποδοκιμάζει ποτέ τις φρικαλεότητες που διαπράττονται από την πλευρά του, αλλά αντίθετα αυτό είναι ακριβώς αυτό που προτείνει ο πολιτικός κρατισμός, ο οποίος σαφώς βρίσκεται σε αντίθεση με τον εθνικισμό μετά τη Γαλλική Επανάσταση.

Ο Orwell μπερδεύει τρομερά τον μαρξισμό και τον εθνικισμό, όχι μόνο εξαιτίας των δικών του απόψεων περί εθνότητας, αλλά και των απόψεών του για την ιστορία. Κατηγορεί τον εθνικισμό ότι βλέπει την ιστορία ως την "ατελείωτη άνοδο και παρακμή των μεγάλων μονάδων ισχύος". Αυτή είναι μια μαρξιστική άποψη της ιστορίας.
Ο Orwell στη συνέχεια υποστηρίζει τη συσχέτιση του «πολιτικού καθολικισμού» του G.K. Chesterton με τον κομμουνισμό. Το σφάλμα του Chesterton, σύμφωνα με τον Orwell, ήταν ότι είδε την ανωτερότητα του χριστιανισμού όχι μόνο ως διανοητική ή πνευματική, αλλά και ως κάτι «που έπρεπε να μεταφραστεί σε εθνικό κύρος». Έτσι, ο Τσέστερτον υποτίθεται ότι έχασε την αίσθηση ηθικής, αφού για τους εθνικιστές οι πράξεις υποτίθεται ότι δεν κρίνονται με βάση τον ηθικό χαρακτήρα τους αλλά με βάση το ποιος τις κάνει. Ωστόσο, ενώ επικρίνει την εμπλοκή του Τσέστερτον στην πολιτική, ο ίδιος ο Όργουελ υποστηρίζει ότι είναι ηθικό καθήκον η ενασχόληση με την πολιτική. Έτσι, ο Orwell είναι στην πραγματικότητα ένοχος για το ίδιο πράγμα που κατηγορεί τον Τσέστερτον. Επιπλέον, το επιχείρημά του εναντίον του «ηθικού σχετικισμού» του εθνικισμού, στον βαθμό που ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κανένα έγκλημα που οι εθνικιστές θα αποκήρυτταν είναι παραπλανητικό. Ενώ μπορεί να υπάρχει μια αυστηρά υλιστική και εξελικτική μορφή εθνικισμού που δεν τηρεί καμία αντικειμενική ηθική, ο ιστορικός χριστιανικός εθνικισμός έχει χρησιμοποιήσει τη θεία ηθική τάξη για να κρίνει τα εθνικά χαρακτηριστικά και την έχει χρησιμοποιήσει ως βασικό επιχείρημα κατά του εξισωτισμού που παρουσιάζεται ως «ισότητα». Η παραδοσιοκρατία που υπερασπίζεται τον εθνοτικό εθνικισμό από την εποχή του Διαφωτισμού έχει επίσης ως βασική αρχή την πίστη της σε μια υπερβατική ηθική τάξη, ενώ οι φιλελεύθεροι/liberal διεθνιστές σχετικοποιούν την μια ηθική αρχή μετά την άλλη.

Ο Orwell προσδιορίζει δέκα μορφές εθνικισμού που κατατάσσει σε τρεις ομάδες: τον θετικό εθνικισμό, τον μεταφερμένο εθνικισμό και τον αρνητικό εθνικισμό.

Κάτω από τον θετικό εθνικισμό παραθέτει τον βρετανικό ιμπεριαλισμό (“neo-toryism”), ο οποίος είναι προφανώς αντιθετικός προς τον εθνοτικό εθνικισμό, τον κελτικό εθνικισμό και τον σιωνισμό. Η ειρωνεία αυτού του καταλόγου είναι το εθνοκεντρικό πρότυπο που βρίσκεται σε αυτόν. Ο Orwell (ίσως υποσυνείδητα) συνειδητοποιεί ότι απευθύνεται σε ένα αγγλοσαξονικό ακροατήριο και επομένως δεν αναφέρει άλλον "θετικό" εθνικισμό εκτός από τον βρετανικό και τον ιρλανδικό. Έτσι ασυνείδητα υποδεικνύει την αδυναμία των δικών των διεθνιστικών και  παγκοσμιοποιητικών θέσεων. Ωστόσο, στον Orwell πιστώνεται η απόρριψη του σιωνισμού. Αν και παραδέχεται ότι παρουσιάζει "ασυνήθιστα χαρακτηριστικά ενός εθνικού κινήματος", δεν βλέπει ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι μια μορφή εθνικισμού ή φυλετισμού, αλλά ιμπεριαλισμού.

Κάτω από τον μεταφερμένο εθνικισμό αναφέρει τον πολιτικό καθολικισμό (που συζητήθηκε ήδη), την αίσθηση του χρώματος, την αίσθηση της τάξης και τον πασιφισμό. Όσον αφορά την αίσθηση του χρώματος (του δέρματος) που, για αυτόν, έχουν οι λευκοί που θεωρούν ανώτερες τις έγχρωμες φυλές, κατά ειρωνικό τρόπο, ο ίδιος ο Orwell αρνείται την ύπαρξη φυλής στην αρχή του δοκιμίου του, αλλά τώρα την δέχεται ως νόμιμη κατηγορία. Σωστά συνδέει αυτή την αίσθηση με τον μαζοχισμό, προφανώς υπονοώντας ότι πρόκειται για μορφή oikophobia (θα λέγαμε φυλετικής εαυτοφοβίας) – κάτι που όμως είναι αντίθετο προς τον εθνικισμό. Κάτω από την αίσθηση της τάξης, ο Orwell καταλαβαίνει την πίστη στην υπεροχή του προλεταριάτου. Ενώ οι εθνικιστές μπορούν επίσης να έχουν αυτό το "αίσθημα της τάξης". Ο πασιφιστικός εθνικισμός αναγνωρίζεται ως ένα πέπλο για την αγάπη της απολυταρχίας, με την επιβολή της εξουδετέρωσης κάθε αντίστασης ενάντια στην τυραννία. Αλλά οι εθνικιστές έχουν ιστορικά αποδειχθεί ότι είναι οι φυσικοί εχθροί της τυραννίας.

Κάτω από τον αρνητικό εθνικισμό, ο Orwell παραθέτει την αγγλοφοβία, τον αντισημιτισμό και τον τροτσκισμό. Ειδικά επειδή εντοπίζει την αγγλοφοβία ως ένα συναίσθημα που διατηρείται κυρίως από τη βρετανική intelligentsia, αυτό είναι και πάλι μια μορφή oikophobia που ο Orwell που ονομάζεται εσφαλμένα ως εθνικισμό. Ο Orwell θεωρεί ότι ο αντισημιτισμός είναι μια νεκρή ιδεολογία λόγω της ήττας των Ναζί. Ο τροτσκισμός είναι κυριολεκτικά ο μεγαλύτερος εχθρός του εθνικισμού στην ιστορία.

Υποστηρίζει ότι αυτά τα κακά που κατηγορεί ότι κάνουν και πιστεύουν οι εθνικιστές, ενώ δεν ισχύουν για όλους τους εθνικιστές, είναι "αρκετά συνηθισμένα". Εδώ δείχνει και πάλι την έλλειψη συνοχής του, διότι κάνει ακριβώς αυτό που καταδίκασε τους εθνικιστές ότι κάνουν: βάζει στερεότυπα σε μια ομάδα ανθρώπων.
Ολοκληρώνοντας το δοκίμιό του, ο Orwell μιλάει πάλι για την αποκαλούμενη παραμόρφωση της πραγματικότητας από τον εθνικισμό, καθώς ισχυρίζεται ότι αυτός βασίζεται σε «φόβο, μίσος, ζήλια και λατρεία εξουσίας». Μιλάει για την λατρεία της εξουσίας επειδή δεν είναι σε θέση να διακρίνει μεταξύ του μαρξισμού και του αντιθέτου του, του εθνικισμού, κάτι που αποτελεί την μεγαλύτερη αδυναμία του δοκιμίου του. Η ζήλια είναι η κυρίαρχη αμαρτία πίσω από τον εξισωτισμό (ισοπεδωτική «ισότητα», κατά το αφήγημα της αριστεράς, δείτε το πρόσφατο παράδειγμα με την κλήρωση για το ποιος μαθητής θα σηκώσει την σημαία), οπότε σίγουρα δεν μπορεί να συνδεθεί με τον εθνικισμό, ο οποίος έχει ως βασική αρχή την αγάπη για αυτό που είναι δικό μου, (η φυλή  μου, η ιστορία μου, πολιτισμός μου κλπ) σε αντίθεση με το φθόνο για αυτό που ανήκει στον άλλο. Επιπλέον, ο φόβος και το μίσος από μόνα τους (ξεκομμένα) δεν μπορούν να θεωρηθούν ως «κακά» μέσα σε ένα χριστιανικό αγιογραφικό ηθικό πλαίσιο. 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / πηγές: εδώ κι εδώ

11 σχόλια:

Άγγελος Μάριος είπε...

Η θολοκουλτούρα βεβαίως έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα διαστρεβλώσεως και αλλαγής της σημασίας των λέξεων «εθνικισμός» και «πατριωτισμός».
http://ethnikistiki-bibliothiki.blogspot.gr/2017/09/blog-post_98.html

Κων/νος Νεμέσιος είπε...

Μοῦ φαίνεται ἀδιανόητο πὼς ἕνας τόσο ἀξιόλογος συγγραφέας ἔχει τέτοια μικρόνοια στὰ πολιτικὰ ζητήματα σχετικὰ μὲ βασικὲς ἀνθρωπολογικὲς ἀρχὲς ποὺ συνέχουν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους , ὅπως ὁ πατριωτισμὸς καὶ ἡ διατήρηση τῆς φυλετικῆς του συνέχειας.

Ρωμανός είπε...

Τρικυμία εν κρανίω περι βασικών πολιτικών εννοιών ο κατά τα άλλα ιδιοφυής Orwell. Μου κάνει εντύπωση, ομολογώ.

Αλέξανδρος Κομνηνός είπε...

Ο George Orwell έκανε σοβαρά λάθη, τα οποία στη ζωή του αργότερα "μάζεψε", αλλά δεν τα μάζεψε όλα.

Λάθος 1ο: πίστεψε αρχικά τον σοσιαλισμό και τον διεθνισμό. Χωρίς εξ'αρχής να διαγνώσει τις τεράστιες λογικές αντιφάσεις πριν εμφανιστούν με μορφή αίματος και τυραννίας. Οπισθοχώρησε όταν συνειδητοποίησε τι εστί κομμουνισμός.

Λάθος 2ο: Εφηύρε τον ατυχή και λανθασμένο όρο "Judeo-Christian ethic" (ιουδαιοχριστιανική ηθική) που έχει γίνει καραμέλα στην αγγλική γλώσσα πλέον. Πουθενά στην βιβλιογραφία οι Βρετανοί δεν ανέφεραν κάτι τέτοιο. Στην ακμή του χριστιανισμού δεν μιλούσαν για Ιουδαιο-Χριστιανισμό. Ο Σχολαστικισμός είναι η δυτική εκδοχή του Ελληνο-Χριστιανισμού από την ελληνική λέξη "σχολείο". Οι Ιουδαίοι που πετρούσαν πέτρες στους μαθητές του Ιησού και ακολουθούσαν τον "νόμο κατά γράμμα", διώχθηκαν αμέτρητες φορές στην σύγχρονη ιστορία απ'τις χριστιανικές κοινωνίες. Τι σχέση έχει η Καμπάλα με τον χριστιανισμό; Οι ακραία υλιστικές και φαρισαϊκές αξίες αποτυπώνονται με μορφή ΚΡΙΤΙΚΗΣ και από τους πατέρες της Ορθόδοξης εκκλησίας όσο και από την Καινή Διαθήκη. Η ηθική που δίδαξε ο Βρετανικός Σχολαστικισμός στη δύση ήταν η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ. Αυτά δίδασκε το Oxford και το Harvard. Μέχρι που ήρθε ο Orwell και ένα σωρό άλλοι "πρώην και νυν σοσιαλιστές", και διδάσκουν τον "ιουδαιοχριστιανισμό".

Λάθος 3ο: με το βιβλίο 1984 ο George Orwell έκανε λάθος στην κεντρική του υπόθεση. Ο Aldous Huxley (όχι ο Thomas Huxley) είχε γράψει τη δυστοπία, "Brave New World" που είχε προηθεί από το 1984 του Orwell. Με συνεντεύξεις του ο Huxley υπενθύμιζε το λάθος του Orwell να νομίζει πως ο εχθρός θα εμφανιστεί ανάμεσά μας με μορφή "δικτάτορα" στην κοινωνία. Αντίθετα, έλεγε ο Huxley, ο πραγματικός εχθρός της δύσης είναι το "ultimate revolution"(η απόλυτη επανάσταση) μέσω της επιστήμης και των πανεπιστημίων. Περιέγραφε αυτό που αργότερα θα χαρακτηριστεί ως "επιστημονισμός" στη θέση της αυθεντικής επιστήμης. Τα πανεπιστήμια έγιναν σχολές θολοκουλτούρας και αθεϊας, ακριβώς όπως ο Huxley είχε επισημάνει. Επίσης ο Huxley είχε πολύ ορθώς διαγνώσει πως φάρμακο σε αυτή τη θολοκουλτούρα είναι η κλασσική ελληνική σκέψη που δίνει έμφαση στην θεολογία και τη φιλοσοφία.

Λάθος 4ο: ο Georrge Orwell υποτίμησε τα κλασσικά γράμματα και τη σημασία της γλώσσας. Μεταξύ άλλων είχε γράψει "Bad writers, and especially scientific, political, and sociological writers, are nearly always haunted by the notion that Latin or Greek words are grander than Saxon ones" ("κακοί συγγραφείς, και ειδικά επιτημονικοί, πολιτικοί και κοινωνιολογικοί συγγραφείς, σχεδόν πάντα τους κυνηγάει το φάντασμα ότι οι λατινικές ή ελληνικές λέξεις είναι σημαντικότερες από τις Σαξονικές"). Και εδώ βλέπουμε τον Orwell να απεχθάνεται το ελληνο-λατινικό υπόβαθρο της Μεγάλης Βρετανίας και της δύσης. Αυτό το λαθος δεν το έκαναν εκείνοι που έκαναν τη Βρετανία "Μεγάλη".

Ανώνυμος είπε...

Ο George Orwell μέσα απο τα έργα του "Η φάρμα των ζώων" και "1984" και κυρίως μέσα απο κάποιους νεολογισμούς όπως πολύ σωστά αναφέρεις Κ.Ο. δείχνει ότι ήταν γνώστης κάποιων σκοτεινών σχεδίων για την ανθρωπότητα. Προφανώς απο κάπου πήρε κάποιες πληροφορίες για τα έργα του, μπορεί να μυήθηκε σε κάποιες στοές η διάφορες οργανώσεις πάντως τις πληροφορίες αυτές τις πέρασε στα έργα του (ίσως αυτός να ήταν ο σκοπός) το να είναι όλα προιόν της φαντασίας του είναι πολύ δύσκολο.

Εαν δεχτούμε το παραπάνω σκεπτικό ότι δηλαδή απο κάπου πήρε αυτές τις πληροφορίες και τις πέρασε στα έργα του τότε αυτό εξηγεί πολλά για το πώς βλέπει τον εθνικισμό και το πως ήταν άθεος και διεθνιστής. Προσωπικά πιστευω πως κάποιοι χρειαζόντουσαν έναν συγγραφέα για να περάσουν κάποια "μηνύματα" στον κόσμο, ίσως για να βολιδοσκοπήσουν τις αντιδράσεις για το σκοτεινό μέλλον που μας ετοιμάζουν. Έπρεπε να "κατασκευάσουν" λοιπόν μια προσωπικότητα που οι απόψεις του, τα έργα του και η ζωή του η ίδια θα περνούσαν αυτά τα μηνύματα. Αυτή η "κατασκευασμένη προσωπικότητα" δεν είναι άλλη απο τον Eric Arthur Blair γνωστό σαν "George Orwell".

Άγγελος Μάριος είπε...

Εξαιρετικές επισημάνσεις.

SkyWatcher είπε...

Περί του πολυχρησιμοποιούμενου στην Δύση όρου "Judeo-Christian" βλέπε άρθρα Ο μύθος της κοινής «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» (Μέρος 1)
και Ο μύθος της κοινής «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» (Μέρος 2)

Αλέξανδρος Κομνηνός είπε...

SkyWatcher η δουλειά που έχεις κάνει είναι εξαιρετική! Να θυμίσω να κάνεις συχνά export και να σώζεις τα κείμενα του ιστολογίου διότι οι μέρες είναι πονηρές και το blogspot ανήκει στη Google, όπως και η Youtube. Νέο παράδειγμα το εξής, ο Sargon of Akkad ανέβασε βίντεο που ασκεί κριτική σε ένα σκίτσο των Existential Comics καθώς το σκίτσο αποτελεί "πλυντήριο" για την ANTIFA https://www.youtube.com/watch?v=ODzEgB21rW8&spfreload=10 Το video λογοκρίνεται με επικύρωση από διαχειριστές του youtube! Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το εξής, στην κεντρική σελίδα των Existential Comics προβάλλεται ο ύμνος του Κομμουνισμού, σήμερα το 2017! Συνήθως το κρύβουν ή το λένε έμμεσα. Ρίξε μια ματιά στο κάτω μέρος της σελίδας http://existentialcomics.com/ , εκεί γράφει "Oh, and also, let's not put Stalin in charge next time." (Α... και επίσης, ας μην βάλουμε υπεύθυνο τον Στάλιν την επόμενη φορά"). Δηλαδή ανοιχτά και δημόσια μας λένε .... θα υπάρξει και επόμενη φορά! Λένε οι ειδικοί πως όταν σε έναν χώρο βλέπεις κατσαρίδες την ημέρα, αυτό σημαίνει πως ο αριθμός τους έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν φοβούνται να βγαίνουν και την ημέρα. Και το μήνυμα που ακολουθεί είναι: μην τολμήσετε να ασκήσετε κριτική στο Youtube! Επίσης μου φαίνεται περίεργο πως ο Sargon of Akkad, του οποίου το βίντεο λογοκρίθηκε και άθεος είναι, και όλο Εβραιο-Συγγραφείς διαβάζει για την αφήγηση της ιστορίας. Ήταν θα έλεγα αρκετά light η κριτική που λογοκρίθηκε και εστιασμένη σε ένα σκίτσο μόνο.

Ανώνυμος είπε...

Αχχχχχ! Τι να πουμε τι, τι να τραγουδησουμε! που αδει και ο Μανωλης Μητσιας!

Ενω ο Οργουελ μαντευε το μελλον μας, εμεις παραμενουμε πιστοι στις....."Δυτικες Αξιες"!

Διαβαζω:
Στο Πανεπιστημιο του Χαρβαρντ, (μαλιστα κυριε του Χαρβαρντ), φιλοξενουν εργαστηριο για ....πρωκτικο σεξ.

Η "καθηγητρια" Νατασα, στο ξεκινημα της παρουσιασης προσκαλεσε τους φοιτητες να προσελθουν για να έχουν λιγη "βρώμικη διασκέδαση", σημειώνοντας ότι "δεν έχουν όλοι οι άνδρες πέος, οπως όλες οι γυναίκες δεν έχουν αιδοιο", και πρόσθεσε οτι "ο πρωκτος είναι ο μεγάλος σεξουαλικός ισοσταθμιστής επειδη όλοι οι άνθρωποι έχουν πρωκτόν."

https://www.thecollegefix.com/post/38732/


Πατρικιος Στετσωνης
Σαρωνιδα-Αττικης

Ανώνυμος είπε...

Αδερφε ισως ειναι η πρωτη φορα που γελασα με κατι που διαβασα εδω.

Ανώνυμος είπε...

Ποια ακριβώς είναι η αναφερόμενη στο αρθρο "ενεργητική στάση" του εθνικισμου; Από πού και ως πού δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στον πατριωτισμό πχ ο αγώνας του 1821, ή οι μακεδονομαχοι ή ο αγώνας του 1940;
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στους ορισμούς νομίζω.