Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (ΚΟ) ξημεροβραδιάζεται για να βρει, να μεταφράσει και να παρουσιάσει ειδήσεις και άρθρα συμβατά με την θεματολογία του, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παρατιθέμενα links. Σχόλια και παρεμβάσεις του ΚΟ είναι σε χρώμα ερυθρό. Αν ψάχνεις για mainstream ειδησεογραφία και άποψη, ήρθες στο λάθος μέρος.

got democracy?

got democracy?
"Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.."

kolokotronis

kolokotronis

Τετάρτη 17 Απριλίου 2019

“Dragged Across Concrete”!!!


Η ταινία Dragged Across Concrete (στα ελληνικά: “Τα δύο πρόσωπα του νόμου”), το τελευταίο φιλμ του S. Craig Zahler, είναι ένα αστυνομικό / νουάρ θρίλερ δράσης, με αργή εξέλιξη και αρκετή ωμή βία, που εξετάζει τη δυστυχία των λευκών ανδρών στη σύγχρονη Αμερική και τις συνθήκες υπό τις οποίες απλοί άνδρες μπορεί να οδηγηθούν στο έγκλημα. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκονται οι Mel Gibson και Vince Vaughn, οι οποίοι έχουν καλή χημεία μεταξύ τους και ταιριάζουν γάντι στους ρόλους. 
Αποδεικνύεται ότι ο Zahler (“Bone Tomahawk” [2015], “Brawl in Cell Block 99” [2017] - βλέπε ανάλυση εδώ) είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος σκηνοθέτης που είναι πρόθυμος να αναλάβει δημιουργικούς κινδύνους και να ασχοληθεί με αμφιλεγόμενες ιδέες.
Το ευχάριστο και «επικίνδυνα» τολμηρό σε αυτή την ταινία – που ξαναλέμε έχει αρκετή βία και κάποιες στιγμές γίνεται αποκρουστική – είναι ότι ο θεατής βλέπει εικόνες και ακούει ατάκες και διαλόγους που «λογικά» δεν υπήρχε περίπτωση να προβληθούν και να ακουσθούν ποτέ στην εποχή της τυραννίας της πολιτικής ορθότητας, η οποία περισσότερο από αλλού κυριαρχεί στον χώρο του Χόλιγουντ. Ο Zahler μοιάζει να έχει «τσακωθεί» με την πολιτική ορθότητα, χωρίς όμως να έχει προχωρήσει και σε οριστικό «διαζύγιο». Παραδείγματος χάριν προσέξτε τον παρακάτω διάλογο:
Εδώ οι βασικοί ήρωες είναι λευκοί, παραδοσιακοί και… “straight” άνδρες, με «συντηρητικές» απόψεις. Μοιάζουν να έχουν «κολλήσει» σε μια άλλη εποχή, αλλά κερδίζουν αμέσως την συμπάθεια του θεατή. Η ταινία επίσης, δεν δείχνει να έχει μολυνθεί από το φεμινιστικό girl power αφήγημα.

Η πλοκή της ταινίας περιστρέφεται σε μια φανταστική δυστοπική πόλη, το Bulwark, με κεντρικούς ήρωες δύο λευκούς αστυνομικούς – τον Brett Ridgeman (Mel Gibson) και τον Anthony Lurasetti (Vince Vaughn) - οι οποίοι τίθενται σε διαθεσιμότητα, άνευ αποδοχών, λόγω της χρήσης «υπερβολικής βίας» στη σύλληψη ενός ισπανόφωνου εμπόρου ναρκωτικών. 

Και ενώ και οι δύο είναι ικανότατοι αστυνομικοί με πολλές επιτυχίες στην καριέρα τους (ο δε Gibson είναι βραβευμένος), επειδή τους είδε κάποιος πολίτης να μην είναι «ευγενικοί» με τον συγκεκριμένο κακοποιό και κινδυνεύουν να κατηγορηθούν ως «ρατσιστές» από τα media που ψάχνουν για «κακούς», υποχρεώνονται να παραδώσουν τα σήματά τους και να τεθούν σε διαθεσιμότητα για έξι εβδομάδες, άνευ αποδοχών. Ο Μεξικανο-Αμερικάνος αστυνομικός επιθεωρητής δεν θα είναι καθόλου επιεικής μαζί τους. Αντιμέτωποι με έξι εβδομάδες ανεργίας, και ενώ έχουν ήδη οικονομικά προβλήματα αποφασίζουν να περάσουν για λίγο στην παρανομία και να ληστέψουν έναν έμπορο ναρκωτικών, προκειμένου να τα βγάλουν πέρα: "Έχουμε τις δεξιότητες και το δικαίωμα να αποκτήσουμε την κατάλληλη αποζημίωση".

Όπως το “Bone Tomahawk” και το “Brawl in Cell Block 99”, το “Dragged Across Concrete” ξεδιπλώνεται σε ένα χαλαρό ρυθμό (η ταινία διαρκεί περίπου δυόμισι ώρες) και σταδιακά χτίζει ένα βίαιο φινάλε. Η αργή εξέλιξη της ταινίας μπορεί να κάνει μερικούς θεατές να δυσανασχετήσουν, αλλά το τέλος θα τους αποζημιώσει. Ο Zahler έχει μια ικανότητα να οικοδομεί ένταση και να οργανώνει κάθε αφηγηματικό στοιχείο έτσι ώστε η πλοκή να εξελίσσεται σαν ένα παιχνίδι σκάκι.

Οι Ridgeman και Lurasetti είναι, πρωτίστως, κανονικοί λευκοί εργαζόμενοι: ο Ridgeman είναι ένας μεσήλικας πατέρας και γκρινιάρης μπάτσος, με γυναίκα πρώην αστυνομικό που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας και μια κόρη στην εφηβεία. Ο Lurasetti είναι ένας σαραντάρης ιταλικής καταγωγής που σχεδιάζει να κάνει πρόταση γάμου στη φίλη του. Η ταινία τους αποτυπώνει να φαίνεται να έχουν «συντηρητικές» δεξιές απόψεις, αλλά δεν μοιάζουν να είναι συνειδητά πολιτικοποιημένοι. Ο Lurasetti λέει «δεν είμαι ρατσιστής» και επικαλείται ως «απόδειξη» ότι: "Κάθε χρόνο την Ημέρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, παραγγέλλω ένα φλιτζάνι σκούρο καφέ!...".

Την ίδια στιγμή, ο Ridgeman είναι ένας γεμάτος οργή σκληρός αστυνομικός, αλλά και ένας μελαγχολικός και μοναχικός τύπος, ένας άνθρωπος μιας άλλης εποχής, που έχει μείνει μακριά από τον καιρό της νεωτερικότητας. Ο Gibson γεννήθηκε για να παίξει αυτό το ρόλο, διοχετεύοντας τα πνεύματα του Travis Bickle και του Pike Bishop από την «Άγρια Συμμορία» του Sam Peckinpah (1969). Ο κόσμος του Ridgeman κυβερνάται από μαλθακούς, πολιτικά ορθούς γραφειοκράτες που ενδιαφέρονται περισσότερο για τις εμφανίσεις και την ευγένεια από ό, τι στην πραγματικότητα για την καταπολέμηση του εγκλήματος. Υπάρχει μια εντυπωσιακή σκηνή που υπογραμμίζει αυτό το σημείο στο οποίο ένας Ασιάτης υπάλληλος καταστήματος παρακολουθεί τις ειδήσεις στην τηλεόραση σχετικά με την διαθεσιμότητα του Gibson και του Vaughn, όταν ένας ένοπλος ληστής ξαφνικά εισβάλει στο κατάστημά του και αφού το ληστεύει, σκοτώνει εν ψυχρώ αυτόν και έναν πελάτη.

Το θέμα της φυλής είναι εμφανές σε όλη την ταινία. Όταν ο Ridgeman και ο Lurasetti τίθενται σε διαθεσιμότητα, ο προϊστάμενός τους (Don Johnson) παρατηρεί ότι "το να κατηγορείται κάποιος για ρατσισμό στην σημερινή δημόσια σφαίρα είναι σαν να κατηγορείται κάποιος για κομμουνισμό στη δεκαετία του '50" και προσθέτει, ότι σχόλια που έγιναν σε ιδιωτικές συνομιλίες μπορούν να καταστρέψουν την καριέρα κάποιου, παραπέμποντας στις διώξεις που υπέστη ο ίδιος ο Gibson από «λάθος» λέξεις του σε ιδιωτικές συζητήσεις. Ο Ridgeman ενώ είναι ένας βραβευμένος και επιτυχημένος στην δουλειά του αστυνομικός δεν μπορεί  να πάρει προαγωγή λόγω της ασυμβίβαστης προσωπικότητάς του και η οικογένειά του ζει σε μια φτωχή, κατά κύριο λόγο μαύρη γειτονιά. 

Προσέξτε τους παρακάτω διαλόγους. Υπάρχει ευθεία κριτική στην πολιτική που μπήκε παντού εις βάρος του νόμου και του κοινού καλού, στην κουλτούρα του "αντιρατσισμού" που δημιουργεί "κακούς", στον ρόλο των δήθεν "ειδήσεων" και στην υποκρισία των ΜΜΕ. Ακόμα και ο προϊστάμενος αναγνωρίζει την βρώμικο ρόλο των media, αλλά είναι αναγκασμένος να παίξει το παιχνίδι τους.
Γνωρίζουμε ότι η κόρη του έχει δεχθεί πέντε φορές επίθεση από νεαρούς μαύρους. Η σύζυγός του θα πει το γνωστό "Δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά. . ." και θα ζητήσει από τον σύζυγό της να μετακομίσουν σε μια καλύτερη (και πιο λευκή) γειτονιά, αλλιώς η κόρη τους θα βιαστεί και αυτοί θα καταλήξουν σε κανένα νοσοκομείο, ανήμποροι να της προσφέρουν κάποια βοήθεια. Αυτό είναι το κίνητρο για να περάσει ο Ridgeman στην παρανομία.

Ο Zahler κάνει βέβαια, μερικές παραχωρήσεις. Η φίλη του Lurasetti είναι μιγάδα. Η ταινία διαθέτει επίσης μια δευτερεύουσα ιστορία που περιλαμβάνει έναν μαύρο πρώην κατάδικο, τον Henry Johns, ο οποίος, όπως και ο Ridgeman και ο Lurasetti, στρέφεται στον εγκληματικό υπόκοσμο για να στηρίξει τη μητέρα του που έχει γίνει περιστασιακή πόρνη και τον μικρότερο αδελφό του που είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι. Καταλήγει να εργάζεται για τον ίδιο τύπο που παρακολουθούν οι Ridgeman και Lurasetti

Οι ιστορίες τους τρέχουν παράλληλες μεταξύ τους και θα διασταυρωθούν στην τελική πράξη, στην οποία ο Henry αποδεικνύεται να είναι ένας άνθρωπος με ακέραιο χαρακτήρα.
Η ταινία προσπαθεί να κάνει τον θεατή να δει με συμπάθεια τον Henry. Καθώς, είναι ξεκάθαρο ότι οι κεντρικοί ήρωες είναι οι δύο λευκοί αστυνομικοί, υπάρχει η αίσθηση ότι ο χαρακτήρας του υπάρχει μόνο έτσι ώστε να μην μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Zahler για ρατσισμό. Στο δεύτερο πλάνο της πλοκής υπάρχει ο Henry και ο βοηθός του, ο Biscuit, που φαίνονται πιο φοβισμένοι και επιπόλαιοι. Ο Gibson και ο Vaughn λαμβάνουν πολύ περισσότερο χρόνο προβολής από τον Henry και το Biscuit είναι πιο δυναμικοί και αποφασισμένοι και ο θεατής μπαίνει περισσότερο στις προσωπικές τους ιστορίες και στις προσωπικότητές τους. Είναι προφανές ότι ο Zahler ενδιαφέρεται περισσότερο για αυτό το ζευγάρι. Αυτό έχει νόημα: το ερώτημα για το τι θα οδηγούσε στο έγκλημα δύο συνηθισμένους αστυνομικούς που υπερασπίζονται το νόμο, είναι πιο ενδιαφέρον από την εξέταση των κινήτρων ενός μαύρου εγκληματία που μόλις βγήκε από τη φυλακή και πιθανότατα είχε προδιάθεση να μπλεχτεί πάλι στην εγκληματικότητα.

Υπάρχει επίσης ένα αντι-φεμινιστικό υπόβαθρο στην ταινία. Το μοτίβο "damsels in distress" στο “Bone Tomahawk” και το “Brawl in Cell Block 99” επανέρχεται εδώ, με τον Ridgeman να προσπαθεί να προστατεύσει τη γυναίκα και την κόρη του. Οι Ridgeman και Lurasetti «κάνουν καψώνια» στην φιλενάδα του ισπανόφωνου εμπόρου ναρκωτικών στην αρχή της ταινίας. Στην ταινία υπάρχει μια γυναίκα που είναι ράκος ψυχολογικά και κλαίει στη σκέψη ότι θα επιστρέψει στη δουλειά της στην τράπεζα, μετά από την άδεια μητρότητας και δεν θα είναι με το παιδί της, αλλά ο σύζυγος της που μένει στο σπίτι να το προσέχει, την αναγκάζει να πάει στη δουλειά γιατί έχουν ανάγκη τα χρήματα. Στη συνέχεια, πυροβολείται και σκοτώνεται κατά τη διάρκεια της ληστείας της τράπεζας. (Ο αρχηγός των ληστών - ένας άνθρωπος που ονομάζεται Vogelman - είναι ο έμπορος ηρωίνης που θέλουν να κλέψουν ο Ridgeman και ο Lurasetti).

Ο Zahler δεν μιλάει πολύ για τις δικές του απόψεις. Ισχυρίζεται ότι δεν είναι «πολιτικό πρόσωπο» και ότι οι ταινίες του δεν οδηγούνται από κάποια ιδεολογία. Αλλά κάθε ταινία του έχει μια pro-white κλίση: Το “Bone Tomahawk” είναι ένα Western με στοιχεία τρόμου που απεικονίζει αιμοδιψείς και άγριους Ινδιάνους που απαγάγουν λευκούς αποίκους, το “Brawl in Cell Block 99” απεικονίζει έναν λευκό άντρα (τον Vince Vaughn) που οδηγείται στη φυλακή και πρέπει να αγωνιστεί για να προστατεύσει την οικογένειά του, και το “Dragged Across Concrete” εξετάζει τη δυσκολία των λευκών ανδρών στις σύγχρονες υποβαθμισμένες πόλεις που βασιλεύει η εγκληματικότητα.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί εάν ο Zahler, ο οποίος είναι εβραϊκής καταγωγής, πραγματικά συμπαθεί με τους λευκούς άνδρες της εργατικής τάξης ή αν απλώς λειτουργεί προβοκατόρικα. Μοιράζεται την αγάπη του Τάραντινο για την ακρότητα και εκκεντρικότητα και διασκεδάζει με θέματα που είναι αίτια αντιπαράθεσης: έγραψε το σενάριο για τον “Puppet Master: The Littlest Reich” (2018), μια ταινία για σαδιστικές ναζί μαριονέτες που ξεκινούν ένα μακελειό. Επίσης γράφει για το περιοδικό τρόμου Fangoria (που πρόσφατα το αγόρασε το στούντιο Cinestate, το οποίο παρήγαγε τις προηγούμενες ταινίες του Zahler καθώς και το “Puppet Master: The Littlest Reich” και το θρίλερ “The Standoff at Sparrow Creek” [2018]).

Είμαι βέβαιος ότι ο παράγοντας σοκ εξαρτάται εν μέρει από τη γοητεία που δείχνουν να ασκούν πάνω στον Zahler θέματα της «άκρας δεξιάς», αλλά οι ταινίες του έχουν επίσης αυθεντικό πνευματικό και ψυχολογικό βάθος. Ο πρωταγωνιστής του “Brawl in Cell Block 99” είναι μια μορφή σαν τον Χριστό που πρέπει να κατέβει στην κόλαση και να θυσιάσει τον εαυτό του για το καλύτερο αγαθό (την οικογένειά του). Το “Dragged Across Concrete” διαθέτει παρόμοια ιστορία και καταγράφει την αποξένωση, την απελπισία και τη σιωπηρή οργή των λευκών ανδρών στη σύγχρονη εποχή.

Ο Gibson και ο Vaughn είναι βέβαια και οι δύο γνωστοί για τις συντηρητικές τους απόψεις: ο Vaughn είναι ένας libertarian που υπερασπίζεται την οπλοκατοχή (όπως κι ο Kurt Russell, ο πρωταγωνιστής στο “Bone Tomahawk”) και ο Gibson είναι ένας παραδοσιακός Καθολικός που έχει βρεθεί στο στόχαστρο για τις αντισημιτικές του απόψεις. Μια φωτογραφία με τους δύο που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια της ομιλίας της Meryl Streep κατά του Τραμπ στην τελετή των  βραβείων Χρυσής Σφαίρας το 2017, δείχνει τον Vaughn και τον Γκίμπσον να κοιτάνε με «μισό μάτι» την ηθοποιό, σε αντίθεση με το ακροατήριο γύρω τους που την αποθεώνει.

Όταν οι The New York Times πρόβαλλαν τον Λευκό Εθνικιστή Tony Hovater, οι αναγνώστες αντέδρασαν οργισμένα και υποστήριξαν ότι η απεικόνιση του ως νορμάλ ανθρώπου τον έκανε να φαίνεται καλό και συμπαθητικό («Ένα πρόσφατο βράδυ ο κ. Hovater ήταν στο σπίτι σοτάροντας αλεσμένο σκόρδο με νιφάδες τσίλι περιμένοντας τα ζυμαρικά να βράσουν"). Το άρθρο προοριζόταν σαφώς ως μια προειδοποίηση για τον «ναζί της διπλανής πόρτας», (ο Hovater έχασε την δουλειά του μετά το άρθρο) αλλά οι άνθρωποι δικαίως αναγνώρισαν ότι στην πραγματικότητα είχε ως αποτέλεσμα να κάνει τους Λευκούς εθνικιστές να φαίνονται προσιτοί. Το “Dragged Across Concrete” λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Οι λευκοί που παρακολουθούν την ταινία θα σχετιστούν με τον Ridgeman και τον Lurasetti και θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον αγώνα του Ridgeman να προστατεύσει την οικογένειά του και την αποξένωση του από τον σύγχρονο κόσμο.


ΚΟ / και από εδώ

13 σχόλια:

GeorgeD είπε...

Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο το ''The Turner diairies''.
Άκρως ενδιαφέρον και προφητικό.Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Υπάρχει σε πολλές σελίδες αν το αναζητήσει κανείς στο google για δωρεάν κατέβασμα σε αγγλικά και μεταφρασμένο στα Ελληνικά...

Ανώνυμος είπε...

Το περιούσιο χόλυγουντ έδωσε συγχωροχάρτι στον "αντισημίτη" Μέλ ;

ikonsgr είπε...

H μόνη περίπτωση να δω καινούρια ταινία είναι να την έχει προτείνει ο Κ.Ο. :-)
Αρκετή πλύση εγκεφάλου με πολιτική ορθότητα και πολιτισμικό μαρξισμό τρώμε στην μάπα μέρα-νύχτα από τηλεόρασεις, ΜΜΕ κτλ, δεν χρειάζεται να τον "λούζεσαι" και στις ταινίες....

aspalathos είπε...

φιλε δωσε λινκ για το βιβλιο

Γιάννης είπε...

Επιτέλους αναγνωρίζεται εμμέσως πλην σαφώς πώς χρησιμοποιήθηκε η κατηγορία περί κομμουνισμού τη δεκαετία του '50 για άδικες πολιτικές διώξεις.

Stelios Hoshizora είπε...

@Γιάννης

Πολύ σωστή παρατήρηση. Πράγματι, υπήρξαν πολλές άδικες πολιτικές διώξεις για ανθρώπους που δεν ήταν κομμουνιστές - ο διάβολος όμως κρύβεται στις λεπτομέρειες: το "κατηγορήθηκαν κάποιοι άδικα ως κομμουνιστές" είναι τελείως διαφορετικό από το "κάποιοι κομμουνιστές κατηγορήθηκαν άδικα".

Στέλιος

Γιάννης είπε...

Έλα που στην προκειμένη περίπτωση οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες, καθόσον οι πολιτικές διώξεις με αντικομμουνιστικό υπόβαθρο είναι εξ ορισμού άδικες.

Stelios Hoshizora είπε...

@Γιάννης

Χμ εδώ διαφωνούμε. Πιστεύω ότι ΌΛΟΙ οι κομμουνιστές είναι εξ ορισμού εγκληματίες, μια και ασπάζονται μια ιδεολογία που είναι υπεύθυνη για εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα. Το να τιμωρηθείς ως κομμουνιστής ενώ δεν είσαι, είναι αναμφίβολα άδικο - αλλά αν είσαι πραγματικά κομμουνιστής πρέπει και επιβάλλεται να αντιμετωπιστείς όπως ένας καρκίνος σε ενα υγιές σώμα.

Θα σου φέρω ένα παράδειγμα: ο Julius Streicher ήταν ο ναζί εκδότης του αντισημιτικού περιοδικού "der sturmer". Δεν είμαι αντισημίτης και δεν μπορώ να πιστέψω πως ΌΛΟΙ οι άνθρωποι μιας συγκεκριμένης φυλής είναι κακοί γιατί απλώς και μόνο έτυχε να γεννηθούν Εβραίοι ή Έλληνες ή Ιάπωνες. Ο Streicher όμως το πίστευε: για 25 χρόνια έγραφε αντισημιτικά κείμενα δηλητηριάζοντας τους αναγνώστες του. Καταδικάστηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης ενώ δεν είχε καμία σχέση με τον στρατό,δεν σκότωσε κάποιον, δεν είχε κανένα πολιτικό αξίωμα κατά την διάρκεια του πολέμου, κλπ αλλά τον κρέμασαν απλώς και μόνο γιατί πίστευε σε κάτι - έστω και κατάπτυστο, όπως ο ρατσισμός. Όλοι (εννοώ ΟΛΟΙ, στο 100% του συνόλου τους) οι κομμουνιστές πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως ο Streicher.

ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ είπε...

TO ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΟΜΑΝΙΑ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΗΣΕ........
αρκετα καλο......αστυνομικη ταινια λιγο ασυνηθιστη.......
εχει δραση αλλα σε καπως αργο ρυθμο........θαπρεπε ναναι λιγο μικροτερης διαρκειας.....
το σεναριο πολυ ενδιαφερον........
αδικημενοι αστυνομικοι ,που ενω ειναι αποτελεσματικοι ,
η ανταποδοση της υπηρεσιας τους, απεναντι τους , ειναι η διαθεσιμοτητα,
λογω "βιαιης" συμπεριφορας απεναντι σε εγκληματιες.........το παραλογο της εποχης μας........
και κατρακυλουν και οι ιδιοι στην παρανομια........
οι ερμηνειες ολων αξιολογες.......ο Γκιμπσον υπεροχος......
η σκηνοθεσια ειναι ικανοποιητικη , δενει 3 ιστοριες με καλο αλλα λιγο αργο ρυθμο......
βλεπεται ευχαριστα
7,3/10

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΕΝΟΧΛΗΜΕΝΟ
ημουνα τοσο σαφης στο σχολιο μου , που απορω γιατι παρεξηγηθηκε ...εγραψα "λογω βιαιης συμπεριφορας απεναντι σε εγκληματιες"......
δηλαδη πως πρεπει να συμπεριφερθεις απεναντι σε ενα εγκληματια που τεινει το οπλο επανω σου?????
ξερετε ποσοι Ελληνες αστυνομικοι σκοτωθηκαν γιατι ειχαν εντολη
"πρωτα να πυροβοληση ο κακοποιος και μετα να αντιδρασουν"......
το ξερω απο μεσα........εχω φιλο και κουμπαρο Αντιστρατηγο της Ελληνικης Αστυνομιας.......

Γιάννης είπε...

Φυσικά και διαφωνούμε:
Πρώτον δεν είναι οι ιδεολογίες εγκληματικές, ούτε ευθύνονται για εγκλήματα, αλλά οι άνθρωποι. Οι ιδεολογία που επικαλούνται οι εκάστοτε εγκληματίες δεν έχει σημασία, ούτε μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για πολιτικές διώξεις αθώων. Άλλο πράγμα είναι η πρόκληση μίσους και υποκίνηση σε έγκλημα όπως το παράδειγμα σου.
Δεύτερον ο κομμουνισμός δεν επιδιώκει την εξόντωση κανενός αλλά την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής. Τα πραγματικά ή υποτιθέμενα "εκατομμύρια" θύματα είναι εντελώς άσχετα με την ιδεολογία !

Ανώνυμος είπε...

‘Όμως, ο κομμουνισμός δεν ήταν μόνο ένα λάθος, αλλά κάτι περισσότερο: ήταν ένα ΕΓΚΛΗΜΑ και μάλιστα ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ.

Αυτό συμβαίνει διότι ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, ΩΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΒΙΑ. Όπως γράφει ο Merleau-Ponty, το θέμα της βίας είναι κεντρικό ζήτημα στον κομμουνισμό . Και πέρα από την άσκηση άμεσης φυσικής βίας, κάθε πράξη που γίνεται με πρόθεση να βλάψει τον άλλο περιλαμβάνεται στην έννοια της βίας: το ψέμα, η απάτη, η επιβολή ενός ανελεύθερου καθεστώτος.

... ο κομμουνισμός ήταν και είναι εγκληματικός, παρά τις διακηρυγμένες ανθρωπιστικές του προθέσεις οι οποίες είναι γενεσιουργές ψευδαισθήσεων σε πολλούς, ενδεχομένως καλοπροαίρετους ανθρώπους.

...

Υπάρχει και το αντίστροφο επιχείρημα, των αθεράπευτα προσηλωμένων στην προοπτική που δημιούργησε ο κομμουνισμός ως τελική ανθρώπινη δυνατότητα: ο κομμουνισμός θα μπορούσε, υπό διαφορετικές συνθήκες, να πάρει άλλο δρόμο, πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο, πιο ειρηνικό και δημοκρατικό και ίσως πιο βιώσιμο.

Η απάντηση της Ιστορίας είναι και σ’ αυτό αρνητική, πέρα για πέρα. Το πείραμα έγινε σε δεκαπέντε χώρες και διήρκεσε περί τα 70 χρόνια. Διαλύθηκαν τα περισσότερα κομμουνιστικά καθεστώτα, από εσωτερική έκρηξη και όχι από εξωτερική επιβουλή. Αυτό δείχνει ότι δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να μετεξελιχθεί ένα κομμουνιστικό καθεστώς σε κάτι άλλο, πιο δημοκρατικό.

Ο κομμουνισμός νικήθηκε από τη δημοκρατία, χωρίς πόλεμο. Δημοκρατία θέλουν οι λαοί της γης, και όχι κομμουνισμό.

...

Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι τα ίδια τα γεγονότα, ιδίως όταν δεν μπορεί να διαμφισβητηθεί ότι ήταν προβλέψιμα, λόγω συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων.

Ούτε είναι ορθό να υποβιβάζεται η εξάλειψη μιας κοινωνικής τάξης, όπως συνέβη επανειλημμένα στα κομμουνιστικά καθεστώτα, σε χαμηλότερη βαθμίδα γενοκτονικής φρικαλεότητας από την εξάλειψη της φυλής.

Όπως εύστοχα επισημαίνει ένας από τους συγγραφείς της Μαύρης Βίβλου, ο Yves Santamaria, με αυτόν τον τρόπο παραθεωρείται ένα βασικό γεγονός:

οτι τόσο η φυλή, όσο και η κοινωνική τάξη, είναι παράγωγα της Ιστορίας: δεν είναι παράγωγο της «φύσης» η πρώτη και της Ιστορίας ή της κοινωνίας η δεύτερη76.

Και στις δύο περιπτώσεις εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του κατά περίπτωσιν εξολοθρευτή να καθορίσει σε ποια τάξη, φυλή ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα προς εξόντωση ανήκει ή δεν ανήκει κάποιος

...
Το κυρίαρχο κίνητρο στην εμμονή στη στάση αυτή είναι η πεποίθηση ότι δεν είχε και δεν έχει σημασία πόσοι θα θυσιασβοΰν για την επίτευξη του τελικού σκοπού του κομμουνισμού. Έπρεπε να επιβληθεί ένα τέτοιο σκληρό και απάνθρωπο σύστημα διότι αυτός ήταν ένας τρόπος να επιτευχθεί η εκβιομηχάνιση της Ρωσίας - και στη συνέχεια άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Όμως, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Robert Conquest,

και ο κανιβαλισμός είναι ένας τρόπος να πετύχει κανείς μια διατροφή πλούσια σε πρωτεΐνες114.

Εξαρτάται από το αν αναγνωρίζει κανείς ηθικά ή πολιτιστικά όρια στα μέσα που θα χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους σκοπούς του.
...
Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού (Συνέχεια)
http://www.zougla.gr/blog/article/479633

Υ.Γ.
Και μόνο που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν ντρέπονται να πουν πως είναι κομμουνιστές αυτό αρκεί για να κατανοήσουμε τον ηθικό ξεπεσμό στον οποίο έχει περιέλθει η Ελληνική κοινωνία.
Εύχομαι όπως Αναστήθηκε ο Θεάνθρωπος Ιησού Χριστός μας να αναστηθούν και αυτοί πνευματικά και να ξανα αντικρύσουν με αγάπη τον συνάνθρωπο τους που δεν είναι υποχρεωμένος να ζει για να παράγει , είτε για τον εαυτό του είτε πολύ χειρότερα για να μοιράζουν άλλοι "ξερόλες-ινστρούχτορες-κομματικοί- καθοδογητές-πολιτικοί-εργατοπατέρες" η όποιος άλλος τον δικό του κόπο κατά πως νομίζουν αυτοί πως είναι το σωστό, αλλά να παράγει για να ζεί αυτός και η οικογένεια του σε πρώτη φάση και κατ'επέκταση ολόκληρο το έθνος στο οποίο εντάσσονται ως ελεύθεροι Ανθρωποι Του Θεού και όχι ως υποζύγια-εργάτες!

Καλή Ανάσταση.

Ανώνυμος είπε...

Σε πολλές ταινίες υπάρχουν τέτοιοι διάλογοι . Στο νέο shaft ο Samuel Jackson όταν γνωρίζει τον γιο του λέει , δεν ξέρω τι είσαι , straight, gay , ουδέτερος κτλ . Σκηνή κατά την οποία δεν υπήρχε κανένας λόγος να αναφέρει κάτι από τα παραπάνω . Μάλλον απλά έπρεπε να ειπωθεί !!

Ευστάθειες είπε...

Αυτοί που υποστηρίζουν τον κομμουνισμό, ας πάνε να μείνουν από έναν χρόνο στα 4 κράτη, ψάχνοντας για εργασία και στην συνέχεια ας έλθουν πίσω να μας διηγηθούν την πολιτική ορθότητα του υποστηρίζειν την υλοποίηση της διαυγέστατης θεωρίας των κωλόγερων, των ανθρωποθυσιών. Κάντε μας την χάρη ρε παιδιά με την αριστερίλα.