Σε συνεχή άνοδο το κόμμα του Farage, παρά την σιγή των media. UKIP: η «επιφυλακτική πλειοψηφία της Αγγλίας»

Σε άρθρο του στην εφημερίδα ‘The Telegraph’, ο Peter Oborne, αναφέρει ένα φαινόμενο της σύγχρονης βρετανικής πολιτικής σκηνής που κατά παράξενο τρόπο δεν έχει αναφερθεί εκτενώς, την άνοδο του UKIP στο να γίνει το ισχυρότερο από ποτέ τέταρτο κόμμα της χώρας.

Χωρίς να γίνει αναφορά από τα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης, το αντι-ευρωπαικό κόμμα (στην ουσία πρόκειται περί ευρωσκεπτικιστών) τώρα συνήθως παίρνει ένα 6 με 7 τοις εκατό των ψήφων στις δημοσκοπήσεις, λίγο πιο κάτω από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Όπως ο ίδιος γράφει:

Εάν ένα αριστερό κόμμα είχε φτάσει στο μέγεθος και την συνέπεια του UKIP, τα μέσα ενημέρωσης θα είχαν γοητευτεί. Όμως, λόγω της ‘ντεμοντέ’ και αποφασιστικά ‘επαρχιακής προσέγγισής’ του, έχει ουσιαστικά αγνοηθεί. Στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2004, το κόμμα κέρδισε ένα εντυπωσιακό 16 τοις εκατό των ψήφων. Αν ήταν οι Πράσινοι και οι Κομμουνιστές να είχαν κάνει αυτό το κατόρθωμα, το BBC θα είχε τρελαθεί. Αντ 'αυτού, επέλεξε να μην αναφέρει αυτό το γεγονός, ταξινομώντας ψύχραιμα το UKIP ως «άλλο».

Για την μητροπολιτική ελίτ, το κόμμα μόλις και μετά βίας υπάρχει. Αυτός είναι ο λόγος που η δημοσκόπηση του YouGov της περασμένης Κυριακής που απέδειξε ότι η στήριξη για το κόμμα Farage είχε ανέβει έως το 7 τοις εκατό – μόλις μία μονάδα πιο κάτω από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες – δεν είχε καμία κάλυψη. Αλλά η σημασία αυτής της δημοσκόπησης είναι πολύ μεγάλη. Πιστεύω ότι το UKIP είναι έτοιμο να ξεπεράσει τους Lib Dems ως τρίτο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Βρετανίας.

Πράγματι. στο BBC ενδιαφέρονται μόνο για τα δεξιά κόμματα όταν είναι αναμφισβήτητα ‘τοξικά’ - όπως είναι το BNP - ή αν μπορούν να παρουσιάζονται ως «θυμωμένα λευκά παιδιά», όπως το Κόμμα του Τσαγιού (Tea Party). Επειδή το UKIP δεν μπορεί να είναι να τεθεί σε μια από αυτές τις κατηγορίες, είναι μικρού ενδιαφέροντος για τα κέντρο-αριστερά μέσα ενημέρωσης (και το να χαρακτηρίσεις το UKIP ως "σκληρή" Δεξιά είναι λίγο δύσκολο όταν είναι κατά το ήμισυ υπέρ της νομιμοποίησης της μαριχουάνας).

Εκεί που διαφωνώ με τον Oborne είναι ο βαθμός στον οποίο το UKIP θεωρείται το Συντηρητικό Κόμμα στην εξορία. Σίγουρα κερδίζει τους περισσότερους ψηφοφόρους του από τους Συντηρητικούς, αλλά κερδίζει επίσης σημαντική στήριξη από πρώην Εργατικούς και Φιλελεύθερους Δημοκράτες, πολλοί από τους οποίους δεν συμμερίζονται την εμμονή ηγεσίας του κόμματος με την Ευρώπη ή με άλλες απόψεις.

Η απήχηση του UKIP πηγαίνει πέρα ​​από το ευρωπαϊκό ζήτημα, το οποίο δεν είναι το άμεσο θέμα για πολλούς ανθρώπους. Μάλλον έχει απήχηση σε πολλούς ανθρώπους που δεν μοιράζονται μια σειρά υποθέσεων που αποφασίζονται στο Westminster. Ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι είναι δουλειά του κράτους να επιβάλει την ισότητα και την εξάλειψη των διακρίσεων. Που δεν εγκρίνουν τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του 1960. Που πιστεύουν ότι το κράτος πρόνοιας έχει καταστρέψει το κοινωνικό κεφάλαιο και την εμπιστοσύνη, και ιδίως την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Που δεν υποστηρίζουν πλέον θετικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Που στην πραγματικότητα δεν αισθάνονται ευτυχείς για την ανάπτυξη του κράτους σε τόσους πολλούς τομείς της ιδιωτικής ζωής. Που δεν πιστεύουν ότι η μετανάστευση έχει κάνει κατ 'ανάγκη τη Βρετανία ένα καλύτερο μέρος. Και που πιστεύουν ότι το έγκλημα θα πρέπει να τιμωρείται κατάλληλα.

Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη εκλογική περιφέρεια, συμπεριλαμβανομένων πολύ μεγάλων μειονοτήτων από τους Εργατικούς και τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες ψηφοφόρους και την πλειοψηφία των Τόρις – γεγονός που θα μπορούσε κανείς να αποκαλεί το UKIP ως την επιφυλακτική πλειοψηφία της Αγγλίας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή