Μια βιβλική υπεράσπιση του Εθνοτικού Εθνικισμού

«Οι φυλές είναι φαινόμενο της αθεΐας, όχι επιλογή του Χριστιανού»

Εισαγωγή ΚΟ: Το παραπάνω το διάβασα σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε σε κάποιο προτεσταντικό θεολογικό blog. Εκεί διάβασα επίσης, ότι «μακριά από την εκκλησία κουβαλάμε παντού τις φυλετικές μας διακρίσεις και είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε μόνο μέλη της δικής μας φυλής, κάτι που επιβεβαιώνει και ενδυναμώνει τις διαχωριστικές γραμμές».

Ώστε φαινόμενο της αθεΐας η φυλή; Μήπως και η συγγένεια; Μήπως και η οικογένεια; Ή μήπως και το φύλο;;; Και οι φυλετικές διακρίσεις (εννοώντας με αυτό ότι η ανθρωπότητα διακρίνεται σε φυλές) είναι κάποιου είδους «βάρος» που κουβαλάμε και το οποίο, κατά τον (την) αρθογράφο, πηγαίνοντας στην εκκλησία το αφήνουμε και… ησυχάζουμε.

Παρόμοιες «θεολογικές» απόψεις βρίσκονται και αλλού και ίσως τις δούμε και τις ακούσουμε πιο καθαρά στο προσεχές μέλλον.

Είναι γνωστό ότι οι οραματιστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων επιζητούν διακαώς, στο όνομα της παγκοσμιοποιήσεως, την διάλυση των εθνικών κρατών, την δημιουργία μίας «παγκόσμιας (δια)κυβέρνησης» και την οικοδόμηση «πολυφυλετικών / πολυπολιτισμικών» κοινωνιών. Ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της Δύσης, πρέπει πάση θυσία να απογυμνωθεί από κάθε πολιτιστική αξία, να αποσυνδεθεί από την εθνική του εστία, την ιστορία του, την γλώσσα του την πίστη του και τον πολιτισμό του. Να ξεχάσει με λίγα λόγια την ταυτότητά του ή μάλλον να την «σβήσει» μέσα στον χυλό της παγκοσμιοποίησης. Και όπως είχε πει ο μακαριστός Χριστόδουλος: «Για να ολοκληρωθεί η παγκοσμιοποίηση πρέπει να φύγουν όσοι σηκώνουν τη Σημαία».

Τα τελευταία χρόνια προκειμένου να προετοιμαστούν καλύτερα οι μάζες των ανθρώπων για την παγκόσμια κυβέρνηση (και τον παγκόσμιο κυβερνήτη) και καθώς η θρησκεία συνεχίζει να παίζει ένα σημαντικότατο ρόλο στις ανθρώπινες κοινωνίες, παρατηρείται να χρησιμοποιείται έντεχνα και ο χώρος της θρησκείας, στην προσπάθεια να εμπεδώσει ο σύγχρονος άνθρωπος ότι αποτελεί τον πολίτη ενός «παγκόσμιο χωριού», οπότε πρέπει να περιμένει «παγκόσμιες λύσεις».

Κύριο όχημα αυτής της ιδέας είναι οι διάφορες οικουμενιστικές κινήσεις (διαθρησκευτικά συνέδρια, συμπροσευχές κλπ) που συνοψίζονται στο ‘δόγμα’ ότι «οι θρησκείες δεν πρέπει να λειτουργούν διχαστικά», αφού στο κάτω κάτω «όλοι είμαστε παιδιά ενός Θεού», άρα οι όποιες διαφορές πρέπει να παραμεριστούν, χάριν της «ενότητας», της «αγάπης» και της «ειρήνης».

Επειδή όμως οι κινήσεις αυτές συνήθως γίνονται μεταξύ υψηλοβάθμιων και σε κλίμα ολίγον ‘privé’, έχουν ελάχιστη απήχηση στην πλειοψηφία των πιστών. Μια θεολογία όμως που θα ενοχοποιεί την αγάπη για το έθνος και την φυλή ως «δείγματα πτώσης» και κατόπιν θα στιγματίζει το ίδιο το έθνος και την φυλή ως «φαινόμενα αθεΐας», ίσως καταφέρει περισσότερα.

Κάτω από αυτό το πρίσμα ο ΚΟ παρουσιάζει το παρακάτω μεγάλο άρθρο (σε 2 κομμάτια) ως έναν αντί-λογο στην προσπάθεια πειθαναγκασμού του χριστιανού να αποβάλλει την ταυτότητά του ως κάτι «κακό» και να «αγκαλιάσει» την πολυπολιτισμικότητα ως κάτι «καλό». Κάποια σημεία μπορεί να φαντάζουν «ξένα» στον Έλληνα αναγνώστη, αλλά νομίζω ότι το άρθρο, γενικότερα, αξίζει.
Είναι του David Opperman από την αμερικάνικη ιστοσελίδα ‘Faith and Heritage’ που υπερασπίζεται την παραδοσιακή δυτική χριστιανική κουλτούρα.

Μια βιβλική υπεράσπιση του Εθνοτικού Εθνικισμού

A Biblical Defense of Ethno-Nationalism

Ο όρος ‘Ethno-Nationalism’ μεταφράζεται "εθνοτικός εθνικισμός" ή "εθνοτικο-εθνικισμός" και αναφέρεται σε εθνοτικά ομοιογενείς πολιτείες

Ο Εθνοτικός εθνικισμός είναι ένα σύστημα πεποιθήσεων που επιβεβαιώνει μια παραδοσιακή χριστιανική κατανόηση για την οικογένεια, τη φυλή και το έθνος. Ο εθνοτικός εθνικισμός υποστηρίζει ότι τα έθνη ορίζονται και έχουν τις ρίζες τους σε μια κοινή κληρονομικότητα, και ότι τα θεμέλια του έθνους βασίζονται στην κοινή καταγωγή, γλώσσα, πολιτισμό, θρησκεία, και παραδόσεις.

Ποιοι είναι οι κύριοι παράγοντες που συνδέουν ένα έθνος; Είναι η κοινή καταγωγή ή οι κοινές ιδέες; Κατά μία έννοια, ο εθνοτικός εθνικισμός είναι περιττός. Είναι προφανές ότι η αγγλική λέξη ‘nation’ (έθνος) παραδοσιακά ορίζεται από τη γέννηση, όχι μόνο ως προς τα γεωγραφικά ή τα πολιτικά σύνορα. Η λέξη ‘έθνος’ στην αγγλική γλώσσα σχετίζεται με την γέννηση, που σημαίνει τη γέννηση, από μια νεο-γενέθλια πλευρά. Τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε τη γέννηση (nativity) του Χριστού. Είστε ένας ντόπιος (native) από τη γενέθλια γη σας. Αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, γιατί συνεχίζουμε να μιλάμε για εθνο-εθνικισμό, δεδομένου ότι είναι περιττό; Γιατί δεν υπερασπιζόμαστε απλώς την έννοια του εθνικισμού; Ο λόγος είναι ότι στην πρόσφατη ιστορία έχουμε δει την υπεροχή της έννοιας του «προτασιακού έθνους» (‘proposition nation’). Ένα έθνος - πρόταση υποτίθεται ότι είναι μια ομάδα ανθρώπων που ενώνονται κάτω από μια κοινή ιδεολογία και όχι λόγω κοινής κληρονομικότητας, αλλά όπως θα δούμε, το έθνος πρόταση είναι μια αντίφαση.

(Το ‘proposition nation’, που είναι μία νεοσυντηρητική επινόηση, μπορεί να μεταφραστεί ως πολυπολιτιστικό Έθνος-Ιδέα, αντί του εθνικού κράτους. Σημαίνει ότι όλοι μπορούν να γίνουν μέλη αυτού του έθνους, αρκεί να πιστεύουν σε μία «ιδέα» π.χ. «δημοκρατία», «αμερικάνικο όνειρο» κλπ, σε αντίθεση με τα έθνη που έχουν κοινούς δεσμούς ιστορίας, κουλτούρας, αίματος κλπ.)

Το ερώτημα που ως ορθόδοξοι Χριστιανοί (δεν εννοεί κατά το δόγμα) πρέπει να ρωτήσουμε είναι, πώς η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τον όρο έθνος; Τι είδους έθνος προωθεί η Αγία Γραφή; Μήπως η Αγία Γραφή υποστηρίζει ένα πιο παραδοσιακό ορισμό του έθνους; Ή μήπως η Αγία Γραφή προωθεί την ιδέα ενός «προτασιακού έθνους», την πρόταση (ως ιδέα, σύμφωνα με τα παραπάνω) να έχει κάποιος χριστιανική πίστη; Στόχος μου είναι να αποδείξω ότι η Αγία Γραφή, στην πραγματικότητα προωθεί την παραδοσιακή έννοια του έθνους ως μια συνάθροιση ανθρώπων που μοιράζονται μια κοινή καταγωγή.

 

Η σημασία και η χρήση της λέξης Έθνους στην Αγία Γραφή 

Η Αγία Γραφή είναι γραμμένη σε δύο γλώσσες: τα Εβραϊκά και τα Ελληνικά. Η βιβλική λέξη που χρησιμοποιείται στην Ελληνική Καινή Διαθήκη και τη μετάφραση των Εβδομήκοντα της Παλαιάς Διαθήκης είναι η λέξη έθνος (‘ethnos’). Αυτή η λέξη σχετίζεται με την αγγλική λέξη ‘ethnicity’ (εθνικότητα) και δηλώνει εκείνους που έχουν κοινή καταγωγή. Ο ορισμός αυτός είναι επίσης σύμφωνος με το πώς η λέξη ‘έθνος’ χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή. Τα έθνη αναφέρονται για πρώτη φορά στον πίνακα των Εθνών στη Γένεση κεφάλαιο 10. Ο πίνακας των Εθνών κατατάσσει τους ανθρώπους που κατάγονται από το Νώε μετά τον βιβλικό κατακλυσμό. Όλα αυτά τα έθνη αναφέρονται με βάση την κληρονομικότητα, όπως τα κλαδιά από ένα δέντρο που έχει το Νώε για κορμό του. Τα έθνη απαριθμούνται ως επέκταση των οικογενειών, και η χρήση της λέξης έθνος είναι συνεπής σε ολόκληρη την Αγία Γραφή. Μετά από μια σειρά από γενιές που πέρασαν μετά τον Κατακλυσμό, ένας άνδρας με το όνομα Νεβρώδ προσπάθησε να χτίσει μια αυτοκρατορία. Η βασιλεία του ονομαζόταν Βαβέλ και ο ίδιος ένωσε πολλές διαφορετικές ομάδες ανθρώπων κάτω από την χαρισματική ηγεσία του. Οι άνθρωποι υπό την εξουσία του Νεβρώδ έθεσαν ως στόχο τους να χτίσουν μια πόλη και έναν πύργο ως ένα μνημείο για τη δέσμευσή τους για «πολιτική ενότητα». Ο Θεός λαμβάνει γνώση αυτής της συμφωνίας και διακηρύσσει ότι αυτό θα φέρει ως αποτέλεσμα το κακό να γίνει ανεξέλεγκτο. Ο Θεός αποφασίζει να συγχύσει τις γλώσσες των κατασκευαστών της Βαβέλ, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην μπορούν πλέον να παραμείνουν ενωμένοι σε ένα πολιτικό σώμα. Αυτό είναι ένα ισχυρό βιβλικό απόσπασμα που αποδεικνύει ότι τα εθνικά σύνορα και οι διαιρέσεις είναι ανάλογες με τη φυσική τάξη που ο Θεός έχει διατάξει.

Ορισμένοι μπορεί να ισχυριστούν ότι η διαίρεση των εθνών ήταν μόνο μια παροδική λύση σε ένα πρόβλημα που υπήρχε αρκετούς αιώνες πριν, και ότι εν Χριστώ επουλώνονται αυτοί οι διαχωρισμοί. Οι άνθρωποι που έχουν αυτή την άποψη θεωρούν συνήθως τα εθνικά σύνορα ή τις εθνικές διαιρέσεις ως ένα πρόβλημα που τελικά θα λυθεί. Ο εθνο-εθνικιστές διαφωνούν με αυτή την άποψη της τελεολογίας ή του σκοπού της φυλής και των φυλετικών διακρίσεων. Οι εθνο-εθνικιστές υποστηρίζουν ότι ο Θεός είχε πρόθεση να δημιουργήσει ξεχωριστές φυλές, έθνη, γένη, οικογένειες από την αρχή, και ότι τελικά όλοι οι άνθρωποι θα είναι ενωμένοι κάτω από τον Χριστό. Καθώς οι φυλετικές διακρίσεις υπάρχουν στον Ουρανό (δηλ. τα έθνη είναι διακριτά), είναι σαφές ότι ήταν πρόθεση του Θεού να υπάρχουν διακρίσεις των φυλών για τη δική Του δόξα. Δεν υπάρχει κάτι στην Αγία Γραφή που να δείχνει ότι το να διακρίνονται οι φυλές ή το να υπάρχει φυλετική ταυτότητα είναι μια παροδική λύση σε ένα προσωρινό πρόβλημα. Αντ’ αυτού οι διακρίσεις αυτές αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας μας, που θα διαρκέσει για πάντα.  Καθώς διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν ξεχωριστές εθνότητες στον Ουρανό και ότι υπάρχουν πολλά "έθνη σωζωμένων" (Αποκάλυψη 21:24: «..και τα έθνη των σωζομένων εν τω φωτί αυτής περιπατήσουσιν..») είναι σαφές ότι η φυλή έχει πράγματι εγγενή σημασία.

Φυλετική υπερηφάνεια, Αφοσίωση, και Ευθύνη 

Κάτι που αποτελεί κοινό πιστεύω των λευκών χριστιανών σήμερα, είναι να πιστεύουν ότι οποιοδήποτε είδος φυλετικής υπερηφάνειας είναι εγγενώς λάθος ή κακό. Πολλοί χριστιανοί εκφράζουν την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να επιδεικνύουμε καμία άλλη ταυτότητα παρά μόνο την εν Χριστώ ταυτότητά μας. Υπάρχει κάποιου είδους αλήθεια σε αυτό. Ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε ό, τι τα πάντα λογαριάζονται «σκύβαλα» σε σύγκριση με το «έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου», συμπεριλαμβανομένης και της δικής του καταγωγής! Είναι εξαιρετικά σημαντικό να σημειωθεί ότι ο Παύλος κάνει μια σύγκριση με υπερβολή. Ο Παύλος λέει ότι σε σύγκριση με τη δικαιοσύνη του Χριστού, όλα αυτά που έχουμε και όλα αυτά που είμαστε είναι άχρηστα! Είναι επίσης σημαντικό να επισημάνουμε ότι ο Παύλος συγκρίνει τη δική του δικαιοσύνη με την δικαιοσύνη του Χριστού. Υπό αυτή την έννοια τίποτα δικό μας δεν έχει σημασία για τη σωτηρία. Σωθήκαμε μόνο εξ αιτίας του ελέους του Χριστού. Ακόμα και ο Χριστός απαιτεί η πιστότητά μας σε Αυτόν να υπερβαίνει την πιστότητά μας στις οικογένειές μας και στους (στις) συζύγους μας! Θα ήταν σοβαρό λάθος, ωστόσο, να συμπεράνουμε ότι χαρακτηριστικά όπως η καταγωγή ή ακόμα και ο γάμος είναι χωρίς νόημα!

Πράγματι, ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος ο οποίος είπε αυτά τα λόγια προς τους Φιλιππησίους, είπε επίσης, ότι ήταν «πρόθυμος να είναι γίνει ανάθεμα (κατάρα) από τον Χριστό» για τους «αδελφούς του, τους συγγενείς του κατά σάρκα» (Ρωμ. 9:3 : «..ευχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου των συγγενών μου κατά σάρκα..»). Το «συγγενής κατά τη σάρκα» έχει την έννοια της «κοινής φυλής». Αυτή είναι μια σαφής και χωρίς ντροπή έκφραση φυλετικής υπερηφάνειας και αφοσίωσης. Ο Παύλος εκφράζει απερίφραστα την αλληλεγγύη του με το λαό του, με τους δικούς του ανθρώπους, ακόμη και αν αυτοί είναι άπιστοι και του έχουν δημιουργήσει πολλά προβλήματα (σημειώστε ότι όταν ο Απ. Παύλος - αλλά και ο απ. Πέτρος ή ο πρωτομάρτυρας Στέφανος - απευθύνονταν σε Ισραηλίτες τους έλεγε «Άνδρες αδελφοί», χαρακτηρισμό που δεν χρησιμοποιούσε σε άλλους, π.χ στην Αθήνα είπε «Άνδρες Αθηναίοι»). Η δέσμευση του Παύλου για το ιεραποστολικό του έργο σε μη-Ισραηλίτες με κανένα τρόπο δεν έρχεται σε αντίθεση με τη έμφυτη αγάπη του για τον λαό του. Αν ήταν σωστό να εκφράζει ο Παύλος τέτοια δέσμευση για το καλό της φυλής του, γιατί θεωρείται λάθος για τους λευκούς ανθρώπους να εκφράζουν την ίδια δέσμευση; Οι λευκοί άνθρωποι συνήθως αποφεύγουν να εκφράζουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, ακόμη και όταν είναι σαφές ότι δεν εκφράζεται κάποια εχθρότητα προς τους ανθρώπους από διαφορετικές φυλές. Αυτό το συναίσθημα της αγάπης και στοργής για τους δικούς μας ανθρώπους κανείς πρέπει όχι μόνο να εκδηλώνει με θερμά συναισθήματα, αλλά επίσης θα πρέπει να εκδηλώνεται προς τα έξω με δράσεις και ευθύνες.

Σήμερα, πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν στις οικογενειακές ευθύνες ή υποχρεώσεις. Αυτό είναι μεγάλο λάθος! Ο Απόστολος Παύλος λέει στον μαθητή του τον Τιμόθεο ότι «εάν (ένας χριστιανός) δεν προνοεί για τους δικούς του, και ειδικότερα για τους οικείους του, αυτός αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο!». Είναι προφανές ότι ως "δικούς" μας κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορεί να είναι ερμηνευθεί υπό την έννοια αυτού που θα ονομάζαμε σήμερα φυλή. Οι «δικοί» μας σε αυτόν τον στίχο αναφέρονται στην οικογένεια υπό στενή ή υπό ευρεία έννοια. Αυτό που ο Παύλος διδάσκει εδώ είναι ότι οι άνθρωποι έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις που ακτινοβολούν προς τα έξω. Οι ευθύνες μας για την ανθρωπότητα στο σύνολό της είναι εξαιρετικά μικρές σε σχέση με την ευθύνη που έχουμε για την άμεση οικογένειά μας. Αυτό αποδεικνύει και πάλι ότι η οικογένεια, η φυλή, το έθνος, έχουν νόημα στο παράδειγμα της κοινωνίας που δείχνει η Βίβλος.

Συνεχίζεται...

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή