"Δυστυχώς αποδεικνυόμαστε κατώτεροι των προγόνων μας" (Σχόλιο αναγνώστη)

Ανώνυμος φίλος άφησε ένα νέο σχόλιο για ανάρτηση "Προσευχή για την Θράκη".

Το δημοσιεύω γιατί αξίζει:

Το 1990 εγώ ο "χαμουτζής" πήγα για δουλειά στη Δράμα στο φράγμα στο Θησαυρό.

Έμεινα σε χωριά της περιοχής και απέκτησα μια εικόνα της ζωής των ντόπιων.

Όταν κατάλαβα πως είναι τα πράματα εκεί πάνω και πως τα αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος,το συμπέρασμά μου ήταν οτι άδικα κάνουμε έργα από Δράμα και πέρα.
Ο τελικός αποδέκτης των όποιων οφελειών από αυτά δεν θα είναι η χώρα μας.

Απίστευτη κρατική αδιαφορία (κανένα κίνητρο για παραμονή των ντόπιων χριστιανών-φορολογία,απασχόληση)
Εικόνες ερήμωσης κι εγκατάλειψης.
Απίστευτη ανεργία.
Μεγάλη μετανάστευση.
Πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο στηριζόμενο κι από τα εμβάσματα των μεταναστών.
Τα παιδιά είχαν όνειρο να πάνε στη Θεσσαλονίκη για ένα καλύτερο μέλλον.
Άλλα θέλανε να πάνε με τους γονείς στη Γερμανία για δουλειά.
Κι όσα ελάχιστα είχαν ξεμείνει ήταν ο ορισμός του χαμένου χωρίς προοπτική νέου.
Και στην Πελοπόννησο υπάρχουν περιοχές με αυτά τα χάλια αλλά δεν κινδυνεύουν από τους Τούρκους.

Οι Πομάκοι και οι Τουρκομάνοι αντιμετωπίζονταν ως παρίες και ήταν γκετοποιημένοι.
Καμμία προοπτική ενσωμάτωσής τους στην ελληνική κοινωνία.
Αντίθετα κάναμε ότι είναι δυνατόν να τους στείλουμε στην αγκαλιά της Τουρκίας.
Κάθε οικογένεια είχε απο πέντε παιδιά και πάνω.
Άνθρωποι αγνοί κι απονήρευτοι,δουλευταράδες κι αποδοτικότατοι οι πομάκοι.Μπολιασμένοι όμως από την τουρκική προπαγάνδα.

Η υπόθεση ήταν ήδη χαμένη από τότε.
Απλά τώρα διαφαίνεται πεντακάθαρα κι ο τρόπος με τον οποίο θα χάσουμε αυτά τα εδάφη.
Βλέπε Κοσσυφοπέδιο.

Και δε θα φταίνε οι κακοί Τουρκαλάδες,ο Σιωνισμός,οι ανιστόρητοι Αμερικάνοι,η παγκοσμιοποίηση,ο Κίσσινγκερ κι όλος ο πλανήτης αλλά "το κακό μας το κεφάλι".

Δυστυχώς αποδεικνυόμαστε κατώτεροι των προγόνων μας.
Αυτοί μόχθησαν να μας δώσουν μια Ελλάδα όσον το δυνατόν μεγαλύτερη κι εμείς "μοχθούμε" να την φέρουμε πάλι μέχρι τη Λαμία.

Ο κόσμος νομίζει ότι η στρουθοκάμηλος όταν απειλείται βάζει το κεφάλι στην άμμο και περιμένει ότι δεν θα γίνει τίποτα και τελικά την τρώει το λιοντάρι.
Αμ δε."Τραβάει κάτι τρελά γκάζια" κι ελιγμούς και άντε να την πιάσεις.
Όταν τελικά δεν μπορεί να ξεφύγει σε περιμένει κι όταν πλησιάσεις σε στέλνει να βρείς τους προγόνους σου με μια κλωτσιά με το απίστευτο νύχι που έχει στα πόδια της.
Εμείς ως έθνος δυστυχώς χώνουμε το κεφάλι στην άμμο.Και νομίζουμε ότι θα τη γλιτώσουμε.

Νομοτελειακά οι αδύναμοι (κι άμυαλοι) εξαλείφονται.