Η επιστροφή του μπαμπά

Του Brett Stevens (Alternative Right) / ΚΟ

Μια πολιτιστική μετατόπιση συμβαίνει σε όλη τη Δύση: οι άνθρωποι απομακρύνονται από την ιδεολογία, ή το ιδανικό για το τι "πρέπει να" -με βάση τις ανησυχίες για την κοινωνικοποίηση με τους άλλους, προς την σκέψη που έχει βάση τα αποτελέσματα και η οποία δίνει έμφαση στην πραγματική παραγωγή και την πολιτισμική σταθερότητα.

Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους διασκεδαστικούς τρόπους:

Τα τελευταία οκτώ χρόνια, και τα εξήντα τρία χρόνια πριν από αυτά, η Δύση βίωνε την κυριαρχία διαφόρων βαθμών αριστερισμού. Το 1968, είχαν τον κοινωνικό τους θρίαμβο, και στη συνέχεια, στη δεκαετία του 1990, ένα πολιτικό θρίαμβο, μετά τον οποίον παρήγαγαν ιδεολογικά ζόμπι που έγιναν Millennials και συνωστίζονταν για τον Ομπάμα.

Κατά την περίοδο αυτή, θεωρήθηκε φυσιολογική συμπεριφορά το να είσαι ένας "ελεύθερος καβαλάρης" ή κάποιος που ήθελες να τα έχεις όλα από την κοινωνία και να δώσεις πίσω ελάχιστα. Αυτό δεν ήταν απλώς ένα μέτρο για θέματα εργασίας και οικονομίας, αλλά συχνά για θέματα κοινωνικής τάξης. Πολλοί άνθρωποι αρκέστηκαν στο να συμπεριφέρονται άσχημα και να αφήνουν τους άλλους να καθαρίζουν το χάος που άφηναν πίσω και να αγωνίζονται να αποκατασταθεί η τάξη που υπήρχε κάποτε.

Τώρα, όμως, που οι ενήλικοι έχουν επιστρέψει στο δωμάτιο, αυτό το είδος της συμπεριφοράς εμφανίζεται ως κάτι το ιδιοτελές και παρασιτικό. Αυτό σημαίνει μια αλλαγή νοοτροπίας, με βάση τις δυνάμεις που προκάλεσαν το Brexit και την άνοδο του Trump: οι άνθρωποι δεν βλέπουν πλέον την ιδεολογία από μόνη της ως δικαιολογία του «όλα επιτρέπονται». Θέλουν κοινωνική τάξη και πάλι.

Τέλος μιας εποχής

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας οδηγεί σε μια κοινωνία που είναι λιγότερο εστιασμένη στις συμβολικές πράξεις με σκοπό την κοινωνικοποίηση ή το να κάνουμε τους άλλους να αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους, και περισσότερο κατευθύνεται προς πραγματικά επιτεύγματα, που καθοδηγούνται από αρχές και πρότυπα.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια είχαμε έναν πρόεδρο ο οποίος ήταν επιρρεπής τόσο στο υπερβολικό συναίσθημα όσο και στις μεγαλοστομίες. Όταν ο Trump μίλησε στην ορκωμοσία του, οι αριστεροί σχολιαστές αναρωτήθηκαν γιατί δεν δείχνει καθόλου συναίσθημα όπως έκανε ο Ομπάμα, ο οποίος σκούπιζε το ένα δάκρυ μετά το άλλο κατά τη διάρκεια πολλών από τις ομιλίες του. Από την άλλη πλευρά, όταν ο Trump αποφάσισε να ασχοληθεί με το Μεξικό, όχι μόνο δεν έδειξε κανένα συναίσθημα, αλλά ούτε και μεγαλοστομίες. Έκανε γνωστή την θέση του και έμεινε σε αυτή.

Η Αμερική κάτω από την επιστροφή του Μπαμπά θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό μέρος. Θα είναι αυτό αρκετό; Δεν θα είναι από μόνο του, κατά πάσα πιθανότητα, αλλά αντί να το βλέπουμε αυτό ως ένα εκκρεμές, θα πρέπει να το θεωρούμε ως μια ολοκληρωτική αλλαγή κατεύθυνσης της χώρας. Κάποτε κατευθυνόμασταν προς τα μέσα, βαθύτερα προς τα ανθρώπινα συναισθήματα. Τώρα οδεύουμε προς τα έξω για να υποτάξουμε το χάος στον κόσμο μας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή