Η τελευταία προσευχή

Δίπλα στο παλάτι των αυτοκρατόρων βρίσκεται η Μονή Βλαχερνών, στην οποία συνήθιζαν οι βασιλιάδες να προσεύχονται.

Στον ιερό αυτό χώρο ψάλθηκε το έτος 626 για πρώτη φορά ο Ακάθιστος Υμνος.

Ο ναός κτίστηκε από την αυτοκράτειρα Πουλχερία το 453 και ολοκληρώθηκε επί Λέοντος Α’ το 474. Τότε κτίστηκε και το παρεκκλήσι της Αγίας Σορού για να δεχθεί το ωμοφόριο και την Εσθήτα της Παναγίας, που μεταφέρθηκαν από την Παλαιστίνη το 473.

Οταν το έτος 626 πολιορκήθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους, η εικόνα της Παναγίας λιτανεύθηκε στα τείχη από τον Πατριάρχη Σέργιο και η πολιορκία λύθηκε. Η σωτηρία της Πόλης αποδόθηκε στην Θεοτόκο και σύσσωμος ο λαός αγρύπνησε στον ναό της Μονής ψάλλοντας το «Υπερμάχω».

Στον ίδιο ναό άρχισε η εορτή της Ορθοδοξίας μετά τη λήξη της εικονομαχίας το έτος 843. Αν η Πόλη σωζόταν το 1453, πάλι εκεί θα ψαλλόταν ο Ακάθιστος Ύμνος.

Κατά τη διάρκεια της εικονομαχίας καταστράφηκε η εικονογράφηση του ναού και χάθηκε η ιστορική εικόνα της Παναγίας η οποία σύμφωνα με την παράδοση ξαναβρέθηκε το έτος 1030 κρυμμένη μέσα στον τοίχο, κατά τις εργασίες ανακαίνισης που έγιναν επί αυτοκράτορα Ρωμανού Γ του Αργυρού.

Την παραμονή της Άλωσης, πριν βραδιάσει, ο αυτοκράτορας είχε συγκεντρώσει τον λαό και όσους πολεμιστές δεν είχαν βάρδια στα τείχη και τους μίλησε για να μην χάσουν τις ελπίδες τους. Μετά πήγαν όλοι μαζί στην Αγία Σοφία, όπου παρακολούθησαν την «επιθανάτια λειτουργία». Είχε νυχτώσει όταν ο βασιλιάς πήγε για τελευταία φορά στο παλάτι για να συγχωρεθεί με την οικογένεια και τους υπηρέτες του. Πιθανότατα πέρασε και από την Μονή Βλαχερνών για μια τελευταία προσευχή πριν αναχωρήσει για το πόστο του στην πύλη του Ρωμανού.

Η Μονή Βλαχερνών βρίσκεται μέσα σε πυκνοδομημένη γειτονιά και οι πιστοί Χριστιανοί αποφεύγουν να προκαλούν οποιαδήποτε ενόχληση στην περιοχή. Όταν στην περίοδο του Ραμαζανιού οι μουσουλμάνοι νηστεύουν, οι Χριστιανοί δεν τρώνε δημοσίως λαχταριστά φαγητά, ενώ στην εκκλησία της Μονής δεν χτυπάει πια η καμπάνα, για να μα διαταράσσεται η ανάπαυση των γειτόνων. Ούτε και φέτος το Πάσχα την ώρα της Ανάστασης χτύπησε η καμπάνα. Οι 20-30 πιστοί βγήκαν για λίγο έξω από την πόρτα του ναού να πουν, όχι με στεντόρεια φωνή, το Χριστός Ανέστη και βιαστικά ξαναμπήκαν μέσα.

---Από το ειδικό ένθετο της εφημερίδας «ΕΘΝΟΣ», ‘Ιστορία του Έθνους’, με τίτλο: «Η Άλωση μέσα από τα μάτια του τελευταίου αυτοκράτορα», Μάιος 2009, σελ. 86,87).

Φωτογραφίες από: http://dromaki.blogspot.com/2008/09/4.html
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009_04_01_archive.html

Φέτος, στην Μονή Βλαχερνών παρακολούθησαν την αναστάσιμη λειτουργία, 20 - 30 Χριστιανοί (φωτο) που την ώρα του Χριστός Ανέστη δεν χτύπησαν ούτε καν τη καμπάνα.

Οι 20 – 30 εναπομείναντες χριστιανοί, τελευταίοι μίας μακροχρόνιας ιστορικής διαδρομής, δεν έχουν δικαίωμα να πουν ούτε ένα «Χριστός Ανέστη» μήπως ενοχλήσουν τους γείτονες.

Δείτε τα πρόσωπα αυτων των ανθρώπων.

Την ίδια στιγμή χιλιάδες μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες έχουν δικαίωμα να ουρλιάζουν «Αλλάχ Ακμπάρ» στο κέντρο της Αθήνας. Και να ζητούν τζαμιά και τα τοιαύτα. Και φυσυκά, «ίσα δικαιώματα»

Περιττό να πούμε ότι εκείνοι οι 20-30 χριστιανοί της Πόλης δεν θα βρουν ποτέ στο πλευρό τους ημεδαπούς ή αλλοδαπούς «ευαίσθητους» - σχετικά με τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και τις «ελευθερίες» πολίτες. Μεμονωμένους ή οργανωμένους. Ειρηνικά διαμαρτυρόμενους ή «κουκουλοφόρους». Ούτε βέβαια, θα νοιαστούν ποτέ για αυτούς τραγικά «μονόφθαλμοι» πολιτικοί σχηματισμοί, είτε εντός είτε εκτός της Βουλής, οι οποίοι απ’ ότι φαίνεται ζουν και υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο για τους «άλλους».