'Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων'

Επιτέλους! Ένα βιβλίο στα ελληνικά για τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο (1861-1865) χωρίς προκαταλήψεις και κλισέ περί ‘καλών’ Βορείων και ‘κακών’ Νοτίων..

Είναι το βιβλίο «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων» - Όλη η Αλήθεια για τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, του Dominique Venner, (Εκδόσεις ‘PATRIA’)

Το βιβλίο συνοδεύεται από το CD ‘Rebel Yell’ με τα τραγούδια που τραγούδαγε ο γενναίος στρατός του Dixie, ενώ στο τέλος του βιβλίου υπάρχει παράρτημα με πλούσιο ιστορικό υλικό, κείμενα και καταπληκτικές φωτογραφίες και καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις μαχών. Ένα must για όσους αγαπάνε το Νότο! Και μην ξεχνάτε, “South’s Gonna Do It Again!”

Μεταφέρω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Τα ξημερώματα της 12ης Απριλίου 1861 εξερράγη η πρώτη χειροβομβίδα του πολέμου της Απόσχισης. Και οι δυο πλευρές περιμένουν έναν σύντομο, έντιμο, ομαλό πόλεμο. Η σύγκρουση όμως θα διαρκέσει τέσσερα χρόνια και θα είναι η πιο αιματηρή ολόκληρης της αμερικανικής ιστορίας. Οι απώλειες θα είναι κατά ένα τρίτο μεγαλύτερες από εκείνες που υπέστησαν οι ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, 618.000 έναντι 407.000, για έναν πληθυσμό επτά φορές μικρότερο.

Το 1861, οι ΗΠΑ δεν αποτελούν ένα μόνο έθνος, αλλά δυο, τα οποία είναι εντελώς διαχωρισμένα, ο Νότος και ο Βορράς. Όλα βρίσκονται σε αντίθεση: ο πληθυσμός, οι παραδόσεις, ο πολιτισμός, το κλίμα, η οικονομία. Η ιστορία την οποία αφηγείται ο Ντομινίκ Βεννέρ, είναι εκείνη της γέννησης ενός έθνους του Νότου, και στη συνέχεια η αντίσταση του στην επίθεση του βιομηχανικού Βορρά, και τέλος της προμελετημένης δολοφονίας του.

Είναι η αληθινή ιστορία του Όσα Παίρνει ο Άνεμος. Συναντάμε ξανά τις φυτείες των λευκών μισοκοιμισμένες μέσα στις μανόλιες, τα χωράφια με το βαμβάκι και την απόλαυση της ζωής, τους εκλεπτυσμένους τζέντλεμαν και τα κορίτσια με κρινολίνο, αλλά και την κατάρα της δουλείας. Παρακολουθούμε τον Γολγοθά του Νότου: Γκέτισμπουργκ, Ατλάντα, Αππόματοξ. Η αποφασιστικότητα του Τζέφερσον Ντέιβις, η στρατιωτική ευφυΐα του στρατηγού Λη, ο ενθουσιασμός του Στόουνγουολ Τζάκσον ή του Μπορεγκάρντ, η τόλμη των παραβιαστών του αποκλεισμού, το θάρρος των επιδρομών του ιππικού, ο ηρωισμός των γυναικών του Νότου δεν θα καταφέρουν τίποτα μπροστά στην συντριπτική ανωτερότητα του Βορρά και της κατακτητικής διάθεσης του.

Ο Νότος, με λιγότερο πληθυσμό από την σημερινή Ελβετία, θα υποκύψει μπροστά στην αριθμητική υπεροχή, αλλά το δολοφονημένο του όνειρο θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές των γενναιόψυχων ανδρών.

Η ελληνική συμμετοχή! (από τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης – του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου)

Εκτός από την έμμεση εμπλοκή των Ελλήνων στον Αμερικανικό Εμφύλιο (μέσα από την παραγωγή βάμβακος) υπήρξε και μια άλλη άμεση, καθώς πολλοί συμπατριώτες μας βρέθηκαν να πολεμούν στις γραμμές και των δυο αντιπάλων. Θα αναφερθούμε σε αυτούς που πολέμησαν με την πλευρά του Νότου.

Στις τάξεις του 10ου Συντάγματος Πεζικού της Λουιζιάνα επτά μέλη του δήλωσαν τόπο καταγωγής τους την Ελλάδα. Η διαδρομή που τους οδήγησε εκεί, μεγάλη και μακρινή. Προέρχονταν από το το περίφημο Βασιλικό Μακεδονικό Σύνταγμα του Κράτους των Δύο Σικελιών.

Όταν αυτό το 1860 απορροφήθηκε από το νεοσύστατο ιταλικό κράτος ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Νεάπολη, νότιας καταγωγής, έστειλε με καράβια περισσότερους από 800 ανέργους πλέον στρατιώτες των Βουρβόνων στην Νέα Ορλεάνη, βλέποντας τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν στον τόπο καταγωγής του.

Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και οι επτά προαναφερθέντες συμπατριώτες μας.

Στην Νέα Ορλεάνη επίσης, που ήταν μια πόλη με περίπου το 40% των πολιτών της να αποτελείται από μετανάστες δημιουργήθηκε μια «Ευρωπαϊκή» ταξιαρχία Πολιτοφυλάκων. Αυτή αποτελείτο από λόχους που είχαν εθνική σύσταση, αντιπροσωπεύοντας τον τόπο καταγωγής των μεταναστών. Ανάμεσα τους και ένας ελληνικός λόχος με ογδόντα περίπου αξιωματικούς και οπλίτες. Στα ονόματα των αξιωματικών φιγουράρει και ένα όνομα με ένδοξη συμμετοχή στους αγώνες για την Εθνική Απελευθέρωση του ‘21, George Caratassos.

Από την δεκαετία του 1820 στην Φλόριντα, μια από τις πολιτείες του Νότου, υπάρχει μια ελληνική κοινότητα που μέχρι και σήμερα φέρει το όνομα New Smyrna. Την δημιούργησαν κάτοικοι των μικρασιατικών παραλίων αλλά και πολλές οικογένειες σφουγγαράδων της Καλύμνου, οι οποίοι είδαν την ριψοκίνδυνη τέχνη της κατάδυσης για την συλλογή σφουγγαριών να εκτιμάται ιδιαίτερα στις θάλασσες του Κόλπου του Μεξικού.

Οι κάτοικοι της πόλης αυτής όπως και όλοι οι πολίτες του Νότου, μετά το 1862 ήταν υπόχρεοι στρατιωτικής θητείας και έδωσαν και αυτοί τον επικό αγώνα του Νότου για την ανεξαρτησία και την διατάρηση του τρόπου ζωής τους, ενάντια στην αδηφάγο πολιτική αφομοίωσης του «American way of life».