Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: Ένα όπλο των ισχυρών για το στραγγαλισμό των ασθενέστερων οικονομιών

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, δημιουργήθηκαν τον Ιούνιο του 1944 από τη Διάσκεψη του Μπρέττον Γουντς, που έγινε με σκοπό τη δημιουργία ενός διεθνούς νομισματικού και οικονομικού συστήματος, που θεωρητικά θα βοηθούσε ολόκληρο τον κόσμο να ξεπεράσει τα μειονεκτήματα του προπολεμικού συστήματος των εξωτερικών οικονομικών σχέσεων, το οποίο κατά το παρελθόν είχε οδηγήσει σε οικονομικές κρίσεις.

Όλοι πίστευαν τότε ότι οι δυο νέοι οικονομικοί οργανισμοί (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Παγκόσμια Τράπεζα) θα συνέβαλλαν στην προώθηση των σταθερών συναλλαγματικών σχέσεων και θα ενθάρρυναν την ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου, διευκολύνοντας τις διεθνείς μετακινήσεις κεφαλαίου. Γρήγορα όμως έγινε εμφανές ότι το νέο σύστημα που προωθούσαν οι δυο αυτοί διεθνείς οργανισμοί, έπληττε ανεπανόρθωτα τις φτωχές χώρες και λειτουργούσε ως όπλο των ισχυρών για το στραγγαλισμό των ασθενέστερων οικονομιών.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι μια οργάνωση 184 σήμερα κρατών, στην οποία οι χώρες-μέλη συμμετέχουν ανάλογα με την κατάσταση των οικονομικών τους μεγεθών κι έχουν δικαίωμα ψήφου ανάλογο με τους δείκτες του εθνικού τους εισοδήματος, του πληθωρισμού, των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους, κλπ.

Είναι προφανές λοιπόν, ότι τα πλούσια κράτη, ελέγχουν απόλυτα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και μέσω αυτού μπορούν να καθορίσουν τις οικονομικο-πολιτικές σχέσεις τους με τις φτωχότερες χώρες.

Θεωρητικά, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει ως σκοπό του «τη βοήθεια και την εξασφάλιση της σταθερότητας του νομίσματος και των οικονομικών μεγεθών των κρατών - μελών του, προσφέροντάς τους ταυτόχρονα οικονομική βοήθεια ώστε να ξεπερνούν τα προβλήματα ρευστότητας».

Αυτό που συμβαίνει στην πράξη είναι ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παρεμβαίνει άμεσα στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής των κρατών-μελών του.

Όταν κάποιο από τα κράτη αυτά ζητά την βοήθειά του, η οποία έχει τη μορφή δανεισμού, εκείνο απαιτεί από την κυβέρνηση του εν λόγω κράτους να ακολουθήσει τις αυστηρές υποδείξεις του, που ονομάζονται «δομικές μεταρρυθμίσεις», επιβάλλοντας μια αυστηρότατη δημοσιονομική πολιτική, που ουσιαστικό αποτελεί στυγνά και απροκάλυπτα παρέμβαση στην οικονομική διοίκηση της χώρας. Οι υποδείξεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αφορούν πάντοτε την περικοπή δημόσιων δαπανών, τη με κάθε θυσία μείωση του πληθωρισμού και την απελευθέρωση και στήριξη κάθε μορφής ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ο περιβόητος Χένρι Κίσινγκερ, σε ανύποπτο χρόνο είχε παραδεχτεί ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εφαρμόζει ίδια μέτρα και ίδια σταθμά, όσον αφορά την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν οι χώρες που πλήττονται από κρίση, χωρίς να παίρνει υπόψη του τις διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες κάθε χώρας.

Όπως είχε επισημάνει χαρακτηριστικά: «Ακόμη και σταθερές δημοκρατίες δεν ανέχονται να υποφέρουν χωρίς όρια στο όνομα της αγοράς και παίρνουν μέτρα για την εξασφάλιση της κοινωνικής προστασίας και τον έλεγχο των αγορών. Το διεθνές νομισματικό σύστημα δεν έχει ακόμη τέτοια μέσα. Ούτε έχει αντιληφθεί ότι τα χρειάζεται. Σαν τον γιατρό που έχει στη διάθεση του ένα και μόνο χάπι για κάθε πιθανή αρρώστια, έτσι και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επιβάλλει λιτότητα και υψηλά επιτόκια για να προλάβει μεγάλες εκροές κεφαλαίων και μεγάλες υποτιμήσεις, για να αποθαρρύνει τις εισαγωγές και να ενθαρρύνει τις εξαγωγές…»

ΚΟΚΚΙΝΟΣΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή : Νίκου Κανακάρη: Η Συνομωσία του Διεθνούς Τραπεζικού Συστήματος, από την ειδική έκδοση των εκδόσεων ‘ΑΓΝΩΣΤΟ’, «Νέα Παγκόσμια Τάξη»

Δείτε σχετικό βίντεο από ellinesfoitites