Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, είναι ο ‘Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής’ (ή όπως αλλιώς συνηθίζεται να ονομάζεται ο ‘Ευρωπαίος Συνήγορος του Πολίτη’).
Στην θέση του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή επανεκλέγη τον Ιανουάριο του 2010, για τρίτη συνεχή θητεία με 340 ψήφους από 678 συνολικά.
Τη θέση του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή κατέχει ο κ. Διαμαντούρος από την 1η Απριλίου του 2003. Από το 1998 έως το 2003 ήταν ο πρώτος Συνήγορος του Πολίτη στην Ελλάδα.
Η νέα θητεία του θα διαρκέσει έως τα τέλη της τρέχουσας νομοθετικής περιόδου, δηλαδή έως το 2014.
Ο Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής έχει ως αποστολή να διερευνά τις καταγγελίες, που αφορούν περιπτώσεις κακοδιοίκησης στα όργανα και στους οργανισμούς της ΕΕ.
Ο κ. Διαμαντούρος είναι ο δεύτερος Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής. Διαδέχθηκε, το 2003, τον Φινλανδό Γιάκομπ Σόντερμαν.
Σε συνέντευξή του που δίνει στον Τάκη Kαμπύλη για την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, μεταξύ άλλων, αναφέρει σχετικά με την Ευρώπη και την Ε.Ε.:
«Ο τρόπος που κατανοούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση πάσχει από ένα σοβαρό πρόβλημα: τείνουμε να προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτό το εγχείρημα χρησιμοποιώντας εργαλεία προερχόμενα από τις ιστορικές εμπειρίες του “έθνους-κράτους”. Δεν είναι η Ε.Ε. ένα μεγάλο έθνος-κράτος. Ποτέ δεν θα είναι».
«Πρόκειται», λέει ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, «για ένα υπερεθνικό θεσμικό μόρφωμα με πολλά ίδια χαρακτηριστικά. Παραδείγματος χάρη, διαθέτει δύο νομοθετικά σώματα που εκφράζουν το ένα τη λογική της δημοκρατίας (άμεση εκλογή) και το άλλο μια διακυβερνητική λογική. Είναι (μιλώντας γενικότερα) ένα μόρφωμα ταυτόχρονα εθνικό και υπερεθνικό. Μην ξεχνάμε ότι η αρχική ιδέα ήταν για μία οικονομική ένωση. Βεβαίως, αυτό στηρίχτηκε στην πολιτική βούληση, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, να μην ξαναζήσει η Ευρώπη τέτοια καταστρεπτικά γεγονότα.
Πρώτος στόχος ήταν κατά κάποιο τρόπο να συνδεθούν σε τόσα πολλά επίπεδα η γερμανική και η γαλλική οικονομία, ώστε να μην κινδυνεύσει στο μέλλον η ήπειρός μας από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Άλλωστε και ο ίδιος ο Ζαν Μονέ υπενθύμιζε ότι “τώρα συζητάμε το οικονομικό”. Αυτό καθόρισε έκτοτε τη φυσιογνωμία του μορφώματος το οποίο, προϊόντος του χρόνου, χαρακτηρίζει μια κολοσσιαία ασυμμετρία μεταξύ οικονομικού και πολιτικού. (Ακόμη και σήμερα, βλέπουμε μια ισχυρή νομισματική ένωση, αλλά μια αδύναμη δημοσιονομική “ένωση”).
Υπενθυμίζω ότι η ΕΟΚ ήταν ένα “σχήμα” που οικοδομήθηκε εκ των άνω. Δεν “υπήρχαν” στην αρχική σύλληψη ούτε λαός ούτε πολίτες ούτε βέβαια η στοιχειώδης έννοια λογοδοσίας. Υιοθετήθηκε το γαλλικό υπόδειγμα Δημόσιας Διοίκησης (έμφαση στην ιεραρχία). Η γλώσσα της Δημόσιας Διοίκησης δεν παρέπεμπε σε “πολίτες”, αλλά σε “διοικούμενους” ή σε “χρήστες” ή σε “συνεισφέροντες”. Κι αυτό διότι ο “πολίτης” είναι εξ ορισμού φορέας δικαιωμάτων και μπορεί να απαιτεί έλεγχο και λογοδοσία. Οι “διοικούμενοι” είχαν βέβαια πολλά δικαιώματα. Αλλά δεν αντιμετωπίζονταν ως “πολίτες”, με την έννοια των φορέων δικαιωμάτων, έννοια που παραπέμπει ευθέως στη δημοκρατία. Για πρώτη φορά, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ διαπιστώνεται ευρέως ένα “δημοκρατικό έλλειμμα”, εγώ προτιμώ την έκφραση “έλλειμμα νομιμοποίησης”. Η Ενωμένη Ευρώπη συναντά στο Μάαστριχτ τη Δημοκρατία».
Ολόκληρη η συνέντευξη ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου