Η Ευαγγελική θεολογία και η Αμερικάνικη πολιτική στη Μέση Ανατολή (μέρος 1ο )

Του Stephen Sizer* / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Στις 12 Σεπτεμβρίου, μετά την τραγική είδηση ​​της δολοφονίας του Αμερικάνου πρέσβη Christopher Stevens (12 Σεπτεμβρίου 2012), μαζί με τα μέλη του προσωπικού του, στο Προξενείο των ΗΠΑ στη Βεγγάζη, η βαριά τεθλιμμένη Χίλαρι Κλίντον έκανε μια απλή ερώτηση. Μια ερώτηση που ήταν στα χείλη πολλών Αμερικανών: «Πώς ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό σε μια χώρα που βοηθήσαμε να απελευθερωθεί, σε μια πόλη που βοηθήσαμε να σωθεί από την καταστροφή», ρωτούσε ο Andrew Bacevich, στο περιοδικό Newsweek.

"Γιατί αυτή η Αραβική οργή εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών; Γιατί η απουσία της ευγνωμοσύνης σε αυτούς τους ανθρώπους που οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν να σωθούν, σε αυτές τις χώρες που οι Αμερικανοί βοήθησαν να απελευθερωθούν; Ο τρόπος με τον οποίο η υπουργός Κλίντον τοποθετεί το θέμα εγγυάται ουσιαστικά μια αυτο-ικανοποιητική, αλλά ελαττωματική απάντηση".

Το ερώτημα, υποστηρίζει, στηρίζεται σε τρεις προτάσεις που θεωρούνται "ιερές" από τους περισσότερους Αμερικανούς πολιτικούς και φορείς της χάραξης πολιτικής.

"Πρώτον: η ανθρωπότητα λαχταρά για απελευθέρωση, όπως ορίζεται από τη Δύση (που σημαίνει κατά κύριο λόγο με φιλελεύθερους και κοσμικούς όρους). Δεύτερον: στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει ανατεθεί ο ρόλος να γαλουχήσoουν και να προωθήσουν αυτή την απελευθέρωση ... Τρίτον: δεδομένου ότι οι αμερικανικές προθέσεις είναι δίκαιες και καλοήθεις (τις περισσότερες φορές) - η άσκηση της εξουσίας των ΗΠΑ σε παγκόσμια κλίμακα αξίζει σεβασμό και πρέπει να απαιτεί συμμόρφωση".

Θα ήθελα να προσθέσω μια τέταρτη πρόταση, που θεωρείται αυτονόητη, ιδίως μεταξύ των Ευαγγελικών, που, καθώς θεωρούν το Ισραήλ ως τον «εκλεκτό λαό» του Θεού, η ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ είναι συνώνυμη με τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τον από τον θεόδοτο ρόλο της.

Το πρόβλημα είναι ότι ο αραβικός κόσμος και οι μουσουλμάνοι ιδίως, όχι μόνο δεν συμμερίζονται αυτές τις προτάσεις, αλλά τις αποκηρύσσουν θεολογικά. Δεν είναι ότι δεν επιδιώκουν την πολιτική τους ελευθερία από δεσποτικούς ηγέτες και καταπιεστικές κυβερνήσεις. Η ‘Αραβική Άνοιξη’ έχει δείξει ότι πολλοί διψούν  πράγματι για ελευθερία. Το πρόβλημα είναι, παρατηρεί ο Μπάτσεβιτς, "ότι οι μουσουλμάνοι του 21^ου αιώνα δεν αποδέχονται αναγκαστικά τον ορισμό που δίνει η Αμερική του 21^ου αιώνα για την ελευθερία – έναν ορισμό που όλο και περισσότερο στερείται ηθικού περιεχομένου"

Η ελευθερία του λόγου θεωρείται ιερή και απαραβίαστη, ακόμη και αν αυτή προσβάλλει ανθρώπους άλλων θρησκειών. Ακόμα και αν η ταινία, ‘Innocence of Muslims’ ήταν πράγματι υπεύθυνη για την πυροδότηση της μουσουλμανικής οργής και την επακόλουθη βία κατά των συμφερόντων των ΗΠΑ, αυτό είναι άνευ σημασίας. Δεν είναι όμως η προώθηση της ταινίας από φονταμενταλιστές χριστιανούς και αντι-μουσουλμάνους. Αυτό που έχουμε την τάση να αγνοούμε, ενώ οι μουσουλμάνοι δεν μπορούν να ξεχάσουν, είναι το απλό γεγονός ότι για περισσότερο από 100 χρόνια, οι Χριστιανοί στις ΗΠΑ και την Ευρώπη έχουν υποστηρίξει, υπερασπιστεί, χρηματοδοτήσει και στηρίξει τις σιωνιστικές πρωτοβουλίες κατά προτίμηση, στην ανάπτυξη των σχέσεων με τον αραβικό κόσμο .

Γιατί αλλιώς, για παράδειγμα, μετά από 45 χρόνια, το Ισραήλ συνεχίζει να κατέχει εδάφη στο Λίβανο, τη Συρία και την Παλαιστίνη;

Γιατί το Ισραήλ έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει χημικά, βιολογικά και πυρηνικά όπλα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του κάθε διεθνή συνθήκη, ενώ το Ιράν απειλείται με προληπτική επίθεση για την ανάληψη πυρηνικής έρευνας; Γιατί το Ισραήλ έχει αποτελέσει το αντικείμενο ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο; Και γιατί οι ΗΠΑ άσκησαν βέτο σχεδόν σε κάθε ένα από αυτά τα ψηφίσματα; Γιατί όταν οι ΗΠΑ ήταν η πρωτοπόρος της λύσης του «δύο κρατών» για τη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης, με βάση τον κανόνα του διεθνούς δικαίου και των συνόρων του 1967, αρνήθηκε στους Παλαιστίνιους την αναγνώριση από τον ΟΗΕ;

Γιατί υπάρχει αυτή η στενή σχέση μεταξύ των Ευαγγελικών σήμερα στην Αμερική και του κράτους του Ισραήλ; Οι ρίζες αυτής της σχέσης βρίσκονται εντός της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, η οποία επέφερε ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για την Παλαιά Διαθήκη και τις σχέσεις του Θεού με τον εβραϊκό λαό. Μετά από σχεδόν 1500 χρόνια, αναδύεται μια νέα εκτίμηση του τόπου των Εβραίων μέσα στο ‘σχέδιο του Θεού’. Ας ρίξουμε μια βιαστική ματιά σε μερικά από τα άτομα και τις κινήσεις που έχουν διαμορφώσει την πολιτική συμμετοχή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.

2. Αντβεντισμός και το Τέλος του κόσμου

Στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα έλαβε χώρα μια δραματική αλλαγή στάσης από την αισιοδοξία του ‘μεταχιλιασμού’ (‘postmillennialism’ - αναφέρεται και ως ‘προοδευτικός χιλιασμός’ = η χιλιετία δηλ. τα «χίλια έτη» που αναφέρονται στο 20ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης θεωρούνται σαν μια χιλιετής περίοδος επικράτησης των χριστιανικών ιδεωδών, που θα τελειώσει με την επιστροφή του Χριστού) σε έναν βαθιά απαισιόδοξο ‘προχιλιασμό’ (‘premillennialism’ = εδώ τα χίλια έτη θα είναι κατά γράμμα χίλια χρόνια), μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αναταραχών στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Υπήρχε ο Αμερικάνικος Πόλεμος της Ανεξαρτησίας (1775 - 1784 ), η Γαλλική Επανάσταση (1789-1793) και στη συνέχεια οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι (1809-1815).

Το 1804, ο Λουδοβίκος Ναπολέων ( ή Ναπολέων Γ΄ 1808-1873, ανιψιός του Ναπολέοντα Βοναπάρτη), είχε στεφθεί αυτοκράτορας στην απρόθυμη παρουσία του Πάπα. Το 1807 σχεδίασε τη διαίρεση της Ευρώπης με τον Τσάρο της Ρωσίας και άρχισε τον αποκλεισμό του βρετανικού θαλάσσιου εμπορίου με την Ευρώπη. Δύο χρόνια αργότερα συνέλαβε τον Πάπα και προσάρτησε τα παπικά κράτη. Άρχισε τότε τη συστηματική καταστροφή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Γαλλία, την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της, εκτελώντας ιερείς και εξορίζοντας τον Πάπα από τη Ρώμη. Το 1815, ο στρατός του Ναπολέοντα είχε πολεμήσει, είχε εισβάλει και είχε υποτάξει τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, όπως την Ιταλία, την Αυστρία, την Γερμανία, την Πολωνία, τη Ρωσία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο.

Το σχέδιό του ήταν να δημιουργήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, κάθε κράτος να κυβερνάται από ένα συμβατό μονάρχη, κρατώντας για τον εαυτό του το τίτλο του «υπέρτατου Βασιλέως των Βασιλέων και Κυρίαρχου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». Πολλοί ιεροκήρυκες και σχολιαστές έθεταν το ερώτημα αν ο Ναπολέων ήταν πράγματι ο Αντίχριστος. Ο Charles Finney, το 1835 έκανε τη σκέψη ότι «αν η εκκλησία κάνει το καθήκον της κατά πάντα, η Χιλιετία μπορεί να έρθει σε αυτή τη χώρα μέσα σε τρία χρόνια». Ο William Miller (1782 – 1849) περιόρισε την επιστροφή του Χριστού μέχρι την 21^η  Μαρτίου του 1843, ενώ ο Charles Russell (ιδρυτής των Μαρτύρων του Ιεχωβά) με μεγαλύτερη σύνεση πρόβλεψε ότι ο Χριστός θα δημιουργήσει «πνευματικό του βασίλειο» στα επουράνια το 1914. Για πολλά χρόνια, τα δημοφιλή κηρύγματα του Russell που συνέδεαν τις προφητείες της Βίβλου με σύγχρονα γεγονότα είχαν αναπαραχθεί σε πάνω από 1.500 εφημερίδες στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Αυτή η θρησκευτική κερδοσκοπία υιοθετήθηκε από τον mainstream ευαγγελικαλισμό σε μεγάλο βαθμό μέσω της επιρροής του John Nelson Darby και άλλων που συνδέονται με μια σειρά από προφητικά συνέδρια στην Αγγλία και την Ιρλανδία τα έτη 1826 - 1833.

3. Ο John Nelson Darby και η άνοδος του Dispensationalism (η θεωρία των «Οικονομιών»)

Ο John Nelson Darby ήταν ένα χαρισματικό άτομο με μια δυνατή προσωπικότητα. Ήταν ένας πειστικός ομιλητής με ιεραποστολικό ζήλο έχοντας την πεποίθηση ότι ο Θεός είχε ένα ξεχωριστό σχέδιο για τον εβραϊκό λαό, ξεχωριστά από την Εκκλησία. Στις εκκλησίες που ο Darby και οι συνεργάτες του ίδρυαν, φύτευαν με τους σπόρους του premillennial Dispensationalism που με τη σειρά τους έστελναν ιεραποστόλους στην Αφρική, τις Δυτικές Ινδίες, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και, κατά ειρωνεία της τύχης, μεταξύ των Αράβων της Παλαιστίνης. Από το 1862 και μετά η ελέγχουσα επιρροή του πάνω στους Αδελφούς στη Βρετανία εξασθένισε και ο Darby περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο στη Βόρεια Αμερική, κάνοντας επτά ολόκληρα θαλάσσια ταξίδια στα επόμενα είκοσι χρόνια. Κατά τις επισκέψεις αυτές, άρχισε να έχει μια αυξανόμενη επιρροή πάνω στους ευαγγελικούς ηγέτες. Οι ιδέες του συνέβαλαν επίσης στη διαμόρφωση των αναδυόμενων ευαγγελικών Βιβλικών Σχολείων και «προφητικών» συνεδρίων τα οποία σταδιακά κυριάρχησαν τόσο στους κύκλους των Ευαγγελικών όσο και των Φονταμενταλιστών στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1875 και 1920. Για λόγους συντομίας, θα παρακάμψουμε το ρόλο των Βρετανών πολιτικών και εκκλησιαστικών ηγετών στην εμφάνιση του σιωνισμού, τις σχέσεις με τον αραβικό κόσμο και το πιο σημαντικό στη Διακήρυξη Μπάλφουρ. Αντ 'αυτού θα ήθελα να επικεντρωθούμε στο ρόλο της ευαγγελικής θεολογίας στις ΗΠΑ.

4. Η άνοδος του Dispensationalism στην Αμερική (1859-1945)

Κατά τη διάρκεια της αποικιακής περιόδου και ακόμη και πέρα ​​από τον «εμφύλιο πόλεμο» (1861-1865), ο Αμερικανικός Χριστιανισμός, ήταν ουσιαστικά μεταχιλιαστικός. Ενισχυμένος από το κίνημα Αγιότητας του Wesley, υπήρχε μια ισχυρή έμφαση στην ευαγγελισμό, την προσωπική ηθική και την ατομική ευθύνη. Ο αμερικάνικος επαναστατικός πόλεμος έδωσε ένα κίνητρο στη δημοφιλή αποκαλυπτική θεωρία και από το 1773, ο βασιλιάς Γεώργιος Γ ' άρχισε να παρουσιάζεται ως ο Αντίχριστος και ο πόλεμος μια «ιερή σταυροφορία», που θα εγκαινιάσει τη Χιλιετία.

Παράλληλα με τη Βρετανία, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα η Αμερική είδε επίσης μια έκρηξη χιλιαστικών αιρέσεων συμπεριλαμβανομένων των Shakers, των Μορμόνων και των Μιλλεριστών (οπαδών του Miller). Επηρεασμένος από την Γαλλική Επανάσταση και την καταστροφή του παπισμού στη Γαλλία, ο ιστορικός προχιλιασμός σταδιακά έγινε πιο δημοφιλής. Μεταξύ 1859 και 1872, μετά από εκτεταμένες περιοδείες τους σε όλη την Αμερική, και ενισχυμένες από τα τραύματα του Εμφυλίου Πολέμου, οι απόψεις του προχιλιαστικού dispensationalism του Darby για μια «αποτυχημένη» Εκκλησία και ένα αναβιωμένο Ισραήλ, άρχισαν να έχουν μια βαθιά και αυξανόμενη επιρροή στον αμερικανικό ευαγγελικαλισμό.

Το αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο η γέννηση του αμερικανικού Dispensationalism, αλλά η επιρροή επίσης των χιλιαστικών απόψεων στο Κίνημα των ‘Προφητικών’ Συνεδρίων, καθώς και αργότερα, στον Φονταμενταλισμό. Η επιρροή του Darby στον τρόπο σκέψης για τις Έσχατες Ημέρες ήταν «ίσως περισσότερο από ότι από οποιανδήποτε άλλη τους τελευταίους δύο αιώνες». Και ενώ απουσίαζε ένα  ισχυρό εβραϊκό σιωνιστικό κίνημα, ο Αμερικάνικος Χριστιανικός Σιωνισμός προέκυψε από τη συμβολή των ενώσεων αυτών, ευαγγελικών, προχιλιαστικών, dispensational, Μιλλεριστών, και φονταμενταλιστών. Εκείνοι που επηρεάστηκαν πιο πολύ και συνδέθηκαν με τον Darby ήταν ο James Brookes, ο Arno Gaebelein, ο DL Moody, ο William E. Blackstone και ο CI Scofield.

5. William Blackstone: Αναγνώριση του Σιωνισμού (1841-1935)

Ο William E. Blackstone ήταν ένας δυναμικός ευαγγελιστής και εργάτης της Επισκοπικής Εκκλησίας των Μεθοδιστών, καθώς και χρηματοδότης και ευεργέτης. Επίσης, έγινε ένας ενθουσιώδης μαθητής του J.N. Darby. Το 1887 έγραψε ένα βιβλίο με που στηριζόταν στις προφητείες της Βίβλου με τίτλο «Ο Ιησούς Έρχεται», το οποίο από το 1927, είχε μεταφραστεί σε τριάντα έξι γλώσσες. Το βιβλίο είχε μια premillennial dispensational θέση περί της Δευτέρας Παρουσίας, τονίζοντας ότι οι Εβραίοι είχαν ένα βιβλικό δικαίωμα στην Παλαιστίνη και σύντομα θα αποκαθίσταντο εκεί. Ο Blackstone έγινε ένας από τους πρώτους Σιωνιστές Χριστιανούς στην Αμερική και εργάστηκε ενεργά για τον σιωνιστικό σκοπό. Ο Blackstone θεώρησε το σιωνιστικό κίνημα ως ένα «σημείο» για τον επικείμενο ερχομό του Χριστού, ακόμη και αν ο ηγέτης του, ο Herzl, ήταν αγνωστικιστής.

Ο Blackstone ερμήνευε την Αγία Γραφή υπό το φως των σύγχρονων γεγονότων, κάτι το οποίο ο Charles Spurgeon προειδοποίησε ότι αποτελεί «εξήγηση από τα τρέχοντα γεγονότα». Δεν περίμεναν πλέον οι Χριστιανοί Σιωνιστές να μετανοήσουν οι Εβραίοι ως έθνος, ώστε να έρθει η αποκατάστασή τους. Μπορούσαν να περιμένουν έως ότου ο Ιησούς επιστρέψει. Αν και δημοφιλές στους πρωτο-φονταμενταλιστές, το βιβλίο έγινε ευρύτερα γνωστό το 1908, όταν μια έκδοσή του εστάλη σε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πάστορες και χριστιανούς εργάτες, και πάλι το 1917, όταν το Moody Bible Institute τύπωσε αντίγραφά του και τα  έστειλε σε πάστορες, ιεραποστόλους και φοιτητές θεολογικών σχολών. Το «Ο Ιησούς Έρχεται» έγινε το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο για την επιστροφή του Χριστού που δημοσιεύθηκε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Τον Μάρτιο του 1891, ο Blackstone πίεσε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Benjamin Harrison και τον υπουργό εσωτερικών, James G. Blaine με μια αναφορά που υπέγραφαν 413 εξέχοντες Εβραίοι και χριστιανοί ηγέτες μεταξύ των οποίων ήταν ο John και ο William Rockefeller. Η αίτηση έκανε έκκληση για μια διεθνή διάσκεψη για την αποκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Η αίτηση, η οποία έγινε γνωστή ως η Blackstone Memorial, προσέφερε τη παρακάτω λύση:

«Γιατί να μην δοθεί η Παλαιστίνη πίσω στους Εβραίους πάλι; Σύμφωνα με την κατανομή των εθνών από τον Θεό είναι το σπίτι τους, μια αναφαίρετη κατοχή από την οποία εκδιώχθηκαν με τη βία ... Γιατί οι δυνάμεις που σύμφωνα με τη συνθήκη του Βερολίνου, το 1878, έδωσαν τη Βουλγαρία στους Βουλγάρους και την Σέρβια στους Σέρβους, δεν δίνουν τώρα την Παλαιστίνη πίσω στους Εβραίους;»

Παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Harrison δεν ενήργησε σύμφωνα με την αναφορά, η ενέργεια αυτή έθεσε σε κίνηση τους χριστιανούς και Εβραίους σιωνιστές ακτιβιστές στις Ηνωμένες Πολιτείες για τα επόμενα εξήντα χρόνια. Ο δικαστής Louis Brandeis, (φώτο) ο πρώτος Εβραίος Δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, ο οποίος ηγήθηκε του εβραϊκού σιωνιστικού κινήματος στις ΗΠΑ από το 1914, έγινε στενός φίλος του Blackstone και για είκοσι χρόνια δούλευαν μαζί για να πείσουν τον αμερικανικό λαό και ειδικότερα, τους διαδοχικούς Προέδρους των ΗΠΑ, να υποστηρίξουν την σιωνιστική ατζέντα. Κατά την περίοδο αυτή, ο Blackstone έστειλε στον Brandeis «πολύ μεγάλα χρηματικά ποσά για την υποστήριξη του σιωνιστικού έργου». Υπεύθυνος για την εκταμίευση εκατομμυρίων δολαρίων που διατέθηκαν από dispensational χρηατοδότες για αυτό το ιεραποστολικό έργο, ο Blackstone υποσχέθηκε στον Brandeis ότι αν δεν ‘αρπαζόταν’ (στον Ουρανό) με τον Blackstone, έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαια για την ανακούφιση των Εβραίων που θα πίστευαν στον Χριστό και θα είχαν ανάγκη στήριξης ως ιεραπόστολοι σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια της χιλιετίας.

Το 1917, ο Blackstone ήταν ενθουσιασμένος από τις εξελίξεις στην Παλαιστίνη μετά την ήττα από τους Τούρκους και την θριαμβευτική είσοδο των Συμμάχων στην Ιερουσαλήμ. Τον Ιανουάριο του 1918, μίλησε σε μια μεγάλη εβραϊκή σιωνιστική συνάντηση στο Λος Άντζελες και δήλωσε ότι είναι αφιερωμένος στον Σιωνισμό εδώ και 30 χρόνια.

«Αυτό είναι επειδή πιστεύω ότι ο αληθινός Σιωνισμός βασίζεται στο σχέδιο, το σκοπό, και την εντολή του αιώνιου και παντοδύναμου Θεού, όπως προφητικά καταγράφεται στον Άγιο Λόγο Του, την Αγία Γραφή».

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, οι εβραιοσιωνιστές τίμησαν τον Blackstone περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο χριστιανό ηγέτη. Σε μια περίπτωση, ο Brandeis έγραψε, «είσαι ο πατέρας του Σιωνισμού καθώς το έργο σου προηγείται χρονικώς του Herzl.» Το 1918, ο Elisha Friedman, Γενικός Γραμματέας του Πανεπιστημιακής Σιωνιστικής Κοινωνίας της Νέας Υόρκης, δήλωσε ομοίως, «Ένας πολύ γνωστός χριστιανός εργάτης, ο William E. Blackstone, προχρονολογείται του Theodor Herzl κατά πέντε χρόνια στην υπεράσπιση της εκ νέου δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους». Αυτό που ο Blackstone εξέφραζε στις ομιλίες του, στα βιβλία του και στις αναφορές του, ο Cyrus Scofield το συστηματοποίησε στην Βίβλο του, που πήρε το όνομα ‘Reference Bible’ (Βίβλος Αναφοράς).

Συνεχίζεται…

* Ο Stephen Robert Sizer είναι Βρετανός θεολόγος, συγγραφέας και πάστορας της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ο Sizer είναι σφοδρός επικριτής του Χριστιανικού Σιωνισμού και έχει γράψει σχετικά με το θέμα τα βιβλία “Christian Zionism - Road Map to Armageddon?” και “Zion's Christian Soldiers”.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή