Η αφέλεια, η αφασία και η μυωπία ως 'χριστιανικές αρετές' (1)

This is it…Την Πέμπτη, εν μέσω πανικού για τα οικονομικά μέτρα της Κυβέρνησης και πανεθνικής ζαλάδας για το τι μέλει γενέσθαι, την ημέρα ακριβώς της μεγάλης γενικής απεργίας, ψηφίζεται (εκτός απροόπτου…), με τρομερά μεγάλη βιασύνη, το νομοσχέδιο για την παροχή ιθαγένειας σε μετανάστες.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Για το ‘καυτό’ θέμα «Λαθρομετανάστευση – Απόδοση Ιθαγένειας» έχουν ειπωθεί πάρα πολλά και έχουν γραφτεί στον τύπο και στο διαδίκτυο ακόμη περισσότερα.

Νομίζω βέβαια, ότι το θέμα αυτό, όσο και να θέλουμε να το δούμε αποσπασματικά (δηλ. εδώ μιλάμε μόνο για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας, για αυτό μην ασχολείστε με τίποτε άλλο και μην τα μπερδεύετε), νομίζω, από μόνο του… διευρύνεται, γιατί το ‘μεταναστευτικό’ ως αναδυόμενο εθνικό θέμα τεράστιας σημασίας, έχει πολλές προεκτάσεις σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό και γεωπολιτικό επίπεδο, καθώς επεκτείνεται σε θέματα όπως η εγκληματικότητα, η επιδιωκόμενη ενσωμάτωση των μεταναστών, η δημιουργία μειονοτήτων, η γκετοποίηση, η ισλαμοποίηση, η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής και πολλά άλλα.

Αν και οι αναρτήσεις μου έχουν δώσει πιστεύω, το ‘στίγμα’ του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, μεταφέρω κάποιες σκέψεις μου, κοιτάζοντας το θέμα αυτό ΚΑΙ από ‘κάπως’ χριστιανική σκοπιά.

Το ‘κάπως’ έχει την έννοια ότι ‘ενδέχεται’ η άποψη του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ να μην είναι για κάποιους αναγνώστες (λίγους ή πολλούς, φίλους ή μη του blog), τόσο ‘πολύ’ χριστιανική...

Δεν νομίζω άλλωστε ότι θα τοποθετούσα τον εαυτό μου στους ‘πολύ’ χριστιανούς.

Σε αντίθεση με διάφορους που βλέπω και διαβάζω, δεξιά και αριστερά, οι οποίοι, απ’ ότι φαίνεται, διαθέτουν ειδικό ‘χριστιανόμετρο’ και μάλιστα τελευταίας τεχνολογίας και έτσι μπορούν και μετράνε τους πάντες και τα πάντα.

Και εφόσον αυτοί διαθέτουν την ‘πλάστιγγα’, το κάθε τι ‘ζυγίζεται’ και εφόσον δεν ταιριάζει στα γούστα τους και δεν συμφωνεί με τις ιδεοληψίες τους, ‘ευρίσκεται ελλιπές’ και συνεπώς απορρίπτεται.

Λοιπόν.

Κατ’ αρχάς σαν λαός, νομίζω, είμαστε ακραίος. Είναι η φύση μας τέτοια. Έχουμε μια κακή σχέση με την ψυχραιμία και την ισορροπία, υπερβάλλουμε, τραβάμε στα άκρα, φωνάζουμε, τσακωνόμαστε εύκολα και αδυνατούμε να ακούσουμε. Μακάρι να μπορούσαμε μόνο να μιλάμε και όλοι να συμφωνούσαν μαζί μας χωρίς να ακουστεί κιχ. Για δικό τους καλό.

Τέλος πάντων. Στο θέμα μας.

Εντύπωση μου έκανε όταν πριν από καιρό, μετά τις τελευταίες Ευρωεκλογές, την περίοδο που είχε αρχίσει πλέον, το ‘μεταναστευτικό’ να γίνεται ένα από τα κύρια θέματα συζήτησης σε εφημερίδες, τηλεοράσεις, ‘παράθυρα’ και… καφενεία, έλαβα ένα χριστιανικό περιοδικό που είχε τον εξής τίτλο: «Ρατσισμός, Ξενοφοβία και Μετανάστες: Ποια πρέπει να είναι η Χριστιανική Στάση;» Ολόκληρο σχεδόν το τεύχος (του κατά τα άλλα ενδιαφέροντος περιοδικού) ήταν αφιερωμένο στο θέμα των ‘μεταναστών’ και στην ‘χριστιανική στάση’.

Βέβαια μόνο και μόνο ο τίτλος σε προδιέθετε για το που ‘κλίνει’ το περιοδικό.

Σύμφωνα λοιπόν με το περιοδικό, στην ερώτηση «Ποια πρέπει να είναι η Χριστιανική Στάση;» ο αναγνώστης, όπως καταλαβαίνετε, είχε απέναντί του δύο ‘μπαμπούλες’! Τον ‘ρατσισμό’ και την ‘ξενοφοβία’. Με λίγα λόγια ήταν σα σου έλεγε: μπροστά στους ‘μετανάστες’ εσύ καλέ μου χριστιανέ τι θα κάνεις; Θα τρέφεις μέσα σου ‘ρατσιστικά’ και ‘ξενοφοβικά’ αισθήματα; Σου πάει η καρδιά; Φυσικά και όχι!

Οπότε, εκ του εξωφύλλου, το περιοδικό είχε καταφέρει, τρόπο τινά, να ‘δέσει’ τις συνειδήσεις των αναγνωστών του. Και να τους προετοιμάσει για το ‘κυρίως πιάτο’. Από εκεί και πέρα το περιεχόμενο ήταν γεμάτο από αναφορές σε χωρία της Αγίας Γραφής και αποσπάσματα από Πατερικά κείμενα, σχετικά με το ότι ο χριστιανός πρέπει να αγαπάει και να φροντίζει τον ξένο, να μην τον αδικεί, να μην κάνει καμία διάκριση κλπ, μπροστά στα οποία ουδείς νοήμων άνθρωπος και χριστιανός θα μπορούσε να προβάλει κάποια ένσταση. Φυσικά δεν θα κάνω εκτενή παράθεση όλων των κειμένων, αλλά το γενικό νόημα ήταν ότι δεν πρέπει να έχουμε ‘αρνητικά’ αισθήματα (συμπεριλαμβανομένου και του φόβου και της ανησυχίας) για τους μετανάστες. Σε αντίθετη περίπτωση η διάγνωση λέει ότι πάσχουμε από ‘μεταναστοφοβία’, ‘ξενοφοβία’, ‘ρατσισμό’ και φυσικά όλα αυτά μας καθιστούν ‘μη καλούς’ χριστιανούς.

Τις ίδιες πάνω κάτω γενικόλογες αναφορές περί χριστιανικής αγάπης προς τον μετανάστη κλπ έχω δει σε διάφορα περιοδικά, ιστοσελίδες και ιστολόγια και τις έχουν διατυπώσει, πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο, ανώνυμοι και ‘επώνυμοι’.

Για μένα όμως εδώ είναι και το ‘κλειδί’ της υπόθεσης. Και της όλης παρεξήγησης.

Τουλάχιστον από ‘χριστιανικής’ πλευράς.

Όλη αυτή η ιστορία, όλη αυτή φασαρία (που είναι ξεκάθαρο ότι έχει διχάσει, λίγο ή πολύ, την ελληνική κοινωνία, αλλά και την Εκκλησία) γίνεται τελικά, για τους ‘μετανάστες’; Δηλαδή το θέμα τελικά είναι γενικώς, οι ‘μετανάστες’; Και αν τους αγαπάμε ή όχι; Αν μας αρέσουν ή όχι; Θα έλεγε κανείς «μα αυτό δεν είναι;» Και όμως ΔΕΝ είναι αυτό! Το θέμα δεν είναι γενικά, οι ‘μετανάστες’. Το θέμα είναι η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Και τα οξύτατα προβλήματα που έχει φέρει στην χώρα μας.

Αλλά κάποιοι δεν θέλουν να το δουν έτσι. Κλείνοντας μάτια και αυτιά, μπερδεύοντας την ‘φιλοξενία’ με την ‘ξενοφιλία’ και εκδηλώνοντας μία ‘μεταναστολαγνεία’ που συνοδεύεται συνήθως με μία ‘ελληνοφοβία’, βλέπουν το θέμα μονοδιάστατα, απαγγέλλοντας λογίδρια, μετατρέπονται σε υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης και θεωρούν τους εαυτούς τους ότι αγωνίζονται για έναν ιδεατό ‘πολιπολιτισμικό’ κόσμο στον οποίον βέβαια, οι ίδιοι είναι κάτι σαν ‘ηρωικέ μορφές’, ‘φορείς υψηλών αξιών’ που προσπαθούν να τις μεταλαμπαδεύσουν σε εμάς τους ‘καθυστερημένους’ και ‘βάρβαρους’.

Το θέμα ίσως έχει και ψυχολογικό υπόβαθρο. Όπως γράφει ο Π.Κονδύλης, «η ιδεολογία εκπληρώνει και ψυχολογικές λειτουργίες, επιτρέποντας σε ‘προοδευτικούς’ διανοουμένους ελαφρών βαρών και σε αστείους δημοσιογραφίσκους να αναβαθμίζουν το μικρό τους εγώ εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι υψηλών ιδεωδών».

Σκοπίμως όμως γίνεται λόγος για τον ‘μετανάστη’, χωρίς καμία άλλη προέκταση. Γιατί ο μετανάστης είναι ο φτωχός, ο ταλαίπωρος, ο διωγμένος και πρέπει να του συμπαρασταθούμε. Πρέπει να τον βοηθήσουμε και να δείξουμε τον ανθρωπισμό μας, την χριστιανική μας αγάπη και τα σπλάγχνα μας δίνοντάς του από ένα κομμάτι ψωμί έως και την ελληνική ιθαγένεια! (Κι όμως τα έχω ακούσει).

Άλλωστε και εμείς υπήρξαμε μετανάστες. Κάποιος μάλιστα έγραψε ότι και ο Χριστός υπήρξε μετανάστης. Οπότε δεν το συζητάμε. Ο μετανάστης είναι ο Χριστός. Πρόσεξε πως θα του φερθείς, τι θα πεις και τι θα σκεφτείς.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ο Έλληνας ακούει την λέξη ‘μετανάστης’ μέσα του είναι δύσκολο να του δημιουργηθούν ‘αρνητικά αισθήματα’ για τον λόγο ότι όλοι είχαμε ή έχουμε στις οικογένειές μας ανθρώπους που μετανάστευσαν για ένα καλύτερο αύριο σε χώρες μακρινές. Άρα ο ‘μετανάστης’ – έστω σαν έννοια - όχι μόνο δεν είναι κάτι που μας δημιουργεί φόβο, αποστροφή ή αντιπάθεια, αλλά απεναντίας ενεργοποιεί μέσα μας αισθήματα φιλικά. Και ακόμα πιο πολύ σε όσους βλέπουν το θέμα από χριστιανική πλευρά και έχουν πιο ανεπτυγμένα τα αισθήματα φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η μετανάστευση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.

Κανείς δεν διαφωνεί ότι το κράτος θα πρέπει να παρέχει κάθε βοήθεια ώστε να είναι ανθρώπινες οι συνθήκες διαβίωσης των λαθρομεταναστών που κατά εκατοντάδες ‘αποβιβάζονται’ στα νησιά μας. Η περίθαλψη όλων των αλλοδαπών (που ανάμεσά του βρίσκονται και μικρά παιδιά και έγκυες γυναίκες) και η κάλυψη των πρώτων αναγκών τους αποτελούν ένα αυτονόητο χριστιανικό και ανθρωπιστικό καθήκον.

Εκτός από το κράτος και η Εκκλησία και ο κάθε χριστιανός ξεχωριστά, κάνει (και πρέπει να κάνει) ότι μπορεί.

Γιατί όμως το θέμα προσπαθούμε να το δούμε μόνο από αυτήν την πλευρά; Γιατί μας αρέσει να μιλάμε (έτσι απλά) για μετανάστες και (μόνο) για την ανθρώπινη αντιμετώπισή τους;

Το πρόβλημα είναι μόνο ο μετανάστης σαν άτομο; Δεν υπάρχει δουλεμπόριο; Δεν υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα; Δεν υπάρχουν σκοτεινά κυκλώματα; Δεν υπάρχει υποβάθμιση ζωής; Δεν υπάρχουν θέματα ασφάλειας, δημόσιας υγείας, παιδείας, εγκληματικότητας, τρομοκρατίας; Αυτά δεν πρέπει να ενδιαφέρουν την Εκκλησία και τον κάθε χριστιανό; Δεν υπάρχει λόγος; Δεν υπάρχει προβληματισμός; Δεν υπάρχει αγωνία; Δεν υπάρχει πρόταση; Δεν υπάρχει παρέμβαση;

Ξαφνικά ο συνάνθρωπός μπήκε στο περιθώριο γιατί είχε την ‘ατυχία’ να είναι Έλληνας; Έγινε τόσο πολύ βαθιά η αγάπη μας και ‘πλατύνθηκε’ τόσο πολύ η καρδιά μας, ώστε προσπερνάμε τον γείτονα, τον φίλο, την συνοικία μας, την πατρίδα, τα παιδιά μας και ασχολούμαστε μόνο με τα προβλήματα του μετανάστη;

Κανένας άλλος δεν χωράει στην ‘σπλαγχνική’ και πονεμένη μας καρδιά;

Δεν υπάρχει λόγος για κανέναν άλλον; Τι υπάρχει; Μόνο το ‘βοήθα τον μετανάστη και βγάλε τον σκασμό’;

Και κανείς δεν μιλάει για την τραγικό σημείο που έχει φτάσει η Ελλάδα λόγω των συνεχόμενων κυμάτων λαθρομεταναστών τους οποίους συνεχώς μας φορτώνει η καλή μας γειτόνισσα Τουρκία;

Και έχεις ένα κράτος που μοιάζει ανήμπορο να κάνει το οτιδήποτε. Το αρχαίο ελληνικό ρητό «μπάτε σκύλοι αλέστε» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή. Ένα κράτος που ενώ έχει μπροστά του ένα τεράστιο πρόβλημα, θα έλεγα μία ωρολογιακή βόμβα που ήδη όμως, έχει αρχίσει να σκάει, σφυρίζει αδιάφορα, απαξιοί να κάνει ουσιαστικές παρεμβάσεις και να δώσει λύσεις ή έστω να καταβάλει κάποιες προσπάθειες, αλλά απεναντίας διογκώνει το πρόβλημα και φέρνει τον ελληνικό λαό σε απόγνωση και σε ένα νέο διχασμό.

Και βέβαια οι πολιτικοί μακράν απέχουν από τα καθημερινά προβλήματα του Έλληνα πολίτη. Αυτοί ζουν και εκπέμπουν σε ‘άλλο μήκος κύματος’. Θυμάμαι ένα πολιτικό που σε κρίση ειλικρίνειας, είπε πρόσφατα «Εμείς οι πολιτικοί δεν θα ζήσουμε σε υποβαθμισμένες περιοχές και γκετοποιημένες συνοικίες που φοβάσαι να περπατήσεις. Δεν θα κυκλοφορήσουμε με λεωφορεία, ούτε με ΤΑΞΙ για να κινδυνεύουμε μήπως μας κλέψουν, μας ληστέψουν ή μας σκοτώσουν για λίγα ευρώ». (Τι συγκυρία! Δύο μέρες μετά, ένας ταξιτζής της περιοχής μας, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από 4 Αφγανούς και πήγε στο Νοσοκομείο).

Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν ο ‘μετανάστης’ έτσι γενικά. Το πρόβλημα είναι η λαθρομετανάστευση.

Παρεμπιπτόντως και η λέξη ‘λαθρομετανάστης’ μοιάζει να έγινε ‘μη πολιτικά ορθή’. Έτσι ο Υπουργός Προ. Πο. μιλάει πλέον, για «μη νόμιμα εισερχόμενους αλλοδαπούς», όταν η ελληνική γλώσσα θα τον διευκόλυνε από το να χρησιμοποιεί λεκτικούς σιδηρόδρομους.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (Εντός ολίγου...)