Χλευάστε τα είδωλά τους

Στο Ακροπόλ στην Αθήνα, παίζεται το "μιούζικαλ" (ή "θεατρική παράσταση") που ονομάζεται “Jesus Christ Superstar” και ήδη έχουν ξεκινήσει κάποιες διαδικτυακές προσπάθειες για κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες εξ αιτίας του βλάσφημου περιεχομένου του. Πριν ξεκινήσει να παίζεται το έργο, βέβαια, διαφημίστηκε και προβλήθηκε κατά κόρον. «Υπερθέαμα», «μιούζικαλ - θρύλος», «ανατρεπτικό» και λοιπά στομφώδη. Μην ξεχάσω να πω, ότι μάθαμε ότι την πρεμιέρα λέει, την παρακολούθησε η "εγχώρια showbiz" (με ό,τι σημαίνει αυτό).

Δεν θα σας αναλύσω εδώ το περιεχόμενο του «υπερθεάματος». Νομίζω καταλαβαίνετε ότι όταν εκστασιάζονται οι πάσης φύσεως «προοδευτικοί» και θολοκουλτουριάρηδες για κάποιο «έργο τέχνης» που έχει σχέση με τον Χριστό, έχουμε μετά βεβαιότητας να κάνουμε με μία ακόμη προσβολή και βλασφημία κατά του προσώπου του Θεανθρώπου και άλλη μία επίθεση κατά της πίστης των χριστιανών. Οι τύποι αυτοί ηδονίζονται κυριολεκτικά να ποδοπατούν (επ’ αμοιβή βεβαίως) οτιδήποτε αποτελεί ιερό και σέβασμα για την μεγαλύτερη θρησκεία στον κόσμο, γνωρίζοντας επίσης, ότι η διαχείριση των όποιων αντιδράσεων είναι συνήθως εξαιρετικά εύκολη και τους δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση. 

Το story του εν λόγω «μιούζικαλ» δεν έχει καμία πρωτοτυπία. Ένας «άλλος» Χριστός «ανθρώπινος», αδύνατος, που δεν μπορεί να θεραπεύσει όλους που τον έχουν ανάγκη, που έχει «ανθρώπινες αδυναμίες» και «σύντροφο» την Μαρία την Μαγδαληνή (που είναι ερωτευμένη μαζί του) και που στο τέλος πεθαίνει και δεν ανασταίνεται! Και που ο Ιούδας δεν είναι προδότης, ούτε κλέφτης, αλλά μία γλυκιά προσωπικότητα, ένας φιλάνθρωπος, που αγαπάει τους φτωχούς (και σε αυτούς δίνει τα αργύρια!), ένας ήρωας που «θυσιάζεται» και τελικά γίνεται ο «σωτήρας» του Χριστού! (Ο Ησαΐας Ματιάμπα που υποδύεται τον Ιούδα, λέει ότι ο Ιούδας "αγαπούσε υπερβολικά τον Ιησού", ήταν ένας "ρομαντικός" και είχε "την μεγάλη τόλμη" να αυτοκτονήσει!) 

Πολλά είπαμε. Όλα αυτά όμως, είναι γνωστά από τα αρχαία χρόνια, με το λεγόμενο «Ευαγγέλιο του Ιούδα» (που πριν μερικά χρόνια έκανε «πάταγο» στο ελληνικό κοινό) και άλλα απόκρυφα ευαγγέλια και αιρετικές διδασκαλίες απέναντι στις οποίες στάθηκε η Εκκλησία. Βιβλία και συγγράμματα αντιχριστιανών ή αδαών ή πλανεμένων από το γνωστό μας Ταλμούδ έως το “best seller” Κώδικας Νταβίντσι (άλλος «πάταγος» κι εδώ) μέχρι και «έρευνες» και θεωρίες περί «ανακάλυψης του τάφου του Ιησού» έχουν παρελάσει 2000 χρόνια τώρα. Η προσπάθεια να υβρισθεί ή να αλλοιωθεί ο αληθινός Χριστός των Γραφών και της Παράδοσης είναι γνωστή, είναι διαχρονική και προσωπικά πιστεύω, έχει αποφέρει μικρά κέρδη.     

Επίσης, όσον αφορά το βλάσφημο του εν λόγω έργου αυτός ο μετα-χριστιανικός «προοδευτικός» κόσμος που ζούμε, έχει παρακολουθήσει τρισχειρότερα και ο ΚΟ έχει παρουσιάσει ορισμένα. Ενθυμούμαι θεατρικό «έργο» όπου παιδιά εκτόξευαν χερομβοβίδες (!) εναντίον της εικόνας του Χριστού η οποία βρίσκεται μπροστά από έναν γέρο που αφοδεύει, μέχρι "έργο" που έδειχνε έναν Εσταυρωμένο μέσα στα ούρα του "καλλιτέχνη". (Στην πρώτη περίπτωση υπήρξε διαμαρτυρία και παρέμβαση νεαρών Γάλλων καθολικών - φώτο πάνω - και στην δεύτερη, πάλι στην Γαλλία, το "έργο" δέχθηκε ένα μικρό "βανδαλισμό" - φώτο κάτω). Μόνο που τα μνημονεύω νιώθω ότι δίνω αξία σε άτομα που ένας βόθρος είναι κήπος ευωδιαστός μπροστά στον εσωτερικό τους κόσμο (και αυτό που τους κάνει απεχθέστερους είναι ότι λογίζονται «καλλιτέχνες»).

Εγώ αλλού θέλω να επικεντρωθώ. Στις αντιδράσεις.

Να πω καταρχάς, όπως έχω γράψει εδώ, ότι είμαι ασυζητητί υπέρ της οποιασδήποτε αντίδρασης, όταν η άλλη εναλλακτική πρόταση είναι η απάθεια, ο καθωσπρεπισμός και ο ραγιαδισμός (ή έστω τα "πύρινα άρθρα" μέσα από το διαδίκτυο).

Υπάρχει όμως ένα ΟΜΩΣ.

2011: Γελοιοποίηση του Τιμίου Σταυρού από την «ελληνοφρένεια» του Σκαϊ την ημέρα των Θεοφανείων

Οι τύποι αυτοί, που κάπου συναντιούνται όλοι ιδεολογικά, δεν θα σταματήσουν να βγάζουν "έργα" που θα προσβάλλουν βάναυσα την πίστη των χριστιανών ή τα "ευαίσθητα" εκείνα θέματα που τα θεωρούν "αναχρονιστικά" απομεινάρια και εμπόδια στον "νέο κόσμο" που φαντάζεται το νοσηρό μυαλό τους (έθνος - πατρίδα - ιστορία – θρησκεία - παράδοση - οικογένεια - φιλοπατρία). 

Και η αλήθεια είναι ότι έχουμε ακούσει πολύ χειρότερα και έχουμε δει τους άρρωστους αυτούς συνανθρώπους μας που λογίζονται "καλλιτέχνες" και "άνθρωποι του πνεύματος", να χυδαιολογούν βάναυσα κατά της Σημαίας μας, κατά των Ηρώων του '21, κατά του Κλήρου και κατά του ίδιου του Θεανθρώπου. 

2012: Γελοιοποίηση του Αθανάσιου Διάκου και της Ελληνικής Σημαίας από "έργο" της κιτσοπούλου

Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει το επιχείρημά τους ότι απλά πρόκειται για "ανατρεπτική" τέχνη και λοιπές αριστερές μπαρούφες, γιατί θα ήθελα αλήθεια, ΜΙΑ ΦΟΡΑ, να δω όλους αυτούς τους "ανατρεπτικούς" να χλευάζουν ή έστω να κριτικάρουν την πίστη ή την παράδοση άλλων ανθρώπων. Π.χ. των μουσουλμάνων που πλέον δεν είναι μακριά μας, αλλά δίπλα μας. Ή των Ιουδαίων. Φοβούμαι ότι το μόνο ανατρεπτικό στην πρώτη περίπτωση θα ήταν το άψυχο σώμα τους που θα έπεφτε με γδούπο στο οδόστρωμα όπως του κυρίου παρακάτω. Στην δε δεύτερη αυτό που θα ανατρεπόταν θα ήταν η καριέρα τους και ίσως άρπαζαν και καμιά ποινή φυλάκισης για "αντισημιτισμό".

2004 : Ο Ολλανδός παραγωγός Theo van Gogh, άγρια δολοφονημένος (με καρφωμένο το μαχαίρι στο στήθος) από μουσουλμάνο που εκδικήθηκε για το ‘βλάσφημο’ έργο ‘Submission’, (Υποταγή) που ασκούσε κριτική στον τρόπο που συμπεριφέρεται το Ισλάμ στις γυναίκες

Οι τύποι αυτοί δεν είναι «προοδευτικοί», ούτε «ανατρεπτικοί». Είναι απλά θρασύδειλοι που όταν έχουν πλάτες κάνουν τους σπουδαίους. Και όταν τα βρουν σκούρα βάζουν την ουρά στα σκέλια και θυμούνται τις «ευαισθησίες» των άλλων.

Θυμάμαι πριν χρόνια είχα γράψει για ένα «έργο» που ανέβηκε σε «αίθουσα τέχνης» στο Βερολίνο και διακωμωδούσε την Κάαμπα, το ιερότερο προσκύνημα των μουσουλμάνων που βρίσκεται στην Μέκκα. Μία αφίσα που εικόνιζε την Κάαμπα - ένα κυβικού σχήματος κτίριο από μαύρο γρανίτη – είχε τη φράση «ηλίθια πέτρα» στα γερμανικά. Οι διοργανωτές αποφάσισαν να κατεβάσουν το «έργο» και να κλείσουν προσωρινά την αίθουσα μόλις δέχθηκαν απειλές από μουσουλμάνους, οι οποίες φαίνεται χάλασαν όλη την «ανατρεπτική» τους διάθεση.

Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές σε τέτοιου είδους «έργα» οι αντιδράσεις των χριστιανών (διότι αυτοί είναι πάντοτε οι θιγόμενοι) είναι από ανύπαρκτες, έως χλιαρές και προπαντός «πολιτισμένες». Ούτε απειλές, ούτε «ιεροί πόλεμοι», ούτε καμένες πόλεις, ούτε κομμένα κεφάλια. Και για αυτό οι θρασύδειλοι επαναπαύονται και συνεχίζουν να προκαλούν με το «έργο» τους, έχοντας σύμμαχο όλον τον "προοδευτικό" πολιτικό – καλλιτεχνικό – μιντιακό κόσμο. Σπάνια υπάρχει αντίδραση που ξεπερνάει τους καθωσπρέπει χριστιανικούς τρόπους (βλ. Phylax). Αλλά και πάλι κάθε σύγκριση με τις αντιδράσεις των θιγομένων μουσουλμάνων είναι αστεία. Οι «ανατρεπτικοί» όταν ακούν για αντιδράσεις από την μουσουλμανική θρησκεία τα κάνουν πάνω τους, ενώ όταν ακούν από την χριστιανική το παίζουν (εκ του ασφαλούς) αντίδραση στον «μεσαίωνα».   

Και ερχόμαστε στις αντιδράσεις και στις διαμαρτυρίες.

Ο Ted Neeley, (ντράμερ και ηθοποιός) που υποδύθηκε για πολλά χρόνια τον Χριστό στο «μιούζικαλ» που λέγαμε στην αρχή, είχε πει ότι όταν το πρωτοπαρουσίασαν σε ένα Θέατρο στο Broadway της Νέα Υόρκης υπήρχαν κάποιες διαμαρτυρίες οι οποίες τους «δυσκόλευαν». «Ωστόσο», όπως λέει, «αυτές οι διαμαρτυρίες συγκέντρωσαν την προσοχή όλων των μέσων ενημέρωσης, τα οποία δημιούργησαν συντριπτικό ενδιαφέρον για την παραγωγή και έφεραν τις μάζες να γίνουν μάρτυρες αυτής της πρωτότυπης όπερας».

Ο κίνδυνος είναι λοιπόν οι διαμαρτυρίες όχι μόνο να μην εμποδίσουν αυτούς τους θρασύδειλους, αλλά να τους κάνουν και καλό. Οπότε τι κάνουμε;

Σε δύο, κατά γνώμη μου, περιπτώσεις, οι δημιουργοί τέτοιων έργων είναι δυνατόν να «δυσκολευτούν» παραπάνω. Είτε εάν στις «πολιτισμένες» διαμαρτυρίες λάβουν μέρος χιλιάδες χριστιανοί που θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους και με τον όγκο τους, αλλά και με τις πιέσεις που θα ασκήσουν προς τους κάθε φύσεως άρχοντες. Είτε εάν οι διαμαρτυρίες δεν είναι και τόσο «πολιτισμένες» και τους κυριεύσει πραγματικά ο φόβος. Επειδή όμως ούτε η πρώτη έχει πιθανότητες, ούτε φυσικά και η δεύτερη, μένει κάτι άλλο, μια τρίτη πρόταση, που θεωρώ ότι μπορεί να τους κόψει λίγο τον βήχα και την κομπορρημοσύνη.

Εφόσον όλοι αυτοί αυτοσυστήνονται ως «προοδευτικοί» και «ανοικτού πνεύματος» και «ανατρεπτικοί» και λοιπά, θα ήθελα  να έβλεπα τις αντιδράσεις τους (και σύσσωμου του "προοδευτικού" πολιτικού – μιντιακού - καλλιτεχνικού κατεστημένου, συμπεριλαμβανόμενης της «εγχώριας showbiz») εάν ανέβαινε ένα «έργο» που θα προσέβαλε τα δικά τους «σεβάσματα», «ήρωες», είδωλα, ιερές αγελάδες και τοτέμ.

Είχα γράψει σχετικά και παλαιότερα (επ' ευκαιρία της φασαρίας που είχε ξεσπάσει με το "κόρπους κρίστι") ότι η λύση είναι μία: να υπάρξει μια ομάδα (ας τους πούμε "ακτιβιστές") που θα ξεσκεπάσει την υποκρισία τους πολεμώντας τους με τα ίδια όπλα. Γιατί όλοι αυτοί οι Λαέρτηδες, οι Κιτσοπουλάδες οι "παστίτσιοι" και οι διάφοροι πρόθυμοι συριζορεπούσηδες υποστηρικτές τους, ιδεολογικά ή και πολιτικά ανήκουν στον ίδιο χώρο. Έναν χώρο που έχει μείνει ανέγγιχτος, «παρθένος» από επιθέσεις τέτοιου τύπου, που άλλοι τις ονομάζουν «σάτιρα», άλλοι «τέχνη» και άλλοι καθαρή βλασφημία.

Εάν διοργανωνόταν ας πούμε, μια «έκθεση τέχνης» και απεικονίζονταν ο Βελουχιώτης με ζαρτιέρες, ή εάν ανέβαινε ένα «θεατρικό έργο» για την ζωή του Τσε, και εκεί, ο Τσε, σύμφωνα με το «εναλλακτικό» σενάριο, ήταν μούφα επαναστάτης, τους δούλευε όλους ενώ στην πραγματικότητα τα έπαιρνε χοντρά από την CIA και το βράδυ διάβαζε κρυφά το "Αγών μου". Ή εάν ο Στάλιν βίαζε την αδελφή του και ήθελε κατά βάθος να γίνει μεγαλοτραπεζίτης στο Μανχάταν. Πως θα αντιδρούσαν οι «προοδευτικοί»; Φυσικά, θα ξέχναγαν το «ανοικτό» τους πνεύμα και θα διοργανώνανε ιερά εξέταση. Αλλά τότε θα είχαν ξεβρακωθεί. Θυμηθείτε τι έγινε πριν πολλά χρόνια με το «ΕΛΕΝΗ» του Γκατζογιάννη. Πως απειλούσαν τους κινηματογράφους σαν αφιονισμένοι γιατί τους έθιξαν την "θρησκεία" τους. Θυμηθείτε ότι ποτέ μέχρι σήμερα η ταινία αυτή δεν έχει παιχτεί στην τηλεόραση, είτε όταν κυβερνούσαν οι μπλε, είτε οι πράσινοι, είτε οι ροζουλί. Δείτε τις παρακάτω αφίσες από αυτές τις δύο πρόσφατες ταινίες και πείτε μου εάν τις είδατε ή τις ακούσατε πουθενά. Ο λόγος είναι προφανής. Επειδή εάν αντί για κακούς ναζί, ακροδεξιούς, δεξιούς γενικά, ρατσιστές, λευκούς γενικά, το έργο έχει κακούς κόκκινους, (ή έστω τους σατιρίζει) απλά δεν πρόκειται να φτάσει στις μάζες. Η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς δεν το επιτρέπει. 

Θα είχε ενδιαφέρον ένα έργο που θα σατίριζε τα δικά τους είδωλα. Αλλά ποιος έχει τα μέσα, τα κότσια και κυρίως την φαντασία να το κάνει; Παντού την «τέχνη» όσο και την «σάτιρα» την έχουν στα χέρια τους οι "προοδευτικοί" και νιώθουν ότι είναι στο απυρόβλητο. Ότι από τον θρόνο δεν τους κουνάει κανείς, ούτε τους ανατρέπει κανείς. Οπότε ζητείται «ανατρεπτικός».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ