«Bitter Harvest». Τρέξε να την δεις!

                       

Η ταινία «Bitter Harvest», (2017) πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από το ελληνικό κοινό και από τις κινηματογραφικές αίθουσες (νομίζω μόνο σε μία προβλήθηκε!). Για αυτό πρέπει να τρέξετε να την νοικιάσετε και να την δείτε, καθώς μόλις κυκλοφόρησε σε DVD.

Έκανα μια έρευνα για να δω αν υπάρχουν ελληνικές κριτικές για την ταινία κι έπαθα ένα μικρό σοκ. Όλες σχεδόν οι κριτικές (δεν είναι και πολλές καθώς η ταινία γενικώς «θάφτηκε») είναι κακές γεμάτες το λιγότερο ειρωνεία, λόγω κακής, κατά τους "κριτικούς", ποιότητας της ταινίας και το περισσότερο μίσος, χολή και βιτριόλι, λόγω του θέματος της ταινίας. Το ελαφρύτερο που διάβασα είναι ότι πρόκειται περί ταινίας «ξεκάθαρης (sic) προπαγάνδας» με σενάριο «ύψιστης αφέλειας». Τους έθιξε βλέπετε τον «παράδεισο». Υπήρξε ένας τύπος που θεωρούσε ότι η ταινία είναι απαράδεκτη γιατί προβάλει τον αντικομουνισμό! Κάτι το οποίο για αυτόν (και όχι μόνο) αποτελεί την ύψιστη «ιεροσυλία». Καταλαβαίνετε που βρισκόμαστε; Βρισκόμαστε σε ένα σοβιέτ που ψευδώς φέρει το όνομα «ελληνική δημοκρατία» (άλλωστε και το «Δ» στην ΕΣΣΔ δημοκρατία σήμαινε). Όποιος θίξει τον κομμουνισμό είναι μισητός και προφανώς όλοι αυτοί οι «κριτικοί τέχνης» (ο Θεός να τους κάνει) αναπολούν τα γκουλάγκ με τα οποία είχε γεμίσει την αγαπημένη τους ΕΣΣΔ ο «πατερούλης» που τόλμησε η βδελυρή ταινία να θίξει. Εμετός. Κάποιοι βγάζουν την χολή τους και για τους Ουκρανούς (δεν είναι ρατσισμός αυτός;) ενθυμούμενοι κακούς «εθνικιστές», «ναζί» κλπ.

Το ότι δεν της δόθηκε ελληνικός τίτλος («Πικρή Σοδιά») και έμεινε το «Bitter Harvest», ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να μπει τίτλος «Το Έγκλημα του Στάλιν», «Σταλινικές θηριωδίες», ή έστω «Αγάπη στον καιρό του μπολσεβίκικου τρόμου» κάτι λέει.

Για αυτό απαιτείται να δείτε και να διαδώσετε την συγκεκριμένη ταινία. Και επίσης είναι επείγουσα ανάγκη να υπάρχει ιστότοπος που θα ασχολείται ειδικά με τέτοια θέματα (κινηματογράφος, τηλεόραση, μουσική) μέσα από ένα μη πολιτικά ορθό, εθνικιστικό, αντινεοταξικό πρίσμα. Μόνο η σελίδα της Χρυσής Αυγής ασχολήθηκε, θυμάμαι.       

Δεν θα πω ότι θα δείτε ένα έπος. Ότι θα καθηλωθείτε από τις ερμηνείες ή από την πλοκή. Άλλωστε δεν παίζουν πρωτοκλασάτα ονόματα του Χόλυγουντ. Ούτε καν είναι του Χόλυγουντ ταινία. Το Χόλυγουντ ασχολείται με “gay love stories” και “black power themes”. Είναι καναδικής παραγωγής. Αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Το αρνητικό περισσότερο είναι ότι δεν παίζουν Ουκρανοί! Ούτε καν Ρώσοι. Οι πρωταγωνιστές είναι Άγγλοι, Καναδοί, Ουαλλοί και ένας Τούρκος! Παίζει βέβαια, ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, ο Barry Pepper (Saving Private Ryan, Flags of Our Fathers) που είναι και gif στον ΚΟ! 

Πρόκειται στην ουσία για μια ιστορία αγάπης που εξελίσσεται κατά την περίοδο της μαζικής πείνας στην Ουκρανία που επέβαλε ο Στάλιν το 1931-32, γνωστή ως Holodomor (που σημαίνει «θάνατος με αναγκαστική πείνα») – όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα ας διαβάσει εδώ. Η ταινία του ουκρανικής καταγωγής τηλεοπτικού παραγωγού George Mendeluk, που χρηματοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον επίσης ουκρανικής καταγωγής Καναδό επιχειρηματία Ian Ihnatowycz, είναι στην πραγματικότητα η πρώτη (!) ταινία αγγλικής γλώσσας που απεικονίζει τη συστηματική εκστρατεία λιμοκτονίας του μπολσεβίκικου καθεστώτος που σκότωσε πάνω από έξι εκατομμύρια κυρίως χριστιανούς Ουκρανούς που αντιστάθηκαν στην προσπάθεια του Στάλιν να «κολεκτιβοποιήσει» τη γεωργία της περιοχής.

Σε σύγκριση με τη τεράστια δημοσιότητα που δόθηκε στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων (σωρηδόν οι ταινίες μέχρι σήμερα), ελάχιστα έχουν λεχθεί εκτός Ουκρανίας, για το Holodomor. Έτσι, ταινία αυτή είναι μια ευκαιρία να μάθει ο κόσμος λίγα πράγματα για την παραμελημένη αυτή τραγωδία. Πιστέψτε με ελάχιστοι γνωρίζουν τι έγινε. 

Η Δύση τον καιρό της τραγωδίας στην Ουκρανία δεν γνώριζε τίποτε και σε αυτό τεράστιο ρόλο έπαιξε ο ανταποκριτής των New York Times Walter Duranty, ο οποίος κάλυπτε την ΕΣΣΔ από το γραφείο της εφημερίδας στην Μόσχα (κέρδισε και το βραβείο Pulitzer) αποκρύπτοντας την γενοκτονία και επηρεάζοντας ευνοϊκά την αντίληψη του μέσου Αμερικανού για τον Στάλιν και ωθώντας μέχρι και τον τότε νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούσβελτ να αναγνωρίσει τη Σοβιετική Ένωση.

Πρωταγωνιστούν οι Max Irons, (γιος του σπουδαίου Άγγλου ηθοποιού Jeremy Irons), Samantha Barks, Barry Pepper, Tamer Hassan (ο Τούρκος που λέγαμε στον ρόλο του σατανικού κομισάριου!) και ο βετεράνος και βραβευμένος με όσκαρ Terence Stamp.

 

Το Bitter Harvest ακολουθεί ένα νεαρό ζευγάρι που αγαπιέται από μικρή ηλικία και τελικά παντρεύεται στην πιο δύσκολη εποχή, όταν εξαπολύουν τον τρόμο οι μπολσεβίκοι. Οι εραστές είναι ο Yuri (Max Irons) και η Natalka (Samantha Barks). Και οι δυο ζουν σε ένα παραδοσιακό σχεδόν ονειρεμένο ουκρανικό χωριό. Ο Yuri αγαπάει την Natalka από πιτσιρίκι και το μόνο που σκέφτεται και θέλει είναι να την παντρευτεί. Στο μεταξύ έχει ταλέντο στην ζωγραφική. Είναι συναισθηματικός και «διαφορετικός» από τον πατριώτη πατέρα του με το περίεργο κοζάκικο κούρεμα αλά Τάρας Μπούλμπα (Barry Pepper) που του μιλάει για την αξία της ελευθερίας και τον γενναίο πολεμιστή παππού του (Terence Stamp). Τότε έρχονται οι μπολσεβίκοι που ρημάζουν τις εκκλησίες και τρομοκρατούν τον αγροτικό λαό της Ουκρανίας υπό τις διαταγές του Στάλιν (τον υποδύεται ο Gary Oliver, μάλλον αποτυχημένη επιλογή, μοιάζει καρικατούρα - κωμική φιγούρα του σφαγέα Στάλιν) ο οποίος λέει ότι ο Λένιν ήταν πολύ επιεικής και έφταιγε η σύφιλη και εξαπολύει την επίθεση στους «κουλάκους» επιβάλλοντας την «κολεκτιβοποίηση» και διαολοστέλνοντας τους Ουκρανούς μπροστά στον μάλλον επιεική (!) Γκαγκάνοβιτς (εβραϊκής καταγωγή στην πραγματικότητα). 

Κάποια στιγμή ο Γιούρι θα πάει στην Μόσχα, θα δει έναν φίλο του μπολσεβίκο «ιδεολόγο» από το χωριό του ο οποίος έχει αναρριχηθεί και να βρίσκεται επικεφαλής του ουκρανικού Κ.Κ., αλλά μόλις μιλάει για πατρίδα και μιλάει κάπως διφορούμενα για τον Στάλιν μπαίνει στο μάτι του καθεστώτος, που θέλουν να τον «εκκαθαρίσουν». Τότε πριν αυτοκτονήσει, με χέρι να τρέμει, γράφει σε μια τελευταία του επιστολή, το επικό «πατριώτης και κομμουνιστής δεν γίνεται» – ίσως η καλύτερη στιγμή της ταινίας! Μετά αφήνει τις ιδέες περί "μπορείς να πολεμήσεις χρησιμοποιώντας την μουσική και τα λόγια", «τα παίρνει στο κρανίο», μαζί και ένα μαχαίρι και αρχίζει η δράση.

Δεν θα σας πω άλλα, απλά θα παραθέσω κάποια ενδιαφέροντα screen shots, παρακάμπτοντας το love story και τραβάτε να την δείτε. Στο τέλος μπορείτε να δείτε το trailer.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ