Δεν απολογούμαι που είμαι στην «λάθος πλευρά της ιστορίας»

«Η υπέρτατη τέχνη του πολέμου είναι να υποτάξεις τον εχθρό, χωρίς να δώσεις μάχη» - Sun Tzu, Η Τέχνη του Πολέμου.

Του Ben Johnson (The Right’s Writer) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ανάμεσα στα τεχνάσματα που χρησιμοποιούνται από τους πολιτιστικούς μαρξιστές για να αποθαρρύνουν, να αποκαρδιώσουν και να αποτρέψουν  την πληθώρα των πολιτισμικά λογικών Αμερικανών που αντιτίθενται στον "γάμο" ατόμων του ιδίου φύλου, είναι να επιμένουν ότι η μάχη έχει ήδη χαθεί. Η τακτική αυτή προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι οι υποστηρικτές του «παραδοσιακού» γάμου βρίσκονται στη «λάθος πλευρά της ιστορίας».

Με μια τουλάχιστον 5.000 χρόνων ιστορία δυτικού πολιτισμού με φυσιολογικό πρότυπο το μονογαμικό ετεροφυλόφιλο γάμο, και το ηλικίας μόλις 10 χρόνων αμερικανικό πείραμα επαναπροσδιορισμού του γάμου, σίγουρα φαίνεται σαν να είμαι στη σωστή πλευρά της ιστορίας – της μακράς ιστορίας ... εκείνης που επικυρώθηκε από κάθε κοινωνία που παρήγαγε την ευημερία του ανθρώπου.

Αλλά ειλικρινά, δεν φοβάμαι να είμαι στην «λάθος πλευρά της ιστορίας». Έχω βρεθεί εκεί και πριν.

Πέρασα το πρώτο μέρος της ζωής μου με το να ακούω ότι η παγκόσμια νίκη του κομμουνισμού ήταν «αναπόφευκτη».

Σύμφωνα με τους μαρξιστές απολογητές, η μη αναστρέψιμη παλίρροια του μαρξισμού ήταν μια ιστορική και «επιστημονική» πραγματικότητα. Ο Καρλ Μαρξ είχε επινοήσει μια θεωρία που είναι γνωστή ως «διαλεκτικός υλισμός», η οποία έλεγε ότι όλες οι κοινωνίες στην ιστορία ακολουθούν μια προβλέψιμη μορφή που προκύπτει από τη σύγκρουση μεταξύ της εκμετάλλευσης των εργαζομένων (το προλεταριάτο) και τους εκμεταλλευτές τους (η αστική τάξη). Αυτή η αλληλεπίδραση μετέτρεψε τις πρωτόγονες κοινωνίες σε φεουδαρχικές, στη συνέχεια, σε καπιταλιστικά κράτη, και, τελικά, σε κομμουνιστικές ουτοπίες. Η θεωρία "απέδειξε" ότι η ανθρωπότητα θα εξελιχθεί στο Νέο Σοβιετικό Άνθρωπο.

Αυτή είναι η γένεση του πολιτικού όρου «προοδευτικός» που όλοι γνωρίζουμε. Έτσι οι «προοδευτικοί» υιοθέτησαν πολιτικές που θα φέρουν την "πρόοδο" της κοινωνίας προς αυτό το εξελικτικό αναπόφευκτο. Όσοι αντιτίθενται στον σοσιαλισμό αποκαλούνται "αντιδραστικοί" που μένουν φανατικά προσκολλημένοι στο παρελθόν, και απορρίπτουν την νεωτερικότητα, θέλοντας να «γυρίσουν πίσω το ρολόι» της ιστορίας.

Αυτή η ιστορική αλαζονεία εκφράστηκε στο 1961 στο Σχέδιο Πλατφόρμα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, το οποίο έλεγε, «Η κοσμοϊστορική στροφή της ανθρωπότητας από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που ξεκίνησε από την Οκτωβριανή Επανάσταση, είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα της ανάπτυξη της κοινωνίας ... και αυτό θα πρέπει να γίνει αποδεκτό νωρίτερα ή αργότερα από όλους τους λαούς».

Τόσο θερμά πίστευαν όλοι οι δυτικοί διανοούμενοι αυτή την ιδέα που, όταν εξέθεσε ένα κομμουνιστικό δίκτυο κατασκοπείας το 1948, ο Whittaker Chambers (πρώην μέλος του κομμουνιστικού κόμματος των ΗΠΑ και κατάσκοπος των σοβιετικών που αποκήρυξε τον κομμουνισμό), δήλωσε στο Κογκρέσο, «ξέρω ότι φεύγω από την πλευρά των νικητών για την πλευρά των ηττημένων, αλλά είναι καλύτερα να πεθάνω με την ηττημένη πλευρά από το να ζω κάτω από τον κομμουνισμό».

Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει; Μέσα σε μία γενιά, ο κομμουνισμός από ένα προγεφύρωμα σε ένα έθνος εξελίχθηκε σε μια παγκόσμια αυτοκρατορία 17 ιδρυμένων σοσιαλιστικών χωρών καλύπτοντας περισσότερες από το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι μαρξιστές κυριαρχούσαν σε εθνικές πρωτεύουσες από τη Βόρεια Κορέα έως τη Νικαράγουα και από το Βιετνάμ έως τη Ζιμπάμπουε, με κομμουνιστικούς στρατούς να πολεμάνε από τη Χιλή έως την Γουατεμάλα.

Στη δεκαετία του 1980, οι μαρξιστικές εξεγέρσεις φάνηκαν να προορίζονται να σαρώσουν όλη την Κεντρική Αμερική, μέχρι τα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η άποψη αυτή διέρρευσε στη λαϊκή κουλτούρα μέσω δυστοπικών κινηματογραφικών παραγωγών όπως το “Red Dawn”, το “Invasion USA” και το “Amerika”, που προβλήθηκαν δύο μόλις χρόνια πριν το Τείχος του Βερολίνου γκρεμιστεί.

Μέχρι το τέλος, η νίκη του κομμουνισμού, η σύνθλιψη και η εξάλειψη κάθε αντίθεσής σε αυτόν, έμοιαζε βέβαιη.

Η απειλή που δημιουργούσε ο Κομμουνισμός επισκίαζε στις ΗΠΑ οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό ζήτημα, όπως η άμβλωση και ο επαναπροσδιορισμός του γάμου. Ο μαρξισμός δεν έβγαζε απλά, (όπως στις ΗΠΑ), την δημόσια προσευχή έξω από τα σχολεία. Δίδασκε επίσημα την αθεΐα και την σοσιαλιστική ιδεολογία στα παιδιά, γκρέμιζε εκκλησίες, και δολοφονούσε όποιον διακήρυττε δημοσίως την ύπαρξη ενός Θεού ανώτερου από το κράτος. Δεν επιδίωκε απλά, (όπως στις ΗΠΑ) να επαναπροσδιορίσει το γάμο, αλλά και να καταργήσει την οικογένεια, με την κοινοκτημοσύνη των γυναικών και την ανατροφή όλων των παιδιών από το κράτος. Η προώθηση της άμβλωσης οδήγησε στο μεγαλύτερο αριθμό νεκρών αγέννητων παιδιών στην παγκόσμια ιστορία. Δεν κατέλαβε απλά, φορολογικά αρχεία ή υπέκλεπτε τα e-mails των πολιτικών αντιπάλων (όπως στις ΗΠΑ). Η ολοκληρωτική μηχανή που παρακολουθούσε τον καθέναν συνεχώς, τους οδηγούσε σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, όπου ο θάνατος ήταν προτιμότερος από τα απερίγραπτα βασανιστήρια. Ένας από τους πρώην συνοδοιπόρους του, ο Τζορτζ Όργουελ, περιγράφει ένα κομμουνιστικό μέλλον ως «μια μπότα να πατάει σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο - Για πάντα».

Εκείνοι που ήταν καταδικασμένοι να ζουν κάτω από την βασιλεία του τρόμου επικράτησαν μόνο λόγω της αποφασιστικότητά τους να μην τα παρατήσουν ποτέ, και της σταθερής βούλησής τους να κρατήσουν τις γραμμές τους κατά των μπολσεβίκων, όπου ήταν δυνατόν, και της επιμονής τους να διατηρήσουν ζωντανή την πίστη τους και την αλήθεια μεταξύ τους, ιδίως μέσω του ‘samizdat’ (μυστικού απαγορευμένου) τύπου.

Στο επίκεντρο της αποτυχίας του κομμουνισμού ήταν το γεγονός ότι χτίστηκε πάνω σε ένα ψέμα, ότι όλο και λιγότεροι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να συμμορφωθούν με τις ιδέες του, ακόμη και υπό την απειλή της εκτέλεσης. Η ανατροπή και η δολοφονία του Ρουμάνου δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου άρχισε κατά τη διάρκεια μιας από τις ατέλειωτες ομιλίες του, όταν μια γυναίκα από το πλήθος φώναξε δυνατά, "Ψεύτη!" Σύντομα, το πλήθος άρχισε να φωνάζει και τελικά τον έδιωξε από την εξουσία, στέλνοντάς τον στην αιώνια ανταμοιβή του.

Παρόλα αυτά, η τακτική του να  παρουσιάζεται η ακραία εκδοχή της πραγματικότητας ως αναπόφευκτη - και να συνθλίβεται ανελέητα κάθε αντιπολίτευση - κέρδισε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου στο μεγαλύτερο μέρος του εικοστού αιώνα. Λίγο αργότερα αφού οι ισχυρισμοί αυτοί διαψεύσθηκαν οι ίδιες ακριβώς απόψεις και επιχειρήματα μεταφέρθηκαν από την οικονομική σφαίρα στον πολιτιστικό τομέα. Οι κομμουνιστές πήραν το μάθημα ότι τα ανθρώπινα όντα δεν θα εγκαταλείψουν τις επίγειες ανέσεις τους για τον «παράδεισο των εργαζομένων» - αλλά θα επιμείνουν στα σεξουαλικά συγχωροχάρτια τους έως ότου πεθάνουν. Είδαν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή την αδυναμία για να υπονομεύσουν την οικογένεια, την Εκκλησία, και κάθε άλλο ενδιάμεσο θεσμό που θα μπορούσε να σταματήσει την επίθεση του κράτους - μαμούθ.

Έτσι, το σλόγκαν τους έγινε τώρα ότι ο πολιτιστικός εκφυλισμός είναι "αναπόφευκτος". Το μήνυμά τους προς τους Χριστιανούς είναι μια παρωδία ενός παλιού χριστιανικού ύμνου του : " Η Διαμάχη Τελείωσε, η Μάχη Χάθηκε!"

Έχουν δίκιο, κατά μία έννοια. Η ιστορία σπεύδει στο προκαθορισμένο συμπέρασμά της. Αυτή είναι η αιώνια βασιλεία του Βασιλείου του Ιησού Χριστού, η σύναξη των αγίων και των αγγέλων Του, που θα τραγουδούν ατελείωτες επαίνους προς Αυτόν στην αιωνιότητα. Πρώτον, ο κόσμος πρέπει να περάσει μέσα από το σκοτάδι της νύχτας που προήλθε από την πτώση, την έντονη πολεμική μεταξύ αγάπης και μίσους, και κάθε πράξη σκληρότητας, απληστίας και απανθρωπιάς που προηγείται της Παρουσίας Του.

Οι «προοδευτικοί» έχουν δίκιο ότι είναι μέρος ενός μεγάλου ιστορικού δράματος, αλλά είναι 180-μοίρες λάθος για την τελική έκβασή του. Προοδεύουν προς την ματαιότητα, την καταστροφή και τον όλεθρο.

Αλλά πριν βασιλεύει ο Χριστός ο Βασιλιάς, το σκοτάδι πρέπει να φθάσει στο απόγειό του.

Φαίνεται ότι στην πολιτιστική κατάκτηση του γάμου από την Αριστερά, είμαστε πιο κοντά στο 1917 από το 1989, ότι ένα υπερβολικά σίγουρο, αδιαφανές, κακόβουλο πνεύμα αμείλικτα προωθείται παρά υποχωρεί. Εκείνοι που υπερασπίζονται την ανωτερότητα της φυσικής οικογένειας αντιμετωπίζουν την κοινωνική, οικονομική, και (όλο και περισσότερο) νομική μομφή. Έχουμε μόνο την αλήθεια της επιστήμης, την ανθρώπινη ανάπτυξη και την κοινωνική ευημερία των παιδιών με την πλευρά μας. Και δεν πρέπει ποτέ να κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αλλά δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας.

Το που ακριβώς στεκόμαστε στο μυστήριο της ανομίας και της απολύτρωσης είναι γνωστά μόνο στο Κύριό τους. Αλλά μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά τα λόγια του διάσημου Ρώσου αντιφρονούντα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, ο οποίος έζησε για να δει την πτώση του Αρχιπελάγους Γκουλάγκ το οποίο κάποτε τον φυλάκισε: "Μια λέξη αλήθειας θα υπερτερεί ολόκληρου του κόσμου". Και τα λόγια μιας άλλης, μεγαλύτερης Αρχής : «στον κόσμο θελετε έχει θλίψιν · αλλά θαρσείτε. Εγώ ενίκησα τον κόσμο".

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή