Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Pascal Bruckner, «Η Τυραννία της Μεταμέλειας», (2006), ένα δοκίμιο στον δυτικό μαζοχισμό.
Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό βιβλίο ο Γάλλος μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, γνωστός για τα «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα», μιλάει έξω από τα δόντια για την ιδεολογική αυτοκτονία της Δύσης, η οποία παραδίδεται στην εαυτοφοβία, στην άκριτη αποδοχή του τριτοκοσμισμού και του ισλαμισμού λόγω της έλλειψης πίστης στον εαυτό της, στην ιστορία και στον πολιτισμό της και λόγω του ιδεολογήματος της μαξιμαλιστικής πολυπολιτισμικότητας. Το καινούργιο φάντασμα που απλώθηκε πάνω απ’την Ευρώπη, κατά τον Μπρυκνέρ είναι το φάντασμα της απόλυτης ενοχής.
Επικριτικός στον πολυπολιτισμό αλλά και στις θρησκείες, ο Μπρυκνέρ, υπερασπίζεται το δικαίωμα «να απεχθανόμαστε τις θρησκείες στο σύνολό τους, να τις κρίνουμε ως ψευδολόγες, οπισθοδρομικές, αποβλακωτικές». Ενώ όμως μπορούμε να γελοιοποιούμε καθημερινά τις θρησκείες και ιδιαίτερα τον χριστιανισμό, φτάνοντας ακόμα και στα όρια της αισχρότητας, «δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να γελάσουμε με το Ισλάμ, αλλιώς θα μας κατηγορήσουν για ρατσισμό».
Η γνώμη μου όμως είναι ότι : Ο εξευτελισμός, η περιΰβριση και η χυδαιοποίηση (οποιωνδήποτε) θρησκευτικών συμβόλων και προσώπων - πολλές φορές με τον πιο αισχρό και αηδιαστικό τρόπο - δεν είναι δείγμα «πολιτισμού». Αλλά βαρβαρότητας και ξεπεσμού. Αυτή δε η όψιμη μανία αποχριστιανοποίησης, αποϊεροποίησης και ισοπέδωσης των πάντων στις δυτικές κοινωνίες (και στην δική μας) είναι μία ασθένεια της Ευρώπης (που προφανώς, εντάσσεται σε αυτήν την έξαρση εαυτοφοβίας που αναφέρει ο συγγραφέας) και αφήνει άθελά της (;) ένα κενό (πολιτιστικό – θρησκευτικό – ταυτότητας) που έρχεται να καλύψει με ορμή το Ισλάμ.
Για να προλάβουν την οποιαδήποτε επίκριση, οι φονταμενταλιστές κατασκεύασαν μες στα χρόνια του 70 τον όρο «ισλαμοφοβία», ως κάτι αντίστοιχο με τον όρο ξενοφοβία: αυτή η σημειολογική ασπίδα χρησιμοποιήθηκε καταρχάς εναντίον της Αμερικανίδας φεμινίστριας Κέιτ Μίλλετ, η οποία θεωρήθηκε ένοχη επειδή κάλεσε τις Ιρανές να πετάξουν τα τσαντόρ τους, και κατόπιν εναντίον του Αγγλο-Ινδού συγγραφέα Σαλμάν Ρούσντι, στα χρόνια του 90, όταν δημοσιεύτηκαν οι ‘Σατανικοί Στίχοι’ του. Η επινόηση αυτή είναι πολύ πονηρή γιατί καθιστά το Ισλάμ απρόσβλητο, κάτι που έτσι και το αγγίξεις χαρακτηρίζεσαι «ρατσιστής».
Θρεμμένοι εδώ και μισό αιώνα με τον σεβασμό της διαφορετικότητας, καλούμαστε να μην αξιολογούμε μια ξένη θρησκεία με τα δυτικά μας κριτήρια. Ο πολιτισμικός σχετικισμός μας, μας επιβάλλει να δούμε τις αξίες μας σαν απλές προκαταλήψεις, σαν δοξασίες μιας ιδιαίτερης φυλής που αποκαλείται Δύση. Έτσι η πίστη του προφήτη τυλίγεται μες στον μανδύα του απόκληρου για να αποφύγει και την παραμικρή επίθεση. Δείχνει να ξεχνάει την απίστευτη βιαιότητα του αντικληρικαλιστικού αγώνα στη Γαλλία και στην Ευρώπη, που πολύ συχνά άγγιξε τα όρια της βαρβαρότητας: εκκλησίες, ναοί και μοναστήρια κάηκαν ή ισοπεδώθηκαν, λατρευτικά αντικείμενα λεηλατήθηκαν ή εξευτελίστηκαν, εκκλησιαστικά αγαθά κατασχέθηκαν, ιερείς και επίσκοποι κρεμάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, καλόγριες βιάστηκαν. Η θηριωδία αυτών των αντιδράσεων υπήρξε κατ’ εικόνα και ομοίωση της θηριωδίας που άσκησαν για τόσους αιώνες οι Εκκλησίες σε βάρος των πληθυσμών που ήταν υποτελείς τους.
Ήταν μια μάχη άμεσου σεκταρισμού τόσο από τη μια όσο και από την άλλη πλευρά, αλλά μια μάχη που μας απελευθέρωσε από την κηδεμονία του κλήρου και εξανάγκασε τη Ρώμη και τους διάφορους προτεσταντισμούς σε συγκλονιστικές αναθεωρήσεις σχετικά με τη φιλοδοξία τους να κάνουν την κοινωνική τάξη πραγμάτων, να κυβερνούν συνειδήσεις και ψυχές. Στη Γαλλία, πατρίδα της αντικληρικαλιστικής παράδοσης, μπορούμε να γελοιοποιούμε καθημερινά τον ιουδαιο-χριστιανισμό, να κοροϊδεύουμε τον Πάπα, τον Δαλάι Λάμα, να αναπαριστούμε τον Ιησού και τους προφήτες σε όλες τις στάσεις ακόμα και στις πιο αισχρές, αλλά δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να γελάσουμε με το Ισλάμ, αλλιώς θα μας κατηγορήσουν για ρατσισμό. Γιατί δηλαδή μια θρησκεία, και μονάχα αυτή, να γλιτώνει από τη διακωμώδηση και την ειρωνεία που αποτελούν τον κανόνα για τις άλλες; Ας προσθέσουμε πως οι εβραϊκοί και οι χριστιανικοί φονταμενταλισμοί είναι το ίδιο γκροτέσκοι και πως βλέπουμε με ανησυχία τη σημερινή ρεπουμπλικανική κυβέρνηση των ΗΠΑ (σχ. ΚΟ: εννοεί επί Μπους) να φλερτάρει με την πιο σκοταδιστική και πιο καλά οργανωμένη θρησκευτική δεξιά. Αλλά εκτός από το ότι δεν ρίχνουν βόμβες στις τέσσερις γωνίες του πλανήτη, αυτοί οι φονταμενταλιστές παραμένουν μειονότητες μες στους κόλπους των θρησκειών τους, κάτω από τον έλεγχο των φιλελεύθερων ή των συντηρητικών.
Όταν μιλάμε περί ισλαμοφοβίας, συντηρούμε την πιο χονδροειδή σύγχυση ανάμεσα σε μια θρησκεία, το σύστημα μιας ιδιαίτερης πίστης, και στους πιστούς που πρόσκεινται σε αυτήν. Δηλαδή, όταν κάποιος επιτίθεται κατά του Ισλάμ, επιτίθεται κατά των μουσουλμάνων, κι όταν επιτίθεται κατά του Χριστιανισμού επιτίθεται κατά των χριστιανών. Όμως το να αμφισβητείς μια δοξασία, να απορρίπτεις ιδέες που τις θεωρείς εσφαλμένες ή επικίνδυνες, αποτελεί την ίδια τη βάση της πνευματικής ζωής. Πρέπει δηλαδή, με το ίδιο σκεπτικό, να μιλάμε περί αντικαπιταλιστικού, αντιφιλελεύθερου, αντισοσιαλιστικού, αντιμαρξιστικού ρατσισμού; Ή μήπως πρέπει να κάνουμε λόγο κι εγώ δεν ξέρω για ποια «χριστιανοφοβία»; Μέχρις αποδείξεως του εναντίου, έχουμε το απαράγραπτο δικαίωμα να απεχθανόμαστε τις θρησκείες στο σύνολό τους, να τις κρίνουμε ως ψευδολόγες, οπισθοδρομικές, αποβλακωτικές. Ή μήπως θα πρέπει να καθιερώσουμε το αμάρτημα της βλασφημίας καθώς το απαίτησε η Οργάνωση του Ισλαμικού Συνεδρίου τον χειμώνα του 2006, όταν υπέβαλε στον ΟΗΕ αίτημα να απαγορευτεί η δυσφήμηση των προφητών και να επιβληθούν αυστηρά όρια στην ελευθερία της έκφρασης στον τομέα των θρησκευτικών συμβόλων; (Σήμερα, στην Ευρώπη, το έργο του Βολταίρου, «Μωάμεθ ο Προφήτης», μια άγρια επίθεση εναντίον της υποκρισίας και του φανατισμού, γραμμένο το 1741, δεν μπορεί πια, λόγω των ισλαμιστών λογοκριτών, να ανέβει στη σκηνή δίχως αστυνομική προστασία).
Η επινόηση της ισλαμοφοβίας εξυπηρετεί ποικίλους σκοπούς: αρνείται, μόνο και μόνο για να τη νομιμοποιήσει καλύτερα, την πραγματικότητα μιας ισλαμικής επιθετικότητας στην Ευρώπη, αλλά κυρίως επιδιώκει να επιβάλει τη σιωπή στους μουσουλμάνους που τολμούν να κριτικάρουν τη θρησκεία τους, καταγγέλλουν τον φονταμενταλισμό, απαιτούν τη μεταρρύθμιση του οικογενειακού κώδικα, την ισότητα των φύλων, το δικαίωμα στην αποστασία. Πρέπει, λοιπόν, να στιγματίζουμε εκείνες τις κοπέλες που θέλουν να απαλλαγούν από τη μαντίλα και να περπατούν δίχως ντροπή, με ξέσκεπο κεφάλι, στον δρόμο, να κατακεραυνώνουμε εκείνους τους Γάλλους, τους Γερμανούς, τους Άγγλους τους καταγόμενους από το Μαγκρέμπ, την Τουρκία, την Αφρική, που διεκδικούν καταρχάς το δικαίωμα στη θρησκευτική αδιαφορία, το δικαίωμα να μην πιστεύουν στον Θεό και δεν νιώθουν αυτομάτως μουσουλμάνοι μόνο και μόνο επειδή η καταγωγή τους είναι από Μαρόκο, την Αλγερία, το Μάλι ή το Πακιστάν. Πρέπει δηλαδή να καταγγείλουμε αυτούς τους επίορκους, αυτούς τους άνομους στους ομοθρήσκους τους, να τους δείξουμε με το δάχτυλο, να τους κάνουμε να σωπάσουν, να τους χαρακτηρίσουμε διαποτισμένους από την αποικιοκρατική ιδεολογία για να μπλοκάρουμε την οποιαδήποτε αλλαγή στη γη του Ισλάμ, με τις ευλογίες των «ειδικών» που είναι δεόντως διαπιστευμένοι στα μίντια και τις δημόσιες αρχές.
Παρακολουθούμε πραγματικά την πλανητική κατασκευή ενός καινούριου εγκλήματος γνώμης, ανάλογου με αυτό που επινόησαν κάποτε στη Σοβιετική Ένωση εναντίον των εχθρών του λαού. Επιδιώκουν να εξουδετερώσουν τον τοπικό μεταρρυθμιστή που θέλει να «λαϊκοποιήσει» τη δικαιοσύνη και την παιδεία, αλλά και να κλείσουν το στόμα στους αντιφρονούντες, να μεταθέσουν το θέμα από το διανοητικό ή θεολογικό πεδίο στο ποινικό, έτσι που η οποιαδήποτε αντίρρηση, κοροϊδία ή αμφισβήτηση να υπόκειται σε δικαστική δίωξη.
Κοντολογίς, συγχέουν τον αντιμουσουλμανικό ρατσισμό -, όπως είναι, για παράδειγμα, οι επιθέσεις κατά των χώρων λατρείας -, που πράγματι ανήκει στη δικαστική δικαιοδοσία, με την ελεύθερη εξέταση του θρησκεύματος. Ενώ οι φυλετικές διακρίσεις έχουν ως αντικείμενο τα άτομα που αντιμετωπίζονται ως ένοχα επειδή είναι αυτό που είναι, Μαύροι, Άραβες, Εβραίοι, Κίτρινοι, Λευκοί, ο κριτικός λόγος έχει ως αντικείμενο τα άρθρα της πίστης, τις εξ αποκαλύψεως αλήθειες, τα αμφισβητούμενα σημεία που επιδέχονται μονίμως ερμηνείες και αλλαγές μια και τα ίδια είναι προϊόντα μιας συγκεκριμένης ιστορίας.
...........
Αυτό που αποκαλούμε πομπώδικα «αραβο-μουσουλμανική ταπείνωση», ίσως δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αλλεργία στη διαφορετικότητα, η απογοητευτική διαπίστωση πως ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου δεν ακολουθεί τα διδάγματα του Προφήτη, δεν δίνει δεκάρα γι’ αυτά, και συνεπώς πρέπει να τιμωρηθεί. Μπορούμε να κατανοήσουμε την ενόχληση ενός ευσεβούς μουσουλμάνου (ή ενός ευσεβούς χριστιανού) μέσα σε ένα περιβάλλον δίχως ευσέβεια, τη δυσφορία του μπροστά σε αφίσες που προσβάλλουν την αιδώ, μπροστά σε ήθη που έρχονται κόντρα με τις προκαταλήψεις του, μπροστά σε μια ελευθερία τόνου, συμπεριφοράς, λόγου που απέχει πολύ από τα δόγματα του μοναδικού Βιβλίου. Για όποιον αυτοθεωρείται ο μόνος θεματοφύλακας της Αλήθειας, αυτά τα έθιμα, αυτά τα πιστεύω αποτελούν μια προσβολή για τον Θεό. Εντούτοις καλύτερα να εσωτερικοποιείς την Αλήθεια και να προσβάλλεις τον Θεό, παρά να σφαγιάζεις ανθρώπους ή να τους κατηχείς με τη βία. Μπορούμε να κρίνουμε τον δυτικό τρόπο ζωής άσεμνο, να τον αποδοκιμάζουμε, να τον χλευάζουμε, να απορρίπτουμε. Όμως έτσι όπως είναι, μες στην ατέλειά του είναι αδιαπραγμάτευτος και δείχνει προτιμότερος όπως είναι τώρα παρά όπως ήταν παλιά. Δεν πρόκειται να κλείσουμε τις γυναίκες μες στο σπίτι, να καλύψουμε τα κεφάλια τους, να μακρύνουμε τις φούστες τους, να μαντρώσουμε τους ομοφυλόφιλους, να απαγορεύσουμε το αλκοόλ, να περιορίσουμε την ελευθερία της έκφρασης, να λογοκρίνουμε τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη λογοτεχνία, να κωδικοποιήσουμε την ανεκτικότητα για να μην πληγώσουμε τα άτεγκτα ήθη τέτοιων θρησκόληπτων. Ποτέ άλλοτε η ρήση του Βολταίρου: «Ας συντρίψουμε το όνειδος» (δηλαδή τον φανατισμό και τη δεισιδαιμονία) δεν ήταν τόσο επίκαιρη. Το Ισλάμ αποτελεί τμήμα του γαλλικού και ευρωπαϊκού τοπίου κι ως εκ τούτου έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας, δικαίωμα να διαθέτει τους αρμόζοντες χώρους προσευχής και να χαίρει σεβασμού. Με την προϋπόθεση πως και αυτό σέβεται τους δημοκρατικούς και κοσμικούς κανόνες, δεν απαιτεί να είναι κράτος εν κράτει, ιδιαίτερα δικαιώματα, απαγόρευση της πισίνας και της γυμναστικής για τις γυναίκες, ξεχωριστή εκπαίδευση, ποικίλα προνόμια και εύνοιες. Το καλύτερο που μπορούμε να του ευχηθούμε, προς το συμφέρον όλων μας, δεν είναι η «φοβία» ή η φιλία αλλά η καλοσυνάτη αδιαφορία σε μια αγορά πνευματικότητας, ανοιχτή σε όλες τις θρησκευτικές δοξασίες. Μακάριοι οι σκεπτικιστές, οι άπιστοι, όταν ψυχραίνουν τη δολοφονική θέρμη της πίστης!
7 σχόλια:
Ήδη, αυτό που λέει, πως καλλίτερα να "προσβάλλεις τον Θεό, παρά να σφαγιάζεις ανθρώπους ή να τους κατηχείς με τη βία", αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα χριστιανικές αξίες και προδίδει τις χριστιανικές ρίζες του δυτικού πολιτισμού σε όλο του το φάσμα, ακόμα και με την μορφή της αθεΐας.
Η ίδια η αθεΐα μόνο σε χριστιανικό περιβάλλον μπορεί να υπάρξει. Ποτέ δεν θα μπορούσε ν' αναπτυχθεί στα πλαίσια του Ισλάμ, επειδή στο Ισλάμ ο άνθρωπος δεν έχει καμιά σημασία και κανένα δικαίωμα έναντι του θεού, είναι αναλώσιμος.
Στον χριστιανισμό όμως, η ευαρέσκεια του Θεού εξαρτάται απ' την συμπεριφορά και τον σεβασμό μας προς τον πλησίον, ο οποίος είναι εικόνα Θεού, έχει αυταξία, ελευθερία βουλήσεως και την αυτεξουσιότητα να είναι ακόμα κι άθεος, αν το επιλέξει.
Πολύ ακριβές το σχόλιό σου mnk!
Η κριτική (δεν λέω γελοιοποίηση, όπως συμβαίνει στην "χριστιανική" Δύση) στο Ισλάμ - από τους εντός Ισλάμ - είναι ανύπαρκτη.
Μου έκανε εντύπωση αυτό που είπε ο Κουβεϊτιανός Ναΐφ αλ-Μουτάουα, ο δημιουργός του κόμικ «THE 99», του πρώτου με πρωταγωνιστές υπερήρωες με μουσουλμανικά ονόματα, που ελπίζει ότι με το κόμικ θα αλλάξει η στερεότυπα αρνητική εικόνα που έχει ο κόσμος για τους μουσουλμάνους..
"Εδειχνα στον δεκάχρονο γιο μου τη Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι στον υπολογιστή και μου έλεγε την άποψή του: “Μου αρέσουν τα χρώματα, είναι λίγο σκοτεινά” κτλ. Μετά του έδειξα ένα έργο καλλιγραφίας που είχαμε στον τοίχο. Ζητούσα την άποψή του και αυτός δεν απαντούσε. Οταν τον ρώτησα τι συμβαίνει, μου απάντησε: “Μπαμπά, είναι από το Κοράνι, οπότε εννοείται ότι είναι καλό”. Βλέπετε πώς περιορίζεται η ικανότητα να εκφράσεις μια άποψη;» εξηγεί ο Μουτάουα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
From HEIL GAP (or mind the GAP)
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ “EURECA” , Ο ΤΕΤΡΑΠΑΧΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ .
http://1greek.wordpress.com/2011/09/30/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%E2%80%9Ceureca%E2%80%9D-%CE%BF-%CF%84%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%83-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CE%BA/
..............................
Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΙΑΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ
http://1greek.wordpress.com/2011/09/30/%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%80/
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
επισης σε :
http://www.eglimatikotita.gr/2011/09/blog-post_8286.html
http://logia-tou-aera.blogspot.com/2011/09/blog-post_6218.html
...................
http://logia-tou-aera.blogspot.com/2011/09/blog-post_6218.html
http://www.eglimatikotita.gr/2011/09/eureca.html
H ίδια "μη άποψη" επικρατεί και στην εβραϊκή κοινωνία. Μπορεί να υποστούν κριτική οι πράξεις ή οι παραλήψεις των ραβίνων, ποτέ όμως το δόγμα και βέβαια, ποτέ μα ποτέ, ο ίδιος ο ακατονόμαστος θεός τους.
(Τρανό παράδειγμα η μπολσεβίκικη επανάσταση: Ο μεν χριστιανισμός αποδομήθηκε, διασύρθηκε, καταδιώχθηκε, πνίγηκε στο αίμα, ο δε ιουδαϊσμός δεν υπέστη την ελαχιστώτατη κριτική ή διώξη, παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία της "άθεης" ιντελιγκέντσιας ήταν εβραϊκής καταγωγής.)
Αντίθετα, ο δυτικός άνθρωπος βρίσκεται σε συνεχή αντιπαράθεση με τον Θεό του κι υποτάσσεται μόνον εάν και όταν -και στο μέτρο που- θα συνειδητοποιήση το μέγεθος της Θείας Αγάπης κι Αγαθότητας.
Είναι πραγματικά κωμικοτραγικοί όλοι αυτοί οι θιασώτες των "ανθρώπινων δικαιωμάτων", της "ανοχής", της "διαφορετικότητας" κλπ κλπ, όταν επιδεικνύουν την εμπάθεια τους προς τον χριστιανισμό. Όχι μόνο πριονίζουν το κλαδί που κάθονται, αλλά πριονίζουν το μοναδικό κλαδί στον πλανήτη, πάνω στο οποίο μπορούν να καθήσουν.
The word "Islamophobia" has been primed and is ready for use at the earliest opportunity -- applied whenever anyone dares to question the tenets of Islam, or the history of the treatment of non-Muslims under Islam. A few of the most courageous students of dhimmitude manage to escape, because they happen to be specialists in, say, Byzantine studies, or Armenian studies -- one thinks of Vanakh Dadrian, or Speros Vryonis. These are special cases. Most of those teaching about Islam are hired either by a deparment where Muslims already predominate, or where they are a powerful presence. It does not take much to silence people into submission. Why, after all, make trouble? Tenure is here, the sun is shining, who cares if these silly little unteachable students are fed propaganda --those who are worth anything should be able to arrive at the truth by themselves? Yes, who really gives a damn if the universities hire, and then churn out more, students in Islamic or MIddle Eastern studies whose views coincide so beautifully with those of the Arab League (properly modified for an American audience), or the equivalent at Al-Azhar of the Propaganda Fide office at the Vatican? Who cares, indeed//////////////////// Exposing the Islamophobes
Mothers who don’t want their daughters killed over a man’s “honor.” (Islamic teaching)
Intellectuals who value freedom of conscience and public dissent. (Islamic teaching)
Feminists who believe that women should not be made subordinate to men by a religion which openly insists that females are the intellectual and legal inferior of males. (Islamic teaching)
Anyone else who objects to a religion in which a woman’s identity is defined by her relationship to a man. (Islamic teaching)
The left-handed (Islamic teaching).
Conservatives who believe in preserving the Western heritage responsible for the civil freedom, political liberty and economic success which has attracted the flood of immigrants from Muslim nations, where such values are conspicuously lacking. (Islamic teaching)
Muslims who would like the freedom to leave Islam. (Islamic teaching)
And many more.T
τι σημαινει να εισαι Χριστιανος; εγω αυτο το καταλαβα διαβαζοντας την καινη διαθηκη οταν Ο χριστος ειπε : εγω δεν ειρθα να φερω ομονοια αλλα να χωρισω τους ανθρωπους την Μανα απο την Κορη, αυτο εγω προσωπικα το καταλαβα οτι ο Χριστιανισμος δεν ειναι μαζικη σωτηρια που θα φερει την παγκοσμια ειρηνη και αγαπη στους ανθρωπους και αυτο γιατι ο καθε ανθρωπος ειναι ξεχωριστος και εχει τις δικες του αδυναμιες την δικη του ψυχη και δεν πιστευει στον Ιησου χριστο το ιδιο, καταρχιν αν διαβασεις οτι ο Χριστοε ειπε να απαρνηθεις τον ευατο σου και ακολουθα με αν θελεις ομως σου λεει, αρα μπορει η κορη να θελει αλλα να μην θελει η μανα, μπορει να θελει ο ανδρας και να μην θελει η γυναικα γιατι σε ρωταει εσενα προσωπικα γιατι ο καθενας εχει την δικη του ψυχη, εχω καταλαβει απο τον ευατο μου διαβαζοντας την Αγια γραφη πολλα πραγματα που δεν μπορουσα να τα καταλαβω καλα πριν ως ορθοδοξη χριστιανη νομιζω οτι ο λογος του Θεου σε φωτιζειπιο πολυ απο ολα τα πατερικα θρησκευτικα βιβλια που επεξηγουν.
Δημοσίευση σχολίου