Η ταινία "Τα παιδία των ανθρώπων". Πόσο κοντά είμαστε;

Πάντοτε μου άρεσαν οι φουτουριστικές ταινίες.

Φουτουριστική ονομάζεται μία κινηματογραφική ταινία που αναπαριστά την ζωή σε μία - όχι και τόσο πολύ - μελλοντική εποχή και συνθέτει μία πραγματικότητα του αύριο, με στοιχεία όμως που μαζεύει από το σήμερα.

Μία φουτουριστική (δηλ. μελλοντολογική) ταινία, ενώ συγγενεύει με τον χώρο των ταινιών «επιστημονικής φαντασίας», εν τούτοις είναι πιο ρεαλιστική και για αυτό, σχεδόν πάντα, καταλήγει να είναι δυστοπική και συνεπώς καταθλιπτική. Δυστοπία – το αντίθετο της ουτοπίας- είναι η περιγραφή ενός μελλοντικού «φανταστικού» (;) κόσμου απόλυτης δυστυχίας.

Χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί «προφητική» - τουλάχιστον με την θεολογική έννοια του όρου- μία τέτοια ταινία αποδεικνύεται μετα-αποκαλυπτική και πολλές φορές, σχεδόν, «επίκαιρη». Διότι μέσα από το σήμερα μπορείς, -στο μέτρο του δυνατού και ανάλογα με την διορατικότητά σου - να «δεις», δηλαδή να προβλέψεις, το αύριο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινες προφήτης.

Τέτοιες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ είναι οι : το “Brazil” του Terry Gilliam (1985), το “Gattaca” (1997), το “Blade Runner” του Ridley Scott (1982), το “Total Recal” («Ολική Επαναφορά») του Paul Verhoeven (1990), ο «Υδάτινος Κόσμος» (1995), το “V For Vendetta” (2005), το αγαπημένο μου“They Live” ( «Ζουν ανάμεσά μας») του John Carpenter και το κορυφαίο βέβαια «1984» (1984), μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Όργουελ.

Μία πρόσφατη φουτουριστική – δυστοπική ταινία ήταν «Τα παιδιά των ανθρώπων» (“Children of men”) του Alfonso Cuaron, η οποία αποτελεί μεταφορά του φουτουριστικού θρίλερ που έγραψε η P.D. James το 1993.

Τοποθετημένο στο 2027, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, η ταινία παρουσιάζει μια Βρετανία σε σύγκρουση. Σύγκρουση μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και ένοπλων ομάδων μεταναστών και βίαιων "αναρχικών" επαναστατών. Βρώμικη, σκοτεινή κι επικίνδυνη, στο κλίμα ακριβώς που είχε οραματιστεί η συγγραφέας.

Βλέπουμε ένα σκοτεινό και παρακμιακό Λονδίνο να ζει (;) μέσα στο απόλυτο χάος.

Παρόλο που έχει τεθεί στρατιωτικός νόμος και παντού κυκλοφορούν πάνοπλοι στρατιώτες και άρματα, η αναρχία και η τρομοκρατία βασιλεύει, βόμβες εκρήγνυνται στα καλά καθούμενα, ενώ υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με την μετανάστευση, καθώς οι μετανάστες όχι μόνο είναι αμέτρητοι και συνεχώς καταφθάνουν νέα καραβάνια, αλλά οι αρχές τους συμπεριφέρνονται σαν ζώα και τους στοιβάζουν – κυριολεκτικά- σε κλουβιά, καταμεσής στον δρόμο και στη συνέχεια εκτοπίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι υπόλοιποι μετανάστες – που είναι κυρίως μουσουλμάνοι - έχουν συγκροτήσει ένοπλες ομάδες, έχουν βγει τους δρόμους και συγκρούονται με τις ντόπιες στρατιωτικές δυνάμεις.

Η πόλη είναι πλέον πραγματικό πεδίο μάχης, τάνκς περιφέρονται στους δρόμους της πόλης, πάνοπλοι σταρτιώτες ανταλάσσουν πυροβολισμούς με ορδές μεταναστατών και "αναρχικών", οι σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι και νομίζεις ότι δεν βρίσκεσαι στο Λονδίνο, αλλά στο Σεράγεβο.

Μέσα σε αυτήν την παράνοια, κάποιοι περίεργοι τύποι ντυμένοι με κίτρινα αδιάβροχα, κρατούν πλακάτ που γράφουν "Repent" - «Μετανοείτε», στους οποίους κανένας δεν δίνει σημασία.

Το χειρότερο όμως είναι ότι πλέον, από το 2009, όλες οι γυναίκες του κόσμου άρχισαν να γίνονται στείρες με αποτέλεσμα να μη υπάρχουν πλέον γεννήσεις και το ανθρώπινο είδος να οδεύει προς την εξαφάνισή του. Όταν ο νεότερος άνθρωπος του κόσμου, 18 ετών, δολοφονείται το μέλλον διαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνο. Ο πρωταγωνιστής Theo (Clive Owen) πέφτει θύμα απαγωγής μιας τρομοκρατικής ομάδας, η οποία υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών.

Δείτε ένα trailer της ταινίας

Ε, και τι έγινε; «Φουτουριστική» ταινία, θα πει κανείς. «Φαντασίας» ίσως πει κάποιος άλλος. Τι σχέση έχει με το τώρα;

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του σκηνοθέτη Aλφόνσο Κουαρόν : "Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία για το μέλλον - ήθελα να κάνω μια ταινία για το παρόν και τις συνθήκες που δομούν το μέλλον. Δεν πρόκειται για ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά για μια περιπέτεια, τοποθετημένη στο 2027".

Σκέφτομαι πόσο άραγε μακριά βρισκόμαστε από τέτοιες καταστάσεις; Τα δείγματα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες με εξεγέρσεις μεταναστών (Αγγλία, Γαλλία, αλλά και Ιταλία) πολύ φοβάμαι ότι συνηγορούν, ότι τέτοιες σκηνές δεν θα αργήσουμε να δούμε. (βλέπε αναλυτικότερα άρθρο του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ).

Η κατάσταση ήδη εγκυμονεί κινδύνους. Το μείγμα είναι αρκετά εκρηκτικό.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι το επιβαλλόμενο μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας έχει αποτύχει ολοκληρωτικά.

Και δεν είναι θέμα ιδιοτροπίας ή «ρατσισμού». Είναι καθαρά θέμα αληθινό και πλέον επιστημονικά διαπιστωμένο. Είναι χαρακτηριστική πρόσφατη κοινωνιολογική έρευνα στις ΗΠΑ (και δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία»!).

Σύμφωνα με αυτή την έρευνα, όσο μεγαλύτερη είναι η ποικιλομορφία σε μια κοινότητα τόσο μικρότερος είναι ο αριθμός των ατόμων που ψηφίζουν, που προσφέρονται για εθελοντική εργασία, που συνεισφέρουν σε φιλανθρωπικές ενέργειες και που συμμετέχουν σε κοινοτικές δραστηριότητες...

Στις κοινότητες με τον μεγαλύτερο βαθμό ποικιλομορφίας τα άτομα τείνουν να μην εμπιστεύονται τους γείτονές τους -ανεξάρτητα από την εθνική καταγωγή ή το χρώμα του δέρματός τους-, να μην έχουν επαφή ακόμα και με τους στενούς τους φίλους, να αναμένουν τα χειρότερα από την κοινότητα και τους ηγέτες της, να προσφέρονται λιγότερο για εθελοντική εργασία, να ψηφίζουν σπανιότερα και να κάθονται δυστυχείς μπροστά στην τηλεόρασή τους».

(βλέπε αναλυτικότερα άρθρο του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ).

Η Πολιτεία και οι εκφραστές έχουν όχι μόνο το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα που τώρα ζούμε, βέβαια, στα αρχικά στάδια, αλλά πολύ σύντομα θα αναγκαστούμε να την ζήσουμε καλά εμείς και τα παιδιά μας. Έχει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΘΥΝΗ.

Για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων ο διχασμός της κοινωνίας, το χάος, ο απομονωτισμός, η ανασφάλεια, και ο τρόμος είναι «βούτυρο στο ψωμί της».

ΜΙΣΕΙ τον άνθρωπο. Τον θέλει μάζα. Ή καλύτερα μαζάνθρωπο. ΜΙΣΕΙ την κοινωνική συνοχή. Θέλει παγκόσμιες «πολύχρωμες» κοινωνίες υποτελών. Οι οποίες είναι πάντα ευκολοκυβέρνητες. (Ειδικά για τον ελληνικό λαό είναι γνωστή η δήλωση του Χένρυ Κίσσινγκερ (1994) : «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα…»)

ΜΙΣΕΙ τις «κλειστές» κοινωνίες, όπου οι άνθρωποι έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους, έχουν ρίζες, έχουν ιδανικά, έχουν οράματα, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, γνωρίζει ο ένας τον άλλον, μιλάει ο ένας στον άλλον, και όλοι, αν χρειαστεί, θα συσπειρωθούν και θα αγωνιστούν για κάποιο κοινό σκοπό. Σε τοπικό ή εθνικό πεδίο.

Θέλουν κοινωνίες επιβαλλόμενης πολιτισμικής και εθνοτικής ποικιλομορφίας, μέσα από την αθρόα και μαζική είσοδο στρατιών ταλαίπωρων λαθρομεταναστών.

Θέλουν κοινωνίες αποξένωσης, φόβου και τρόμου. Μίσους και πράξεων «αντεκδίκησης». Βία που ανακυκλώνεται. Χάσμα που δεν γεφυρώνεται.

Ανθρώπους που κλεισμένοι στο «καβούκι τους», κοιτάνε πως «θα σώσουν το τομάρι τους». Ανθρώπους που δεν κολλάνε μεταξύ τους και ούτε τους ενδιαφέρει πλέον.

Ανθρώπους μοναχικούς και δυστυχισμένους, που όμως ο καταναλωτισμός, το κυνήγι του χρήματος της εφήμερης δόξας και της ηδονής αποτελούν τους νέους «θεούς». Μόνο που (και) αυτοί «θεοί» απαιτούν θυσίες. Και μάλιστα ανθρωποθυσίες.

Ρίξτε μια ματιά στις διαφημίσεις του μέλλοντος, όπως παρουσιάστηκαν κατά την διάρκεια της ίδιας αυτής «φουτουριστικής» ταινίας «Τα παιδιά των ανθρώπων». Διαφημίσεις για συνολάκια σκύλων, ειδικό χαπάκι ευθανασίας (!) (το "Quietus") με το αφοπλιστικό σλόγκαν «εγώ αποφασίζω πότε», διαφημίσεις για συνταγές "παντοτεινής νιότης" και χαπάκια χαράς (!), διαφημίσεις τζόγου και μπάλας, αγγελίες τηλεφωνικού σεξ (αλλοίμονο), και ανακοινώσεις των Αρχών για την κατάδοση των παράνομων μεταναστών.

Καλώς ήρθατε στο μέλλον…