12 Αν λοιπόν ο Χριστός κηρύττεται ότι από τους νεκρούς έχει εγερθεί, πώς λένε μεταξύ σας μερικοί ότι ανάσταση νεκρών δεν υπάρχει;
13 Αν λοιπόν ανάσταση νεκρών δεν υπάρχει, ούτε ο Χριστός έχει εγερθεί.
14 Και αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, άρα είναι κενό και το κήρυγμά μας, κενή και η πίστη σας.
15 Βρισκόμαστε επίσης και ψευδομάρτυρες του Θεού, γιατί μαρτυρήσαμε ενάντια στο Θεό ότι έγειρε το Χριστό, τον οποίο συνεπώς δεν έγειρε, αν βέβαια οι νεκροί δεν εγείρονται.
16 Γιατί αν οι νεκροί δεν εγείρονται, ούτε ο Χριστός έχει εγερθεί.
17 Και αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, μάταιη είναι η πίστη σας, ακόμα είστε μέσα στις αμαρτίες σας.
18 Άρα και όσοι κοιμήθηκαν με το Χριστό, χάθηκαν.
19 Αν μόνο στη ζωή αυτήν έχουμε ελπίσει στο Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους.
20 Τώρα όμως ο Χριστός έχει εγερθεί από τους νεκρούς, απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί.
21 Γιατί, επειδή μέσω ανθρώπου ήρθε ο θάνατος, και μέσω ανθρώπου ήρθε η ανάσταση των νεκρών.
22 Γιατί όπως ακριβώς στον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και στο Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν.
23 Καθένας όμως στη δική του τάξη: απαρχή είναι ο Χριστός, έπειτα αυτοί που είναι του Χριστού κατά την παρουσία του,
24 έπειτα το τέλος, όταν παραδίνει τη βασιλεία στο Θεό και Πατέρα, όταν καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη.
25 Γιατί πρέπει αυτός να βασιλεύει μέχρις ότου θέσει όλους τους εχθρούς κάτω από τα πόδια του.
26 Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος....
(Α΄Κορινθίους 15:12- 26)
2 σχόλια:
Αθήνα, 11 Ιουνίου 2011
Η λογική σειρά που παρατίθεται
η κάθοδος στον άδη ή συμβολικός θάνατος, ενός κατ΄ "αθάνατου",
και η επιστροφή του στη διάσταση των ζώντων, αναμενόμενη και ευκταία, αναφέρεται σε όλες τις μυθολογίες του κόσμου, βλ. Ενουμά Ελίς, το έπος της δημιουργίας των βαβυλωνίων, όλοι οι, θεοί, ημίθεοι, ήρωες, μεσσίες κλπ, ακολούθησαν αυτόν τον κύκλο, τον κύκλο της αέναης επιστροφής (βλ. Μιρτσέα Ελιάντ στο ομόνυμο έργο του), του θνήσκοντος και αναστώμενου θεού, ημίθεου, ήρωα, μεσσία κλπ.
Ο ήρωας γεννιέται σε σπήλαιο, σύμβολο του κόλπου της μεγάλης θεάς, της μητέρας γης, στο Βηθλεέμ (μπέτ λέχεμ = ο οίκος του άρτου, όλοι γνωρίζουμε τη συμβολική, τελετουργική ομοφαγική, σημασία του άρτου), προ Χριστού, στο ίδιο σπήλαιο, σύμβολο κάθε χρόνο γεννιότανε ο Ντουσάρες ή Ντουσάρα, τοπική θεότητα με τον ανάλογο βίο. Σε σπήλαια ήταν πάντα και τα νεκρομαντεία, πύλες ανόδου και καθόδου στη μετά θάνατον ζωή, εκεί μέσω ονείρων και υποβολής οι μυούμενοι ακολουθούσαν, υπό τις οδηγίες των ιερέων, συμβολικά την άνοδο και κάθοδο στον άλλο κόσμο, σκοπός ήταν η ψυχική κάθαρση μέσω της επικοινωνίας με το κατά την άποψή τους υπερβατό.
Όσο γι τα όστα, που αναφέρονται και στην Κ. Διαθήκη, είναι κατάλοιπο από αρχαιότατο σαμανικό, ανιμιστικό δρώμενο και την πεποίθηση ότι ο σαμάνος, μέσω συμβολικού θανάτου, αφού λειώσει το σαρκίο του, αναγεννάται από τα οστά του, ο λόγος που πεισματικά αρνούνται να προβούν σε εκταφή των νεκρών τους οι ιουδαίοι και οι μουσουλμάνοι αναμένοντες τη δευτέρα παρουσία, χειρότερη προσβολή από το τη σύλληση και εκταφή και διασπορά των οστών του νεκρού δεν υπάρχει. Οι πλούσιοι, θρησκευόμενοι, ιουδαίοι στα Ιεροσόλυμα αγοράζουν τάφους μπροστά - μπροστά, απεναντι στο λόφο που ήταν χτισμένος ο "ναός" του Σολομώντα, ώστε κατά τη δευτέρα παρουσία να είναι οι πρώτοι που θα αναστηθούν!
Τώρα, αυτή καθ΄ αυτή η αθανασία της ψυχής, η ενδεχόμενη επιστροφή στην βρωτή - ανθρώπινη διάσταση, η κρίση των ανθρωπίνων ατοπημάτων και ο κολασμός, το αίσθημα έστω και μετά θάνατον δικαίου και δικαίωσης, ενυπάρχει σε όλες τις μυθολογίες και παραδόσεις, αλλά η διανοητική επεξεργασία της άποψης αυτής έγινε από την ελληνική φιλοσοφία και μόνο. Από την ελληνική, μεταφυσική βέβαια, φιλοσοφία έλαβαν φώτιση οι σύγχρονες θρησκείες.
Ανάλυση της έννοιας του θείου, της ψυχής, του πνεύματος και του νου, της μετά θάνατον ζωής και του πιθανού κολασμού δίνεταιμόνο από τους Έλληνες φιλοσόφους, καθαρά φιλοσοφικά και χωρίς πλέον τις πρωτόγονες ανιμιστικές και τοτεμικές αντιλήψεις, στοιχεία των οποίων εντοπίζονται στα αρχαϊκά ελληνικά κείμενα(βλ. Παναγή Λεκατσά, αναφορές υπέρχουν σχεδόν σε όλα τα σχετικά έργα του).
Από αυτό το κορυφαίο ελληνικό πνεύμα δεν διέλαθε της προσοχής των χριστιανών διανοουμένων, το οποίο και χρησιμοποίησαν όταν θέλησαν να δημιουργήσουν μια όσο το δύνατόν λόγια και πειστική κοσμοθεωρία, υποβαστάζουσα το πολιτικό - θρησκευτικό τους μορφωμα, παρ΄ όλη την προσπάθεια απαξίωσης του ελληνικού πολιτισμού στην οποία επεδώθησαν τους πρώτους αιώνες, ενδεχομένως κατόπιν εντολών της τότε πολιτικής εξουσίας.
Με εκτίμηση,
Ιωάννης Στασινός
Η κάθοδος στον κάτω κόσμο, τον Άδη, μου θυμίζει τον Οδυσσέα του Ομήρου! Όπως και η λέξη Χριστός που σημαίνει ο κεχρισμένος, ο έχων το χρίσμα. Πολλοί κατέβηκαν στον Άδη!
Δημοσίευση σχολίου