Το Economist φοβάται τα ‘Πουζαντιστικά κόμματα’ και καλεί τους Ευρωπαίους να κάνουν το καθήκον τους : Ψηφίστε υπέρ της μετανάστευσης ! Πλουτίστε την παγκόσμια ελίτ !

Του John Derbyshire (VDARE) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη : το φάντασμα του Pierre Poujade (Πιερ Πουζάντ).

Πριν γίνει φάντασμα, ο κ. Poujade ήταν ένας ζωντανός άνθρωπος, ένας πολίτης της Γαλλίας. Εγκατέλειψε αυτό τον μάταιο κόσμο τον Αύγουστο του 2003 σε ηλικία 82 ετών, αφήνοντας πίσω του το φάντασμά του και ένα αφηρημένο ουσιαστικό : ‘Poujadism’.

Poujadism (Πουζαντισμός) = Μια συντηρητική αντιδραστική κίνηση για την προστασία των επαγγελματικών συμφερόντων των μικρών εμπόρων. (Έτσι λέει το λεξικό).

Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Κάνει το Πουζαντισμό να ακούγεται πολύ στενός. Το κίνημα του οποίου ηγήθηκε ο κ. Poujade στα μέσα της δεκαετίας του 1950 στη Γαλλία, ήταν πολύ πιο λαϊκίστικο: πατριωτικό, πολιτισμικά συντηρητικό, εχθρικό προς τη φορολογία την υψηλή χρηματοδότηση και σε αυτό που ο Poujade ονόμαζε «κράτος βαμπίρ». Ήταν ένα κίνημα της υπαίθρου και των μικρών πόλεων, που περιφρονήθηκε από τις μητροπολιτικές ελίτ .

Ήταν κάποια άλλα πράγματα, επίσης, που είχαν σχέση με την συγκεκριμένη εποχή και τον συγκεκριμένη χώρα. Ήταν, για παράδειγμα τόσο αντι – κομμουνιστικό όσο και αντι –αμερικανικό. Οι Πουζαντιστές υποστήριζαν επίσης την αποικιοκρατία της Γαλλίας στην Αφρική και την Καραϊβική. (Η Γαλλική Ινδοκίνα χάθηκε ενώ το κίνημα των Πουζαντιστών ήταν ακόμα στην περίοδο της οργάνωσής του, στο βαθμό που ποτέ του δεν οργανώθηκε πραγματικά…)

Υπήρξε αναμφισβήτητα και μια χροιά αντισημιτισμού επίσης, που είχε ενισχυθεί από το γεγονός ότι ο Pierre Mendes - France, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Γαλλίας, την σύντομη περίοδο της δόξας του Πουζαντισμού (1954-1955), ήταν Εβραίος.

Το βασικό κίνητρο του Πουζαντισμού, ωστόσο, ήταν η μεσαία και κατώτερη μεσαία τάξη πολιτών, που ήθελε να ζήσει σε ένα νοικοκυρεμένο κράτος με τον πολιτισμό του, τις παραδόσεις του, και τη δημογραφία του άθικτα, κάτω από μια όχι και πάρα πολύ κυβέρνηση.

Ο Πουζαντισμός υπέκυψε νωρίς στη συνήθη ασθένεια του «τρίτου κόμματος» και στη νεκρολογία του κ. Poujade, το Economist, το 2003, ανέφερε ως αίτια «τους διαπληκτισμούς, την απειθαρχία και την έλλειψη εμπειρίας». (Αν και το Economist χαρακτήρισε ότι αυτές είναι οι ασθένειες που προσβάλλουν «πολλά εξτρεμιστικά κόμματα» δεν μας είπε που ακριβώς οι Πουζαντιστές ήταν ακραίοι).

Ο Charles de Gaulle έκλεψε την εθνικιστική ενδυμασία των Πουζαντιστών, ενώ επιδέξια απάλλαξε την Γαλλία από την Αλγερία. Άλλες θέσεις των Πουζαντιστών υφάνθηκαν στη φάμπρικα του γκωλισμού, όπως αυτός ασκήθηκε από μεταγενέστερους Γάλλους συντηρητικούς ηγέτες όπως ο George Pompidou και ο Ζακ Σιράκ.

Η κυριότερη κληρονομιά του Πουζαντισμού σήμερα: Γοήτευσε τον Jean - Marie Le Pen ώστε να εισέλθει στην πολιτική. Ο Le Pen εξελέγη στο γαλλικό κοινοβούλιο το 1956 στην ηλικία 28 ετών, με το Πουζαντιστικό εισιτήριο. Το 1972 ίδρυσε το δικό του κόμμα, το Εθνικό Μέτωπο (FN). Το 2011 έδωσε την ηγεσία του FN στην κόρη του, Marine Le Pen.

Αυτό μας φέρνει στο σήμερα και πάλι στο περιοδικό Economist, του οποίου το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους (βλ. παραπάνω) δείχνει την κα Le Pen να πλέει στη θάλασσα σε μια τεράστια τσαγιέρα, μαζί με τους συναδέλφους της Πουζαντιστές πολιτικούς Geert Wilders της Ολλανδίας και Nigel Farage της Βρετανίας. Ο τίτλος λέει : Tα ΚΟΜΜΑΤΑ του ΤΣΑΓΙΟΥ της ΕΥΡΩΠΗΣ.

Η ειρωνική αναφορά εδώ : Τα Πουζαντιστικά κόμματα της Ευρώπης – στην Γαλλία το FN, το Κόμμα της Ανεξαρτησίας στη Βρετανίας (UKIP) και το Κόμμα της Ελευθερίας του Geert Wilders στην Ολλανδία, και τα παρόμοιά τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το Economist παραθέτει 28 - είναι ένα κομμάτι του Κόμματος του Τσαγιού (Tea Party) της Αμερικής στην αντίθεσή τους στη μαζική μετανάστευση, την παγκοσμιοποίηση και την κεντρική αλαζονική κυβερνητική εξουσία. Όπως το Economist αναφέρει:

Υπάρχουν κοινά νήματα που συνδέουν τους Ευρωπαίους αντάρτες και το Tea Party. Είναι θυμωμένοι άνθρωποι, που αναπολούν απλούστερες εποχές. Ανησυχούν για τη μετανάστευση. Προέρχονται από την συμπιεσμένη μεσαία τάξη, άνθρωποι που πιστεύουν ότι η ελίτ στην κορυφή και οι τρακοδόροι στο πάτο ευημερούν εις βάρος των απλών ανθρώπων που εργάζονται. Και πιστεύουν ότι η κεντρική εξουσία  - της Ουάσιγκτον ή των Βρυξελλών - διογκώνεται με τους γραφειοκράτες να μηχανεύονται συστήματα για να κάνουν κουμάντο στις ζωές των ανθρώπων. [‘Europe’s Tea Parties’, The Economist, 4 Ιανουαρίου 2013].

Ο Economist είναι από καιρό - ένας από τους αγαπημένους στόχους τους δικούς μου και του VDARE.com (δείτε εδώ και εδώ). Είναι, πολύ συνειδητά, το μέρος για να πας να μάθεις τι είναι στο μυαλό των ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Αυτό που υπάρχει στο μυαλό τους πάρα πολύ έντονα αυτή τη στιγμή είναι οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που θα πραγματοποιηθούν στο τέλος του Μαΐου.

Η γενική προσδοκία είναι ότι τα Πουζαντιστικά κόμματα της Ευρώπης θα τα πάνε καλά. Σίγουρα το Economist έτσι σκέφτεται:

Οι αντι - ΕΕ αριστεροί και δεξιοί λαϊκιστές μπορεί να πάρουν μεταξύ 16 τοις εκατό έως και 25 τοις εκατό των εδρών του κοινοβουλίου, πάνω από το 12 τοις εκατό που έχουν σήμερα. Πολλοί από εκείνους τους ψήφους θα πάνε στα κατεστημένα κόμματα των ευρωσκεπτικιστών της αριστεράς. Αλλά εκείνοι της δεξιάς και της ακροδεξιάς θα μπορούσαν να λάβουν περίπου 9 τοις εκατό. Και είναι αυτοί, και ΟΧΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, που τρομάζουν το κατεστημένο. [Turning Right, The Economist, 4 Ιανουαρίου 2014].

Αν και οι αρθρογράφοι του Economist φοβούνται, δεν το δείχνουν. Ο γενικός τόνος των άρθρων τους είναι, ως συνήθως, αυτάρεσκος, με ένα μικρό άλμα προς την συγκατάβαση («θυμωμένοι άνθρωποι, αναπολήσεις για απλούστερες εποχές»).

Υπάρχει κάποια δικαιολογία για αυτό. Σχεδόν κανείς στην ΕΕ δεν σκέφτεται την Ευρώπη ως πατρίδα του. Οι Εθνικές εκλογές απορρόφησαν το μεγαλύτερο πολιτικό πάθος : οι πενταετείς εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θεωρούνται ως μια ευκαιρία για ‘εκτόνωση’. Η προσέλευση στις κάλπες είναι χαμηλή - 43 τοις εκατό το 2009, κάτω από 45 τοις εκατό πέντε χρόνια πριν.

Οι νίκες για τα Πουζαντιστικά κόμματα το Μάιο, θα υψωθούν, επομένως, ως ψήφος διαμαρτυρίας, χωρίς συνάφεια με την εθνική χάραξη πολιτικής.

Οι ελίτ, όπως εκπροσωπούνται από το περιοδικό Economist, είναι σίγουρο ότι ανησυχούν ότι οι εθνικές κυβερνήσεις θα τρομάξουν από μια μεγάλη Πουζαντιστική ψήφο και θα προχωρήσουν σε υποχωρήσεις σχετικά με το εμπόριο και τη μετανάστευση.

Το μοντέλο εδώ είναι η Βρετανία, όπου τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για το UKIP έχουν ενθαρρύνει τους πατριώτες και ευρωσκεπτικιστές στο mainstream Συντηρητικό Κόμμα, ακόμα και αν το UKIP δεν έχει έδρες στη Βουλή των Κοινοτήτων. (έχουν όμως 10 από 751 έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο).

Το Economist μας διαβεβαίωσε ότι τα Πουζαντιστικά κόμματα  δεν θα έχουν συνέχεια - αυτές οι ίδιες παλιές καλές ασθένειες του «τρίτου κόμματος» θα τους καταδικάσουν, όπως ήταν καταδικασμένες οι αρχικές λεγεώνες του κ. Poujade:

Στις εθνικές εκλογές είναι λιγότερο πιθανό να υπάρχουν ψήφοι διαμαρτυρίας που υπάρχουν στις ευρωεκλογές ... όσο πλησιάζουν στην εξουσία σχεδόν όλα τα κόμματα του τσαγιού της Ευρώπης είναι πιθανό να αποδειχτούν ανίκανα και μαστιζόμενα από φατριασμούς.

Εν τούτοις, ο κίνδυνος των Πουζαντιστών είναι στην επιρροή που μπορεί να έχουν σε νευρικούς εθνικούς πολιτικούς :

Ωστόσο, οι αντάρτες δεν χρειάζονται τη νίκη για να καθορίσουν την ατζέντα ή να ορθώσουν εμπόδια για μεταρρυθμίσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ευρωπαίοι πρέπει να τους αψηφήσουν.

Εάν δεν το κάνουν, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες :

Η αύξηση της ανισότητας και η αυξανόμενη μετανάστευση είναι το φυσικό επακόλουθο της τεχνολογικής προόδου και των οικονομικών ελευθεριών που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν παρατάνε πρόθυμα.

Ποιοι είναι αυτοί "οι περισσότεροι άνθρωποι" για τους οποίους μιλάει το Economist ;

Θα μπορούσαν να είναι η παγκόσμια ελίτ που επιδεικτικά το Economist προσπαθεί να αντιπροσωπεύσει και ότι η μετανάστευση βοηθά την «αύξηση της ανισότητας» με τη μεταφορά των εσόδων σε αυτούς ;

Πώς γίνεται η Ιαπωνία να μην χρειάζεται μετανάστευση;

Δεν έχει σημασία αυτό ! – Το Economist μας καθοδηγεί. Ας το ακούσουμε για την ανισότητα ! Δώστε την υποστήριξή σας στην αύξηση της μετανάστευσης !

Eυρω - πολίτες , κάντε το καθήκον σας !

Πλουτίστε την ελίτ !

Σχ. ΚΟ:  

- Το καθεστωτικό "Βήμα" είχε γράψει για τον Πουζάντ κάτι ανάλογο με το άρθρο του Economist : «Εμπειρικές και επιστημονικές έρευνες των διαθέσεων της κοινής γνώμης αποδίδουν την ελληνική κοινωνία σε κατάσταση παράκρουσης. Η απογοήτευση και ο θυμός κυριαρχούν και οι συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις τείνουν να επικρατήσουν θέτοντας στο περιθώριο κάθε έννοια ορθού λόγου. Η λογική εξήγηση των πραγμάτων έχει εξοβελισθεί στο πυρ το εξώτερον και, αντιθέτως, διακινούνται με απίστευτη ευκολία και ταχύτητα οι πιο απίθανες και οι πιο ακραίες πολιτικές θεωρίες. Αθροιζόμενα τα παραπάνω διαμορφώνουν περιβάλλον απίστευτου ποπουλισμού (sic), ευνοώντας κυρίως λαϊκίστικες φωνές και ακραίες ομάδες. Κόμματα, κομματίδια και κινήσεις απίθανες ξεπηδούν σχεδόν από παντού. Οι Έλληνες μοιάζουν αίφνης σαν να αποφοίτησαν πρόσφατα από τη σχολή του Πιερ Πουζάντ, ενός απίθανου γάλλου πολιτικού, ο οποίος στα κατεστραμμένα μεταπολεμικά χρόνια έστησε στη Γαλλία το περιβόητο λαϊκιστικό, ξενοφοβικό και αντικοινοβουλευτικό κίνημα του πουζαντισμού. Επρόκειτο για ένα πρόδρομο σχήμα του σημερινού ξενοφοβικού Λαϊκού Μετώπου το οποίο συγκρότησε ο Ζαν-Μαρί Λεπέν και του οποίου τώρα ηγείται η κόρη του, η οποία εν όψει των επερχόμενων προεδρικών εκλογών στη Γαλλία τάχθηκε υπέρ της επιστροφής στο γαλλικό φράγκο… Θα έλεγε κανείς ότι σε αυτό το περιβάλλον κοινωνικής αποδιάρθρωσης, γενικευμένης αμφισβήτησης και επικράτησης διαφόρων μορφών λαϊκισμού τα αστικά κόμματα μοιάζουν χαμένα. Και στον βαθμό που δεν αντιδράσουν, η χώρα πιθανόν να οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η προσέγγιση επιτελείων και επικοινωνιολόγων ότι ο δικομματισμός θα αντέξει είναι επιφανειακή και δεν υποστηρίζεται από την ως τώρα καταγραφή των διαθέσεων της κοινής γνώμης. Ο κίνδυνος λοιπόν μιας πολιτικής εκτροπής διά της ενίσχυσης των άκρων και του διαχεόμενου λαϊκισμού δεν είναι αμελητέος και ούτε πρέπει να υποτιμάται.». [Άρθρο «Ελληνικός πουζαντισμός», του Αντώνη Καρακούση, ΒΗΜΑ, 26/2/2012].

- Απαντώντας το Μπλε Μήλο γράφει:

Όμως, ως γνωστόν, αποτελεί συνήθεια , όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και του "αξιοσέβαστου Κέντρου" να χαρακτηρίζει σαν ακροδεξιό και παρανοϊκό οποιονδήποτε αμφισβητεί το σοσιαλδημοκρατικο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό κονσένσους (βέβαια, αυτό το "αξιοσέβαστο" κονσένσους είναι που οδήγησε την Ευρώπη στην παρακμή και στην περιθωριοποίηση)….. ανακαλύπτω πως ο Αντώνης Καρακούσης έχει παραλείψει (εσκεμμένα;) το πιο σημαντικό στοιχείο που χαρακτήριζε τον πουζαντισμό. Πάνω και πέρα απ’ όλα, ο πουζαντισμός ήταν ένα λαϊκό αντιφορολογικό κίνημα. Ένα κίνημα που αποτελούνταν από αγρότες, καταστηματάρχες, μικροεπιχειρηματίες οι οποίοι στρέφονταν κατά του φορομπηχτικού, γραφειοκρατικού γαλλικού κράτους και των κρατικοδίαιτων οικονομικών ελίτ. Όλα άρχισαν τον Ιούλιο του 1953 όταν ο βιβλιοπώλης Πιέρ Πουζάντ μαζί με άλλα είκοσι άτομα εμπόδισε τους εφοριακούς να κάνουν έρευνα στα βιβλία ενός άλλου καταστηματάρχη . Τα επόμενα χρόνια, το μικρό κίνημα που ίδρυσε ο Γάλλος βιβλιοπώλης γιγαντώθηκε , εκμεταλλευόμενο τη δυσφορία του μέσου Γάλλου με ένα κράτος που γονάτιζε τη μικρή ιδιωτική πρωτοβουλία με τη βαριά φορολογία και ευνοούσε με διάφορους τρόπους τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Διαδηλώσεις εναντίον των φόρων διοργανώθηκαν σε όλη τη Γαλλία ενώ κάποια μέλη του κινήματος για να διαμαρτυρηθούν έφτασαν στο σημείο να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις κρατικές τράπεζες. Το 1956 το κόμμα, πια, του Πιέρ Πουζάντ μπήκε θριαμβευτικά στη γαλλική Βουλή με 56 βουλευτές. [Άρθρο «Γιατί ένας ελληνικός πουζαντισμός είναι σήμερα πιο αναγκαίος από ποτέ», του Τηλέμαχου Χορμοβίτη].

- Ο Pierre Poujade (1920-2003), γιός ενός δεξιού αρχιτέκτονα, αναγκάστηκε μετά τον θάνατο του πατέρα του να αφήσει το ιδιωτικό σχολείο που φοιτούσε, γιατί δεν μπορούσε η οικογένεια να πληρώσει τα δίδακτρα, και δούλεψε σαν εργάτης εντασσόμενος στην εφηβεία του στο  φασιστικό Parti populaire français (PPF) και μετά την γερμανική κατοχή στην Γαλλία στο  Révolution nationale, την ιδεολογική πλατφόρμα που είχε φτιάξει ο Πεταίν όταν ανέλαβε την κυβέρνηση του Βισύ.

 Μετά την κατάλυση από τους Γερμανούς του καθεστώτος του Βισύ κατέφυγε στην Αλγερία στους Ελεύθερους  Γάλλους του Ντε Γκώλ. Μετά τον πόλεμο είχε ένα βιβλιοπωλείο και τον Ιούλιο 1953 μαζί με άλλους 20 εμπόδισε τους υπαλλήλους του  αντίστοιχου γαλλικού ΣΔΟΕ να ελέγξουν ένα άλλο καταστηματάρχη. Οι καταστηματάρχες της εποχής εκείνης αισθανόντουσαν συμπιεσμένοι μεταξύ της κρατικής γραφειοκρατίας και της φορολογίας και της εξάπλωσης των αλυσίδων  καταστημάτων όπως τα Prisunic…. Το κράτος σύμφωνα με τις απόψεις του Poujade ήταν "rapetout et inhumain", δηλαδή κλέφτικο και απάνθρωπο και η Βουλή των Αντιπροσώπων είναι "το μεγαλύτερο μπουρδέλο  στο Παρίσι". Από άρθρο για τον Πουζάντ στο blog atheofobos2.  

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή