Τα «Πάθη Χριστού» του Gibson και η μακρά, σκοτεινή παράδοση της ιουδαϊκής αντιχριστιανικής μισαλλοδοξίας

ΚΟ: Πριν από 11 περίπου χρόνια, κυκλοφόρησε η ταινία "Τα Πάθη του Χριστού" (“The Passion of the Christ”) του Mel Gibson, ο οποίος τότε μεσουρανούσε - και έκτοτε τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι - η οποία ασχολείται με τις τελευταίες δώδεκα ώρες της ζωής του Ιησού Χριστού (από τον Κήπο της Γεθσημανής μέχρι την Σταύρωση).  Τον Ιησού Χριστό τον υποδύονταν ο Jim Caviezel, ανερχόμενο αστέρι τότε, τον οποίον επίσης έκτοτε τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Η ταινία απεδείχθη μια τεράστια εμπορική επιτυχία, αποφέροντας συνολικά πάνω από 600 εκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια της κυκλοφορία της στις αίθουσες, την στιγμή που ο Γκίμπσον για το γύρισμα της ξόδεψε γύρω στα 25 εκατ. δολάρια. Η παραγωγή της ταινίας έγινε από την Icon Productions LLC, μια ανεξάρτητη εταιρεία που ιδρύθηκε το 1989 από τον Γκίμπσον. (Για περισσότερα σχετικά με την ταινία, διάβασε παλαιό άρθρο του ΚΟ). Πριν ακόμα κυκλοφορήσει η ταινία, ξεκίνησαν έντονες επικρίσεις, με επικεφαλής βέβαια την γνωστή εβραϊκή Anti - Defamation League, ότι η ταινία αποτελούσε «αντισημιτικό υλικό». Ο εβραϊκής καταγωγής Δημοκρατικός πολιτικός της Ν. Υόρκης Dov Hikind επιτέθηκε στην 20th Century Fox που διένειμε το DVD της ταινίας και «προειδοποίησε» τις άλλες κινηματογραφικές εταιρείες να «μην διανέμουν αυτήν την ταινία, γιατί είναι ανθυγιεινή για τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ηθοποιός που υποδύεται την Παναγία, η Ρουμάνα Maia Morgensten (φώτο- το επίθετό της σημαίνει "Πρωινό Αστέρι" στα γερμανικά), παρόλο που είναι εβραϊκής καταγωγής, σε συνεντεύξεις της είχε υπερασπιστεί την ταινία έναντι των ισχυρισμών περί «αντισημιτισμού», λέγοντας ότι ο αρχιερέας Καϊάφας δεν παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος της εβραϊκού λαού, αλλά ως ηγέτης του καθεστώτος, προσθέτοντας ότι «οι εξουσίες σε όλη την ιστορία διώκουν άτομα με επαναστατικές ιδέες». Για το περιβόητο θέμα του «αντισημιτισμού» που τότε έκανε σάλο, ακόμα και η «αντιρατσιστική» ‘ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ’ (δια χειρός Β. Γεωργακοπούλου), έγραψε: «Και επειδή ξέρω ότι όλοι ψοφάτε να μάθετε αν ο Μελ Γκίμπσον υπογράφει μια αντισημιτική ταινία…σπεύδω να απαντήσω: ΟΧΙ. Ίχνος αντισημιτισμού δεν διέκρινα και είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη σε τέτοια θέματα. Τζάμπα η αγωνία των Εβραίων, το μελάνι που χύθηκε και οι θεολόγοι που αναζητήθηκαν από δημοσιογράφους, Έλληνες και ξένους, για να καταθέσουν προώρως τα λογάκια τους. Αν σώνει και καλά το φιλόδοξο πόνημα του Αυστραλού σταρ πρέπει να προσβάλλει κάποια εθνική ή θρησκευτική ομάδα, αυτή φοβάμαι ότι δεν είναι άλλη από τους γείτονές μας Ιταλούς».

Το παρακάτω δοκίμιο γράφτηκε πριν από 11 χρόνια, στο «φόρτε» του αντι-Γκίμπσον παραληρήματος και βρίσκεται στο βιβλίο του Michael Polignano με τίτλο “Taking Our Own Side” (2010). Ο Michael Polignano γεννήθηκε το 1980 στο Frederick του Maryland των ΗΠΑ. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Emory το 2002. Είναι συγγραφέας, εκδότης, ακτιβιστής και σύμβουλος πληροφορικής με έδρα το Σαν Φρανσίσκο. Αρθρογραφεί στην ιστοσελίδα Counter-Currents και όπως ομολογεί ο ίδιος, δεν είναι χριστιανός.

 

Δεν είμαι Χριστιανός, αλλά το δίκαιο με υποχρεώνει να διαμαρτυρηθώ για την εκστρατεία εναντίον της ταινίας του Μελ Γκίμπσον ‘Τα Πάθη του Χριστού’, μια εκστρατεία που σε μεγάλο βαθμό ενορχηστρώθηκε και εκτελέστηκε από τους Εβραίους, μαζί με κάποιους δουλοπρεπείς λακέδες ‘εθνικούς’.

Τα Πάθη δεν είναι μια ταινία του Χόλιγουντ. "Hollywood" είναι η εβραιοκρατούμενη αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία, η οποία ήταν αδιάφορη για τη δημιουργία ή τη χρηματοδότηση ή τη διανομή της ταινίας, ακόμα κι αν ήταν εξασφαλισμένο ότι θα αποτελούσε τεράστια επιτυχία. Αντ’ αυτού, τα Πάθη έγιναν στην Ιταλία και η απαιτούμενη χρηματοδότηση έγινε από τον Μελ Γκίμπσον προσωπικά με το ποσό των 30.000.000 δολαρίων. Αν οι Εβραίοι είχαν τον έλεγχο της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας, όπως έχουν της αμερικανικής και αν ο Μελ Γκίμπσον ήταν ένας αδέκαρος καλλιτέχνης, τα Πάθη ποτέ δεν θα είχαν γίνει. Τώρα που έχουν γίνει, οι Εβραίοι μεγιστάνες του Χόλιγουντ στέλνουν στον Gibson ένα μήνυμα: «Δεν θα τον προσλάβω. Δεν θα υποστηρίξω οτιδήποτε είναι δικό του».

Διάβασε: Jim Caviezel: «Ο ρόλος του Χριστού κατέστρεψε την καριέρα μου. Το Χόλυγουντ μου έκλεισε την πόρτα»

Όταν φάνηκε ότι Τα Πάθη δεν ήταν δυνατόν να σταματήσουν, οι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο διοργάνωσαν μια εκστρατεία απειλών και εκφοβισμού, ελπίζοντας να εκφοβίσουν τον Gibson ώστε να τους επιτρέψει να διαμορφώσουν εκείνοι όπως ήθελαν την ταινία. Κύριος εκπρόσωπος τους υπήρξε ο γνωστός Abraham Foxman (φωτο), της Anti-Defamation League (ADL) της B'nai B'rith. Πιστοί στην μακρά ιστορία τους εγκληματικότητας και εξαπάτησης, οι σύμμαχοι και οι εργάτες της ADL έκλεψαν ένα αντίγραφο του σεναρίου, το πρόβαλαν κρυφά εκ των προτέρων προσποιούμενοι ότι είναι Χριστιανοί κληρικοί, και παραβίασαν τις υπογεγραμμένες συμφωνίες να μην αποκαλύψουν αυτά που είδαν πριν από την κυκλοφορία της ταινίας. Στη συνέχεια, πιστοί στην μακρά ιστορία δυσφήμησης, η ADL προχώρησε στο να δυσφημίσει τον Μελ Γκίμπσον και να επιτεθεί με σφοδρότητα στην ταινία του. Ο Foxman ακόμη προχώρησε τόσο πολύ ώστε να απαιτήσει ο Πάπας να καταγγείλει τα Πάθη ότι είναι ανακριβή κατά τις Γραφές και θεολογικά ανορθόδοξα.

Μόλις τα Πάθη κυκλοφόρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Εβραίοι και τα όργανά τους έκαναν ό, τι μπορούσαν για να κρατήσουν το κοινό μακριά.

Οργάνωσαν άσχημες διαδηλώσεις, ερευνητές "Εγκλημάτων Μίσους" εκλήθησαν και μια αναφορά εκλιπαρούσε τον υπουργό δικαιοσύνης John Ashcroft να αναλάβει δράση κατά των δημιουργών της ταινίας «για παραβίαση πολιτειακών και ομοσπονδιακών νόμων περί εγκλημάτων μίσους στην αποφασιστική ενθάρρυνση της αντισημιτικής βίας». Εβραίοι στην Αγγλία, τη Γαλλία και το Ισραήλ και πιθανώς και σε άλλες χώρες - όπου είναι παράνομο να επικρίνεις τους Εβραίους, αλλά όχι τους Χριστιανούς – εργάστηκαν για την απαγόρευση των Παθών. Για να δημιουργηθεί τρόμος στις καρδιές των προληπτικών, ο θάνατος μιας ηλικιωμένης γυναίκας που πέθανε ενώ παρακολουθούσε τα Πάθη, μετατράπηκε σε εθνική είδηση. Το ότι ένας τέτοιος θάνατος ήταν μάλλον ένα στατιστικό αναπόφευκτο δεδομένο του τεράστιου αριθμού των ανθρώπων που είδαν την ταινία, δεν έχει σημασία. Είναι δύσκολο βλέπετε, να γίνει εθνική είδηση όταν κάποιος πεθάνει βλέποντας την επόμενη ταινία του Σπίλμπεργκ ή του Bruckheimer.

Διάβασε: Νέα σφοδρή επίθεση της Anti-Defamation League κατά του Mel Gibson και Η εβραϊκή Anti - Defamation League εγκρίνει ταινία για τον Χριστό ως «αντίδοτο» στο «δηλητήριο» που θεωρεί ότι ήταν η ταινία «Τα Πάθη του Χριστού» του Γκίμπσον

Η ταινία καταδικάστηκε από όλους (με τα ίδια πανομοιότυπα λόγια) ως πολύ βίαιη και αιματηρή, λες και ενδιέφερε τους κριτικούς αυτό και πριν. Καταδικάστηκε ως ιστορικά ανακριβής, λες και αυτό ενδιαφέρει τους επικριτές της. Επίσης ως Γραφικώς ανακριβής και θεολογικά ανορθόδοξη, λες και αυτό ενδιαφέρει τους επικριτές της. Επίσης καταδικάστηκε ως βαρετή και σε ξένες γλώσσες και με υπότιτλους. Μέχρι και ως "σαδομαζοχιστική" καταδικάστηκε.

Η κύρια ένσταση όμως για τα Πάθη ήταν ότι απεικονίζει τους «Εβραίους» ως υπεύθυνους για το θάνατο του Ιησού και με το «υπεύθυνους» οι κριτικοί εννοούν συλλογικά υπεύθυνους. Αλλά αυτή η κατηγορία είναι διφορούμενη. Μήπως αναφέρεται σε όλους τους Εβραίους ή απλά σε όλους τους Εβραίους τότε ή σε όλους τους Εβραίους από τότε;

Τα Πάθη δεν απεικονίζουν όλους τους Εβραίους ως υπεύθυνους για το θάνατο του Ιησού, γι’ αυτό δεν απεικονίζουν όλους τους Εβραίους μετά ως υπεύθυνους. Πράγματι, ο Ιησούς, η μητέρα του και οι οπαδοί του ήταν όλοι Εβραίοι. Η Ιερουσαλήμ ήταν γεμάτη με Εβραίους που δεν έλαβαν μέρος στο βασανισμό και την εκτέλεση του Ιησού. Οι μόνοι Εβραίοι οι οποίοι φαίνονται να είναι υπεύθυνοι για το θάνατο του Ιησού είναι ο Καϊάφας, ο αρχιερέας, και κάποιοι, αλλά σίγουρα όχι όλοι -από τους συναδέλφους του.

Αλλά σίγουρα κάποιοι Εβραίοι ήταν υπεύθυνοι για το θάνατο του Ιησού. Αυτό λέει η Καινή Διαθήκη. Αυτό λέει ο (Ιουδαίος) Φλάβιος Ιώσηπος. Αυτό λέει το Ταλμούδ. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος που Μελ Γκίμπσον θα μπορούσε να κάνει αυτήν την ταινία χωρίς να δείξει ποιος ήταν υπεύθυνος για το θάνατο του Ιησού, και αυτός είναι ο λόγος που ο Foxman και η εταιρεία του ήθελαν να μη γίνει καθόλου.

Μήπως Τα Πάθη υποστηρίζουν την άποψη ότι όλοι οι Εβραίοι από τότε είναι υπεύθυνοι για το θάνατο του Ιησού; Ναι και ΟΧΙ. Η ουσία του θέματος είναι στο Κατά Ματθαίον 27:25: "Και ολόκληρος ο λαός απάντησε, «το αίμα Του ας είναι σε εμάς και για τα παιδιά μας!» Οι Εβραίοι επικριτές του Γκίμπσον απαίτησαν να αφαιρέσει αυτή τη φράση από τα Πάθη (στην ταινία την λέει ο Καϊάφας). Αλλά η φράση είναι στην ταινία μόνο και μόνο επειδή είναι στην Αγία Γραφή, έτσι ώστε η απαίτηση να αφαιρεθεί από την ταινία ισοδυναμεί με την απαίτηση να αφαιρεθεί από τη Βίβλο. Και δεδομένου ότι οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού, η λογοκρισία στην Αγία Γραφή είναι λογοκρισία στον Θεό.

Οι Εβραίοι δεν έχουν τη δύναμη να λογοκρίνουν τον Θεό. Όχι ακόμα, τέλος πάντων. Αλλά έχουν, προφανώς, την εξουσία να λογοκρίνουν τα Πάθη. «Για το φόβο των Ιουδαίων», ωστόσο, ο Γκίμπσον αφαίρεσε τον υπότιτλο. Έτσι, μόνο αν κάποιος ξέρει Αραμαϊκά θα το καταλάβει! «Το ήθελα μέσα», είπε ο Gibson. «Αλλά, φίλε, αν το συμπεριλάμβανα εκεί, θα με κυνηγούσαν μέχρι το σπίτι μου. Θα έρχονταν να με σκοτώσου».

Διάβασε: Ο οργανωμένος Εβραϊσμός λογοκρίνει την Αγία Γραφή (στην Γερμανία) - Kevin Sorbo (ο τηλεοπτικός Ηρακλής): «Δεν ακούσατε τα νέα; Οι Εβραίοι σκότωσαν τον Ιησού»

 και : Κοινή δήλωση του Αρχιραβίνου του Ισραήλ και του Αρχιεπισκόπου Κύπρου: «Δεν υπάρχει συλλογική ενοχή των Εβραίων στoν θάνατο του Ιησού»

Ο Gibson, ωστόσο, δεν είναι ο μόνος Χριστιανός ο οποίος είναι πρόθυμος να παρέμβει στα λόγια του Θεού. Μετά από περισσότερο από μισό αιώνα εβραϊκής προπαγάνδας μετά το Ολοκαύτωμα και άσκησης πιέσεων, οι περισσότεροι χριστιανοί θεολόγοι ισχυρίζονται ότι το πραγματικό νόημα του «το αίμα Του ας είναι σε μας και στα παιδιά μας» είναι ότι είμαστε όλοι ένοχοι της σταύρωσης του Χριστού: Ο Πιλάτος, οι Εβραίοι, εσείς και εγώ. Αλλά αυτή η όψιμη παρανόηση αγνοεί το πλαίσιο του κειμένου:

“Ο Πιλάτος τους είπε, «Τότε τι να κάνω με τον Ιησού, που λέγεται Χριστός;» Όλοι είπαν, «Να σταυρωθεί!». Και είπε, «Γιατί, τι κακό έχει κάνει αυτός;» Αλλά φώναξαν ακόμη περισσότερο «Σταυρωθήτω!». Έτσι, όταν ο Πιλάτος είδε ότι δεν κατάφερνε τίποτα, αλλά μάλλον θόρυβος γινόταν, πήρε νερό, ένιψε τα χέρια του μπροστά από το πλήθος, λέγοντας: Είμαι αθώος από το αίμα αυτού τού δικαίου · αφορά εσάς. Και όλος ο λαός ("πας ο λαός") απάντησε, "το αίμα αυτού ας είναι εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών"”(Κατά Ματθαίον 27: 22-25).

Μόνο όταν ο Πιλάτος τους λέει ότι δεν πρόκειται να σκοτώσει τον Ιησού οι Εβραίοι λένε ότι θα αναλάβουν την ευθύνη, και όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τα παιδιά τους. Η αίσθηση είναι σαφώς διαζευκτική: είτε ο Πιλάτος, είτε οι Εβραίοι μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη και οι Εβραίοι την αναλαμβάνουν. Η λογική δεν είναι συνδετική: όχι τόσο ο Πιλάτος, όσο και οι Εβραίοι αναλαμβάνουν την ευθύνη.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Πιλάτος έχει πραγματικά κάποια ευθύνη για τη δολοφονία του Ιησού, γιατί θα μπορούσε να την εμποδίσει. Όμως οι Γραφές καθιστούν επίσης σαφές ότι ο ίδιος έκρινε ότι είναι καλύτερο να θυσιάσει τον Ιησού στον όχλο αντί να διακινδυνευτούν πολλοί θάνατοι εξ αιτίας μιας ακόμα εβραϊκής εξέγερσης (υπό την έννοια ότι άρχισε να γίνεται μεγάλος θόρυβος από το ιουδαϊκό πλήθος). Έτσι, ακόμη και αν ο Πιλάτος θα μπορούσε να είχε αποτρέψει τη δολοφονία του Ιησού, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει.

Αλλά ακόμη και αν ο Πιλάτος φέρει κάποια ευθύνη, αυτό δεν εμπλέκει το υπόλοιπο της ανθρώπινης φυλής. Εγώ, για παράδειγμα, δεν είμαι υπεύθυνος για τη δολοφονία του Ιησού. Δεν ούρλιαζα για το αίμα του με τον όχλο. Δεν τον μαστίγωσα. Δεν τον έστεψα με αγκάθια. Δεν τον κάρφωσα στον σταυρό. Δεν είχα καν γεννηθεί τότε. (ΚΟ: "Κατά άνθρωπον" ερμηνεία).

Το "είμαστε όλοι ένοχοι" φαίνεται εύλογο για τους χριστιανούς, επειδή πιστεύουν ότι ο Χριστός πέθανε για να μας σώσει όλους. Αλλά ακόμα και αν ο Ιησούς πέθανε για να μας σώσει όλους, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι μας τον δολοφονήσαμε.

Αλλά τι γίνεται με τον ισχυρισμό ότι δεν είναι μόνο οι Εβραίοι που ήταν παρόντες, αλλά και τα παιδιά τους, υπεύθυνα για τη δολοφονία του Ιησού;

Κατ’ αρχάς, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Εβραίοι από τότε είναι υπεύθυνοι, μόνο τα παιδιά του όχλου που παρότρυνε τον Ιησού να σταυρωθεί. Αλλά δεδομένου ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να καθοριστεί ποιοι Εβραίοι κατάγονται από τον εν λόγω όχλο και ποιοι όχι, κάνει όλους τους Εβραίους από τότε τουλάχιστον υπόπτους για το φόνο του Ιησού.

Δεύτερον, τα παιδιά του όχλου είναι ένοχα μόνο με την υπόθεση ότι η ενοχή είναι κληρονομική και συλλογική. Τώρα, από τη δική μου κοσμική και επιστημονική άποψη, η έννοια της συλλογικής και κληρονομικής ενοχής είναι καθαρή ανοησία. Αλλά από μια χριστιανική άποψη, είναι αρκετά πιθανή. Γιατί τι είναι το «προπατορικό αμάρτημα», αν όχι μια συλλογική και κληρονομική ενοχή για τις παραβάσεις του Αδάμ και της Εύας; Έτσι, ακόμα κι αν δεν πιστεύω ότι οι Εβραίοι είναι συλλογικά και κληρονομικά ένοχοι για τη δολοφονία του Ιησού, ίσως οι Χριστιανοί θα έπρεπε να το πιστεύουν.

Διάβασε: Ποιος σκότωσε τον Ιησού;

 

Δύο πράγματα δίνουν αληθοφάνεια σε ένα τέτοιο μύθο. Πρώτον, είναι το παράξενο συλλογικό πνεύμα των Εβραίων. Είναι δύσκολο να τους μεταχειρίζεσαι σαν άτομα, επειδή σπάνια σκέφτονται ή να ενεργούν σαν τέτοια. Δεύτερον, είναι η μακρά ιστορία του εβραϊκού μίσους κατά του Χριστιανισμού, που με το πέρασμα των αιώνων έχει δημιουργήσει φοβερούς διωγμούς, όταν οι Εβραίοι κατάφεραν να αποκτήσουν πολιτική εξουσία. Οι Πράξεις των Αποστόλων καταγράφουν τις διώξεις των μαθητών του Ιησού. Ο Σαούλ, που ονομάστηκε Παύλος, ήταν καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό για να καταδιώξει τους χριστιανούς, όταν είχε το περίφημο όραμα του Ιησού. Οι Πράξεις των Αποστόλων καταγράφουν επίσης μια σειρά από περιπτώσεων στις οποίες υποκινήθηκαν από τους Εβραίους ρωμαϊκές διώξεις κατά των χριστιανών.

Ο Israel Shamir, σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο “Freak Factory”, αναφέρει άλλες διώξεις. Το 135 μ.Χ., οι οπαδοί του Εβραίου επαναστάτη (και ψευτο-Μεσσία) Simon Bar Kokhba έσφαξαν τους Χριστιανούς στην Παλαιστίνη. Το 519 μ.Χ., ο Yusuf Zu Nawas, ο Εβραίος κυβερνήτης της Himyar στη σημερινή Υεμένη, έσφαξε τους Χριστιανούς και κατέστρεψε εκκλησίες. Το 529 μ.Χ., οι Εβραίοι της Παλαιστίνης εκμεταλλεύτηκαν την εξέγερση των Σαμαρειτών για να σφάξουν χριστιανούς και να καταστρέψουν εκκλησίες. Έκαναν το ίδιο το 614 μ.Χ., κατά την εισβολή του Πέρση βασιλιά Χοσρόη Β΄.

Όμως, οι μεγαλύτερες εβραϊκές διώξεις κατά των χριστιανών έλαβαν χώρα πριν από λιγότερο από έναν αιώνα, αφότου οι Μπολσεβίκοι πήραν τον έλεγχο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Σχεδόν όλοι οι ηγέτες των Μπολσεβίκων ήταν Εβραίοι (όπως ο Τρότσκι) ή κατά το ήμισυ Εβραίοι (όπως ο Λένιν) ή παντρεμένοι με Εβραίες (όπως ο Στάλιν). Οι Μπολσεβίκοι έκαναν γρήγορα τον αντισημιτισμό έγκλημα και τον αντι-χριστιανισμό επίσημη πολιτική του κράτους. Εκκλησίες έκλεισαν, λεηλατήθηκαν, καταστράφηκαν, χιλιάδες ιερείς και μοναχοί φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν. Και, κατά τις δεκαετίες του τρόμου που ακολούθησαν, εκατομμύρια και δεκάδες εκατομμύρια Χριστιανών έχασαν τη ζωή τους στα χέρια και υπό τις διαταγές των σε μεγάλο βαθμό εβραϊκής καταγωγής δολοφόνων.

Εύχομαι οι Χριστιανοί να έχουν αυτά τα εγκλήματα κατά νου τους την επόμενη φορά που ένας Εβραίος θα αρχίζει μια θλιβερή λιτανεία για τους χριστιανικούς διωγμούς του λαού του. Δέχομαι ότι το να ανταλλάσουν Εβραίοι και Χριστιανοί ιστορίες αγριότητας και να απαιτούν συγνώμη ο ένας από τον άλλον για τα εγκλήματα των ομοθρήσκων τους, θα ήταν ένα παράλογο θέαμα. Αλλά είναι πολύ καλύτερο από το θέαμα των Χριστιανών που στρέφουν πάντα και το άλλο μάγουλο στους Εβραίους, στους επιθετικούς ισχυρισμούς τους περί θυματοποίησης.

Το εβραϊκό μίσος κατά του Χριστιανισμού δεν είναι απλώς ένα θέμα που απομονώνεται σε ξεσπάσματα διώξεων. Πράγματι, αυτά τα ξεσπάσματα είναι απλώς τα συμπτώματα ενός βαθέος μίσους που είναι κωδικοποιημένο στα ιουδαϊκά θρησκευτικά γραπτά και πρακτικές. Ο Shahak δίνει μια ενδιαφέρουσα εικόνα αυτών των γραπτών και πρακτικών στο βιβλίο του «Εβραϊκή Ιστορία, Εβραϊκή Θρησκεία: Το Βάρος Τριών Χιλιάδων Χρόνων» (κυκλοφορεί και στα ελληνικά).

Το Ταλμούδ, για παράδειγμα, υποστηρίζει….(πολλά βλάσφημα και αισχρά για τον Ιησού, όπως ότι ήταν «ακάθαρτος», ότι ήταν ένας μαύρος μάγος, ένας ειδωλολάτρης κλπ - βλέπε εδώ). Το Ταλμούδ ισχυρίζεται επίσης ότι ο Ιησούς δικάστηκε από θρησκευτικό δικαστήριο για ειδωλολατρία, ηθική αυτουργία σε άλλους Εβραίους στην ειδωλολατρία, και ότι αψήφησε τη θρησκευτική εξουσία, ότι καταδικάστηκε σε θάνατο δια λιθοβολισμού, και ότι τελικά απαγχονίστηκε (ίσως σε ένα σταυρό).

Παρόμοιοι ισχυρισμοί βρέθηκαν στο ‘Toledot Yeshu’ (Τολεδώθ Γιεσούα - δες εδώ), το οποίο σύμφωνα με τον Σαμίρ ήταν μετά τη Βίβλο το πιο ευρέως κυκλοφορούν εβραϊκό βιβλίο στο Μεσαίωνα. Ο Ιησούς εκεί λέγεται ότι είναι το νόθο παιδί της Μαρίας και ενός Ρωμαίου στρατιώτη που ονομάζεται Pandera, ότι πήγε στην Αίγυπτο, όπου έμαθε μαύρη μαγεία και επέστρεψε στο Ισραήλ για να οδηγήσει τους Εβραίους στην ειδωλολατρία, ότι συνελήφθη και δικάστηκε από το Σανχεντρίν, καταδικάστηκε σε θάνατο και ότι απαγχονίστηκε (και πάλι, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι κρεμάστηκε στο σταυρό).

Το μίσος κατά του Χριστιανισμού εκφράζεται επίσης στην εβραϊκή προσευχή. Σύμφωνα με τον Shahak, «στο πλέον σημαντικό τμήμα των εβδομαδιαίων προσευχών στις «δεκαοκτώ ευλογίες» (‘eighteen blessings’) - υπάρχει μια ιδιαίτερη κατάρα, που αρχικά στρέφεται κατά των χριστιανών, μετά κατά των Εβραίων που προσηλυτίστηκαν στον Χριστιανισμό και τέλος κατά άλλων Εβραίων αιρετικών: «Και είθε οι αποστάτες να μην έχουν καμία ελπίδα και όλοι οι χριστιανοί να χαθούν αμέσως» (σελ. 92). Ένας Εβραίος, όταν βλέπει ένα μεγάλο αριθμό Εβραίων πρέπει να δοξάσει τον Θεό, αλλά όταν βλέπει ένα μεγάλο αριθμό Χριστιανών πρέπει να προφέρει μια κατάρα. Το ίδιο ισχύει και για τα κτίρια: Σύμφωνα με το Ταλμούδ, όταν ένας Εβραίος βλέπει ένα χριστιανικό κτίριο, θα πρέπει να ζητήσει από τον Θεό να το καταστρέψει. Όταν βλέπει ένα χριστιανικό κτίριο σε ερείπια, να ευχαριστήσει τον Θεό για την καταστροφή του. Αργότερα, σύμφωνα με τον Shahak, η πρακτική αυτή άρχισε να εφαρμόζεται ειδικά στις εκκλησίες και στους σταυρούς και διανθίστηκε με τριπλό φτύσιμο (σελ. 93). Μια κατάρα που αφορά ειδικά τον Ιησού ζητά το όνομά του να εξαλειφτεί εντελώς. Το Ταλμούδ επιτάσσει επίσης οι Εβραίοι να κάψουν αντίγραφα της Καινής Διαθήκης που έρχονται στα χέρια τους, και σύμφωνα με τον Shahak, εκατοντάδες αντίτυπα της Καινής Διαθήκης κάηκαν δημοσίως στην Ιερουσαλήμ στις 23 Μαρτίου 1980 από μια επιδοτούμενη από το κράτος εβραϊκή θρησκευτική οργάνωση (σελ. 21).

Οι περισσότεροι Εβραίοι, βέβαια, δεν πιστεύουν στο Θεό τους ή δεν τηρούν τις εντολές του. Κάποιοι άλλοι Εβραίοι είναι στην πραγματικότητα "για" τον Ιησού (εννοεί το κίνημα ‘Jews for Jesus’, κυρίως στις ΗΠΑ). Άλλοι είναι αδιάφοροι. Λίγοι ακόμη είναι έτοιμοι να κάνουν κάποια αυτοκριτική για τις εβραϊκές νοοτροπίες και ενέργειες μίσους προς τους χριστιανούς.

Αλλά είναι δύσκολο να μην δούμε την άσχημη εκστρατεία εναντίον του Μελ Γκίμπσον και της ταινίας του ως το τελευταίο περιστατικό μιας μακράς, σκοτεινής παράδοσης της ιουδαϊκής αντιχριστιανικής μισαλλοδοξίας, μιας μισαλλοδοξίας που συνεχίζει να ανθεί, παρά το μαρασμό των θρησκευτικών ριζών του. Αν οι Εβραίοι σήμερα θέλουν να χτυπήσουν την παράλογη κατηγορία ότι είναι συγγενείς με τους Χριστοκτόνους, δεν θα πρέπει να συμπεριφέρονται σαν να είναι πρόθυμοι να τον σταυρώσουν ξανά.

ΥΓ: Η εβραϊκής καταγωγής αμερικανίδα κωμικός’ της λεγόμενης stand-up comedy, Sarah Silverman, σε μια «κωμική» παράστασή της, με τον τίτλο «Jesus is Magic», το 2006 είχε πει τα εξής «αστεία» ενώπιον του κοινού της: «Ωραία! Ελπίζω ότι οι Εβραίοι πράγματι σκότωσαν τον Χριστό και θα το έκανα ξανά. Θα το f**king έκανα ξανά σε ένα δευτερόλεπτο!»

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή