Το ελληνικό gay κίνημα ζητάει ακόμη περισσότερη λογοκρισία!

Του Τηλέμαχου Χορμοβίτη (από το blog Μπλε Μήλο)

H Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ), σε χθεσινή της ανακοίνωση, μας λέει, ούτε λίγο, ούτε πολύ, πως το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης είναι πολύ "μαλακό" και ζητάει ακόμη πιο αυστηρή λογοκρισία!

Βέβαια, κάτι τέτοιο δε θα πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση αφού το εγχώριο gay κίνημα , ακολουθώντας τις διεθνείς τάσεις, έχει ταχθεί επανηλειμμένως υπέρ της ποινικοποίησης του λεγόμενου "λόγου μίσους". Την ίδια στιγμή που οι gay ακτιβιστές καυτηριάζουν, και ορθά, (διαφωνώ) την "ομοφοβική" λογοκρισία του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου (ΕΣΡ), ταυτόχρονα, ακολουθώντας δύο μέτρα και δύο σταθμά, καθαγιάζουν την "προοδευτική" φίμωση που θα επιβάλλει ο "αντιρατσιστικός" νόμος . Και ενώ θα περίμεναμε από ένα κίνημα που έχει γνωρίσει από πρώτο χέρι τί σημαίνει κρατική λογοκρισία , να υποστηρίζει με πάθος την ελευθερία του λόγου για όλους, διαπιστώνουμε πως τάσσεται υπέρ της λογοκρισίας αρκεί, βέβαια, να γίνεται για τους "ορθούς" λόγους και να εξυπηρετεί τη δικιά του ατζέντα.

Το gay κίνημα ξεκίνησε σαν ένα κίνημα κατεξοχήν αντικρατικίστικο και αντιεξουσιαστικό, ένα κίνημα που ζητούσε την ισότητα απέναντι στο νόμο, τον περιορισμό της κρατικής εξουσίας και τη διεύρυνση της ιδιωτικής σφαίρας ("έξω το κράτος από τα κρεβάτια", φώναζαν οι πρώτοι ακτιβιστές). Σταδιακά όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Τις τελευταίες δεκαετίες στη Δύση, η μεγάλη πλειοψηφία των εκπροσώπων της gay κοινότητας, επηρεασμένοι από αριστερόστροφες "πολιτικά ορθές" ιδεές, άρχισε να πιστεύει πως η κρατική εξουσία μπορεί να παρέμβει προς όφελος των ομοφυλόφιλων.Οι ομοφυλόφιλοι αναγορεύτηκαν σε άλλη μια καταπιεσμένη μειονότητα, που είχε δικαίωμα να ζητήσει από το κράτος ειδικά δικαιώματα(πχ ποινικοποίηση του "λόγου μίσους", αναγνώριση των "εγκλημάτων μίσους", νόμους εναντίον των διακρίσεων). Το κράτος δεν είναι πια ο εχθρός, αλλά ο "αγαθός πατερούλης" που η δύναμη του θα χρησιμοποιηθεί για να συντρίψει τις αντιστάσεις της "στενόμυαλης" πλειοψηφίας.

Όμως, το gay κίνημα, γοητευμένο με την προοπτική που ανοίγεται μπροστά του να χρησιμοποιήσει επιτέλους και αυτό την κρατική εξουσία για να προωθήσει και να επιβάλλει την ατζέντα του , δεν συνειδητοποιεί πως , σιγά σιγά, μοιάζει όλο και περισσότερο με τους διώκτες του. Όπως και εκείνοι, έτσι κι αυτό θέλει να χρησιμοποιήσει το κράτος για να επιβάλλει τις απόψεις του, να αλλάξει τα μυαλά όσων δεν συμφωνούν μαζί του και να τιμωρήσει όσους δεν σκέφτονται "ορθά" . Και από τις δυο πλευρές, η ίδια μισαλλοδοξία, ο ίδιος αυταρχισμός, η ίδια μη ανοχή στο διαφορετικό.

Ο gay συγγραφέας Andrew Sullivan έγραψε πριν λίγα χρόνια :

«Θέλω να ζω σε μια ελεύθερη κοινωνία πλάι σε ανθρώπους που πιστεύουν πως είμαι ένας αμαρτωλός καταδικασμένος στην κόλαση… Θα με ενδιέφερε να τους αλλάξω τη γνώμη, αλλά δεν έχω εμμονή με αυτό, και σίγουρα απεχθάνομαι την ιδέα να τους εξαναγκάσω να με αποδεχτούν. Με ενδιαφέρει απλά η κυβέρνηση να με αντιμετωπίζει όπως αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες …Το να επιβάλω σε κάποιον να με αποδεχτεί, καταπατά την ελευθερία του, και κατά την άποψη μου, το gay κίνημα θα έπρεπε πάντα να έχει σαν στόχο τη διεύρυνση της ελευθερίας για όλους-ακόμη και για τους πιο μισαλλόδοξους»

Τί κρίμα που το επίσημο gay κίνημα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δεν τιμάει την ιστορία του και δεν φαίνεται να δίνει ιδιαίτερη σημασία σε τέτοια κηρύγματα καθολικής ελευθερίας!

Πηγή: Μπλε Μήλο