Πρόβλημα για την δημοκρατία αποτελεί η τηλεόραση

«Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν θέσει υπό έλεγχο την τηλεόραση".

Κ. Popper, φιλόσοφος

- Η τηλεόραση αποτελεί ένα πρόβλημα για τη δημοκρατία. Γιατί; -

Σύμφωνα με τον Popper, η αμαρτία της τηλεόρασης έγκειται στο γεγονός ότι αυτή εισάγει στην κοινωνία τη βία.

Ο ίδιος (φωτο) παραλληλίζει την τηλεόραση με τον πόλεμο, επειδή, όπως σημειώνει, «και η πρώτη και ο δεύτερος οδηγούν στην απώλεια των κανονικών συναισθημάτων που βιώνει κάποιος σ’ έναν κόσμο καλά οργανωμένο, όπου το έγκλημα αποτελεί εξαίρεση».

Έπειτα, όσο αυξάνεται η βία στην κοινωνία, τόσο περισσότερο αναπτύσσεται ο μηχανισμός καταστολής του κράτους με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της δημοκρατίας.

«Πρέπει να καταλάβουμε - γράφει ο Popper - ότι η πολιτισμένη συμπεριφορά των ανθρώπων δεν είναι αποτέλεσμα μιας τυχαιότητας, αλλά καρπός μιας μακράς εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Σε τι συνίσταται ο πολιτισμένος τρόπος συμπεριφοράς;

Συνίσταται στον περιορισμό της βίας.

Ο πυρήνας της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν έγκειται μόνο στην εκμάθηση γεγονότων αλλά στην επίγνωση της σημασίας που έχει η εξάλειψη της βίας.

Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο έχοντας μια αποστολή: να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους.

Γι’ αυτό, η πνευματική τους εξέλιξη εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από το περιβάλλον τους.

Η τηλεόραση είναι μέρος του περιβάλλοντος των παιδιών [...] αυτή παράγει βία και την εισάγει στα σπίτια, όπου χωρίς την τηλεόραση η βία θα ήταν ανύπαρκτη».

Για τους λόγους αυτούς, ο Popper προτείνει το εξής:

Όλοι όσοι ασχολούνται με την τηλεόραση να εφοδιαστούν με μια άδεια, ένα είδος διπλώματος, που θα το αποκτούν κατόπιν εξετάσεων και το οποίο ενδεχομένως να ακυρώνεται σε περίπτωση που αυτοί καταπατούν ένα συγκεκριμένο κώδικα ηθικής.

Σε όποιον αντιτάσσει το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μια μορφή λογοκρισίας, απαντά: «Εμείς [οι τηλεθεατές] δεν μπορούμε να λογοκρίνομε, σε αντίθεση με εκείνους [τους παραγωγούς της τηλεόρασης], που μπορούν να ασκούν λογοκρισία όποτε τους αρέσει, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα».

Πράγματι, αν σκεφτούμε πόσο σκληρή και μακροχρόνια είναι η προετοιμασία ενός εκπαιδευτικού, προκειμένου να διδάξει σε μια ολιγομελή σχολική τάξη, δεν μπορεί παρά να μας προκαλεί κατάπληξη το γεγονός, ότι κάποιος μπορεί να δασκαλεύει εκατομμύρια ανθρώπους αρκεί να είναι ωραίος, λαμπερός και να «γράφει καλά» στην τηλεοπτική κάμερα!

(Από το βιβλίο "Η τηλεόραση και τα παιδιά μας " του Tito Squillaci, εκδόσεις Ακρίτας, σελ.72)