Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (ΚΟ) ξημεροβραδιάζεται για να βρει, να μεταφράσει και να παρουσιάσει ειδήσεις και άρθρα συμβατά με την θεματολογία του, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παρατιθέμενα links. Σχόλια και παρεμβάσεις του ΚΟ είναι σε χρώμα ερυθρό. Αν ψάχνεις για mainstream ειδησεογραφία και άποψη, ήρθες στο λάθος μέρος.

got democracy?

got democracy?
"Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.."

kolokotronis

kolokotronis

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

Εις μνήμην Łukasz Ciepliński (26 Νοεμβρίου 1913 - 1 Μαρτίου 1951) και των «καταραμένων στρατιωτών» της Πολωνίας

Από το 2011, στην Πολωνία την 1η Μαρτίου κάθε έτους, τιμάται η Ημέρα Μνήμης των «Καταραμένων Στρατιωτών».

Οι «Καταραμένοι Στρατιώτες» (Żołnierze wyklęci, στα πολωνικά) είναι οι Πολωνοί μαχητές που αντιστάθηκαν στον σοβιετικό ζυγό, από το 1944 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Παρόμοια αντιστασιακά κινήματα υπήρξαν σε όλες τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που πέρασαν στη σοβιετική κυριαρχία από το 1944, όπως στις Βαλτικές χώρες -Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία- αλλά και στη Ρουμανία και την Ουκρανία.

Η οργάνωση των «καταραμένων» σχηματίστηκε σια τελευταία στάδια του Β' ΠΠ και συγκεκριμένα μετά την αποκάλυψη από τους Γερμανούς της σφαγής των Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν από το σταλινικό καθεστώς. Αν οι Πολωνοί πατριώτες εξακολουθούσαν να έχουν οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με τη στάση του σοβιετικού καθεστώτος απέναντι τους, σύντομα έχασαν κάθε ψευδαίσθηση, όταν η κύρια πολωνική αντιστασιακή οργάνωση ο «Στρατός Εσωτερικού» (ή «ο Στρατός της Πατρίδας»), γνωστή με τα αρχικά ΑΚ, οργάνωσε την εξέγερση της Βαρσοβίας (Αύγουστος-Οκτώβριος 1944). Τότε οι Σοβιετικοί που απείχαν λιγότερο από 10 χλμ. από τις θέσεις των εξεγερμένων, όχι μόνο δεν τους βοήθησαν, αλλά απαγόρευσαν στα βρετανικά και αμερικανικά αεροσκάφη να χρησιμοποιούν το έδαφος τους για να ανεφοδιάζουν με όπλα και υλικά τους εξεγερμένους Πολωνούς πολίτες. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι Σοβιετικοί εξαπέλυσαν μια άνευ προηγουμένου προπαγανδιστική επίθεση κατά των εξεγερμένων Πολωνών πατριωτών, χαρακτηρίζοντάς τους, κατά την προσφιλή τους τακτική, την οποία ακολούθησαν και στην Ελλάδα, «λακέδες του ναζισμού» και προδότες, υποστηρίζοντας την ελεγχόμενη από τους ίδιους κομμουνιστική πολωνική κυβέρνηση ανδρεικέλων του Λιούμπλιν. Με τον τρόπο αυτό ο Στάλιν άφηνε τους Γερμανούς να κάνουν για αυτόν τη «βρώμικη» δουλειά, εξοντώνοντας τους Πολωνούς «ταξικούς εχθρούς». Η Βαρσοβία αφέθηκε να ισοπεδωθεί και χιλιάδες Πολωνοί σφαγιάστηκαν από τους Γερμανούς. Και όμως, όλοι αυτοί, μέχρι το 1990 θεωρούνταν προδότες της πατρίδας τους και απαγορευόταν ακόμα και η αναφορά στην εξέγερση της Βαρσοβίας. 
Ως Ημέρα Μνήμης των «Καταραμένων Στρατιωτών» επιλέχθηκε η 1η του Μαρτίου, καθώς αυτή την ημέρα, το έτος 1951, επτά εξέχοντα μέλη της μεταπολεμικής αντιστασιακής κίνησης «Ελευθερία και Ανεξαρτησία» (WiN) εκτελέστηκαν μετά από μια «δίκη» σε στρατοδικείο. Ο ένας από τους εκτελεσθέντες ήταν ο παρασημοφορημένος στρατιωτικός και πατριώτης Łukasz Ciepliński. Τα όργανα θανάτου της κομμουνιστικής μυστικής αστυνομίας, τον εκτέλεσαν στην φυλακή Mokotów στη Βαρσοβία με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού – κατά την προσφιλή κομμουνιστική μέθοδο. Για σχεδόν πενήντα χρόνια, το όνομά του είχε διαγραφεί από όλα τα βιβλία από την κομμουνιστική κυβέρνηση της «Λαϊκής Δημοκρατίας».

Ο Ciepliński γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1913 στο χωριό Kwilcz του Posen, που ήταν τότε επαρχία της γερμανικής αυτοκρατορίας. Οι γονείς του τον δίδαξαν από παιδί την πολωνική ιστορία και τις πολωνικές παραδόσεις.

Ο Ciepliński γράφτηκε στο Στρατιωτικό Κολέγιο Ostrow Wielkopolski το 1936 και αφού αποφοίτησε έγινε διοικητής μιας αντιαρματικής μονάδας.

Ήταν 26 χρονών όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Συμμετείχε στη μάχη του Bzura και στην έρημο Kampinos, προσπαθώντας να διασπάσει τις γραμμές της Βέρμαχτ που πολιορκούσαν την Βαρσοβία. Για τις υπηρεσίες του απονεμήθηκε το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο της Πολωνίας για την ανδρεία, ο Σταυρός του Τάγματος της Στρατιωτικής Αρετής για την καταστροφή έξι γερμανικών τανκς. Ο Ciepliński, ο οποίος ήταν διοικητής της αντιαρματικής μονάδας του 62ου Συντάγματος Πεζικού, κατέστρεψε τα τανκ στις 17 Σεπτεμβρίου του 1939 κοντά στο Βιτκόβιτσε. Κατά τραγική ειρωνεία, την ίδια ημέρα, 17 Σεπτεμβρίου 1939, η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Πολωνία χωρίς καμία επίσημη κήρυξη πολέμου και έτσι, σφράγισε τη μοίρα του πολωνικού έθνους που αντιστεκόταν στην ναζιστική επιθετικότητα.

Στα μέσα του Σεπτεμβρίου του 1939, ο Ciepliński κατάφερε να φτάσει στην Βαρσοβία και να πάρει μέρος στην άμυνα της πόλης. Όταν η πολωνική πρωτεύουσα παραδόθηκε, αποφάσισε να συνεχίσει τον αγώνα. Στα τέλη του φθινοπώρου του 1939, μετακόμισε στα περίχωρα του Rzeszow, και από εκεί, διέσχισε τα Καρπάθια Όρη μέχρι τη Βουδαπέστη, όπου ήρθε σε επαφή με πολωνικά στρατεύματα. Στις αρχές του 1940 επέστρεψε στην κατεχόμενη Πολωνία. Τον συνέλαβαν Ουκρανοί που τον παρέδωσαν στους Γερμανούς. Φυλακίστηκε στο Sanok, από όπου κατάφερε να αποδράσει τον Απρίλιο του 1940. 
Ο Ciepliński άρχισε να συμμετέχει στο πολωνικό κίνημα αντίστασης. Προήχθη στο βαθμό του διοικητή του ένοπλου αγώνα της Περιφέρειας Rzeszów, που αργότερα ονομάστηκε Armia Krajowa (ΑΚ - «ο Εσωτερικός Στρατός»), και διακρίθηκε σε πολλές επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών ενώ οργάνωσε μια επιτυχημένη αντικατασκοπεία. Την άνοιξη του 1944 Ciepliński, που ήταν ήδη ταγματάρχης, πραγματοποίησε το σχέδιο εκκαθάρισης των Ναζί στην περιοχή του Rzeszow. Λίγο αργότερα η μονάδα του συμμετείχε στις εργασίες που οδήγησαν στην απελευθέρωση του Rzeszow στις 2 Αυγούστου 1944.

Το καλοκαίρι του 1944, το Rzeszow και η παρακείμενη περιοχή του κατελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό. Η Σοβιετική Ένωση διέταξε όλα τα μέλη του Εσωτερικού Στρατού να παραδώσουν τα όπλα τους και να ενταχθούν στον «Λαϊκό Στρατό» (Ludowe Wojsko Polskie). Έχοντας δει χιλιάδες πατριώτες στρατιώτες του Εσωτερικού Στρατού που είχαν συνεργαστεί με ενθουσιασμό με τον Κόκκινο Στρατό, να φυλακίζονται και αργότερα να εκτελούνται από τις σοβιετικές μονάδες NKVD και SMERSH, ο Ciepliński αντιτάχθηκε σθεναρά και αντιστάθηκε σε αυτή την ιδέα.

Τη νύχτα της 7ης Οκτωβρίου του 1944 η μονάδα του Ciepliński διεξήγαγε μια αποτυχημένη επιχείρηση για την απελευθέρωση περίπου 400 στρατιωτών, ο ίδιος συνελήφθη και φυλακίστηκε από τη Σοβιετική NKVD στην πρώην περιφερειακή έδρα της Γκεστάπο στο Κάστρο του Rzeszów. Στις αρχές του 1945 πήγε στην Κρακοβία και συμμετείχε στα αντι-κομμουνιστικά κινήματα αντίστασης ‘NIE’ (ΟΧΙ) και ‘WiN’ (Ελευθερία και Ανεξαρτησία). Φοβούμενος τα αντίποινα των κομμουνιστών, στις αρχές του 1947, μαζί με τη σύζυγό του Jadwiga, πήγε στην Zabrze, όπου άνοιξε ένα κατάστημα κλωστοϋφαντουργίας. Υπό την επιδέξια ηγεσία του το WiN άνθισε και παρόλο που η κατάσταση στην σταλινική Πολωνία γρήγορα επιδεινώθηκε, ο Cieplinski συνήθιζε να λέει το λατινικό απόφθεγμα "Contra spem spero" (Ενάντια σε κάθε ελπίδα, κράτα την ελπίδα). Η Σοβιετική NKVD και οι αρχές ασφαλείας ήταν στα ίχνη του και στις 28 Νοεμβρίου του 1947 συνελήφθη στο Κατοβίτσε.

Την επόμενη ημέρα, ο Ciepliński μεταφέρθηκε στην περίφημη φυλακή Mokotów στη Βαρσοβία. Κρατήθηκε σε απομόνωση για μήνες. Το φως στο κελί του φωτιζόταν 24 ώρες το 24ωρο. Βασανίστηκε άγρια από πράκτορες της NKVD. Του έσπασαν τα πόδια και τα χέρια, και έπρεπε άλλοι κρατούμενοι να τον μεταφέρουν σε κουβέρτες για το γεύμα της φυλακής. Εξ αιτίας των βασανιστηρίων και των ατελείωτων «ανακρίσεων», ο Ciepliński έχασε την ακοή του από το ένα αυτί. Τα βασανιστήρια κράτησαν για τρία χρόνια, αλλά δεν λύγισε. Σε λαθραία επιστολή του από τη φυλακή, ο Ciepliński έγραψε στη γυναίκα του, "ήμουν ξαπλωμένος σε μια λακκούβα από το αίμα μου, δεν είχα ιδέα τι με ρωτούσαν και τι έλεγα". Έγραψε, επίσης, στον αγαπημένο του γιο Ανδρέα: «Βλέπεις γιε μου, μαζί με τη μαμά πάντα προσευχόμασταν να μεγαλώσεις και να δοξάζεις τον Χριστό, να υπηρετήσεις την πατρίδα μας, και να μας κάνει ευτυχισμένους. Ήθελα να σε βοηθήσω με την εμπειρία μου, αλλά δυστυχώς αυτά είναι ίσως τα τελευταία λόγια μου προς εσένα. Αυτές τις μέρες θα δολοφονηθώ από τους κομμουνιστές επειδή πολέμησα για τα ιδανικά που σου γράφω στην διαθήκη μου. Η μαμά θα σου πει για τη ζωή μου, και εγώ θα πεθαίνω πιστεύοντας ότι δεν θα με απογοητεύσεις». Σε μια άλλη επιστολή με ημερομηνία 28 Ιανουαρίου του 1951, έγραψε στη γυναίκα του: «Αγαπημένη μου Wiesia, είμαι ακόμα ζωντανός, αν και είναι πιθανό αυτές να είναι οι τελευταίες μέρες μου. Είμαι σε ένα κελί μαζί με έναν αξιωματικό της Γκεστάπο. Αυτοί [οι Ναζί] λαμβάνουν επιστολές από τις οικογένειές τους, ενώ εγώ όχι. Και θα ήθελα τόσο πολύ να λάβω έστω και λίγες λέξεις γραμμένες με το χέρι σου... Ευχαριστώ τον Θεό που  μπορώ να πεθάνω για την αγία πίστη Του, για τη χώρα μου και τον ευχαριστώ που μου έδωσε μια τόσο καλή σύζυγο και μια τόσο ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή».

Η «δίκη» πραγματοποιήθηκε τελικά στις Οκτωβρίου του 1950 ενώπιον του Στρατιωτικού Δικαστηρίου στη Βαρσοβία και προήδρευσε ο Γενικός Στρατιωτικός Δικαστής συνταγματάρχης Aleksander Warecki (πραγματικό όνομα Warenhaupt, εβραϊκής καταγωγής). Στις 14 Οκτωβρίου, ο Ciepliński καταδικάστηκε πεντάκις εις θάνατον, συν 30 χρόνια κάθειρξη. Η οικογένειά του προσέφυγε στον τότε κομμουνιστή πρόεδρο της Πολωνίας Boleslaw Bierut για μετατροπή της ποινής του θανάτου, αλλά ο Bierut αρνήθηκε, δηλώνοντας ότι ο Cieplinski και οι άνδρες του, «μισούσαν την Πολωνία και τη Σοβιετική Ένωση, και διέπραξαν εγκλήματα».  Η εκτέλεση έλαβε χώρα στις 6 το πρωί την 1η Μαρτίου 1951 στο υπόγειο της φυλακής του Γραφείου Ασφάλειας στη Βαρσοβία. Ο Cieplinski πυροβολήθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού, το στυλ των εκτελέσεων του Κατίν. Το σώμα του ποτέ δεν επέστρεψε στην οικογένειά του, και ο τόπος ταφής του παραμένει άγνωστος μέχρι σήμερα.

Την ίδια ημέρα, εκτελέστηκαν έξι «συνωμότες» - σύντροφοι του Cieplinski.

Για πενήντα χρόνια το όνομα Ciepliński είχε απαγορευτεί από κάθε δημόσια χρήση. Η χήρα του, Wieslawa Cieplinska και ο μικρός γιος τους Ανδρέας, ο οποίος ήταν μόλις 3 ετών όταν εκτελέστηκε ο πατέρας του, εξοστρακίστηκαν και ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, και παρέμεναν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μυστικής αστυνομίας. Μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής «Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας», η νέα δημοκρατική κυβέρνηση τον τίμησε μετά θάνατον με το ανώτατο παράσημο της Πολωνίας για την ανδρεία, με διάταγμα του προέδρου Λεχ Καζίνσκι στις 3 Μαΐου, 2007. Στις 17 Νοεμβρίου 2013 στήθηκε στο Rzeszów μνημείο στη μνήμη του.

Κανένας από τους βασανιστές του Ciepliński δεν ήρθε ποτέ ενώπιον της δικαιοσύνης...

Ο λαός και ειδικά η πολωνική νεολαία δεν ξεχνά και τιμά τους «Καταραμένους Στρατιώτες», με διάφορες εκδηλώσεις ακόμα και μέσα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Εκεί όπου ανθεί ο εθνικισμός και ο αντικομουνισμός

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ 

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι ψυχή χρειάζεται για να μη λυγίσεις απο βασανιστήρια; Δακρύζω στη σκέψη.

Ανώνυμος είπε...

Εἶναι καλὸ ποὺ ἡ Πολωνία προσπαθεῖ, μετὰ άπὸ μία μακροχρόνια κομμουνιστικὴ τυραννία, νὰ προσδιορίσει καὶ νὰ ὑποστηρίξει τῆν ταυτότητά της μὲ κάθε μέσο καὶ εἰδικὰ οἱ νεώτερες γεννεὲς ποὺ ἀναζητοῦν μία συλλογικὴ ταυτότητα στὸ διαμορφούμενο περιβάλλον τῆς παγκοσμιοποίησης. Ὅμως ἔχω τὴν ἐντύπωση, δὲν ξέρω ἂν εἶναι ἀπόλυτα ἀληθές, ὅτι αὐτὴ ἡ στροφὴ στὴν παράδοση, τὸν ἐθνικισμὸ καὶ τὴν ταυτότητα δὲν κρύπτει μόνο ἀμιγῆ ταυτοτικὰ στοιχεῖα ὑγιοῦς αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα γεωεθνικὰ χαρακτηριστικὰ ἐπηρεασμένα ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν ἀντικομμουνισμό, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἕναν ἱστορικὸ ἄκρατο ἀντιῤῥωσισμό. Ἡ πολιτικὴ ἔκφραση τοῦ συγχρόνου πολωνικοῦ ἐθνικισμοῦ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση, γιὰ ἱστορικοὺς λόγους, μόνο πρὸς τὴν Ῥωσσία ἢ ἐκφράζεται ὅμοίως ὑγιῶς καὶ ὡς πρὸς λοιπὲς ἀντεθνικὲς, τόσο γιὰ τοὺς Πολωνούς, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς Εὐρωπαίους ἐν γένει, δυνάμεις, ὅπως ὁ εὐρωσυγκεντρωτισμὸς ὑπὸ Γερμανικὴ - Τραπεζικὴ ἡγεμονία καὶ ὁ ἄπατρις ἰουδαϊσμός;
Γιατὶ περὰν τῶν ἱστορικῶν συσχετισμῶν, δὲν σημαίνει πάντα ὅτι, ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἀναζήτηση τῶν ἱστορικῶν σου καταβολῶν, οἱ σχέσεις τῶν ἐθνικῶν ἢ πολιτικῶν ὑποκειμένων διακρίνονται ἀπὸ διαρκῆ ἀντιπαράθεση, ἀλλὰ ὅτι ἐνίοτε ἐθνικὰ ὑποκείμενα καθίστανται γεωπολιτικὰ ἰσχυρὰ καὶ ἱκανὰ πλέον νὰ διαδραματίσουν διαφορετικὸ ῥόλο ἀπὸ ὅ,τι μέχρι μία δεδομένη στιγμὴ διαδραμάτισαν τὰ ἴδια ἢ "ἀντίπαλα" ὑποκείμενα

ΠΑΟΚ

Γεώργιος Παπασημάκης είπε...

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!

konion είπε...

Ἐὰν διαβάσουμε λίγο ἱστορία, θὰ δοῦμε ὅτι, οἱ ρῶσσοι καὶ οἱ πολωνοὶ δὲν τὰ πήγαιναν καλὰ ἀπὸ παλιά. Βρῆκαν εὐκαιρία καὶ οἱ ρῶσσοι καθαρίσανε ὅσους μποροῦσαν, βοηθοῦσε καὶ ἡ ἀριστερὴ ἰδεολογία (σταθερὰ αἱμοσταγής) κι ἔγινε τὸ ἔλα νὰ δῇς.
Δυστυχῶς γιὰ κάποιους ὁ ἐθνικισμὸς ποτὲ δὲν πέθανε, ἁπλῶς ἔβαλε τὸ κάλυμμα τοῦ κομμουνισμοῦ γιὰ λίγο βεβαίως, διότι ἡ ἰδεολογία τῆς ἀριστερᾶς διχάζει μὲ τάξεις ἀντιμαχόμενες, πλουσίους - ἐργάτες - ἀστούς, βλέπε καλὴ ὥρα τοὺς δικούς μας ψηφοφόρους τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, Φίλης καὶ γενοκτονία ποντίων καὶ ἄλλα πολλὰ ἀνὰ περίστασι.

Ανώνυμος είπε...

O Tσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ, δυστυχώς, είχαν συμφωνήσει και παραδόσει στον Στάλιν τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, ήτοι στους εβραιομπολσεβίκους της Μόσχας, που είχαν καταλύσει την χριστιανική ρωσική αυτοκρατορία και την είχαν μετατρέψει σε αθεϊστική ιουδαῒζουσα ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία.

Γιάννης είπε...

Ακολούθησαν οι Σοβιετικοί κάποια τακτική στην Ελλάδα κατά πατριωτών; Αφού ούτε καν απέξω δεν πέρασαν, αφού είχαν αποδεχτεί την παράδοσή της στους δυτικούς...

Ανώνυμος είπε...

"Αυτα τα θεματα τα ακουω καθε ημερα απο τα καναλια των μπατσων tv νεοναζι, ολοι δουλευιυνε μαζι"!
Αλήθεια εχουν αναρωτηθει οι κομμουνιστες αγνοι ιδεολογοι , οι ηγετες τους αδιαφορο στο παιχνιδι εναι με νδ πασοκ, γιατι τοσα χρονια απο την μεταπολιτευση και μετα που κυβερνα το κεφαλαιο (νδ,πασοκ) δηλαδη η δεξια ολα αυτα και πολλα άλλα, δεν γινονταν πρωτο θεμα στα δελτια ειδησεων;
Ομως και τωρα τον τσιπρα οι κομμουνιστες τον θεωρουν δεξιο νεοφιλε και ο μονος αντιπαλος ειναι το ΚΚΕ, ναι η οχι;
Γιατι λοιπον δεν γινεται αυτο και τοσα αλλα που εχει δημοσιευσει ο Κ.Ο.πρωτο θεμα σε ολα τα δελτια ειδησεων και τις καπιταλιστικες φυλλαδες "που πολεμουν τον κομμουνισμο";

Συγχαρητηρια στο παλληκαρι που μετα απο τοσα βασανηστηρια
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ
και δεν Τον απαρνηθηκε.
Εμας μας αφησαν ελευθερους , εως τωρα , να πιστευουμε και δυστηχως άλλοι Τον απαρνήθηκαν και αλλοι πιστευουμε εντελως χλιαρα, ελαχιστοι ως ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΗΡΩΑ.

Το που οδηγουμαστε το βλεπουμε ολοι , να μετανοησουμε να πιστεψουμε ξανα στα Ιερα και τα Οσια , στον Χριστο μας στην Παναγία μας ως μονη αληθεια και σανιδα σωτηριας αοο τα οποια απομακρυνθηκαμε και φτασαμε εως εδω που φτασαμε ...ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!

ΑΣ ΨΑΞΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΝ
ΟΛΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΞΑΠΟΔΩ (ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΑ ΟΛΩΝ ΟΛΩΝ ΑΘΕΩΝ και ΜΗ)
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ.

Άρκος είπε...

Αυτή η αναβίωσις του Εθνικισμού και της Παράδοσης σε χώρες του πρώην "Ανατολικού Μπλοκ" είναι αν μη τι άλλο ενθαρυντική