Στο βωμό της πολιτικής ορθότητας ταινίες "βασισμένες σε αληθινά γεγονότα"

Το “Breakthrough”, που στα ελληνικά εμφανίζεται με τον τίτλο «Η Δύναμη της Πίστης», είναι μια αμερικανική χριστιανική δραματική ταινία του 2019, η οποία μάλιστα προβλήθηκε από ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι την περίοδο του Πάσχα (πράγμα λίγο σπάνιο για την ελληνική τηλεόραση). Η ταινία είναι βασισμένη στο χριστιανικό βιβλίο, “The Impossible” ("Το Αδύνατο"), το οποίο εξιστορεί την συγκλονιστική ιστορία του 14χρονου John Smith, από το Σεντ Λούις, που έπεσε  μέσα σε μια παγωμένη λίμνη τον Ιανουάριο του 2015 και ήταν κάτω από το νερό για 15 λεπτά πριν ξεκινήσουν οι προσπάθειες ανάνηψης. Αν και διασώθηκε, ήταν σε κώμα, χωρίς ελπίδες από τους γιατρούς και η οικογένειά του και κυρίως η πιστή μητέρα του Joyce Smith, κατέφυγε στην ένθερμη προσευχή, ώστε ο Θεός να κάνει το θαύμα.

 

            

Ο 14χρονος John, με καταγωγή από την Γουατεμάλα, ήταν το υιοθετημένο παιδί της οικογένειας Smith, του Brian και της Joyce. Μια χειμωνιάτική ημέρα, που έπαιζε με τους φίλους του στην επιφάνεια της λίμνης Σαιντ Λούις, ο πάγος έσπασε και ο μικρός παγιδεύτηκε για περισσότερα από 15 λεπτά μέσα στην παγωμένη λίμνη. Οι διασώστες άργησαν να τον ανασύρουν, καθώς δεν δυσκολεύονταν να τον εντοπίσουν, και αφού τον βρήκαν, τον μετέφεραν στο τοπικό νοσοκομείο, αλλά ήταν ήδη αργά. Δεν έχει σφυγμό, ούτε ανάσα και θεωρείται κλινικά νεκρός. Ο θεράπων ιατρός Δρ. Sutterer δίνει στην μητέρα του Τζόις την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσει. Εκείνη κλαίει κρατώντας τον γιο της στην αγκαλιά της, παρακαλώντας με πίστη τον Θεό (συγκεκριμένα το Άγιο Πνεύμα) να μην τον αφήσει να πεθάνει, οπότε σημειώνεται ένας αχνός σφυγμός. Ο Sutterer συνιστά τη μεταφορά του John σε ένα καλύτερα εξοπλισμένο νοσοκομείο, αναφέροντας τον Dr Garrett (Haysbert) ως ειδικό σε περιπτώσεις όπως του John. Ενώ ιατρικώς ήταν βέβαιο ότι και να ζούσε, σίγουρα θα είχε εγκεφαλική βλάβη, επιληπτικές κρίσεις και πνευμονικές λοιμώξεις, οι προβλέψεις των γιατρών δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.

             

Μια αμερικάνικη χριστιανική ταινία, με αρκετά θετικά στοιχεία, την οποία όμως δεν άφησε ήσυχη η πανταχού παρούσα πλέον, πολιτική ορθότητα.

Έτσι δύο βασικών προσώπων της ιστορίας, το χρώμα πρέπει να αλλάξει, ή μάλλον να θυσιαστεί χάριν της πολιτικής ορθότητας. 

   

     

                        Το Hollywood ΕΝΑΝΤΙΟΝ της αληθινής ιστορίας

Ο Tommy Shine, είναι ένας διασώστης με καταλυτικό ρόλο στην διάσωση του Τζον.  Όπως γράφει το βιβλίο, το οποίο έγραψε η μητέρα Joyce Smith, «κάτι στο πνεύμα του τον ώθησε να κινηθεί προς μια διαφορετική κατεύθυνση» από εκεί που έψαχνε και έτσι να εντοπίσει τον Τζον. Χρησιμοποιώντας ένα κοντάρι με ένα γάντζο στο άκρο, τρύπησε τον πάγο και βρήκε τον John. Λίγα λεπτά να καθυστερούσε προφανώς όλα θα είχαν τελειώσει. Στην ταινία ο ήρωας Tommy Shine παρουσιάζεται ως μαύρος. Τον υποδύεται ο ηθοποιός Mike Colter.

               

Ένα άλλο σημαντικό πρόσωπο στη ταινία με καταλυτικό επίσης ρόλο στην διάσωσή του ήταν ο ειδικός γιατρός Dr. Garrett. Στην ταινία εμφανίζεται μαύρος και τον υποδύεται ο Αμερικάνος ηθοποιός Dennis Haysbert.

Θα μπορούσες να... υποθέσεις ότι εκτός από το ότι δεν υπήρχε λόγος σε μία "αληθινή ιστορία" να αλλάξει το χρώμα των ανθρώπων (γιατί να μην αλλάξει και το φύλο τους, ή ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός ή η θρησκεία τους ακόμα;;), πόσο "τυχαία" είναι η επιλογή των δύο προσώπων που είναι οι κατεξοχήν ήρωες να είναι εμφανίζονται ως Αφροαμερικάνοι;

     

Εκεί όμως που η πολιτική ορθότητα «έπαιξε τα ρέστα της» ήταν στο “Fatherhood”, μια συγκινητική αμερικανική ταινία του 2021, που σχεδιαζόταν να βγει από την Sony Pictures στους κινηματογράφους, αλλά λόγω του κόβιντ προβλήθηκε από το Netflix, η οποία βασίζεται στα απομνημονεύματα “Two Kisses for Maddy: A Memoir of Loss and Love” του 2011 του Matthew Logelin.

                 

Ο Matthew Logelin είναι Αμερικανός συγγραφέας, blogger, δημόσιος ομιλητής και ιδρυτής φιλανθρωπικής οργάνωσης. Το 2011, δημοσίευσε το βιβλίο “Two Kisses for Maddy: A Memoir of Loss and Love”, («Δύο Φιλιά για την Μάντι: Απομνημονεύματα Απώλειας και Αγάπης») το οποίο έγινε best seller των New York Times. Το ιστολόγιό του, Matt, Liz and Madeline: Life and Death, All in a 27-Hour Period, λάμβανε πάνω από 40.000 επισκέψεις την ημέρα στο απόγειό του το 2008. Τόσο το ιστολόγιο όσο και τα απομνημονεύματα καταγράφουν τη θλίψη του μετά από τον απροσδόκητο θάνατο της συζύγου του, Λιζ Λόγκελιν, 27 ώρες μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού του ζευγαριού και τον αγώνα του να μεγαλώσει μόνος του το παιδί.

                

              Το Hollywood ΕΝΑΝΤΙΟΝ της αληθινής ιστορίας 

 Στην προσαρμογή των Απομνημονευμάτων στην οθόνη όλοι οι πρωταγωνιστές άλλαξαν χρώμα. Ενώ η οικογένεια Logelin είναι μια οικογένεια λευκών Αμερικάνων από την Minnetonka της Minnesota, στην ταινία όλοι εκπροσωπούνται από Αφροαμερικάνους ηθοποιούς. Στον ρόλο του πατέρα Matthew, ο Kevin Hart και στον ρόλου της μητέρας Liz, η DeWanda Wise. Σε δεκάδες κριτικές που ανέτρεξα ουδείς έδειξε να αναρωτιέται γιατί το χρώμα των ανθρώπων σε μια αληθινή ιστορία που μεταφέρεται στην οθόνη έπρεπε να αλλάξει. Όχι μόνο αυτό, αλλά η ταινία "επαινέθηκε" γιατί βοηθάει λέει, να δει ο κόσμος τους μαύρους μπαμπάδες με ένα “positive light” και γιατί προβάλλει «το πρότυπο του Αφροαμερικάνου μπαμπά που όλοι θέλουμε» (Άρα στην πραγματική ζωή δεν το έχουμε; Μήπως λένε άλλα τα στατιστικά;)
                          
               

Μάλιστα, πίσω από την παραγωγή της ταινίας ήταν η κινηματογραφική εταιρία που δημιούργησε το 2018 ο Ομπάμα και η σύζυγός του, η Higher Ground Productions. Η ταινία παρουσιάστηκε από τους ίδιους τους Ομπάμα. Είναι προφανές ότι πήραν μια συγκινητική αληθινή ιστορία μια οικογένειας λευκών και έβαλαν στην θέση τους μαύρους ηθοποιούς για να περάσουν ένα μήνυμα που δεν ήθελε να επικεντρωθεί τόσο στους μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τους το παιδί τους ή στις δυσκολίες της μονογονεϊκότητας, αλλά στην "θετική εικόνα" της μαύρης φυλής και συγκεκριμένα των μαύρων μπαμπάδων.

      

Φανταστείτε μόνο, εάν στην σπουδαία συγκινητική βιογραφική ταινία “The Pursuit of Happyness” («Το κυνήγι της Ευτυχίας»), του 2006, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα, είχαν αλλάξει τους ηθοποιούς και αντί για τον Will Smith (υποδυόταν τον Chris Gardner) και τον γιό του Jaden, είχαμε έναν κατάξανθο μπαμπά και το κατάξανθο αγοράκι του. Χαμός δεν θα είχε γίνει; Φανταστείτε επίσης πίσω από την ταινία που θα προέβαινε σε ένα τόσο αυθαίρετο και απροκάλυπτο “whitewashing” προβάλλοντας την λευκή φυλή εις βάρος της αλήθειας, να κρυβόταν εταιρεία παραγωγής του…. Τραμπ;;; Είχε ελπίδα ποτέ να κυκλοφορήσει μία τέτοια ταινία;     

ΚΟ / και από εδώ κι εδώ