Η ανίερη συμμαχία του Jobbik

Του Colin Liddell (The Occidental Observer) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Φαίνεται ότι αυτές τις μέρες το μίσος, και το δικαίωμα να το έχεις, ακόμη και για την υπεράσπιση του έθνους σου, της φυλής σου, και του πολιτισμού σου, θα πρέπει να αντισταθμίζεται από την αφθονία μιας άστοχης ‘αγάπης’. Αυτό είναι το μήνυμα από το πρόσφατο ταξίδι του Gábor Vona στην Τουρκία, όπου ο πρόεδρος του ουγγρικού εθνικιστικού κόμματος Jobbik διακήρυξε την "Ευρασιατική αγάπη" του:

«Δεν ήρθα εδώ για να βελτιώσω κάποιες προσωρινές διπλωματικές και επιχειρηματικές σχέσεις, όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι. Ήρθα εδώ για να συναντήσω τους αδελφούς μου και τις αδελφές μου, να προσφέρω μια αδελφική συμμαχία και να σας φέρω το μήνυμα : Οι Ούγγροι ξυπνάνε ! Αυτή είναι η κοινή αποστολή μας και το οικουμενικό έργο του Τουρανισμού : να χτίσει μια γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών και για να αγωνίζονται μαζί για έναν καλύτερο κόσμο. Πρέπει να δείξουμε ότι οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι δεν είναι εχθροί, αλλά αδελφοί. Ίσως κανένας άλλος από εμάς τους Ούγγρους και τους Τούρκους δεν είναι σε θέση να το κάνει αυτό. Αλλά εμείς είμαστε, γιατί είμαστε συνδεδεμένοι με το κοινό αίμα μας».

Αυτό μας έλειπε τώρα. Ευρωπαϊκά εθνικιστικά κόμματα, που εγκρίνουν και υποστηρίζουν αυτούς τους λαούς που είναι αποφασισμένοι να αποικίσουν και να καταστρέψουν την Ευρώπη. Η Τουρκία, ας μην ξεχνάμε , είναι εχθρική προς την Ελλάδα και την Χρυσή Αυγή, υποστηρίζει την ισλαμική τζιχάντ στη Συρία (μαζί με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ), είναι καταφύγιο Τσετσένων τρομοκρατών και επιδιώκει να επεκτείνει τη νεο-οθωμανική επιρροή της στα Βαλκάνια μέσω της υποστήριξης της εθνοκάθαρσης στην Κοσσυφοπέδιο. Και αυτή είναι η χώρα με την οποία το Jobbik δηλώνει ερωτευμένο!

Φυσικά, η «Αγάπη» δεν είναι μια λέξη που συνήθως συνδέεται με το Jobbik. Χάρη στην αντι-εθνικιστική μεροληψία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, το Jobbik είναι περισσότερο γνωστό για το ‘μίσος’ κατά των Εβραίων, των τσιγγάνων, καθώς και των διάφορων εθνικοτήτων που περιβάλλουν τα σύνορα της Ουγγαρίας.

Το μίσος από μόνο του δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Μπορεί να είναι καλό ή μπορεί να είναι κακό, ανάλογα με τις περιστάσεις. Δίκαιο ή άδικο. Χωρίς μίσος για αυτό που βλάπτει τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει. Έτσι, είναι πολύ πιθανό ότι το Jobbik μπορεί να δικαιολογηθεί για κάποια, αν όχι για όλα, τα μίση του.

Αλλά υπάρχουν δύο προβλήματα με το ‘άνοιγμα αγάπης’ του Vona προς τη Τουρκία. Το πρώτο πρόβλημα είναι η ανάγκη, όπως φαίνεται εδώ, να γίνει μια αντιστάθμιση του φαινομενικά ειλικρινούς και ενδεχομένως δικαιολογημένου μίσους προς τους εχθρούς της Ουγγαρίας με μια ανειλικρινή, σκηνοθετημένη, ή απλά άστοχη αγάπη για κάτι άλλο. Το δεύτερο πρόβλημα είναι η μυθική μορφή της ιστορίας και του εθνικισμού στα οποία το Jobbik επιδίδεται, σε αντίθεση με την πραγματική ιστορία και την πραγματικότητα.

Αυτόν τον συμψηφισμό μίσους και «αγάπης» τον έχουμε ξαναδεί. Η βρετανική αντι-ισλαμική ‘English Defense League’, δεν ήταν ικανοποιημένη με τον να αγαπά τον εαυτό της (όποια και αν είναι τα προβλήματά της) και να μισεί τον εποικισμό της χώρας από το Ισλάμ, αλλά αισθάνθηκε την ανάγκη να δηλώσει την ‘αθάνατη αγάπη’ της για το Ισραήλ και την ομοφυλοφιλία, μια πολιτική που ίσως αντιγράφτηκε από τον Ολλανδό Geert Wilders (φωτο), ο οποίος έχει γνωρίσει σημαντική επιτυχία με αυτήν την «αποτοξίνωση» του αντι–ισλαμικού μηνύματός του σε μια ατμόσφαιρα ‘πολιτικής ορθότητας’.

Τέτοιες κινήσεις φαίνεται να έχουν σχεδιαστεί για να πουν, «Ει, δεν είμαστε μόνο για το μίσος, ξέρετε. Έχουμε και μερικά πολύ ζεστά, διαχυτικά συναισθήματα».

Αλλά και αν υποτεθεί ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό, ποιο θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι το κίνητρο του Jobbik; Μια αναζήτηση για πραγματικούς συμμάχους και υποστηρικτές; Οι πρόσφατες δηλώσεις του Vona είναι κάπως ύποπτες σε αυτό που φαίνεται να αντικατοπτρίζει την ευρασιατική γεωπολιτική με την οποία σήμερα το Κρεμλίνο πειραματίζεται:

«Προκειμένου να δημιουργηθεί ένα τέτοιο σύστημα αξιών και μια στρατηγική πρέπει να είμαστε σε θέση να ενσωματώσουμε την ουσία της ευρωπαϊκής καθώς και της ασιατικής νοοτροπία. Η πρακτική ευρωπαϊκή και η βαθιά Ανατολική προσέγγιση πρέπει να μας διαμορφώσουμε μαζί. Βλέπω τρία έθνη, χώρες που ίσως είναι σε θέση να το πράξουν αυτό. Οι δύο μεγάλες δυνάμεις της Ευρασίας, η Ρωσία και η Τουρκία, και η δική μου πατρίδα, η Ουγγαρία. Αυτές οι τρεις χώρες είναι ευρωπαϊκές και ασιατικές την ίδια στιγμή, λόγω της ιστορίας τους, της μοίρας και της διάθεσης. Αυτά τα έθνη προορίζονται να παρουσιάσουν την εναλλακτική πρόταση της Ευρασίας».

Αυτό ακούγεται κάπως σαν τις απόψεις που θα μπορούσε να έχει ο Alexandr Dugin. Μας υπενθυμίζει ότι, κάθε φορά που λαμβάνουμε υπόψη την σύνθετη γεωπολιτική των κρατών της Ευρασίας, είναι πάντα απαραίτητο να φιλτράρουμε τα πράγματα μέσα από ένα τεράστιο όγκο ιστορικής και γεωγραφικής γνώσης. Αυτό θα μας προειδοποιήσει για την πιθανότητα ότι ένα πράγμα μπορεί να σχετίζεται με κάτι άλλο που δεν έχει αναφερθεί αυτή τη στιγμή, όπως το γεγονός ότι η Ρωσία είχε πρόσφατα μερικές δυσκολίες με την Ουκρανία, η οποία είναι μόνο μία από τις πολλές χώρες που το Jobbik έχει πρόβλημα γιατί καταλαμβάνει εδάφη που τα είχε κάποτε η Ουγγαρία.

Η ιδέα της ουγγρικής ιστορίας που προωθεί το Jobbik είναι μια εξαιρετικά επιλεκτική και στρεβλή ιστορία και συνεπώς εγγυάται ότι θα προκαλέσει προβλήματα. Είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο το Jobbik επιδιώκει τέτοιου είδους απίθανες συναναστροφές. Στο επίκεντρο αυτής της άποψης είναι η ιδέα του ‘Τουρανισμού’, η αντίληψη ότι οι Ούγγροι είναι ουσιαστικά τουρκογενής λαός από την Κεντρική Ασία ("Turan").

 

Υπάρχει κάποια δόση αλήθειας σε αυτό και είναι στην πραγματικότητα ένα τμήμα της εθνικής ιστορίας της Ουγγαρίας, αλλά μόνο ένα τμήμα. Είναι, ωστόσο, ένα αρκετά ιδιαίτερο και εμπνευσμένο τμήμα της εθνικής της ιστορίας, το οποίο δημιουργεί μια αίσθηση μοναδικότητας και υπερηφάνειας, ενώ εξηγεί επίσης τις εχθρότητες με τις γειτονικές χώρες. Αλλά αυτή η αφήγηση, από μόνη της, είναι επίσης εξαιρετικά στρεβλή, δεδομένου ότι υποβαθμίζει τα ευρωπαϊκά στοιχεία της ουγγρικής ταυτότητας - τα γερμανικά, τα σλαβικά, ακόμη και τα καθολικά - τα οποία υπερτερούν σαφώς των ασιατικών στοιχείων.

Κατά κάποιο τρόπο, η Τουρκία, η χώρα με την οποία ο Vona ποθεί μια μυστικιστική ένωση, είναι τόσο πολύ ένας μύθος σαν εκείνο του "Χανάτου των Στεπών" που λέει το Jobbik. Η Τουρκία, όπως την κατανοούμε τώρα, ουσιαστικά ήρθε σε ύπαρξη το 1920, όταν ο ξανθομάλλης, γαλανομάτης Μουσταφά Κεμάλ* κέρδισε τον τίτλο του Ατατούρκ («Πατέρα των Τούρκων»), με τη δημιουργία της ιδέας ενός σύγχρονου Τουρκικού κράτους μέσα από τα ερείπια της πολύγλωσσης οθωμανικής αυτοκρατορίας που δεν είχε καμία συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα.

(*Υπάρχει η άποψη ότι ο Ατατούρκ ήταν ‘ντονμές’. Οι Ντονμέδες ήταν κρυπτοεβραίοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που είχαν έδρα την Θεσσαλονίκη).

Αλλά ας γυρίσουμε στην Ουγγαρία : Η ιδέα της Μεγάλης Ουγγαρίας που το Jobbik ενστερνίζεται βλάπτει όχι μόνο την πραγματικότητα της Ουγγαρίας, η οποία είναι μια πολύ πιο ευρωπαϊκή χώρα από ό,τι το Jobbik παραδέχεται, αλλά είναι και επιζήμια για την Ευρώπη γενικότερα, τόσο ως έννοια όσο και ως πραγματικότητα.

Πρώτον, αποδυναμώνει την ιδέα μιας συλλογικής ευρωπαϊκής ταυτότητας με σαφή σύνορα και όρια. Ενώ παράλληλα υποδηλώνει ότι η Ευρώπη μπορεί να ‘εξευρωπαΐσει’ ό, τι της ρίχνει ο κόσμος - μια πολύ επικίνδυνη ιδέα σε αυτή την εποχή. Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο εξευρωπαϊσμός των αρχικών Μαγυάρων, μια συγκριτικά μικρή ομάδα, πήρε αιώνες, μέσα από μια διαδικασία αποξένωσης από τις στέπες και μέσα από επανειλημμένες φυλετικές αναμίξεις με ευρωπαϊκούς πληθυσμούς.

Όπως τονίζει ο Tom Sunic, το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι Λευκοί είναι μια συνέχεια των μικροαστικών ευρωπαϊκών εθνικισμών.

«Οι μνησικακίες μεταξύ των εθνοτήτων στην Ανατολική Ευρώπη ... είναι πολύ έντονες, και συχνά γίνονται άσχημες. Έτσι, η εθνική ταυτότητα ενός Πολωνού εθνικιστή, ο οποίος μπορεί να συμφωνήσει σε όλα τα σημεία με τον εθνικιστή ομόλογό του από τη Γερμανία, όπως η κοινή κριτική για την παγκοσμιοποίηση, ο αντικομμουνισμός και ο αντι-φιλελευθερισμός τους - συχνά συνοδεύεται από ισχυρά αντι-γερμανικά συναισθήματα. Το ένα τρίτο των Ούγγρων - περισσότερα από 2 εκατομμύρια – που ζουν στη Σλοβακία, στη Σερβία και στη Ρουμανία συνήθως περιγράφουν την εθνική τους ταυτότητα μέσα από τη δυσαρέσκεια τους για τους λαούς ανάμεσα στους οποίους ζουν. Οι Τσέχοι εθνικιστές σπάνια θέλουν να συζητήσουν με τους Γερμανούς ομολόγους τους το θέμα της βίαιης εκτόπισης των 3 εκατομμυρίων εθνοτικών Γερμανών από την Τσεχοσλοβακία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά την κάποια επίφαση ειρήνης μεταξύ Σέρβων και Κροατών, αυτοί οι δύο εθνικά παρόμοιοι, γειτονικοί λαοί ταυτίζονται με δύο εντελώς διαφορετικές ιστορικές αφηγήσεις και δύο εντελώς διαφορετικές και εχθρικές μεταξύ τους και αποκλειστικές θυματοποιήσεις (Tom Sunmic, «Εθνική Ταυτότητα εναντίον Λευκής Ταυτότητας : Διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης», “Ethnic Identity versus White Identity: Differences between the U.S. and Europe,” The Occidental Quarterly, Χειμώνας 2012-2013 51-64). [Για σχετικό άρθρο του Tom Sunic δες εδώ].

 

Παράλληλη με αυτές τις λανθασμένες ιδέες, είναι η αντίληψη ότι ο ασφαλέστερος τρόπος για να τα πας καλά σε έναν κόσμο που μισεί τους Λευκούς είναι να σταματήσεις να τους αναγνωρίζεις ως Λευκούς. Με το να επονομάζουν τους εαυτούς τους ως «Τουρανούς» και Ασιάτες, οι του Jobbik ελπίζουν προφανώς ότι έτσι πληρούν τις προϋποθέσεις για όλα τα προνόμια που απολαμβάνουν οι μη λευκοί - την ελευθερία να μισούν και να είναι ρατσιστές, πρώτα απ’ όλα μεταξύ τους. Το να συγχρωτίζονται με το Ισλάμ τους προσφέρει τα ίδια πλεονεκτήματα, ειδικά αν κάνουν την προσπάθεια να επικρίνουν τα αντι-μουσουλμανικά κόμματα που είναι κοινά στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Το πρόβλημα εδώ είναι ότι οι Ούγγροι στην πραγματικότητα είναι πολύ λευκοί και ο κόσμος είναι απίθανο να τους επιτρέψει να ξεφύγουν από αυτό. Η αρνητική στάση του Jobbik προς τους Εβραίους και τους τσιγγάνους εξασφαλίζει ότι, ανεξάρτητα από την περιστασιακή τους σκοπιμότητα για την συμπαθεί προς την Ρωσία και την Τουρκίας, ο κόσμος θα εξακολουθεί να τους θεωρεί ως "κακούς, λευκούς ρατσιστές".

Η ιδέα ότι το μίσος πρέπει να εξισορροπηθεί με ένα τουλάχιστον ίσο ποσοστό αγάπης που δαπανάται αλλού μπορεί να έχει ένα νόημα. Στην περίπτωση εκείνη, θα ήταν πολύ καλύτερη αίσθηση τόσο στρατηγικά όσο και πνευματικά για το Jobbik να πετάξει τον μικροπρεπή, διχαστικό εθνικισμό και τους μύθους της δόξας της Ευρασίας, και να αγαπήσει τους γείτονές του στην ευρωπαϊκή οικογένεια των εθνών και να κατευθύνει το μίσος του αναλόγως.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή