Οι πολεμικές ταινίες

"The War Movie", του Morris V. de Camp (Counter Currents) / ΚΟ

Πόσες φορές έχουμε την επιθυμία να δούμε καμία «πολεμική ταινία»; Συνήθως, όταν το λέμε αυτό, εννοούμε ταινία που αναφέρεται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο… Αν και ο πόλεμος υπάρχει από αμνημονεύτων χρόνων, το είδος που αποκαλούμε «πολεμική ταινία» (“War Movie”) τοποθετείται μόνο μεταξύ του 1933 και του 1945, κατά τη διάρκεια του Χίτλερ και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτό που κάνει τις «πολεμικές ταινίες» διαφορετικές από άλλες ταινίες για τον πόλεμο, είναι ότι τείνουν να έχουν μια αίσθηση ηθικής βεβαιότητας. Θα πούμε αργότερα κατά πόσο άστοχη είναι αυτή η ηθική βεβαιότητα. Άλλες ταινίες για τον πόλεμο δεν έχουν ηθική βεβαιότητα - όπως ο “Λοχίας Γιορκ” (του 1941 – αναφέρεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), το “War Horse” («Το Άλογο του Πολέμου» του 2011 – αναφέρεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), το “Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον” (του 1930 - αναφέρεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), το “The Hurt Locker” (του 2008 – αναφέρεται στον Πόλεμο του Ιράκ) και το “Platoon” (του 1986 – αναφέρεται στον Πόλεμο του Βιετνάμ). Επίσης, σε αυτές τις ταινίες βλέπουμε πιο συχνά τον άνθρωπο έναντι του "Συστήματος" παρά κάτι άλλο. Άλλες ταινίες για τον πόλεμο, όπως το “The Rough Riders” (1997 - αναφέρεται στον αμερικανομεξικάνικο πόλεμο), έρχονται πιο κοντά στο είδος western. Οι ταινίες για τους Ναπολεόντειους Πολέμους εντάσσονται πιο πολύ στα "ρομάντζα για τις κυρίες". Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων των αρχών του 1800, ο «Πόλεμος και η Ειρήνη» (του 1956) είναι πιο πολύ μια ιστορία για έναν πνευματικό αγώνα ενός ανθρώπου στο πλαίσιο της κατάκτησης της Μόσχας από τον Ναπολέοντα, παρά κάτι άλλο.

Οι War Movies που νομίζω ότι είναι εξαιρετικές είναι οι: “The Longest Day” (1962), “The Victors” (1960), “Das Boot” / «Υποβρύχιο U-96: Επιστροφή στην Κόλαση» (1981), “Downfall” / «Η Πτώση» (2004), “Mrs. Miniver” (1942), “Dunkirk” (2017) και “Waterloo Bridge” (1940). Η τελευταία ταινία αποτελεί εκτεταμένη αναδρομή στο Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ξεκινάει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό που αισθάνομαι ότι κάνει αυτές τις ταινίες τις καλύτερες του είδους, είναι ότι η ηθική διατηρείται στο background της ιστορίας και βλέπουμε ανθρώπους να συμπεριφέρονται με ανδρεία υπό πίεση ή τουλάχιστον βλέπουμε τι ελπίζουμε να κάνουν οι άνθρωποι όταν είναι υπό πίεση. Η «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» / “Thin Red Line” (1998) είναι ένα ξεχασμένο αριστούργημα. Έχοντας υπηρετήσει στο στρατό σε διάφορες ηγετικές θέσεις, ανακάλυψα πόσο συμπάθησα τον Διοικητή του Τάγματος (που τον υποδύθηκε ο Nick Nolte) στον αγώνα του με έναν προβληματικό κατώτερό του.

Υπάρχουν τέσσερις τύποι πολεμικών ταινιών:

Ο γενναίος Άγγλος και ο γενναίος Γερμανός εχθρός τους: Αυτές οι ταινίες έχουν μια αίσθηση νοσταλγίας γι’ αυτούς τους δύο αντιπάλους. Συχνά λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ατλαντικού, όπως το “The Cruel Sea” (1953) και το “In Which We Serve” (1942), καθώς και το «Βυθίσατε το Bismarck!» (1960). Ταινίες για τη Μάχη της Βρετανίας εντάσσονται επίσης σε αυτή την κατηγορία. Αυτές οι ταινίες είναι σαν εκσυγχρονισμένες, φανταστικές κονταρομαχίες μεταξύ θωρακισμένων ιπποτών της παλιάς εποχής. Οι μαζικοί βιασμοί των μπολσεβίκων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κρύβονται και οι καρβουνιασμένοι σωροί των πτωμάτων στις ερειπωμένες πόλεις της Κεντρικής Ευρώπης, μακριά από τις μπροστινές γραμμές, δεν φαίνονται ποτέ. Το ηθικό δίλημμα εξακολουθεί να υπάρχει. Παραδείγματος χάριν, ο διοικητής του στόλου του Βυθίσατε το Βίσμαρκ, Günther Lutjens (Karel Štěpánek), είναι αντιμέτωπος με ένα υπερβολικά μεγάλο ηθικό δίλημμα, αλλά δίνει μια σπουδαία ομιλία πριν από τη μάχη στο πλήρωμα του διαλυμένου του πλοίου (γενναίος Γερμανός εχθρός):

«Εν τω μεταξύ, επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι τα όπλα μας δεν έχουν υποστεί ζημιά. Αυτό εξακολουθεί να είναι το πιο ισχυρό πλοίο. Έχω στο χέρι μου ένα μήνυμα, απευθυνόμενο σε όλο το πλήρωμα. "Όλη η Γερμανία είναι στο πλευρό σας. Η ανδρεία σας αποτελεί έμπνευση για το λαό μας. Θα κερδίσετε για πάντα μία θέση τιμής στην ιστορία του Τρίτου Ράιχ". Αυτό το μήνυμα υπογράφεται από τον Führer».

Αυτές οι ταινίες κοιτάζουν προς τα πίσω. Είναι οι άντρες από ατσάλι του Οράτιου Νέλσον (του Βρετανού ναύαρχου που από τα επιτεύγματά του κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων ονομάστηκε "θρύλος των θαλασσών"), που συμπεριφέρονται θαρραλέα σε μάχες του εικοστού αιώνα. Αλλά αυτοί οι γενναίοι άντρες εξυπηρετούν μια καταδικασμένη αυτοκρατορία που μπήκε στον πόλεμο.

Οι άλλες τρεις κατηγορίες είναι:

Ο Πόλεμος του Ειρηνικού: Αρχικά, αυτές οι ταινίες ήταν φτηνές ταινίες (αμερικανικής) προπαγάνδας. Το “Bataan” (1943) είναι η καλύτερη ταινία αυτού του είδους. Αργότερα, οι πολεμικές ταινίες του Πολέμου στον Ειρηνικό απέκτησαν πολύ περισσότερους ιαπωνικούς χαρακτήρες. Η καλύτερη από αυτές είναι το “Γράμματα από το Iwo Jima” (2006).

Το Ευρωπαϊκό Θέατρο των Επιχειρήσεων: Αυτές είναι συνήθως ηθικά παιχνίδια με τον Χίτλερ, τους Ναζί και τους Γερμανούς που απεικονίζονται ως ο διάβολος. Αυτές οι ταινίες είναι απελπιστικά μονόπλευρες. Οι πιλότοι των βομβαρδιστικών είναι γενναίοι, αλλά κανείς δεν δίνει μια δεκάρα για τους Γερμανούς που βομβαρδίζονται. Εδώ οι άμαχοι περιφρονούνται. Οι ναζί επίσης απεικονίζονται όπως οι κακοί των κόμικ. Στις πολεμικές ταινίες, τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδανικά δεν μελετώνται ποτέ σοβαρά. Όλα τα "cool kids" μισούν τους ναζί, όπως στην «Καζαμπλάνκα» (1942). Στο “Enemy at the Gates” (2001), οι σκηνοθέτες τονίζουν ασταμάτητα το στοιχείο "οι σατανικοί Γερμανοί" στην ιστορία της Μάχης του Στάλινγκραντ τόσο άσχημα που χαλάει μια ταινία που διαφορετικά θα ήταν εξαιρετική.

Οι ταινίες Ολοκαυτώματος: Υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες για το Ολοκαύτωμα. Από αυτές έχω παρακολουθήσει μόνο μία, και θα πούμε για αυτή αργότερα. Η ηθική αυτών των ταινιών μεταδίδεται στο κοινό με την σέσουλα.

Οι War Movies του Spielberg

Ο σημαντικότερος δημιουργός πολεμικών ταινιών σήμερα είναι ο Steven Spielberg. Ενώ υπάρχουν πολλές πολεμικές ταινίες που είναι κατά κάποιον τρόπο καλύτερες από του Spielberg, οι δικές του είναι οι πιο σημαντικές γιατί η ηθικοποίησή τους είναι τόσο αποτελεσματικά συσκευασμένη. Επιπλέον, η εβραϊκή μεταπολιτική ατζέντα κρύβεται τόσο επιδέξια που κανείς δεν αντιλαμβάνεται την πλύση εγκεφάλου που περιέχουν. Οι πολεμικές ταινίες του Spielberg περιλαμβάνουν τις εξής:

"1941" (1979)

"Η Αυτοκρατορία του Ήλιου" (1987)

"Η Λίστα του Schindler" (1993)

"Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν" (1998)

Έπειτα, υπάρχουν οι ταινίες δράσης-περιπέτειες που χαρακτηρίζουν τους Ναζί, τους Άραβες και τους Γάλλους του Vichy ως καρτούν, αντισημίτες κακοποιούς που υπάρχουν αποκλειστικά για να τεμαχιστούν, να λιώσουν από υπερφυσικές δυνάμεις, να πυροβοληθούν ή να εξολοθρευθούν με κάποια άλλη θεαματική μορφή θανάτου. Αυτές είναι:

"Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού" (1981)

"Ο Ιντιάνα Τζόουνς και η Τελευταία Σταυροφορία" (1989)

Σε μια κλίμακα από το 1 έως το 10, με το 10 να είναι το υψηλότερο, η Αυτοκρατορία του Ήλιου εκτιμάται κάπου γύρω στο 4 και δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε. Η επόμενη πιο σημαντική από τις πολεμικές ταινίες του Spielberg είναι το "1941". Υπάρχει ένα κομμάτι εβραϊκής άποψης για τον πόλεμο εδώ. Πρόκειται για μια χοντροκομμένη κωμωδία στα πρότυπα του "Animal House" (1978). Και στις δύο ταινίες πρωταγωνιστεί ο John Belushi. Σε αυτήν την ταινία, η ιαπωνική απειλή υποβαθμίζεται και όσοι αντιστέκονται στην φυλετική ενσωμάτωση χλευάζονται. Αυτή είναι κωμωδία που προφανώς υποστηρίζει τους εβραικούς στόχους, τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου όσο και μετά. Οι Εβραίοι (της Αμερικής) δεν ενδιαφέρονται για κανέναν εχθρό της Αμερικής, ενδιαφέρονται για τους εχθρούς των Εβραίων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία και η Ιταλία δεν αποτελούσαν απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες όπως αποτελούσε η Ιαπωνία, αλλά αποτελούσαν απειλή για τον Παγκόσμιο Εβραϊσμό.

Η Λίστα του Schindler είναι η απόλυτη ταινία πολέμου του είδους του Ολοκαυτώματος. Και είναι η μόνη ταινία του Ολοκαυτώματος που παρακολούθησα. Η υπόθεση έχει ως εξής:

Οι Εβραίοι μετακινούνται στο γκέτο της Κρακοβίας. Γνωρίζουμε τους κύριους χαρακτήρες. Ο Όσκαρ Σίντλερ (Liam Neeson) παίρνει τους Εβραίους στο γκέτο για να επενδύσει στην επιχείρησή του. Τα SS μετακινούνται, κατασκευάζουν στρατόπεδο συγκέντρωσης για εργάτες και στη συνέχεια εκκαθαρίζουν το γκέτο στην Κρακοβία. Το εργοστάσιο του Schindler γίνεται καταφύγιο για τους Εβραίους. Η κορύφωση της ταινίας συμβαίνει όταν μια αμαξοστοιχία που μεταφέρει γυναίκες και παιδιά Εβραίων αποστέλλεται τυχαία στο Άουσβιτς και ο Σίντλερ τους σώζει. Οι Σοβιετικοί φτάνουν και απελευθερώνουν τους Εβραίους. Ο Σίντλερ ανακηρύσσεται "δίκαιος μεταξύ των εθνών".

Στην Λίστα του Schindler έχει ενδιαφέρον που βλέπουμε πώς εξελίχθηκαν οι εβραϊκές πολιτιστικές εορτές όπως το Πάσχα και το Purim. Αυτές οι εορτές δεν αφορούν τόσο ένα μήνυμα από κάποιον συγκεκριμένο θεό ή έχουν κάποιο άλλο πνευματικό θέμα. Περισσότερο εξυμνούν τις συγκρούσεις μεταξύ Εβραίων-εθνικών. Η θρησκευτική πλευρά του Ολοκαυτώματος είναι εμφανής ακόμα και στην αρχική σκηνή. Ο Σπήλμπεργκ δείχνει ένα εβραϊκό τελετουργικό της σύγχρονης εποχής έγχρωμο και στη συνέχεια κάνει ένα άλμα πίσω στους Εβραίους που τοποθετούνται στο γκέτο της Κρακοβίας ασπρόμαυρο. Η Λίστα του Schindler είναι έτσι το βιβλίο της Εσθήρ και το βιβλίο της Εξόδου από την Αίγυπτο, ανασκευασμένα στην Ανατολική Ευρώπη του 1940. Είναι έργο μάλλον θρησκευτικό και όχι ιστορικό.

Η σκηνή που απεικονίζει τη νύχτα της εκκαθάρισης του γκέτο είναι αυτή που το αποτυπώνει αυτό περισσότερο. Σε αυτήν, μετά την εκκαθάριση των κτιρίων από όσους Εβραίους συνεργάστηκαν, Γερμανοί στρατιώτες με στηθοσκόπια ακούνε τους τοίχους των κτιρίων για να εντοπίσουν κρυμμένους Εβραίους. Υπάρχει ένας Εβραίος που φαίνεται να κρύβεται κάτω από ένα κρεβάτι, υπάρχουν Εβραίοι σε ψεύτικες ντουλάπες και κρυμμένους θαλάμους - αλλά όλοι σκοτώνονται, ενώ η κλασική γερμανική μουσική του πιάνο παίζει στο παρασκήνιο. Η ιστορία του "καταπιούμενου διαμαντιού" και η ιστορία " κρυμμένου παιδιού στο τζάκι" είναι εδώ.

Τέλος, η Λίστα του Schindler δεν εξετάζει γιατί συνέβη το Ολοκαύτωμα. Πράγματι, καμία από τις mainstream ταινίες που προβάλλονται ως «μάθημα για το Ολοκαύτωμα» ποτέ δεν προσθέτει κάποια γνώση για αυτό το θέμα. Ένα παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο οι σεναριογράφοι έγραψαν την ομιλία του Hauptsturmführer Amon Göth (Ralph Fiennes) στους άντρες του λίγο πριν εκκαθαρίσουν τους Εβραίους της Κρακοβίας:

"Σήμερα γράφουμε ιστορία. Θα μας θυμούνται για αυτό που θα κάνουμε σήμερα. Μετά από χρόνια οι νέοι θα ρωτούν με απορία για αυτήν την ημέρα. Σήμερα γράφουμε ιστορία και είστε μέρος αυτής της ιστορίας. Πριν από εξακόσια χρόνια, όταν αλλού απέδιδαν την ευθύνη για τον Μαύρο Θάνατο, ο Καζιμίρ ο Μέγας, ο λεγόμενος, είπε στους Εβραίους ότι μπορούσαν να έρθουν στην Κρακοβία. Ήρθαν. Έφεραν τα υπάρχοντά τους στην πόλη. Εγκαταστάθηκαν. Προόδευσαν. Πέτυχαν στις επιχειρήσεις, την επιστήμη, την εκπαίδευση, τις τέχνες. Ήρθαν με τίποτα. Και άνθισαν. Για έξι αιώνες υπήρξε μια εβραϊκή Κρακοβία. Απόψε, εκείνοι οι έξι αιώνες θα είναι μία φήμη. Δεν συνέβη ποτέ. Σήμερα γράφουμε ιστορία".

Σε κάποιον θα μπορούσε να δημιουργηθεί η εξής απορία: «Εάν οι Εβραίοι είχαν κάνει τόσο μεγάλα επιτεύγματα στις επιχειρήσεις, την επιστήμη, την τέχνη και ούτω καθεξής, γιατί να τους πυροβολούν;» Η Λίστα του Schindler δεν μας το εξηγεί. Όπως με όλες τις ταινίες πολέμου, η ηθικοπλαστική αφήγηση ξεκινά με τους Ναζί να είναι ήδη στην εξουσία και τους Εβραίους και τους άλλους αντιπάλους τους να διώκονται. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στις κομμουνιστικές επαναστάσεις που έλαβαν χώρα σε ολόκληρη την Ευρώπη μετά τον Α΄  Παγκόσμιο Πόλεμο τις οποίες εν πολλοίς καθοδηγούσαν άτομα εβραϊκής καταγωγής, ούτε για τη μπολσεβίκικη επίθεση στην Πολωνία μεταξύ 1919 και 1921, για την κακομεταχείριση των Γερμανών στην Ανατολική Ευρώπη μετά τον πόλεμο, για τον υπερπληθωρισμό που δημιουργήθηκε εν μέρει από Εβραίους που βρίσκονταν στο Υπουργείο Οικονομικών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ή οποιοδήποτε άλλο παράγοντα που έκαναν τους Ναζί να φαντάζουν μια καλή επιλογή για τους Γερμανούς ψηφοφόρους. Δεν υπάρχει επίσης συζήτηση για τις τεράστιες εντάσεις μεταξύ Πολωνών και Εβραίων. Όταν η Πολωνία ήταν μέρος της ρωσικής αυτοκρατορίας, δόθηκε από τους Τσάρους σε μια εβραϊκή εμπορική τάξη που εκμεταλλεύτηκε τον πληθυσμό.

Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν

Η πιο σημαντική ταινία πολέμου του Spielberg, ωστόσο, είναι το “Saving Private Ryan”. Όταν η ταινία βγήκε για πρώτη φορά, αποθεώθηκε από κριτικούς και θεατές. Θεωρείται ρεαλιστική, ωμή και πατριωτική. Ένα μεγάλο μέρος της αίσθησης της ταινίας επηρεάζεται από το έργο του pop-ιστορικού της δεκαετίας του 1990, Stephen E. Ambrose, ο οποίος ήταν τότε στο απόγειο της καριέρας του και της φήμης του. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, ο Ambrose δημοσίευσε μια σειρά bestselling βιβλίων, μεταξύ των οποίων ήταν τα “D-Day”, “Band of Brothers” και “Citizen Soldiers” (το καλύτερο). Αυτά τα βιβλία απεικόνιζαν τους Αμερικανούς ως κάτι σαν πλαστικούς ημίθεους που αγωνίζονταν για έναν δίκαιο σκοπό. Ο Ambrose ήταν ο ιστορικός σύμβουλος της ταινίας.

Επειδή τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν ήδη σχολιάσει αυτή την ταινία, κάποια από αυτά που γράφω είναι μια ανασυγκρότηση ιδεών άλλων που αναμειγνύονται με τις δικές μου. Η υπόθεση έχει ως εξής:

Σκηνή στην Παραλία Όμαχα. Ο Αρχηγός του Στρατού παραγγέλλει ότι ο στρατιώτης Ryan πρέπει να απομακρυνθεί από το μέτωπο αφού ανακαλύφθηκε ότι όλοι οι αδελφοί του Ryan έχουν σκοτωθεί σε μάχες. Ο λοχαγός Μίλερ συγκεντρώνει την ομάδα του για να σώσει τον στρατιώτη Ράιαν. Η ομάδα του λοχαγού Μίλερ επιτίθεται σε ένα πολυβολείο. Οι Αμερικανοί παίρνουν έναν Γερμανό ως αιχμάλωτο, αλλά τον απελευθερώνουν. Αυτό το συμβάν δημιουργεί άλλα δεδομένα στην υπόθεση. Η ομάδα του λοχαγού Μίλερ βρίσκει τον Ράιαν. Ο Ryan αρνείται να απομακρυνθεί από την πρώτη γραμμή, φέρνοντας στο προσκήνιο την τελική μάχη. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μάχης, τα περισσότερα μέλη της ομάδας σκοτώνονται. Ο λοχαγός Μίλερ σκοτώνεται από τον αιχμάλωτο Γερμανό που είχαν αφήσει. Η κύρια δύναμη του Αμερικανικού Στρατού φτάνει από την παραλία της Νορμανδίας την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή και ο στρατιώτης Ryan τελικά σώζεται. Ο «δειλός» στρατιώτης Upham σκοτώνει τον Γερμανό αιχμάλωτο που είχαν σώσει νωρίτερα στο πολυβολείο.

Πέρα από τις πολλές ανακρίβειες που υπάρχουν σε αυτή την ταινία, (όπως για παράδειγμα, οι εντολές για την "διάσωση" του στρατιώτη Ryan δεν θα δίνονταν με τον τρόπο που παρουσιάζει η ταινία), η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν είναι μια αποθέωση του πολέμου και όχι το αντίθετο, όπως θα υπέθετε κάποιος. Υπάρχει και σχετικά με αυτό ένα άρθρο του Counter-Currents, όπου επισημαίνεται κάτι που κανείς δεν βλέπει στην πρώτη προβολή - δηλαδή, ότι η ταινία ενθαρρύνει τα εγκλήματα πολέμου. Αυτό αναφέρεται σε σκηνές που απεικονίζουν τον ξυλοδαρμό ή τον βασανισμό άοπλων αιχμαλώτων πολέμου, καθώς και τον πυροβολισμό εναντίον εχθρικών στρατιωτών οι οποίοι έχουν ήδη παραδοθεί.

Η ταινία δαιμονοποιεί και αποκτηνώνει τους Γερμανούς στρατιώτες με διάφορα τεχνάσματα. Οι Γερμανοί πυροβολούνται σαν στόχοι και δεν δείχνουν να αισθάνονται ή να εκφράζουν πόνο. Οι θάνατοι τους εμφανίζονται σε απόσταση, ή μέσω καπνών και θολότητας. Οι Γερμανοί τρέχουν σαν τους αρουραίους σε μια τάφρο, παραδίδονται γρήγορα και τρέμουν από το φόβο. Όταν φαίνονται πολύ κοντά, απεικονίζονται ως σκληροπρόσωποι άντρες. (Ο Γερμανός που αιχμαλωτίζεται και εκτελείται στο τέλος, παρουσιάζεται επίτηδες χωρίς κράνος για να φαίνεται το ξυρισμένο του κεφάλι και να θυμίζει skinhead).

Η ομάδα του λοχαγού Μίλερ

Λοχαγός Miller (Tom Hanks): Η ονομασία "Miller" είναι σημαντική, καθώς θα μπορούσε να είναι WASP ή γερμανικής προέλευσης, ή κάποιος συνδυασμός των δύο. Είναι επίσης από την Πενσυλβάνια ένας τόπος όπου οι WASPs και οι Γερμανοί είναι πολύ αναμειγμένοι. Αυτό είναι επίσης το μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών που είναι το πιο ιδεολογικά μετριοπαθές. Έτσι ο λοχαγός Μίλερ αντιπροσωπεύει τη Μέση Αμερική.

Λοχίας Horvath (Tom Sizemore): Χρησιμεύει ως υπαξιωματικός για να προσφέρει ρεαλισμό. Ο θάνατος του επιδεινώνει τη συναισθηματική ένταση.

Στρατιώτης Jackson (Barry Pepper): Ο Τζάκσον είναι ένας Αμερικάνος από τα Απαλάχια που ξέρει απ’ έξω στίχους της Αγίας Γραφής και τους μεταχειρίζεται την ώρα της μάχης (ο τύπος είναι από τους αγαπημένους μου - υπάρχει ως gif στα δεξιά του ΚΟ!!!). Δεν είναι κάποιος ιδεολόγος και πιστεύει στην αποστολή. Ο θάνατός του επίσης επιδρά στην συναισθηματική ένταση.

Στρατιώτης Caparzo (Vin Diesel): Αντιπροσωπεύει περιττό συναισθηματισμό και ο θάνατος του ενισχύει την ένταση.

Tech 4 / στρατιώτης τεχνικού Wade (Giovanni Ribisi): Ως ιατρός, η παρουσία του επιτρέπει στους θεατές να δουν τους τρομερά τραυματίες στην παραλία Omaha. Παρόλο που είναι άοπλος λόγω του ρόλου του, ο Wade παίρνει περίεργο ρόλο στην επίθεση στο πολυβολείο. Ο αγωνιώδης θάνατός του αναισθητοποιεί το κοινό στο γεγονός ότι, στη συνέχεια, η ομάδα βασανίζει έναν αιχμάλωτο πολέμου και του αρνείται το νερό, παρόλο που κάνει σκληρή δουλειά και σχεδόν τον σκοτώνουν εν ψυχρώ.

Στρατιώτης Reiben (Edward Burns): Είναι από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και πιθανόν είναι Εβραίος. Πιστεύει στην αποστολή και είναι πολύ πρόθυμος να σκοτώσει τον Γερμανό αιχμάλωτο πολέμου.

Tech 5 στρατιώτης τεχνικού Upham (Jeremy Davies): Ο Upham έχει στην στολή του ραμμένο το σήμα του 29ου Τμήματος Πεζικού - μια μονάδα που τόσο τότε όσο και τώρα αποτελεί μέρος της Εθνικής Φρουράς της Βιρτζίνια. Ωστόσο, το όνομα Upham στην Αμερική προέρχεται από τους Πουριτανούς Yankees της Νέας Αγγλίας. Ένας από τους πρώτους πολιτικούς ηγέτες του Wisconsin ήταν ο Don Alonzo Upham, γεννημένος στο Βερμόντ. Ενώ ο Tec 5 Upham δεν είναι πεζικάριος, βρισκόταν στην παραλία Omaha, όπως φανερώνεται από το γερμανικό κράνος που έχει ως τρόπαιο. Προέρχεται από την ανώτερη τάξη, είναι ειδικευμένος και ξέρει αρκετές γλώσσες.

Στρατιώτης Mellish (Adam Goldberg): Είναι Εβραίος και είναι το δηλώνει ανοιχτά. Ο θάνατός του αποτελεί ένα μεταπολιτικό μήνυμα της ταινίας.

Ο θάνατος του στρατιώτη Mellish

Η ταινία είναι μοναδική στο γεγονός ότι η μεγάλη μάχη λαμβάνει χώρα στην αρχή της ταινίας, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο διαφορετικό: η κορύφωσή της μετατοπίζεται. Θα σκεφτόταν κανείς ότι η κορύφωση της ταινίας θα έρθει όταν η ομάδα του λοχαγού Μίλερ συναντήσει τον στρατιώτη Ράιαν και τον σώσει, αλλά η ομάδα συναντά τον Ράιαν σε ένα σημείο της ιστορίας όπου η ένταση συνεχίζει να αυξάνεται. Ως αποτέλεσμα, η υπόθεση απαιτεί μια ακόμη μεγάλη μάχη. Έτσι, οι δύο βασικοί χαρακτήρες - από μια μεταπολιτική εβραϊκή προοπτική - κινούνται προς την κεντρική σκηνή.

Στην πορεία προς την τελική μάχη, ο λοχαγός Miller τοποθετεί τον Mellish και τον Henderson (Maximilian Martini) σε ένα σπίτι με ένα πολυβόλο. Η δουλειά του Upham είναι να φέρνει πυρομαχικά στις διάφορες αμυντικές θέσεις. Καθώς η μάχη ξεσπά και η ταινία οδηγείται προς την κορύφωσή της, ο Mellish καταλήγει να είναι μόνος του, χωρίς πυρομαχικά, και να παλεύει μέχρι θανάτου με έναν σκληρό στρατιώτη των Waffen-SS. Αρχικά, ο Mellish φωνάζει τον Upham για βοήθεια, αλλά καθώς η πάλη γίνεται πιο έντονη, φωνάζει για βοήθεια τον Reiben - τον στρατιώτη που μπορεί να είναι Εβραίος. Εν τω μεταξύ, ο Upham δεν μπορεί να βρει το θάρρος να ανέβει τις σκάλες και να σώσει τον Mellish. Όταν η πάλη με τα μαχαίρια τελειώνει με τον Mellish νεκρό, ο Upham και ο στρατιώτης των SS κοιτάζουν ο ένας στον άλλο στις σκάλες, δεν χτυπιούνται (!) και στη συνέχεια ο καθένας τραβάει τον δρόμο του.

Δεδομένου ότι το Saving Private Ryan είναι μυθιστόρημα, ο Σπίλμπεργκ θα μπορούσε να έχει παίξει τη σκηνή με πολλούς άλλους τρόπους, αλλά επέλεξε εκείνον που έχει τον μεγαλύτερο συναισθηματικό αντίκτυπο στον εβραϊκό εθνικισμό. Ο Upham, ο Γιάνκης που γνωρίζει πολλές διαφορετικές γλώσσες και προέρχεται από άριστα εξειδικευμένες θέσεις εργασίας, δεν σώζει τον Εβραίο Mellish, αν και θα του ήταν πολύ εύκολο. Επιπλέον, αν και είναι αδέξιος τύπος, ο Upham ήταν τόσο γενναίος στρατιώτης όπως οποιοσδήποτε – αποβιβάζεται στην παραλία Omaha, ταξιδεύει με την ομάδα και δίνει πυρομαχικά ενώ γύρω του πέφτουν σφαίρες. Το θάρρος του χάνεται μόνο όταν πρέπει να σώσει έναν Εβραίο. Επιπλέον, όταν συλλαμβάνει τους Γερμανούς στο τέλος της μάχης, ο Upham πυροβολεί μόνο εκείνον τον οποίο είχε σώσει από την εν ψυχρώ εκτέλεση, ενώ οι άλλοι Γερμανοί αφήνονται να φύγουν. Έτσι, ο Upham αντιπροσωπεύει την πολιτική και κοινωνική ελίτ της Αμερικής των Yankees. Θα πυροβολήσουν έναν εχθρό που τους πρόδωσε προσωπικά, αλλά δεν ενδιαφέρονται να «σώσουν τους Εβραίους».

Ήταν η ταινία ένα πράσινο φως για τη σκληρότητα στο Ιράκ;

Το Saving Private Ryan βγήκε μέσα στο εύρος της μέσης στρατολόγησης ενός Αμερικανού στρατιώτη που υπηρέτησε στο Αφγανιστάν ή το Ιράκ, ειδικά από την εποχή της κυκλοφορίας της ταινίας μέχρι την 11^η Σεπτεμβρίου και τους επακολουθώντας πολέμους. Έτσι, νέοι άνδρες που βρίσκονταν στην υπηρεσία κατά την εισβολή στο Ιράκ είχαν σίγουρα δει όλη την ταινία και προσπάθησαν να απορροφήσουν τα "μαθήματα" από αυτήν. Ένας αξιωματικός του στρατού εκείνη την εποχή παρατήρησε ότι συχνά συζητήθηκαν τα ηθικά ζητήματα γύρω από την επίθεση του λοχαγού Μίλερ στο πολυβολείο. Το ερώτημα ήταν αν ο Μίλερ έδωσε την σωστή διαταγή για επίθεση στο πολυβολείο. Το πώς συμπεριφέρθηκαν στον κρατούμενο ή η πιο γενικευμένη εκτέλεση άοπλων Γερμανών σε όλη τη διάρκεια της ταινίας δεν συζητήθηκαν.

Ίσως είναι πιθανό τα σκάνδαλα και η σκληρότητα που έδειξαν οι Αμερικανοί στρατιώτες κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου στο Ιράκ να είναι εν μέρει το αποτέλεσμα των στρατιωτών μηνυμάτων που έλαβαν από το Saving Private Ryan. Εξετάστε το εξής: Μεταξύ του 1991 και του 1998, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξαν στρατεύματα σε πολλά μέρη. Σε αυτά τα μέρη, τα αμερικανικά στρατεύματα συμπεριφέρθηκαν καλά. Ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου συνέβη μετά την κυκλοφορία του Στρατιώτη Ryan, αλλά εκεί είχαμε κυρίως μια αεροπορική εκστρατεία και μια διεθνή διπλωματία, όχι άμεση δράση από χερσαίες δυνάμεις. Από την άλλη πλευρά, ο πόλεμος στο Ιράκ έλαβε χώρα μετά από γεγονότα που έμοιαζαν με το ξεκίνημα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: Υπήρξε μια «επίθεση» όπως το Pearl Harbor και ο Σαντάμ Χουσεΐν (τουλάχιστον όπως απεικονίστηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης) ήταν το αντίστοιχο του Χίτλερ.

Οι Αμερικανοί στο Ιράκ ήταν πολύ πιο σκληροί προς τους Ιρακινούς απ’ ό, τι προς τους Αϊτινούς ή τους Βόσνιους. Ταινίες όπως η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν, ενδεχομένως έκανε τους Ιρακινούς - οι οποίοι συχνά ήταν άμαχοι χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογία που δεν αποτελούσαν απειλή γι 'αυτούς - να φαίνονται στα μάτια των Αμερικανών στρατιωτών ως "Ναζί". Τελικά, οι Ταινίες Πολέμου είναι εξαιρετικά διασκεδαστικές, αλλά να έχετε το νου σας διότι κάποιο μήνυμα μπορεί να μεταδίδει υποσυνείδητα.

ΚΟ / από εδώ