Ο Μέγας Σιγαστήρας

Το ‘Ιεραποστολικό Δίκτυο για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη’ (‘Israel Palestine Mission Network’ ή IPMN) μια οργάνωση της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας των ΗΠΑ απάντησε έντονα την Πέμπτη, σε μια εκστρατεία σπίλωσής της από μια μεγάλη φιλο-Ισραηλινή ομάδα που είχε στόχο να την απεικονίσει ως «αντισημιτική».

Σε απάντησή της στο ‘Εβραϊκό Συμβούλιο Δημόσιων Υποθέσεων’ (‘Jewish Council for Public Affairs’ ή JCPA), η IPMN δήλωσε:

"Ο κόσμος όπου η ισραηλινή κυβερνητική πολιτική δεν μπορεί να επικριθεί είναι ένα πράγμα που ανήκει στο παρελθόν. Υπάρχει έντονη συζήτηση μέσα στους κόλπους της εβραϊκής κοινότητας γύρω από τη στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ, και ομάδες όπως το JCPA και άλλοι είναι εκτός πραγματικότητας.

Για την ιστορία, η IPMN δεν είναι αντισημιτική οργάνωση. Αντιτάσσεται στην πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης που στηρίζει την παράνομη κατοχή και παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων σε καθημερινή βάση. Η IPMN είναι επίσης υπέρμαχος του ανοικτού διαλόγου και της συζήτησης για τα ζητήματα που εμποδίζουν μια δίκαιη ειρήνη. Η αλήθεια είναι ότι η JCPA, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (AJC) και άλλες "υπέρ του Ισραήλ" οργανώσεις δεν επιθυμούν ανοιχτή και ελεύθερη συζήτηση για τα θέματα αυτά στην Αμερική, και όταν δεν θέλουν να μιλήσουν για τα γεγονότα στο έδαφος , καταφεύγουν σε συκοφαντικές εκστρατείες".

Στην Αμερική ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του εβραϊκού λόμπι είναι η κατηγορία του «αντισημιτισμού». Οποιοσδήποτε επικρίνει τις πράξεις του Ισραήλ ή υποστηρίζει ότι οι φιλοισραηλινές ομάδες ασκούν υπερβολικά μεγάλη επιρροή στην πολιτική των ΗΠΑ για το Μεσανατολικό - μια επιρροή για την οποία η AIPAC είναι περήφανη -, έχει πολλές πιθανότητες να χαρακτηρισθεί «αντισημίτης». Μάλιστα οποιοσδήποτε διανοηθεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει ισραηλινό Λόμπι διατρέχει τον κίνδυνο να κατηγορηθεί για «αντισημιτισμό» - παρ’όλο που τα ίδια τα ισραηλινά ΜΜΕ κάνουν λόγο για το “Εβραϊκό Λόμπι” της Αμερικής. Με άλλα λόγια, το Λόμπι αφ’ ενός κομπάζει για την δύναμη και την επιρροή του και αφ’ ετέρου επιτίθεται σε όποιον εφιστά την προσοχή σε αυτά. Η τακτική είναι άκρως αποτελεσματική: Κανείς δεν θέλει να κατηγορηθεί για αντισημιτισμό.

Οι Ευρωπαίοι είναι πιο πρόθυμοι από τους Αμερικανούς να επικρίνουν την ισραηλινή πολιτική πράγμα που κάποιοι το αποδίδουν στην επανεμφάνιση του αντισημιτισμού στην Ευρώπη. «Οδηγούμαστε σιγά-σιγά στο άσχημο σημείο όπου βρισκόμασταν κατά την δεκαετία του 1930», δήλωσε ο Αμερικανός Πρεσβευτής στην Ευρωπαϊκή Ένωση στις αρχές του 2004. Μια αποτίμηση του μεγέθους του αντισημιτισμού είναι αρκετά περίπλοκη υπόθεση. Όμως ο όγκος των μαρτυριών δείχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Την άνοιξη του 2004, όταν οι μομφές για ευρωπαϊκό αντισημιτισμό ακούγονταν παντού στην Αμερική, δύο ξεχωριστές δημοσκοπήσεις της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης (για λογαριασμό της γνωστής “Αμερικανικής Ένωσης Αντι-Δυσφήμισης” – Anti Defamation League - που εδρεύει στις ΗΠΑ και του “Ερευνητικού Κέντρου Pew για τον Λαό και τον Τύπο”) βρήκαν ότι στην πραγματικότητα ο αντισημιτισμός έφθινε. Αντιθέτως, τη δεκαετία του 1930, ήταν όχι μόνο πολύ διαδεδομένος μεταξύ των Ευρωπαίων όλων των τάξεων αλλά και ευρύτερα αποδεκτός.

Κανείς δεν αρνείται ότι υπάρχει αντισημιτισμός σε κύκλους των Μουσουλμάνων της Ευρώπης, που εν μέρει πυροδοτείται από τις πράξεις του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, και εν μέρει είναι απροκάλυπτος ρατσισμός. Αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα, που έχει πολύ μικρή σχέση με το αν γενικά η Ευρώπη σήμερα μοιάζει με την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930. Κανείς δεν αρνείται επίσης ότι εξακολουθούν να υπάρχουν στην Ευρώπη κάποιοι γηγενείς άσπονδοι αντισημίτες (όπως υπάρχουν και στις ΗΠΑ). Όμως είναι ολιγάριθμοι, και οι απόψεις τους απορρίπτονται από την συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων.

Οι υπερασπιστές του Ισραήλ, όταν πιέζονται να μιλήσουν πιο συγκεκριμένα και να μην αρκούνται σε αναπόδεικτες αιτιάσεις, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι υπάρχει ένας «νέος αντισημιτισμός», τον οποίο εξισώνουν με την κριτική κατά του Ισραήλ.

Με άλλα λόγια, αν επικρίνεις την πολιτική του Ισραήλ, είσαι εξ ορισμού «αντισημίτης».

Όταν η σύνοδος της Εκκλησίας της Αγγλίας ψήφισε πρόσφατα την αποχώρησή της από την εταιρεία Caterpillar Inc.- με την αιτιολογία ότι η τελευταία παράγει τις μπουλντόζες που χρησιμοποιούν οι Ισραηλινοί για να κατεδαφίζουν σπίτια Παλαιστινίων-, ο Αρχιραβίνος διαμαρτυρήθηκε λέγοντας ότι αυτό θα είχε «δυσμενέστατες επιπτώσεις επί των... εβραιο- χριστιανικών σχέσεων στην Βρετανία». Ο δε ο Ραβίνος Τόνυ Μπέιφιλντ, επικεφαλής του κινήματος Ανασυγκρότησης, δήλωσε: «Υπάρχει το σοβαρό πρόβλημα του αντισιωνιστικού αισθήματος το οποίο τείνει προς τον αντισημιτισμό, και έχει αρχίσει να εκδηλώνεται στα λαϊκά στρώματα, ακόμη και μέσα στην ίδια την Εκκλησία». Όμως το μόνο έγκλημα της Εκκλησίας ήταν το ότι διαμαρτυρήθηκε για την πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ.

Κατηγορούνται επίσης οι επικριτές του Ισραήλ ότι τα κριτήριά τους είναι άδικα ή ότι αμφισβητούν το δικαίωμά του να υπάρχει. Αλλά και αυτές οι κατηγορίες είναι ψευδείς. Οι Δυτικοί επικριτές του Ισραήλ σχεδόν ποτέ δεν αμφισβητούν το δικαίωμά του να υπάρχει: αντιτίθενται στη συμπεριφορά του προς τους Παλαιστινίους, όπως άλλωστε αντιτίθενται ακόμη και κάποιοι Ισραηλινοί. Ούτε κρίνεται άδικα το Ισραήλ.

Η μεταχείριση των Παλαιστινίων επισύρει κριτική γιατί αντίκειται στην ευρύτατα αποδεκτή έννοια των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο Διεθνές Δίκαιο και στην Αρχή της Αυτοδιάθεσης των Εθνών. Επ’ αυτών άλλωστε, δεν είναι το Ισραήλ το μόνο κράτος που αντιμετωπίζει σκληρή κριτική.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: ΕΔΩ και από το βιβλίο των John Mearsheimer και Stephen Walt, “Το Ισραηλινό Λόμπι και η Πολιτική των ΗΠΑ”, εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ.