«Νίκη ή θάνατος! Υ.Γ. Ο Κύριος είναι με το μέρος μας ...» 178 χρόνια από την μάχη στο Alamo

Η Μάχη του Άλαμο (23 Φεβρουαρίου-6 Μαρτίου, 1836) ήταν ένα κεντρικό γεγονός στην επανάσταση του Τέξας. Μετά από μια πολιορκία 13-ημέρων, τα μεξικάνικα στρατεύματα, υπό τις διαταγές του Προέδρου Αντόνιο Λόπες ντε Σάντα Άννα, εξαπέλυσαν μια επίθεση στο οχυρό Άλαμο, κοντά στο Σαν Αντόνιο ντε Μπέχαρ (σήμερα Σαν Αντόνιο, Τέξας, ΗΠΑ). Όλοι εκτός από δύο υπερασπιστές του Τέξας σκοτώθηκαν. Η ασύλληπτη σκληρότητα του Σαντάννα κατά τη διάρκεια της μάχης ενέπνευσε πολλούς αποίκους του Τέξας και τυχοδιώκτες από τις Ηνωμένες Πολιτείες να προσχωρήσουν στο στρατό του Τέξας. Κυριευμένος από μια επιθυμία για εκδίκηση, ο στρατός του Τέξας νίκησε το μεξικάνικο στρατό στη μάχη του Σαν Γιασίντο, στις 21 Απριλίου 1836, που τερμάτισε νικηφόρα την επανάσταση. Οι Αμερικάνοι θεωρούν το Άλαμο «τις δικές τους Θερμοπύλες». Το Άλαμο είναι τώρα η δημοφιλέστερη περιοχή τουριστών στο Τέξας. Η Μάχη του Άλαμο έχει αποδοθεί στον κινηματογράφο κυρίως με την ταινία του 1960 " The Alamo" με τον Τζων Γουέιν και τη νεότερη “The Alamo” του 2004 (με Dennis Quaid και Billy Bob Thornton). Το τραγούδι "Remember the Alamo" του Jane Bowers τραγούδησε ο μεγάλος Johnny Cash.*

Άρθρο του Chuck Baldwin (Liberty News) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η 6^η Μαρτίου είναι η επέτειος από την πτώση του Alamo έξω από το San Antonio στο Τέξας, το 1836. Για περισσότερο από 13 μέρες, 186 γενναίοι και αποφασισμένοι πατριώτες άντεξαν τον έμπειρο στρατό του Santa Anna που διέθετε πάνω από 4.000 στρατιώτες. Οι υπερασπιστές αυτού του φρουρίου που ήταν ισπανική ιεραποστολή ήξεραν ότι ποτέ δεν θα έφευγαν από αυτές τις επάλξεις ζωντανοί. Είχαν πολλές ευκαιρίες να φύγουν και να ζήσουν. Ωστόσο, επέλεξαν να πολεμήσουν και να πεθάνουν. Πόσο ανόητοι πρέπει να φαίνονται στην σημερινή γενιά των Αμερικανών.

Κι όμως, σκληρόκαρδοι άνδρες, όπως ο Davy Crockett (γνωστός άνθρωπος της ‘άγριας Δύσης’ και πρώην βουλευτής), ο Will Travis (μόνο 26 ετών με ένα μικρό μωρό στο σπίτι) και ο Jim Bowie (ένας πλούσιος γαιοκτήμονας με ιδιοκτησίες και στις δύο πλευρές του Rio Grande) υπήρχαν πραγματικά. Αυτοί ήταν πραγματικοί άνδρες με πραγματικά όνειρα και πραγματικές επιθυμίες. Αληθινό αίμα έρεε μέσα στις φλέβες τους. Αγαπούσαν τις οικογένειές τους και ήθελαν να απολαύσουν τη ζωή τους όσο και ο καθένας από εμάς. Ωστόσο , υπήρχε κάτι διαφορετικό σε αυτούς. Είχαν μια δέσμευση για την ελευθερία που υπερέβαινε την προσωπική ασφάλεια και την άνεση.

Η Ελευθερία είναι μια εύκολη λέξη να την πεις, αλλά είναι μια δύσκολη λέξη για να την ζήσεις. Η ελευθερία περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από ό, τι το οικονομικό όφελος ή προσωπική ευχαρίστηση. Συνοδός της Ελευθερίας είναι η σταθερή και ελκυστική σύντροφός της, η Ευθύνη. Ούτε αυτή είναι μονάχη της. Ο Πατριωτισμός και η Ηθική είναι αδέλφια της. Αυτά είναι αχώριστα : κατάστρεψε το ένα και θα πεθάνουν όλα.

Νωρίς στην πολιορκία, ο Travis έγραψε αυτά τα λόγια για τους ανθρώπους του Τέξας: «Συμπολίτες & Συμπατριώτες : Πολιορκούμαστε από χιλιάδες και περισσότερους Μεξικάνους υπό τον Santa Anna ... Ο εχθρός έχει απαιτήσει την παράδοση, αλλιώς η φρουρά πρόκειται να τραβήξει το σπαθί ... έχω απαντήσει στην απαίτησή τους με έναν πυροβολισμό κανονιού και η σημαία μας ακόμα κυματίζει με υπερηφάνεια από τους τοίχους. Ποτέ δεν θα παραδοθούμε ούτε θα υποχωρήσουμε ... ΝΙΚΗ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ ! Υ.Γ. Ο Κύριος είναι με το μέρος μας ...»

Καθώς διαβάζετε αυτά τα λόγια, ας θυμάστε ότι ο Travis και οι άλλοι δεν είχαν κάποια Ένωση Εθνικής Παιδείας, να τους λέει πόσο «μισαλλόδοξη» και «στενόμυαλη» αντίληψη έχουν για την τιμή και τον πατριωτισμό.

Δεν είχαν το Southern Poverty Law Center (SPLC) να τους λέει ότι ήταν μια «ομάδα μίσους». Δεν είχαν εχθρικά media να τους μαστιγώνουν συνεχώς παρουσιάζοντάς τους ως τίποτα εξτρεμιστές που γυαλίζει το μάτι τους. Όταν ήταν μαθητές, δεν τους είχαν διδάξει ότι οι πρόγονοί τους δεν ήταν τίποτα περισσότερο από «ρατσιστές ηλίθιους». Η TSA δεν τους είχε σε μια λίστα παρακολούθησης τρομοκρατών. Ούτε είχαν πάστορες να τους πιπιλίζουν συνεχώς τις καρδιές και τα μυαλά τους με ανοησίες του στυλ ότι πρέπει «Υπακούν στην κυβέρνηση ό,τι και να γίνει» - παρερμηνεύοντας την προς Ρωμαίους κεφάλαιο 13.

Τα παλικάρια στο Alamo εργάστηκαν με την πεποίθηση ότι η Αμερική (και το Τέξας) ήταν πραγματικά «η γη των ελεύθερων και η πατρίδα των γενναίων » (“the land of the free and the home of the brave”). Πίστευαν ότι ο Θεός ήταν στο πλευρό τους και η ελευθερία των μελλοντικών γενεών εξαρτάται από το θάρρος τους. Περαιτέρω πίστευαν ότι η υστεροφημία τους θα θυμίζει τη θυσία τους ως μια πράξη αγάπης και αφοσίωσης. Όλα αυτά φαίνονται τόσο χλωμά σήμερα.

Με τα σημερινά δεδομένα, αυτοί οι γενναίοι άνδρες του Alamo εμφανίζονται μάλλον ανόητοι. Άλλωστε, δεν είχαν καμία πιθανότητα να κερδίσουν - καμια. Ωστόσο, η έκκληση για πραγματισμό και συμβιβασμό ποτέ δεν ακούστηκε. Αντ’ αυτού, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της σάλπιγγας με το «Νίκη ή θάνατος!»

Προσπαθήστε τώρα να θυμηθείτε τους ήρωες του Alamo ενώ παρακολουθείτε τους δειλούς πολιτικούς, τους επιχειρηματικούς και θρησκευτικούς ηγέτες μας που μας παραδίδουν στην παγκοσμιοποίηση, τον κορπορατισμό, το σοσιαλισμό και την πολιτική ορθότητα. Προσπαθώ να θυμηθώ μία εποχή σε αυτή τη χώρα, όταν απλοί άνδρες και γυναίκες είχαν το θάρρος σε αυτό που πίστευαν και ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο : οι θαρραλέοι θριαμβευτές στο Alamo δεν πολέμησουν και δεν πέθαναν για ένα πολιτικό κόμμα. Πολέμησαν και πέθαναν για μια αρχή - και αυτή η αρχή ήταν η Ελευθερία και η Ανεξαρτησία.

Την ημέρα αυτή το 1836, αυτοί οι 186 υπερασπιστές του Alamo εντάχθηκαν στις τάξεις των μεγαλύτερων μαχητών της ελευθερίας στον κόσμο.

Πατριώτες όπως οι 70 Χριστιανοί, άντρες από την Εκκλησία του Λέξινγκτον που στάθηκαν απέναντι σε 800 Βρετανούς στρατιώτες στις 19 Απριλίου 1775, στο Lexington Green και οι εκατοντάδες άλλοι που ενώθηκαν μαζί τους στο Bridge Concord.

Όπως ο μεγάλος Σκωτσέζος μαχητής της ελευθερίας, William Wallace και η παρέα του με 2.000 άνδρες που στάθηκαν απέναντι σε μια αγγλική δύναμη άνω των 13.000 ανδρών στη μάχη του Stirling Bridge στις 11 Σεπτεμβρίου 1297 και πάλι στις 22 Ιουλίου 1298, όταν ο Γουάλας και 5.000 Σκωτσέζοι επιτέθηκαν σε μια αγγλική δύναμη άνω των 15.000 ανδρών στη μάχη του Falkirk.

Και ας μην ξεχνάμε το μεγαλύτερο παράδειγμα ανδρών που επέλεξαν να πολεμήσουν για την ελευθερία ενάντια στο μέγιστο αντίπαλο: τους 300 Σπαρτιάτες που περικυκλώθηκαν από περισσότερους από 100.000 Πέρσες στη μάχη των Θερμοπυλών, τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 480 π.Χ.

Αυτές οι ιστορίες - και εκατοντάδες σαν κι αυτές - είναι η κληρονομιά των ελεύθερων ανδρών σε όλο τον κόσμο.

Σήμερα, ωστόσο, οι ηγέτες μας εργάζονται να μετατρέψουν το μεγαλύτερο ελεύθερο έθνος, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, σε εκείνες τις δυνάμεις εναντίον των οποίων οι υπερασπιστές του Alamo - και οι ιδρυτές της Αμερικής - έδωσαν τη ζωή τους αντιστεκόμενοι. Την ίδια ώρα το μεγαλύτερο μέρος, η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών φαίνεται τελείως απαθής στα δεσμά που σφίγγουν γύρω από τους λαιμούς τους.

Τελικά, ποιοι μοιάζουν με ανόητους;  Ο Travis, ο Bowie και ο Crockett ή εμείς;

* 

 )

"The Alamo" (1960)

 )

"The Alamo" (2004)

)

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή