Valerian Trifa: Ο Ρουμάνος Αρχιεπίσκοπος που διώχθηκε ως «ναζί εγκληματίας» από τους Εβραίους και τη Σεκουριτάτε

"Ως επίσκοπος, ταξίδευε χιλιάδες μίλια για να επισκεφτεί, να προσευχηθεί και να συναναστραφεί με τους πιστούς στην αχανή επισκοπή του. Τους περισσότερους τους γνώριζε προσωπικά. Κατά τη διάρκεια της "θητείας" του πολλές νέες εκκλησίες χτίστηκαν, άλλες ανακαινίστηκαν, πάνω από 15 ιερείς μορφώθηκαν σ’ αυτήν τη χώρα και σε πολλούς Ρουμάνους πρόσφυγες ιερείς δόθηκαν ενορίες. Η λίστα των επιτευγμάτων του προχωράει πολύ ακόμη, αλλά αρκεί να πω ότι ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους "γιούς" της Ρουμανίας στην εξορία και ότι θα τον θυμόμαστε πολύ καιρό για αυτά που έκανε για την εκκλησία του, τη χώρα που γεννήθηκε (Ρουμανία) και τη χώρα που τον υιοθέτησε (Αμερική)". - Fr. Vasile Hategan στο "Archbishop Valierian D. Trifa, 1914-1987".

Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εκκλησιαστικής ιστορίας του εικοστού αιώνα είναι ο Ρουμάνος Ορθόδοξος κληρικός Valerian Trifa (1914 - 1987), ο οποίος υπηρέτησε ως αρχιεπίσκοπος της Ρουμάνικης Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική και τον Καναδά. Επαινέθηκε από κάποιους για την αντίθεσή στον κομμουνισμό (κατά την διάρκεια της θητείας του η πατρίδα του ήταν κάτω από τον κομμουνιστικό ζυγό) και τις ιδιότητές του ως πνευματικού ηγέτη, ομολογητή και επισκόπου, αλλά και αμφισβητήθηκε και κυνηγήθηκε από άλλους για τη συμμετοχή του στο ρουμάνικο εθνικιστικό κίνημα των Λεγωνάριων της «Σιδηράς Φρουράς» (Garda de Fier) στα φοιτητικά του χρόνια, και τις «αντισημιτικές» του θέσεις. (Σιδηρά Φρουρά: Επρόκειτο για μια εθνικιστική οργάνωση με στρατιωτική δομή η οποία ιδρύθηκε από τον Ρουμάνο δικηγόρο Κορνέλιο Κοντρεάνου (1899 – 1938) και αρχικά λεγόταν «Η Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ». Tο 1938 μετονομάστηκε σε Σιδηρά Φρουρά. Η ιδεολογία της στηρίχτηκε στον εθνικισμό, την ορθοδοξία και τον αντισημιτισμό).

Η συμμετοχή του στο κίνημα των Λεγωνάριων έγινε το κατάλληλο όπλο στα χέρια των εχθρών του. Η ζωή του μοιάζει με μια οδύσσεια, λένε όσοι γνώριζαν τον επίσκοπο. Το παρασκήνιο της επιχείρησης σχετικά με την απέλαση του Αρχιεπισκόπου από τις ΗΠΑ (ήταν πολιτογραφημένος αμερικάνος πολίτης), δεν είναι πολύ καλά γνωστό, γιατί, στα απομνημονεύματά του "Red Horizons" ο στρατηγός της Σεκουριτάτε (της θηριώδους κομμουνιστικής μυστικής υπηρεσίας) Ioan Mihai Pacepa, είπε ότι η όλη επιχείρηση ήταν ένα ψέμα κατασκευασμένο από την κομμουνιστική μυστική υπηρεσία. Συγκεκριμένα, ο Πατσέπα ανέφερε ότι η αποπομπή του Trifa είχε  ενορχηστρωθεί από μια ψεύτικη φωτογραφία, που τοποθετήθηκε διακριτικά από πράκτορες της Σεκιουριτάτε και μέλη του εβραϊκού λόμπι.

Ο Trifa γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου του 1914, στο Câmpeni της Τρανσυλβανίας. Ήταν γιος του δασκάλου Διονυσίου Trifa. Τα πρώτα μαθήματα τα παρακολούθησε στην πατρίδα του, και στη συνέχεια πήγε στο γυμνάσιο στο Sibiu. Μεταξύ του 1931 και του 1935, ο Viorel Trifa παρακολούθησε το Τμήμα Ορθοδόξου Θεολογίας στο Κισινάου, το οποίο τελείωσε με έπαινο (cum laude). Ο νεαρός Trifa παρακολούθησε, στη συνέχεια, μαθήματα φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου, και έγινε φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Στα φοιτητικά του χρόνια, έγινε μέλος του Κινήματος των Λεγεωνάριων. Το 1940, εκλέχτηκε πρόεδρος της Εθνικής Ένωσης Χριστιανών Φοιτητών στη Ρουμανία, μια οργάνωση ‘Λεγεωνάριων’. 

Τον Ιανουάριο του 1941, ως εξέχων μέλος των Λεγεωνάριων, ο Trifa, έλαβε μέρος στην εξέγερση εναντίον του Ίον Αντονέσκου. Έφυγε από τη Ρουμανία όταν ο Αντονέσκου κατέλυσε βίαια το Εθνικό Κράτος των Λεγεωνάριων, (6 Σεπτεμβρίου 1940 - 23 Ιανουαρίου 1941 - φώτο) και πέρασε το υπόλοιπο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη ναζιστική Γερμανία ως ειδικός κρατούμενος. Με εντολή του Αντονέσκου, για να είναι καλύτερη η εποπτεία του, οδηγήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του

Μπούχενβαλντ και του Νταχάου. Μετά τις 23 Αυγούστου του 1944, ο Trifa ήταν ένας από εκείνους που υποστήριξαν την ιδέα της δημιουργίας μιας εξόριστης ρουμάνικης κυβέρνησης της Σιδηράς Φρουράς  στη Βιέννη. Κατά την παραμονή του στη Βιέννη, έγινε γραμματέας του αντιφρονούντα Ορθόδοξου Μητροπολίτη Βησσαρίωνα Puiu, Στη συνέχεια μετανάστευσε στο Παρίσι, όπου για αρκετά χρόνια δίδαξε ιστορία και γαλλική γλώσσα σε ένα καθολικό κολέγιο στην Ιταλία.

Το 1950, ο Trifa πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου (το 1951) έγινε επικεφαλής της Ρουμάνικης Αμερικάνικης Ορθόδοξης κοινότητας ερχόμενος σε αντίθεση με την κύρια ορθόδοξη εκκλησία στην κομμουνιστική Ρουμανία, που ήταν υπό την ηγεσία του Πατριάρχη που έλεγχαν οι κομμουνιστές, Justinian Marina (φωτο). Από το 1975, οι δραστηριότητες του Trifa άρχισαν να ερευνώνται από το αμερικάνικο Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Μέχρι τότε ο Trifa παρέμενε μία από τις λίγες φωνές που ασκούσαν κριτική στο κομμουνιστικό καθεστώς κατά τη διάρκεια του "ξεπαγώματος" των σχέσεων του καθεστώτος Τσαουσέσκου και της Δύσης, όταν ο Ρουμάνος δικτάτορας αποφάσισε να μην συμμετάσχει στην εισβολή των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία το 1968, πράξη την οποία καταδίκασε ανοικτά. Πάντως, ο Valerian Trifa δικάστηκε από αμερικάνικο δικαστήριο, μετά, το 1961, όταν ο Ραβίνος της Ρουμανίας, Μωϋσή Ρόζεν, είπε ότι ήταν ένας από τους ηγέτες της Σιδηράς Φρουράς στο «πογκρόμ του 1941». Έτσι, ο αρχιεπίσκοπος Trifa γίνεται ο στόχος σχεδίου εκτροπής από τη Σεκιουριτάτε.

Ο Ioan Mihai Pacepa (φωτο) στα Απομνημονεύματά του, αποδεικνύει ότι πίσω από την επιχείρηση της Σεκουριτάτε εναντίον του Trifa, ήταν ο μοναχός και κομμουνιστής πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών, Valeriu Anania, που αργότερα έγινε Μητροπολίτης Κλουζ, Βαρθολομαίος. Ο Anania, που υπήρξε και αυτός αρχικά Λεγωνάριος, αλλά στις φυλακές «επανα-εκπαιδεύτηκε» από τους κομμουνιστές, ήταν συνταγματάρχης της Ασφάλειας. Ο μετέπειτα Βαρθολομαίος αρνήθηκε αυτές τις πληροφορίες που έγραψε ο Pacepa.

Ένας Εβραίος οδοντίατρος από τη Ρουμανία, ονόματι Kremer, κατήγγειλε το 1957, τον Valeriu Trifa. Οι γερμανικές αρχές διαπίστωσαν κάποιες παλιές καρτ-ποστάλ που γράφτηκαν από ένα άτομο που ονομάζεται Trifa από στρατόπεδο κράτησης. Τα δακτυλικά αποτυπώματα απέδειξαν ότι το πρόσωπο, που έγραψε τις καρτ-ποστάλ ήταν ταυτόσημα με του Trifa. Η υπόθεση ανάγκασε τον Trifa να εγκαταλείψει την αμερικανική υπηκοότητά του, γιατί έγραψε ανακριβή στοιχεία στην αίτηση για να εισέλθει στις ΗΠΑ. Έτσι βρήκε καταφύγιο στην Πορτογαλία. Ο Trifa κατηγορήθηκε ότι υποκίνησε το πογκρόμ του 1941 στο Βουκουρέστι – ένας ψευδής ισχυρισμός με ανεπαρκή αποδεικτικά στοιχεία πίσω από αυτόν - και, επομένως, το Γραφείο Ειδικών Ερευνών (OSI) επιχείρησε, ανεπιτυχώς, να τον εκδώσει, προκειμένου να τον φέρει στο Ισραήλ για να δικαστεί για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», ως «ναζί εγκληματίας». "Οι κατηγορίες φαίνεται να είχαν αρχικά αναπαραχθεί από τον κομμουνιστή Εβραίο Felix Aderca.

Τον Οκτώβριο του 1976, μια ομάδα μελών της εβραϊκής οργάνωσης Νεολαίας κατέλαβε την έδρα του κτιρίου του Εθνικού Συμβουλίου των Εκκλησιών, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την άρνηση του οργανισμού να εκδιώξει τον Trifa. Ο αρχιεπίσκοπος εκδιώχθηκε τελικά, από το σώμα, το Νοέμβριο.

Ο Trifa αρνήθηκε τη συμμετοχή του στην Επανάσταση του 1941, αρνούμενος τα «αποδεικτικά στοιχεία» που είχε αποστείλει η ρουμανική κομμουνιστική κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων ήταν μια φωτογραφία του με στολή της Σιδηράς Φρουράς και κείμενα του με «φιλο-ναζιστικές» ομιλίες και άρθρα. Ο Αρχιεπίσκοπος ισχυρίστηκε ότι δεν ντρεπόταν για το παρελθόν του, και ότι δεν είχε εναλλακτικές λύσεις και έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν καλύτερο για τον ρουμανικό λαό, και αρνήθηκε τις «φιλο-ναζιστικές» ομιλίες. Παραδέχθηκε ωστόσο, ότι είπε ψέματα στις αμερικάνικες αρχές κατά την είσοδό του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Άλλα «αποδεικτικά στοιχεία» εναντίον Trifa ήταν μια κάρτα που απευθύνονταν στον Heinrich Himmler με την υπογραφή "Viorel Trifa". Ο Trifa αρνήθηκε ότι έγραψε ποτέ αυτή την κάρτα. Κάποιος ιατροδικαστής κατάφερε να ανακτήσει ένα δακτυλικό αποτύπωμα της κάρτας και αναγνώρισε ότι ανήκε σε αυτόν.

Ο εισαγγελέας του Ισραήλ Gideon Hausner (φωτο) πίεσε για την έκδοση του Valerian Trifa έτσι ώστε το Ισραήλ να τον δικάσει «για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», αλλά η ισραηλινή κυβέρνηση δεν έκανε ποτέ καμία επίσημη αίτηση έκδοσης. Μάλιστα η αμερικάνικη κυβέρνηση, τον Απρίλιο του 1983, έκανε «προσφορά» προς το Ισραήλ, για την έκδοση του Trifa, μέσω του επικεφαλής του Γραφείου Ειδικών Ερευνών του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Neal Sher, αλλά η προσφορά απορρίφθηκε από την ισραηλινή κυβέρνηση. Μάλιστα, όταν η είδηση της ​ άρνησης διέρρευσε στον ισραηλινό Τύπο, ξέσπασε «πόλεμος» μεταξύ του Hausner και της κυβέρνησης του Menachem Begin, αλλά ο τελευταίος επέλεξε να μην αναθεωρήσει την προηγούμενη απόφασή του. Σύμφωνα με την εφημερίδα ‘The New York Times’, η στάση μπορεί να ερμηνευθεί ότι «οι Ισραηλινοί δεν πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να οικοδομήσουν μια επαρκή υπόθεση εγκληματία πολέμου κατά του Trifa».

Ως νέος, πατριώτης φοιτητής στη Ρουμανία, ο Trifa όπως εκατοντάδες άλλοι, ανήκε στη Σιδηρά Φρουρά. Τα μέλη της κατηγορήθηκαν ότι ήταν «ναζιστές» και «αντισημίτες», αν και δεν ήταν τίποτα από τα δύο. Ήταν πιστοί Χριστιανοί, δεν είχαν σχέση με τον παγανισμό των ναζιστών και διαδήλωναν εναντίον της Ιουδαϊκής εκμετάλλευσης των Ρουμάνων και των κομιστών του κομμουνισμού. Ο νέος Trifa ξεχώριζε ανάμεσα στους πανεπιστημιακούς συμφοιτητές του και εκλέχτηκε πρόεδρος του εθνικού τους συνδέσμου. Οι Αμερικανο-Εβραίοι, σε συνεργασία με το βάρβαρο Ρουμανικό κομμουνιστικό καθεστώς, μηχανεύτηκαν κατηγορίες εναντίον του Trifa, ότι δήθεν έβγαζε λόγους εθνικιστικούς που προκάλεσαν διώξεις Εβραίων στη Ρουμανία. Η αυθαιρεσία των κατηγοριών είναι προφανής, αφού πουθενά φοιτητές δεν ασκούν τέτοια επιρροή στην κυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά, οι Σιωνιστές συνέχισαν ν’ απαιτούν την απέλαση του αρχιεπισκόπου από την Αμερική.

Ο Trifa πέθανε εξόριστος στην Πορτογαλία. Παρακάτω είναι η επίσημη δήλωση του αρχιεπισκόπου, που έλαμψε δια της απουσίας της από τις εφημερίδες, οι οποίες τυπώνουν τις επίσημες δηλώσεις των Αμερικανών «κυνηγών των Ναζί» από το γραφείο Ειδικών Ερευνών.

Το "The Orthodox Church", το όργανο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική (OCA), δημοσίευσε μια νεκρολογία. Έφερνε στο φως, περιληπτικά, τη μακρά ζωή, τις υπηρεσίες και την αυτοθυσία ενός εξαίρετου πνευματικού ανθρώπου αφοσιωμένου στο Χριστό και στους συνανθρώπους του. Έλεγε:

Ο Viorel Trifa γεννήθηκε στο Camperni, Turda στη δυτική ορεινή περιοχή της Ρουμανίας, στις 28-6-1914. Μικρός, ασχολήθηκε με τη φάρμα του πατέρα του ως βοσκός. Η αρχική του εκπαίδευση αποκορυφώθηκε με την αποφοίτησή του από το λύκειο της Sibiu το 1931. Μετά την αποφοίτηση από τη Θεολογική Σχολή του πανεπιστημίου του Ιάσιου, το 1935, συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Θεολογία, φιλολογία και φιλοσοφία ως το 1940, στα πανεπιστήμια του Βουκουρεστίου Ρουμανίας και στους "Χριστιανικούς Φοιτητές" όπου πήγαιναν από όλα τα πανεπιστήμια της Ρουμανίας.

Τα χρόνια ως ηγέτης των φοιτητών αποτέλεσαν τη βάση των επιθέσεων εναντίον του, τα επόμενα χρόνια, από ομάδες που αναζητούσαν Ναζιστές εγκληματίες πολέμου. Καμιά από τις κατηγορίες εναντίον του δεν αποδείχτηκε ποτέ και το 1980, όταν εθελοντικά εγκατέλειψε την ιθαγένειά του ελπίζοντας να ανακουφίσει την εκκλησία του από το οικονομικό βάρος των δικών, το Υπουργείο Δικαιοσύνης απέτυχε στις διαπραγματεύσεις με την Ισραηλινή κυβέρνηση να του επιτρέψουν την είσοδο. Σύμφωνα με τους "New York Times" (29-1-1987), η προσπάθεια απέτυχε "προφανώς, επειδή οι Ισραηλινοί αισθάνθηκαν πως δε θα μπορούσαν να στήσουν μια ικανοποιητική υπόθεση εγκλημάτων πολέμου εναντίον του".

Έπειτα από 4 χρόνια ως πολιτικός κρατούμενος στη Γερμανία κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και άλλα 5 ως πρόσφυγας στην Ιταλία, μετανάστευσε το 1950 στις Η.Π.Α., όπου ανέλαβε τη θέση του συντάκτη στη "Solia", την εκκλησιαστική Ρουμανική εφημερίδα. Έγινε Αμερικανός πολίτης μέσω της πολιτογράφησης το 1957. Το 1951, ο αρχιεπίσκοπος Valerian εκλέχτηκε Αντιπρόσωπος Επίσκοπος της Ρουμανικής Ορθόδοξης Επισκοπής στην Αμερική, ενώ το 1952 ανέλαβε την ηγεσία της Ρουμανικής Ορθόδοξης Επισκοπής στην Αμερική, κατά την απουσία του τιμητικού επισκόπου Polycarp Morussa λόγω της σύλληψής του ως πολιτικού κρατουμένου στην κομμουνιστική Ρουμανία. Μετά το θάνατο του Polycarp (Πολύκαρπου) το 1952, ο Valerian απέκτησε τον τίτλο της επικεφαλής της Ρουμανικής Ορθόδοξης Επισκοπής της Αμερικής.

Στη διάρκεια της "ηγεσίας" του, η Επισκοπή αναπτύχθηκε σε πολύ ισχυρή επισκοπή. Ο Valerian έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη θρησκευτική εκπαίδευση, παρότρυνε όλες τις ενορίες να ιδρύσουν εκκλησιαστικά σχολεία, ξεκίνησε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα εκδόσεων και συνέταξε μια επιτροπή για τη θρησκευτική μόρφωση. Επιπλέον, οργάνωσε συνέδρια, εκθέσεις, θερινές κατασκηνώσεις, άσυλα και σειρές Θρησκευτικών μαθημάτων στο "Varta", το επισκοπικό κέντρο. Άλλο ένα κέντρο ιδρύθηκε στον Καναδά για να εξυπηρετεί τις ενορίες της Regina και των περιχώρων. Με τη ζεστή προσωπικότητα και το ακαταπόνητο πνεύμα του (που τον κατέστησε δυνατό για τις πολύωρες εξορμήσεις του για επισκέψεις στην εξαπλωμένη επισκοπή του), κατάφερε να "φέρει" τις ενορίες του κοντά σαν μια πραγματική οικογένεια.

Με την είσοδο της Επισκοπής στη Μητρόπολη το I960, ο επίσκοπος Valerian έγινε μέλος της Αγίας Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική και στη συνέχεια, Αρχιεπίσκοπος. Υπηρέτησε, επίσης, ως μέλος του Υπουργείου Εξωτερικών και ως Πρόεδρος στο Τμήμα Ποιμαντικών και Κανονικών Υποθέσεων.

 

Η "Spotlight'' ήταν η μόνη μεγάλη εφημερίδα που δημοσίευσε τη δήλωση του Αρχιεπισκόπου, κατά την αναχώρησή του από τις Η.ΠΑ. στις 13-8-1984:

«Με μεγάλη θλίψη και με μια βαθιά μόνιμη αίσθηση στέρησης, τιμώ τη δέσμευσή μου, όσον αφορά στη συμφωνία που έγινε με την αμερικανική κυβέρνηση, να αφήσω ηθελημένα τη χώρα που αγαπώ, τη χώρα στην οποία ξέρω κατά βάθος ότι έχω δώσει το καλύτερο ως κάτοικος, ως πολίτης και ως ποιμένας της Θρησκευτικής ζωής και της κληρονομιάς του Ρουμανικού παρελθόντος και της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης.

Βαθιά χωμένο στην τυφλή και υποκειμενική παρενόχληση των ατόμων, των διαφόρων ομάδων, όπως επίσης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, είναι το αναντίρρητο γεγονός ότι η αμερικανική κυβέρνηση, πολύ πριν εγώ αφήσω την Ιταλία για να έρθω στην Αμερική, ήξερε για την υποστήριξη και την αφοσίωσή μου στο κίνημα των Λεγεωνάριων στην Ρουμανία. Επίσης, απολύτως και λεπτομερώς γνωστή, πριν μου απονεμηθεί το πιστοποιητικό της πολιτογράφησής μου από την κυβέρνησή μας, ήταν η σειρά κατηγοριών και ισχυρισμών εναντίον μου από απρόσωπους κατήγορους και από γνωστούς καταδότες διαφόρων πεποιθήσεων. Επανειλημμένα, από τα ανώτατα στρώματα της κυβέρνησης, ήρθαν αναρμόδιες διαβεβαιώσεις ότι είχα, προσεκτικά και εκτεταμένα, "ερευνηθεί" και είχα βρεθεί ένα άτομο για το οποίο δεν υπήρχε κανένας λόγος άρνησης της αμερικανικής υπηκοότητας. Έτσι, εγκρίθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση η παραχώρηση της υπηκοότητάς μου στις 13 Μαΐου 1957. Όπως και έγινε - μετά από 25 χρόνια που ήρθα σε αυτή τη χώρα - να συνθηκολογήσει η κυβέρνηση, σε αυτό που είμαι σίγουρος ότι ήταν πίεση από ειδικές ομάδες, και αποφάσισε να υποβάλλει αγωγή στο Λαϊκό Δικαστήριο, σε μια προσπάθεια απόσπασης, αναίρεσης του πιστοποιητικού ιθαγένειάς μου.

Τότε και τώρα, η διαδικασία διαστρεβλώθηκε χωρίς αναγνώριση. Οι ευκαιρίες να υπερασπιστώ τον εαυτό μου από τις ίδιες κατηγορίες, που γεννήθηκαν ένα τέταρτο του αιώνα πριν ή πολύ νωρίτερα, είχαν παραποιηθεί ή εξαλειφθεί λόγω του θανάτου, αναπηρίας και μη διαθεσιμότητας των μαρτύρων - κατάσταση καλά γνωστή στην κυβέρνηση. Επιπλέον, τα τρέχοντα έξοδα της υπεράσπισής μου ήταν και είναι συγκλονιστικά, ιδιαίτερα για ένα άτομο που είχε κληθεί να εξισορροπήσει τους απεριόριστους οικονομικούς πόρους της αμερικανικής κυβέρνησης (και πληρωμένους από τους φορολογούμενους)».

Ο αρχιεπίσκοπος αποκαλύπτει ότι ο πραγματικός λόγος της καταδίκης του είναι το γεγονός (καλά κρυμμένο από τους Αμερικανούς) της συνεργασίας μεταξύ των Εβραίων αρχηγών της Αμερικής και των κομμουνιστών. Μίσησαν τον αρχιεπίσκοπο, επειδή δεν επέτρεψε την κατάληψη της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική από τους Ρουμάνους κομμουνιστικούς παράγοντες. (Ray Jurjevich : Ως ορθόδοξος, ήμουν μάρτυρας της αναταραχής στις εθνικές εκκλησίες από τις κομμουνιστικές σκλαβωμένες Ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες, τη δεκαετία του 1950. Οι άνθρωποι ένοιωθαν απροστάτευτοι από την Αμερικανική κυβέρνηση, παρόλο που του επιτίθονταν οι θάνασιμοι εχθροί αυτής της χώρας. Τα Μ.Μ.Ε., με τις συνηθισμένες φιλοκομμουνιστικές προκαταλήψεις, δεν εξέφρασαν καμιά κραυγή διαμαρτυρίας. Εάν οι αντικομμουνιστές ή αντισημίτες προσπαθούσαν να εισχωρήσουν στις εθνικές εκκλησίες, θα είχε υπάρξει γενική κατακραυγή).

Ο αρχιεπίσκοπος τελειώνει τη δήλωσή του, με τον ισχυρισμό για την αθωότητα του και τη μαρτυρία για το πόσο απροστάτευτοι είναι οι αμερικανοί πολίτες από τις παρενοχλήσεις των Σιωνιστών:

«Οποιαδήποτε υπόθεση, ότι εγώ ή οι ιδεαλιστές Ρουμάνοι χωρικοί ήταν δουλοπρεπείς οπαδοί ξένων οργανώσεων, ή ότι εγώ προσωπικά διέπραξα εγκλήματα πάσης φύσεως, είναι παραλογισμός και καθαρή ανοησία. Οι ενημερωμένοι μελετητές της ιστορίας, εάν είναι αντικειμενικοί (μια κατηγορία που θα έπρεπε να περιλαμβάνει τους διώκτες μου, μέσα κι έξω από την κυβέρνηση), το ξέρουν καλά. Ωστόσο, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, φαίνεται να είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να διαλευκάνω τη αλήθεια του θέματος και, επομένως, για να διατηρήσω την ακεραιότητά μου και να διασώσω τις εκκλησίες μου από περαιτέρω ενοχλήσεις, δεν έχω άλλη επιλογή από το να εγκαταλείψω τη χώρα».

Τέτοιου είδους καταδίωξη δεν ήταν κάτι καινούργιο για τη χριστιανική εκκλησία. Τα χρονικά της Εκκλησίας του Χριστού, αρχίζοντας από την Καινή Διαθήκη, είναι υπερπλήρη από την κακία, τις ραδιουργίες και τα εγκλήματα των Φαρισαίων- Ταλμουδιστών.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ, εδώ και το βιβλίο «Ο Φόβος του Ιουδαϊκού Συνδρόμου», του Ray Jurjevich, εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ