Οι Γιάνκηδες (Βόρειοι) έφεραν το δουλεμπόριο στην Αμερική

Όσοι - στις ΗΠΑ και αλλού - δεν έχουν ιδέα για τον (αμερικάνικο) Νότο προσπαθούν συχνά να παραστήσουν τους ηθικούς όταν συζητάνε ιστορικά θέματα με Νότιους. Μία από συνηθισμένη τακτική τους είναι να απεικονίζουν τον Νότο ως γη της «δουλείας και του ρατσισμού» και τον Βορά ως γη της «ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Σύμφωνα με αυτή την αφήγηση, οι βόρειοι θυσίασαν τη ζωή τους σε μια ηθική σταυροφορία για να καταργήσουν τη δουλεία και να σώσουν την Ένωση (ΗΠΑ), ενώ οι νότιοι πάλεψαν για τη διατήρηση της δουλείας και για να καταστρέψουν την Ένωση. Οι Βόρειες πολιτείες ήταν οι «ελεύθερες πολιτείες», ενώ οι Νότιες Πολιτείες ήταν οι «σκλάβες πολιτείες». Αυτή είναι η τυπική ερμηνεία της ιστορίας που συνεχίζεται να διδάσκεται στα μέσα ενημέρωσης και στα σχολεία σήμερα.

Ένα από τα πολλά προβλήματα με αυτή τη θεώρηση της ιστορίας είναι ότι το δουλεμπόριο που έφερε μαύρους από την Δυτική Αφρική στις Ηνωμένες Πολιτείες σε μεγάλο βαθμό ήταν μια επιχείρηση της Νέας Αγγλίας (Νέα Αγγλία είναι η ονομασία που δόθηκε στις τέσσερις πρώτες αποικίες που ιδρύθηκαν στην βόρεια Αμερική. Οι περισσότεροι κάτοικοί της ήταν Πουριτανοί). Οι Γιάνκηδες (Yankee) επιχειρηματίες συσσώρευσαν τεράστιες περιουσίες με βάση την ισχύ τους από το εμπόριο σκλάβων.

Η ιστοσελίδα της Ιστορικής Εταιρείας του Boston Tea Party αναφέρει για το εμπόριο σκλάβων:

Οι αποικίες της Νέας Αγγλίας, συμπεριλαμβανομένης της Μασαχουσέτης και της πόλη της Βοστώνης, συμμετείχαν ενεργά στο λεγόμενο ‘τριγωνικό εμπόριο’ (Triangular Trade). Το εμπόριο ονομάστηκε "τριγωνικό", λόγω του ειδικού τρόπου με τον οποίο ανταλλάσσονταν τα εμπορεύματα. Όπως και κάθε άλλο εμπόριο είχε σκοπό να φέρει αγαθά από το εξωτερικό που είχαν μεγάλη ζήτηση στο εσωτερικό και να γίνει ανταλλαγή με αγαθά που θα ήταν πιο ακριβά, αν πωλούνταν στο εξωτερικό.

Στις περισσότερες περιπτώσεις το τριγωνικό εμπόριο βασίστηκε στην εισαγωγή σκλάβων από την Αφρική για να δουλέψουν σε φυτείες, αλλά σε αντίθεση με τη Βραζιλία και άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, όπως το Περού, που έρχονταν σε συναλλαγή απευθείας με την Αφρική, στο τριγωνικό εμπόριο εμπλέκονταν τρεις προορισμοί. Χρειαζόταν μεγαλύτερος σχεδιασμός, υπήρχε μεγαλύτερο ρίσκο και κατά συνέπεια η ‘δουλειά’ ήταν πιο επικερδής ....

Το πόδι του εμπορίου μεταξύ της Αφρικής και της Αμερικής ή των αποικιών της Καραϊβικής έγινε γνωστό ως το περίφημο «Middle Passage», όπου οι σκλάβοι μεταφέρονταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Τα ποσοστά θνησιμότητας ήταν 12% κάτι που το θεωρούσαν ως το «κόστος των επιχειρήσεων».

Το δουλεμπόριο ήταν στην πραγματικότητα ένα μεγάλο και ιδιαίτερα κερδοφόρο κεφάλαιο της οικονομίας της Νέας Αγγλίας στο οποίο συμμετείχαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι από όσοι πραγματικά ήταν εκείνοι που απασχολούνταν στα πλοία των σκλάβων:

Λίγοι άνθρωποι που ζουν σήμερα στο Ρόουντ Άιλαντ (Rhode Island) αντιλαμβάνονται ότι το εμπόριο σκλάβων ήταν κάποτε ένα ζωτικό στοιχείο της οικονομίας της Πολιτείας τους.

«Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά», λέει ο Ray Rickman, διευθυντής μίας έκθεσης που περιγράφει λεπτομερώς το εμπόριο σκλάβων στο Ρόουντ Άιλαντ η οποία θα παρουσιαστεί στην Βιβλιοθήκη Jamestown Philomenian.

«Σε μια περίοδο 80 ετών, οι άνθρωποι στο Ρόουντ Άιλαντ έγιναν πλούσιοι από το δουλεμπόριο» ....

Η δουλεία ήταν παντού στο Ρόουντ Άιλαντ, λέει ο Rickman. Οι σκλάβοι εργάζονταν σε αγροκτήματα στο South County και σε αρχοντικά στο Νιούπορτ. Αλλά ήταν το δουλεμπόριο που ήταν η «υπ 'αριθμόν ένα οικονομική δραστηριότητα» για τους κατοίκους του Ρόουντ Άιλαντ από το 1720 έως το 1807.

Οι κάτοικοί του έφτιαχναν ρούμι, το οποίο μετέφεραν στην Αφρική και το πουλούσαν ή το αντάλλασσαν με σκλάβους. Οι Ρόουντ Αιλάντερς ήταν πραγματικά καλοί στο να φτιάχνουν ρούμι», λέει.

Στη συνέχεια, θα μπορούσαν να μεταφέρουν τους δούλους στην Καραϊβική και τις νότιες αποικίες, που αργότερα έγιναν Πολιτείες, όπου οι σκλάβοι έπρεπε να πουληθούν ή να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης για τη ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο. «Γέμιζαν το σκάφος με ζάχαρη» που έφερναν στην πατρίδα, για να φτιάξουν ρούμι, λέει ο Rickman.

Ήταν ένα τρίγωνο συναλλαγών, λέει. Οι δούλοι ήταν συσκευασμένοι κάτω από το κατάστρωμα στα πλοία και πολλοί αρρώσταιναν και πέθαιναν. Τους αντιμετώπιζαν βίαια και απάνθρωπα.

Πολλοί κάτοικοι ασχολούνταν με το δουλεμπόριο. Υπήρχαν "16 ή 17 εργοστάσια που έφτιαχναν ρούμι" στην πολιτεία. «Το Newport είχε έξι», λέει ο Ρίκμαν.

Ξύλινα βαρέλια για τη μεταφορά του ρουμιού κατασκευάζονταν στο βόρειο τμήμα του Ρόουντ Άιλαντ. Τα δέντρα επίσης, κόβονταν στις βόρειες περιοχές της πολιτείας για τα πλοία των σκλάβων," λέει ο Ρίκμαν.

Οι αρτοποιοί στο South County έφτιαχναν ψωμί που χρησιμοποιείτο για τη διατροφή των Αφρικανών οι οποίοι μεταφέρονταν στο κύτος του πλοίου, από τη δυτική Αφρική.

Ο Paul Davis για την εφημερίδα ‘Providence Journal’ γράφει:

Για περισσότερα από 75 χρόνια, το Ρόουντ Άιλαντ διηύθυνε το αμερικανικό εμπόριο σκλάβων.

Οι καπετάνιοι των πλοίων των σκλάβων έκαναν περισσότερα από 1.000 ταξίδια στην Αφρική από το 1725 έως το 1807. Αλυσόδεναν το ανθρώπινο φορτίο τους και ανάγκαζαν πάνω από 100 000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά να γίνουν σκλάβοι στις Δυτικές Ινδίες, την Αβάνα και τις αμερικανικές αποικίες.

Η κίνηση ήταν τόσο επικερδής ώστε σχεδόν το ήμισυ των πλοίων που ταξίδευαν προς την Αφρική έκαναν αυτή τη δουλειά μετά το 1787 - το έτος που το Ρόουντ Άιλαντ έθεσε εκτός νόμου το εμπόριο.

Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, 114 χρόνια αφότου ο Roger Williams ίδρυσε την μικροσκοπική αποικία του Rhode Island, οι δούλοι ζούσαν σε κάθε λιμάνι και χωριό. Το 1755, το 11,5% όλων των κατοίκων του Rhode Island, ή περίπου 4.700 άτομα, ήταν μαύροι, σχεδόν όλοι τους σκλάβοι.

Ο David S. Reynolds, στο βιβλίο του Rappleye «Sons of Providence: The Brown Brothers, the Slave Trade, and the American Revolution» γράφει:

«Μεγάλωσα στο Ρόουντ Άιλαντ, σκεπτόμενος τη πατρίδα μου ως το λίκνο της ελευθερίας .... το βιβλίο του Rappleye παρέχει ζωντανή μαρτυρία για το οδυνηρό γεγονός ότι οι Browns και η μικροσκοπική πολιτεία που βοήθησαν να διαμορφωθεί ήταν όντως πάρα πολύ σαν την Αμερική, διασπασμένη μεταξύ του ιδανικού της ελευθερίας και της πραγματικότητας της περιουσίας της δουλείας. Ο εριστικός, πνευματώδης John Brown, που γεννήθηκε το 1736 (και σίγουρα δεν πρέπει να συγχέεται με τη μεταγενέστερη κατάργηση της θανατικής ποινής), ήταν ένας ντόπιος επιχειρηματικός ηγέτης της πολιτείας και πολιτικός του οποίου τα εμπορικά συμφέροντα ήταν η ναυτιλία, το ρούμι, οι τράπεζες, η παραγωγή σιδήρου - και το δουλεμπόριο

Πώς μεταχειρίζονταν τους δούλους, ακόμα και τους ελεύθερους μαύρους στην Αποικιακή Νέα Αγγλία;

"Σύμφωνα με το σύνηθες πρότυπο, ένα υψηλότερο ποσοστό μαύρων σήμαινε ένα πιο αυστηρό μηχανισμό ελέγχου. Το South Kingstown South Kingstown είχε ίσως τους πιο σκληρούς τοπικούς νόμους ελέγχου για τους σκλάβους στη Νέα Αγγλία. Μετά το 1718, για παράδειγμα, αν ένας μαύρος σκλάβος βρισκόταν στο εξοχικό σπίτι ενός ελεύθερου μαύρου, μαστίγωναν και τους δύο. Οι κάτοικοι του Ρόουντ Άιλαντ μαθαίνουν ελάχιστα στο σχολείο για τη δουλεία," λέει ο Ρίκμαν.

Έτσι, τι γίνεται λοιπόν, με την ιστορική αφήγηση του Νότου ως τη γη της δουλείας και του ρατσισμού, ενώ του Βορρά ως μια χώρας με φυλετική ισότητα και ανθρώπινα δικαιώματα; Υπάρχουν πολλά προβλήματα με αυτήν την αφήγηση, όπως επισημάνθηκε παραπάνω. Είναι αλήθεια ότι από τη δεκαετία του 1860 η Νέα Αγγλία έκανε σε μεγάλο βαθμό στροφή εναντίον της δουλείας. Φυσικά, πρέπει να επισημανθεί ότι μέχρι τότε η περιοχή τους είχε ήδη επωφεληθεί αδρά από το θεσμό της δουλείας (και απέκτησαν κεφάλαια που θα μπορούσαν στη συνέχεια να τεθούν σε εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις) και οι δούλοι δεν ήταν αποδοτικοί στην βιομηχανική οικονομία όπως ήταν στον αγροτικό Νότο (αν και μέχρι το 1860 το βαμβάκι του Νότου είχε αρχίσει να χάνει στη διεθνή αγορά στον ξένο ανταγωνισμό - αν δεν είχε τερματισθεί βίαια η δουλεία, είναι πιθανό ότι η μεταβαλλόμενη οικονομία θα έκανε τον θεσμό της δουλείας πολύ λιγότερο κερδοφόρο στο Νότο και ίσως οδηγούσε στην παρακμή με ειρηνικό τρόπο, όπως έγινε στη Νέα Αγγλία και αλλού στον κόσμο).

Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι θα γινόταν αν ο πόλεμος του Λίνκολν είχε αποφευχθεί. Κανένας από τους ανθρώπους εκείνης της εποχής δεν είναι σήμερα ζωντανός. Κανένας από τους σκλάβους, τους καπετάνιους των δουλεμπορικών, τους επιχειρηματίες ή άλλους που εμπλέκονταν στο εμπόριο σκλάβων είναι ζωντανός σήμερα. Ίσως μπορεί κανείς να δει ότι η ιστορία της δουλείας στη Βόρεια Αμερική, δεν είναι τόσο σαφής όσο εμείς συχνά θέλουμε να πιστεύουμε. Η σοφία της Βίβλου φαίνεται να είναι στη θέση της όταν πρόκειται να αποδώσουμε ευθύνες και να μιλήσουμε για την δουλεία σε διάφορες περιοχές της Βορείου Αμερικής: ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή