Μουσουλμανική Αδελφότητα : Αραβική Άνοιξη, Ισλαμικός Χειμώνας

Οι καταπιεσμένοι Άραβες είδαν την Αραβική Άνοιξη σαν μια ευκαιρία για να ξεφορτωθούν τα μισητά αφεντικά τους και να επιστρέψουν στο μοναδικό σύστημα που τους έβλεπε όλους το ίδιο κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου, το Νόμο του Προφήτη

Του Γιάννη Δαμέλλου (εφημερίδα Το Άρθρο, 27/11/2011)

Αν η Αραβική άνοιξη μπορούσε να παρομοιαστεί με τρένο στ’ οποίο είχαν σπάσει τα φρένα, ολοένα και περισσότερες είναι οι φωνές εκείνων που υποστηρίζουν ότι τώρα, μετά την επιβολή της «σαρία» στην Τυνησία και τα πρόσφατα γεγονότα στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Συρία, αυτό το τρένο εκτροχιάστηκε, και μαζί με τους δικτάτορες που εξολόθρευσε ή απειλεί να εξαφανίσει στο διάβα του, αποδεκάτισε και όσους ονειρεύονταν το φιλελεύθερο εκδημοκρατισμό του Μαγκρέμπ.

Όμως φιλελευθερισμός και δημοκρατία είναι δυο λέξεις που δε σημαίνουν πολλά πράγματα στον αραβικό και τον ισλαμικό κόσμο. Κι αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει η Δύση πριν κανακέψει τις εξεγέρσεις σαν παιδιά της. Για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, μια βαθιά θρησκευόμενη και πολιτικοποιημένη σέκτα της ισλαμικής Τζιχάντ, η Δύση αποτελεί την προσωποποίηση της διαφθοράς, της ηθικής κατάπτωσης. Και το μόνο που μπορεί να φέρει στην κουλτούρα των Αραβικών Κρατών είναι καταπίεση, εκμετάλλευση και πολιτισμική διάβρωση.

Η Δύση όπως φάνηκε και στην Πορεία, είδε την Αραβική Άνοιξη ως ένα μέσον με το οποίο θα ξεφορτωνόταν κάποιους μακροημερεύοντες δικτάτορες που είτε είχαν φάει τα ψωμιά τους ή εναντιώνονταν στα συμφέροντά της. Στην πρώτη περίπτωση, όπου δηλαδή γινόταν αλλαγή κάδρων, ευελπιστούσε να κρατήσει υπό έλεγχο το ισλαμικό ρεύμα που κόχλαζε στο παρασκήνιο... προωθώντας στα αντίστοιχα κενά εξουσίας, είτε πολιτικούς κοσμικές και φιλελεύθερες αρχές, είτε στρατιωτικούς με διάθεση για συνεργασία και όχι θρησκευτικούς ηγέτες και αγιατολάχ. Στην περίπτωση του Καντάφι, που ευνοούσε πετρελαϊκά Ρώσους και Κινέζους, η Δύση έσπευσε να επωφεληθεί από οικονομικές συμφωνίες που έκανε με τους αντικαταστάτες του. Αυτό ήταν το βασικό σχέδιο και όπως φαίνεται, ούτε για την Τυνησία, αλλά ούτε για την Αίγυπτο τουλάχιστον, είχε σχέδιο Β.

Οι καταπιεσμένοι Άραβες απ’ την πλευρά τους, είδαν την Αραβική Άνοιξη σαν μια ευκαιρία για να ξεφορτωθούν τα μισητά αφεντικά τους και να επιστρέψουν στο μοναδικό σύστημα που τους έβλεπε όλους το ίδιο κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου, το Νόμο του Προφήτη. Αυτή είναι η δικιά τους Δημοκρατία, δεν έχει καμιά σχέση με τη δικιά μας και Θα έπρεπε να είναι σεβαστή, από τη στιγμή που δεν ενοχλεί τον τρόπο ζωής μας. (Έλα όμως που ο έλεγχος των πετρελαίων επηρεάζει τον τρόπο ζωής μας και οι Άραβες έχουν το πιότερο από δαύτο στην κατοχή Τους. Αυτός είναι ο πλούτος τους και η κατάρα τους μαζί).

Μετά τα γεγονότα της Τυνησίας, ήταν προφανές ότι το τρένο της αλλαγής, η αραβική άνοιξη όπως ονομάσθηκε, είχε ξεκινήσει την τρελή πορεία του και Κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει.

Μακιαβελικός ο ρόλος της Αδελφότητας

Μετά τον εκτροχιασμό, οι μόνοι που βγήκαν ατσαλάκωτοι από τα συντρίμμια της αφηνιασμένης Αραβικής αμαξοστοιχίας, ήταν οι Μουσουλμάνοι αδελφοί, που έπαιξαν ένα πολύ πιο κυνικό, υπομονετικό και Μακιαβελικό παιχνίδι, όπως υποστηρίζει ο Βρετανός δημοσιογράφος, John Bradley της ηλεκτρονικής έκδοσης της «Daily Mail».

Τυνησία

Στην Τυνησία, άφησαν πρώτα το λαό να βγάλει το φίδι (Μπεν Αλί) από την τρύπα και, κατόπιν, ενίσχυσαν τους μετριοπαθείς ισλαμιστές ώστε να θριαμβεύσουν στις εκλογές στέλνοντας ρίγη σε όλο τον πλανήτη. Με το που πήρε την εξουσία μάλιστα το Κογκρέσσο για τη Δημοκρατία, πολλά από τα μέλη του έδειξαν τη μετριοπάθειά τους σπεύδοντας να ανακοινώσουν την επανίδρυση του Μουσουλμανικού χαλιφάτου, ενός ιστορικού συστήματος ισλαμικής κυριαρχίας όπου βασιλεύει ο νόμος της Σαρία.

Αίγυπτος

Στην Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα έκλεισε μια συμφωνία με το Στρατό από την οποία ήταν αδύνατο να χάσει. Με αντάλλαγμα να κρατήσουν υπό έλεγχο τους υποστηρικτές τους, όταν ξέσπασε η βία κατά του Μουμπάρακ, σι μουσουλμάνοι αδελφοί φρόντισαν έτσι ώστε να αρθεί η επίσημη απαγόρευσή της οργάνωσής τους, με αποτέλεσμα μετά την πτώση του δικτάτορα ν’ αποτελούν πλέον το φαβορί για να επικρατήσουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ο αιγυπτιακός στρατός χτύπησε τους διαδηλωτές στο ψαχνό, ουσιαστικά χάνοντας το πλεονέκτημα που είχε ως εγγυητής του εκδημοκρατισμού. Αυτό το ηθικό πλεονέκτημα το έχουν πλέον με τη μεριά τους οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι με μόλις μια βδομάδα να τους χωρίζει από τις επόμενες εκλογές.

Συρία

Στη Συρία πάλι, όσα δεν μπορούσε να κάνει εδώ και μήνες ο απροστάτευτος πληθυσμός που απαιτούσε δημοκρατικές αλλαγές απέναντι στις δυνάμεις ασφαλείας του Άσαντ, τα έχουν κάνει με επαγγελματικό τρόπο μουσουλμάνοι μαχητές, εκπαιδευμένοι στην Τουρκία και το Λίβανο που καιροφυλακτούν ν’ αρπάξουν στο όνομα της δημοκρατίας την εξουσία από τους Μπααθιστές.

Λιβύη

Τέλος στη Λιβύη, όπου ουσιαστικά το ΝΑΤΟ, ο Σαρκοζί και ο Κάμερον, έδιωξαν τους Καντάφι, το κενό εξουσίας έχει καλυφθεί τώρα από ισλαμιστές που με σύνθημά τους τη τζιχάντ υπερκέρασαν τα πολιτικά προβλήματα που δημιουργούσε ο διαμοιρασμός των λάφυρων ανάμεσα στις διαφιλονικούμενες φατρίες και φυλές. Ήδη, το νέο ισλαμικό καθεστώς στην Τρίπολη έχει εφαρμόσει τη Σαρία, νομιμοποίησε την πολυγαμία, ενώ η σημαία της Αλ Κάιντα κυματίζει πάνω από τα κυβερνητικά γραφεία στη Βεγγάζη. Μπορεί ο Καντάφι να ήταν αλαζόνας, αλλά είχε απόλυτο δίκιο όταν φώναζε από το καταφύγιό του ότι η σκοτεινή οργάνωση είχε πολλά πλοκάμια και υπόγειες διασυνδέσεις.

Και το Ισραήλ, τι θα κάνει;

Το Ισραήλ πρέπει να αισθάνεται πολύ απομονωμένο και με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, δεδομένων και των εξελίξεων. Ουσιαστικά, πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα Θέλει να σκίσει τη συμφωνία ειρήνης που υπέγραψε με το Τελ Αβίβ ο δολοφονηθείς από τις τάξεις της πρώην Αιγύπτιος Πρόεδρος Anwar Sadat το 1979. Αυτό ενδεχομένως να σημάνει ακόμη και πόλεμο με την Αίγυπτο. Όμως ακόμη τα πράγματα είναι ρευστά, Κι ενώ η Αραβική Άνοιξη ενηλικιώνεται με τη βία, Αμερικανοί, Ισραηλινοί, Βρετανοί, Γερμανοί και Γάλλοι αναζητούν, εν μέσω κρίσης ένα σχέδιο Β γιο να σώσουν την παρτίδα. Η Δύση, γράφει ο Τζον Μπράντλει, πρέπει να ξυπνήσει και να μυρίσει τον αραβικό καφέ. Αλλιώς, μέσα σε μια δεκαετία, όλη η Μέση Ανατολή από την Τυνησία έως την Παλαιστίνη μπορεί να βρίσκεται στα χέρια φανατικών ισλαμιστών.